Ընդդիմադիրները սիրում են, մեղմ ասած, «հայհոյանք դնել». ով այսպես է մտածում կամ գործում, նա, դարձյալ մեղմ ասած, այսինչն է եւ այնինչը: Ով դեմ է Սերժ Սարգսյանի հրաժարականին, նա… շարունակությունը թողնում եմ ընթերցողի երեւակայությանը: Թող այդպես լինի, բայց ինձ թվում է, որ ցանկացած անձի հետ կապված հարց երրորդական, եթե ոչ՝ չորրորդական նշանակություն ունի:
Իհարկե, ինձ հետ համաձայն չեն ընդդիմադիր կուսակցականները՝ նախագահի անձի վրա մտասեւեռվելը վերջին 20 տարում Հայաստանում ձեւավորված քաղաքական պայքարի ավանդույթ է: Հիշում եմ, երբ 1997 թվականին «Առավոտի» թղթակիցը ինչ-որ հարցով դիմել էր ԱԺՄ-ական Դավիթ Վարդանյանին, վերջինս բարկացել էր. «Ինչո՞ւ ես աղբյուրից հարցնում եւ ոչ թե աղբյուրի մոտ նստած վիշապից»: Վիշապն էլ, բնականաբար, Հայաստանի առաջին նախագահն էր: Ինձ հետ համաձայն չեն լինի նաեւ մեր հայրենիքից դառնացած մարդիկ, որոնց զգալի մասը կազմում են երկիրը լքածները: Այդ մարդիկ՝ Հայաստանում եւ Հայաստանից դուրս, առաջնորդվում են միանգամայն հասկանալի էմոցիաներով:
Բայց դուք կարող եք հարցնել. եթե հիշյալ հարցը երկրորդական է, ապա ո՞րն է առաջնայինը: Պարզ է, որ ես դեղատոմսեր չունեմ՝ փոխարենը թույլ տվեք մի փոքրիկ պատմություն ներկայացնել: Մինչեւ 1980-ականների կեսերը Նյու Յորքը հանցավորության առումով աշխարհի ամենավտանգավոր քաղաքն էր՝ ամեն տարի հազարավոր ծանր հանցագործություններ էին կատարվում: Ամենավտանգավոր տեղերից մեկը մետրոն էր, որտեղ գրեթե ամեն օր տեղի էին ունենում դանակահարություններ, ավազակային հարձակումներ, բռնաբարություններ, թմրանյութերի անսպառ օգտագործում եւ այլն:
Այդ տարիներին մետրոպոլիտենի տնօրեն նշանակվեց Դեյվիդ Գաննը, որն իր պայքարը սկսեց… վագոններից գրաֆիտիները ջնջելով: Նրան կշտամբում էին՝ «Մարդիկ իրար են մորթում, իսկ դու դիզայնի հետեւից ես ընկել»: Դրան Գաննը առարկում էր. «Գրաֆիտին համակարգի տապալման խորհրդանիշն է»: Այսինքն՝ կրիմինալը զարգանալու միտումներ ունի կեղտոտ, փնթի, կամայական, անկազմակերպ, մենք կասեինք՝ բոմժական մթնոլորտում:
Այդ պայքարին միացավ Ուիլյամ Բրաթոնը, որը նշանակվել էր քաղաքի ճանապարհային ոստիկանության պետ, եւ որը կիսում էր Գաննի տեսությունը: Նա էլ սկսեց անտոմս ուղեւորներին բռնելուց՝ մի բան, որով ոստիկանությունն առաջներում ընդհանրապես չէր զբաղվում՝ կենտրոնանալով միայն ծանր հանցագործությունների վրա: Համառ պայքարի շնորհիվ հանցավորությունը մետրոյում, ի վերջո, կտրուկ նվազեց: Իսկ դրանից հետո սկզբունքը տարածվեց ամբողջ քաղաքի վրա. 1994 թվականին քաղաքապետ ընտրված Ռուդոլֆ Ջուլիանին Բրաթոնին նշանակեց քաղաքի ոստիկանապետ, որը դարձյալ շատ խիստ էր նրանց նկատմամբ, ովքեր հասարակական վայրերում ոչ պատշաճ վարք էին դրսեւորում:
Հետեւություն թիվ 1. բնավորության անձնական գծերը, հակումները, գենետիկան պակաս կարեւոր են, քան մթնոլորտը, միջավայրն ու իրավիճակը: Հետեւություն թիվ 2. չփորձենք լուծել գլոբալ խնդիրներ, այլ որոշակի «էկոլոգիա» հաստատենք մեզ վստահված «տեղամասում»: Ահա թե ինչու, մասնավորապես, ես համաձայն եմ հետեւյալ աֆորիզմի հետ. «Բանավեճի ոճն ավելի կարեւոր է, քան դրա առարկան»:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
«Բանավեճի ոճն ավելի կարեւոր է, քան դրա առարկան» կամ էլ «սատանան սկսում է հրեշտակի բերանի փրփուրից»: Հետևաբար պետք չէ սևեռվել նաև հասարակ մարդկանց վրա: Ձեր նշած օրինակում ամեն ինչ փոխվեց մետրոպոլիտենի նոր տնօրենի նշանակմամբ: Պարզ ու հասարակ:
+1000!!!
Ուտոպիա
Հարգելով պարոն Աբրահամյանի բոլոր տեսակի մեկնաբանությունները և կարծիքները,՝ կցանկանայի
իմանալ, ի՞նչ կապ կա Ձեր վերը նշած հանցագործությունների և այսօրվա մեր երկրի իրավիճակի մեջ:
Եթե հարցը ինչ որ ձև առնչվում է,՝ Շանթ Հարությունյանի նկարը՝ գրաֆիտով դաճումները որոշ նկարիչ արվեստագետների կողմից, ապա երկրում ի՞նչ կարող է փոխվել, եթե այն այլևս չլինի: Մի՞ թե՛մեր երկրում Ձեր նշած երևույթներից գոնե մեկը կարող է էական դրական ազդեցություն ունենալ:
Մեզ մոտ դժբախտության պատճառը շատ ավելի խորն է և խրոնիկական, որտեղ ընտրություններ կոչվող խեղկատակության ժամանակ ժողովուրդը 5-10 հազար դրամով իրեն ստրկության է հանձնում
այն մարդկանց, որանց հրամանով իրենց վրա կրակ է բացվել, և զոհվել է 10 անմեղ մարդիք, և մոտ
200 մարդ վիրավորվել:
Հարգելի Մաքսիմ: Ընտրությունների եւ մարտի 1-ի սպանդի մասով ամեն ինչ ասված է: Եկեք մտածենք վիճակը հաղթահարելու ՄԵԹՈԴՆԵՐԻ մասին: 20 տարի նախագահները, նախարարները, պատգամավորները փոխվում են, հանցագործությունները կրկնվում են: Հետեւաբար, գոյություն ունի միջավայր այդ հանցագործությունների համար: Ինչպե՞ս փոխել միջավայրը:Ես այդ հարցի հստակ պատասխանը չգիտեմ: Պարզապես բոլորիդ հետ միասին փորձում եմ մտածել:
Այսինքն՝ կրիմինալը զարգանալու միտումներ ունի կեղտոտ, փնթի, կամայական, անկազմակերպ, մենք կասեինք՝ բոմժական մթնոլորտում:
Հենց սա էլ ղեկավարությանն անհրաժեշտ է: Հեշտ կարելի է հսկել եվ պատժել:
Որ նորմալ մարդը փողով երկրի նախագահ կնտրի:
Պարոն Աբրահամյան, Ձեր համեմատությունը մասամբ է ճիշտ: Դուք չէք կարող համեմատել ոստիկանների միտումները Հայաստանում եվ Միացյլ Նահանգներում: (Թող վիդեո կամեոաների մի մասը տեղադրեն որ վարորդնեին զգուշացնի ցույց տա իրենց արագությունը արանց տուգանելու) Մի խոսքով
Հայաստանոմ կրիմինալը չի զարգանա եթե ղեկավարությունը չցանկանա:
Best Regards,
Viktor A Badalyan
Այսինքն՝ մինչեւ 1984 թվականը Նյու-Յորքի իշխանությունը ցանկանո՞ւմ էր, որ կրիմիմալ լինի:
Պատճառները շատ են: Չեմ ցանկանում խորանալ այդ հարցi մեջ: Վերջը ցանկացան եվ վիճակը փոխվեց: Հայաստանում երկիրը ղեավարողնրը կամ չեն ցանկանում փոխել կամ իրանց մտածելակերպ ուրիշ ձեվ չի էլ պտկերացնում որ կարելի է ապրել:
Շնորհակալ եմ արձագանքի համար:
Viktor A Badalyan
Ո՛չ, 1984 թ. սկասած Նյու-Յորքի ընտրված ղեկավարը որոշեց լուրջ պայքար մղել կրիմինալի դեմ և միջավայրը սկսեց խիստ փոփոխություններ կրել, այնպես որ, անհատի դերն ու պատասխանատվությունը նվազեցնելու մարտավարությանը, որին մշտապես տուրք եք տվել, ինքներդ էլ փայլուն կերպով ջախջախեցիք:
Ես ավելի լավատես եմ, քան մեր հայրենակիցներից շատերը: Ընդամենը համարենք, որ հիմա մեր իրավիճակը համարժեք է նույն Նյու-Յորքի հետպատերազմյան 50-ական տարիներին` կլաններ, փողերի լվացում, մաֆիոզներ, քիլլերներ…
Բայց նաև ամենքս ջանանք. որ վերը նշված 84-ի բեկումնային պահը վրա հասնի ոչ թե 30, այլ ասենք 10 տարուց, կամ ավելի շուտ…
Ես վստահ եմ, որ լույսը իր ճանապարհը ի վերջո կհարթի խավարում, և այդ բեկումը կլինի: Մոսկվան էլ միանգամից չի կառուցվել….
Մոռացա ավելացնեմ նաև, որ անձամբ ես այդ բեկումը կդիմավորեմ այստեղ` իմ հարազատ երկրում, ինչքան էլ դա թանկ նստի իմ կամ ընտանիքիս վրա, այլ ոչ թե հեռվից կհետևեմ կամ “իմաստուն” խորհուրդներ կտամ իրենց խաչը կրողներին: Ինքս եղել եմ ու կմնամ այդ խաչը կրողներից մեկը, որ բեկումը օր առաջ վրա հասնի…
Հեռվից չեն հետեվում, ֆինանսապես օգնում են: “իմաստուն” խորհուրդներ չեն տալիս այլ կարծիք են հայտնում: իմ ասածները իմաստուն մտքեր չեն, ուղղակի ես կույր «քոռ» չեմ:
Viktor A Badalyan
Մինչև 1984թ.-ը Նյու-Յորքի իշխանությունը ցանկանու՞մ էր, որ կրիմինալ լինի թե՛ ոչ, դժվար է ասել:
Բայց, որ մեր երկրի իշխանությունը խրախուսում է կրիմինալը՝ թաղի խուժանի մակարդակով, որը իր
կողմից կառավարելի է, չեմ կասկածում, որի տասնյակ դեպքերը կարող եմ պատմել՝ իմ աչքով տեսած
ընտրություններ կոչվող խայտառակության ժամանակ, երբ թաղի խուժանը, իր հեղինակության ղեկավարությամբ և ոստիկանական համազգես հագած նույնայինների երաշխավորմամբ, ողջ ընտրական տեղամասի շրջակայքը,՝ շրջափակնամ մեջ էին պահում: Դա ի՞նչ է նշանակում, եթե ոչ պետական հեղաշրջում: Փող բաժանելը, հենց նրանց ֆունկցիաների մեջ էր մտնում, որը հոգեբանորեն կոտրում էր այդ անձի բարոյական նորմերը,՝ իրեն վաճառելուց հետո: Որքան էլ ցավալի է և վիրավորական պետք է խոստովանել, որ Երևանի քաղաքացիների մեծամասնությունը շատ հանգիստ կարող է իրեն վաճառել, իսկ թե ընտրություններ կոչված խայտառակությունից բացի,՝
էլ ո՞ր դեպքում, կարծում եմ ցանկացած,՝ կախված գումարի մեծությունից: Եվ այս աղետալի երևույթը
մեր երկրում հիմնադրեցին՝ երկրորդ և երրորդ նախագահ կոչեցյալները, իրենց գավառական, հետամնաց, կիսագրագետ, ստրկամիտ, ստորաքարշ, և իհարկե հանցագործ բարքով:
Ինձ համար շատ ցավալի է նաև այն, որ ժողովուրդը չի հասկանում և չի գնհատում առաջին նախագահի արժանիքները, և հաճախ խառնում է իրեն հաջորդող երկու հանցավոր տարրերի հետ,
սակայն վիրավորական է ոչ այնքան առաջին հախագահի անձի համար, որքան այն բանի, որ ինչքան պետք է՝ կույր անգիտակից լինել, որ չկարողանալ տարբերել սևը սպիտակից, կամ չարը բարուց:
Համոզված եմ, որ մեր երկրում իրավիճակ փոխելու համար, միակ ելքը բժշկական տերմինով ասած՝
վիրահատական միջամտությունն է,՝ այսինքն արյուն պետք է թափվի ,,թող լինեմ աշխարհի ամենաանիծյալ մարդը, եթե իմ ժողովրդին նման բան ցանկանամ,, բայց այլ ելք չեմ տեսնում,, երբ
օրգանիզմ են թափանցել՝ պարկաճիճուներ ,,эхинокок,, և ներսից լափում են նրան, մինչև լիովին
գետին տապալելը, և այժմ չկա որևէ պայքարի ռեալ ուժ, որը գիտակցի և թույլ չտա: Իսկ օրերս Շանթ Հարությունյանի կատարած հեղափոխության իմիտացիան ,,քանի որ նա լավ հասկանում էր, որ փայտերով ու մահակներով հեղափոխություն չեն անում,, ոչ այլ ինչ էր քան ահազանգ, աղերսանք, աղաչանք, որ՝ արթնացիր ժողովուրդ այսօր արդեն ուշ է, բայց ցավոք շատ քչերի կողմից ճիշտ հասկացվեց:
Մաքսիմ, չե՞ք հոգնում համանուն գնդացիրի նման այս թերթի համարյա բոլոր էջերում համարյա նույն տեքստով գնդակահարելուց…
Բացի այդ, ինձ թվում է, Դուք այստեղ չեք ապրում, քանի որ Ձեր պատկերացումները մեր կյանքի մասին ընդհանրապես չեն թարմացվում, մնացել են սևեռված ինչ որ պահի վրա` ենթադրաբար այստեղից հեռանալու…, չնայած միգուցե և սխալվում եմ:
Բայց ամեն դեպքում, Դուք “հաջողացնում եք” ցանկացած թեմա ի վերջո հանգեցնել ՀՀ նախագահների Ձեր կողմից հանճարեղ համարակալմանը, ինչպես հանրահայտ անեկդոտում` կենսաբանության քննության և ոջիլի մասին
Հարգելի Հրանտ Պապիկյան: Ձեր մեկնաբանությունից երևում է, որ դուք չափազանց լավատես եք:
Ես այն վատատեսն եմ, որը՝ լավ ինֆորմացված լավատեսն է: Կարող եմ ամենամանրամասնությամբ
ներկայացնել իմ տեսած աղետները, որը հնարավոր չեմ համարում առանց խոստովանելու որևէ բարեփոխում կատարվի: Երկիրը գտնվում է աղետալի վիճակում: Ասեմ ընդհամենը այն, որ բոլոր
գյուղական վայրերի վիճակը՝ օրերս ներկայացրեց ,,Ազատություն,, ռադիոկայանի տնօրեն Հրայր
Թամրազյանը՝ Փամբակ և Դսեղ գյուղերում: Ընդերքի վայրի ու համատարած թալան, որը և հենց ձեր
ասած 10 տարի հետո կասի իր անուղղելի աղետի մասին:
Ես կասեի նաև, որ Դուք կողմնակալ վատատես եք, եթե իրոք լավ ինֆորմացված եք, այլապես աղետների ծագումնաբանությունը փնտրելիս մշտապես համառորեն չէիք շրջանցի համար առաջինին` հայոց ողբերգապատումը սկսելով երկրորդ և երրորդ նախագահների` հայոց լիս աշխարհը ոտ դնելու անիծված սհաթից…:
Կամ կողմնակալ աղբյուրներից եք բացառապես ինֆորմացվում, հետն էլ այդ դժգույն և հուսահատական “ինֆորմացիան” ջանասիրաբար share եք անում` like-երի ակնկալիքով:
Իսկ ես իրոք լավատես եմ, և իմ աշխարհայացքը ռադիոկայաններից ու դեղին մամուլից չի սնուցվում: Ես ողջ կյանքս իրոք ԱՊՐԵԼ եմ, ընդունել և տարել եմ ամեն հարված, բայց մնացել եմ` ԷԼԻ ԿՅԱՆՔԻՆ ՍԻՐԱՀԱՐՎԱԾ…
Սա ես չեմ ասել, Սևակն է, որը ինչպես և ես` Ձեր մռայլ պրոպագանդային dislike կդներ…
Թեպետ Ձեր մեկնաբանությունը լավ չհասկացա, բայց երևում է, որ Դուք լիարժեք երջանիկ եք:
Մի իմաստուն խոսք կա` եթե ուզում ես երջանիկ լինել, եղի՛ր
Ճաշակի հարց է…
Այն,որ մեր իրավապահները հանցագործ աշխարհի դեմ՝չեն պայքարում, այլ համագործակցում են՝օրինակները բազմաթիվ էն՝բացառություն է կազմում այն դեպքերը՝երբ տվյալ հանցագործությունը հասարակական մեծ հնչեզություն է ստանում,իսկ հանցագործությունն էլ վերեւներից չեն սատարում։ Նույնիսկ հաճազ,որոշ ոստիկանների խոսակցական բառապաշարը ՝չի տարբերվում «գողական» աշխարհի լեքսիկոնից։Դա, հավանաբար,նրանց ,շատ սերտ շփումների արդյունքն է,լինի դա ընդհանուր շաերի ոլորտի,կամ ռեստորանային հանդիպումների արդյունքում։
Էլ չասենք ընտրությունների ժամանակ՝,նրանք եւ թաղային խուժանը՝անխոս համակիրներ էն։Տաուշի գյուղերից մեկում,երբ գյուղացիներից մեկը,ակամայից վրդոհում է կաշառք բաժանելու կապակցությամբ՝իրավապահները փոխանակ գնան հանցագործի ետեւից՝գալիս էն բողոքող՝միյայնակ թոշակառուի դուռն էն թակում եւ երկու մեքենայով՝ 4 ոստիկան ՝կիսահիվանդ ծերունուն բերման էն ենթարկում՝,ստիպված ծերուկը՝համ տված կաշառքն է տալիս,համ էլ խոսք է տալիս,որ չի շարունակի բողոքել՝միյայն թե իրենից ձեռք քաշեն եւ հանգիստ թողնեն։
Մաքրության գաղափարը շատ լավն էր։ Եթե այն ընդհանրացնենք, կարծում եմ կստանանք մեր խնդիրների իրական եւ արդյունավետ լուծում։ Երբ միջոցներ ու ժամանակ ենք ծախսում մաքրություն ապահովելու համար, չենք կարող հանգիստ նայել, թե ինչպես են անմակարդակ կեղտոտ քոչվորները ապականում մեր ստեղծած մաքրությունը։
Խելացի էր: Կիսում եմ!
Բայց դա հայերի համար չի: Մենք դալտոնիկ ենք` սև կամ սպիտակ:
Շատ հարգելի Արամ Աբրահամյան, թույլ տվեք մասամբ չհամաձայնվել Ձեր, Նյու Յորքի եվ հետո մեր Հայրենիքի վերաբերյալ արած պատմական եզրակացությունների հետ. տէսեք ոչ միայն Նյու Յորքն էր«օ ական թվերին անկումային օրեր ապրում այլ ողջ Ամերիկա սկսած դեռ Նախագահ Նիքսոնի իմպիչմետի եվ իհարկե Վիտնամի անփառունակ պատերազմի տարիներից: Իհարկե Ջիմմի Կարտերի թույլ նախագահական տարիները ավելացրին դժվարությունները, հատկապես Պարսկաստանու Ամերիկյան դիվանագետների պատանդ վերցնելը: Եվ ահա երկրի ղեկը 80 ականների սկզբին ստանձնեց Ռոնալդ Ռեյգանը որը իրապեսս համարվում է Ամերկայի պատմության մեջ ամէնափայլուն ղեկավարներից մեկը, որը կարողացավ եվ արտաքին եվ ներքին կյանքում մեծ փոփոխությունների հասնել իմ կարծիքով: Լինելով պահապանողական հանարապետական կուսակցության ներկայացուցիչ, նա կարողացավ սանձել պետական իշխանության զեղծարար, կոռուպցիոն միտուները, նախ կրճատելով պետական ապարատը: Ես ինքս հարում եմ դեմոկրատական կուսակցությանը բայց կարծում եմ որ հենց Ռեգանը բերեց հանրապետական Ջուլյանիին Նյու Յորքի ղեկին եվ հասավ նման փոփոխությունների եվ Նյու Յորքում եվ ողջ Ամերիկայում: Այդ տարիների շունչը հասավ մինչեվ մեր օրերին:
Հիմա գամ 90 ականների մեր Հայրենիքում տեղի ունեցած «հեղափոխությանը» երբ Ժողովուրդը իշխանությունե վստահեց ՀՇՇ Ղարաբաղյան շարժման ղեկավարներին: Չեմ կարծում նրանք որեվե հերսություն էին արել պարզապես մի փոքր շուտ էին հասկացել որ «վլաստ մենյայտսյա» եվ ստանխնեցին իշխանություն երեվի իսկապես համարելով որ իրենք ամենա ամենան են: Իմ կարծիքով հարկավոր էր նախ շատ պատասխանատվությամբ վերաբերվել այն վստահությանը որ տրվել էր իրենցյ եվ նախ հեղափոխել խորհրդային երկրից մնացած իշխանության կոժուպցիոն էությունը եվ կառոցվածքը: Նման փոքր երկրին այդքան շատ նախարարությունները եվ իշխանավորները ինչու էր հարկավոր…Հարկավոր էր ներգրավել հասաարակական կազմակերպւոթյուններին իշխանության մեջ իմ կարծիքով եվ հարկ չկար պետության ղէկավարության մեջ ներգրավել կիսագրագետ նախկին կոմսոմոլներին: Հիմա ցավով հիշում եմ որ այդ կոմսոմոլ «ղեկավար» տղաները ստիպեցին Արմեն Սարգյսյանին հեռանալ վարչապետի պաշտոնից: Իհարկե Արմենի նման քաղաքակիրթ եվ ծայր աստիճան խելացի գիտնական անձնավորությունը խաթարում էր «խնբապետ» տղաներին հասնելու իրենց կարիերայի իրականացմանը: Իհարկե պատմությունը բոլորին իրեց տեղը դրեց::Ես մինչեվ հիմա վստահ եմ եթե Արմենի նման տղաները մնային իշխանության մեջ եվ կարողանային իրականացնել իրենց ծրագրերը Հայաստանը այսոր կլիներ անհամեմատելի բարվոք վիճակում:
Հարգանքներով, Գալուստ
Խնդրում եմ ներեք հապճեպ գրելուց կատարածս սխալների համար, շատ բան կար գրելու բայց շտապում էի ընդհանուր հայտարարի բերելու եվ հիմնական միտքս փորձեցի արտահայտելու:
Շնորհակալ եմ բոլորից հետաքրքիր նկատառումների համար: Հիմնականում համաձայն եմ. իշխանությունները այս են անում կամ այն չեն անում: Միտքս այն է, որ երբեմն մտածենք, թե մենք, Հայաստանում ապրողներս, ինչ ենք անում կամ չենք անում:
Հարգելի Արամ, Դուք տերն եք ամենազորավոր զենքի «Խոսքի» , կարծում եմ պիտի կարողանաք ծաժայեցնել Ձեր զենքը մարդկանց համախմբելու, մաքրազերծելու նախկին ստրկամտության հիվանդությունից: Իսկ ինչ անելու համար կարծում եմ Հայրենիքում կան Գրիգոր Գյուրզադյանի, Վահրամ Սահակյանի, հենց Ձեզ նման խելացի անկախ մտածող մարդիկ, հարկավոր ի մի բերել բոլոր ազնիվ մարդկանց, կարծում եմ մարդկանց մեջ հույսն ու հավատը բոլորովին չի մարել,Լֆիկները բոլորին փողով չեն կարող գնել… հեղափոխությունը պիտի տեղի ունենա մարդկանց հոգիներում եվ գլխի «software» ում, երիտասարդությունը պիտի հասկանա որ Լֆիկներն ու Սերժանտները «հողմերի պես կանցնեն կերթան»…
Կարծում եմ շատ հետաքրրիր կլինի Իմանալ թե Ձեր տեսակետը, (ամեն ժողովուրդ արժանի է ….), ինչպես է
բացատրում Սինգապուրի և երկու Կորեաների ֆենոմենը:
Նյու-Յորքի և Սինգապուրի դեպքում իշխանությունները ցանկանում էին և գիտեին ինչպես լուծել խնդիրը:
Ամեն դեպքում խնդիրը լուծում է իշխանությունը:
Իհարկե ասվածը ներկայիս Հայաստանի “իշխանություններին” չի էլ կարող վերաբերվել:
Վստահ չեմ, որ խնդիրը իշխանությունն է լուծում: Խնդիրը լուծում են քաղաքացիները, որոնք ձեւավորում են հասարակական պատվեր: Երբ հասարակական պատվերը հետեւյալն է՝ «ուզում եմ լավ ապրել՝ Լֆիկի նման, եւ եթե անհրաժեշտ է՝ նրա նման գողանամ», ապա համակարգը հենց այդպես էլ աշխատում է: Երբ հասարակական պատվերն է՝ «ուզում եմ ապրեմ այս եւ այս կանոններով, բոլոր հանգամանքներում ասեն այս եւ չանել այն, եւ գիտեմ, թե ինչ մեթոդներով է հնարավոր դրան հասնել», համակարգը այլ է: Իսկ իշխանությունը զուտ տեխնիկական դեր է կատարում: Սպասել, երբ կհայտնվեն հրեշտականման կառավարիչներ եւ բռունցքը սեղանին խփելով ամեն ինչ կդզեն, իրատեսական չէ:
Ստիպված եմ կրկնել. ինչպես եք բացատրում Սինգապուրի և երկու Կորեաների ֆենոմենը ?
Պետք չէ սպասել, երբ կհայտնվեն հրեշտականման կառավարիչներ, պետք հաճախակի փոխել իշխանությունը կամ օգտագօրծել Հարավային Կորեայի փորձը:
Ի վերջո Լֆիկը պատճառ է թէ հետևանք?
Սինգապուրների և կորեաների օրինակները հաստատում են, որ պատճառը Լֆիկներն են :
«Ուզում եմ լավ ապրել՝ Լֆիկի նման», քանի որ Լֆիկն է (իշխանությունն է) թելադրում հաջողության հասնելու ճանապարհը:
Լավ, համոզեցիք: Սեր-ժիկ, հեռացիր:
Հարգելի Արամ, կարծում եմ Դուք մի փոքր չարացած եք մեր Հայրենիքում ապրող հայրենակիցների վրա… «ուզում եմ լավ ապրել՝ Լֆիկի նման, եւ եթե անհրաժեշտ է՝ նրա նման գողանամ»: Ես ունեմ բազմաթիվ ընկերներ, ունեմ եվ հարազատներ որ եթե ուզեն էլ կարող այդ լֆիկական խաղի կանոնները ընդունել, եվ կարծում են Դուք այդ մարկանցից մեկն եք:Ամերիկայի «Հիմնադիր Հայրերը» խաղի կանոնները ամենասկզբից ճիշ են դրել, եվ չնայած որ հազարավոր Լֆիկներ Ամերիկայում թալանել են սակայն այդ թալանը տոկոսային հարաբերությամբ ցածր է եղել: Մեր ժողովուրդը փախնում է երկրից որովհետեվ չի ուզում լֆիկների նման ապրել, պատրաստ է ազնիվ աշխատել ու ապրել:
Մեր հարգելի ՀՀՇ եվ առաջին Նախագահը պիտի պատասսխանատվություն ունենային ճիշտ խաղի կանոններ հիմնեին հենց սկզբից, որ ժողովրդի վերահսկողությունը ապահովված լիներ կառավարողների նկատմամբ:Իսկ այսօր դա անելը հազարապատիկ դժվար է որովհետեվ ժողովուրդը այնքան է թալանված լֆիկների կողմից որ «Սերժիկ, հեռացիր» ը դարձել է ծաղրական արտահայտություն Հայ մտավորականի համար… շատ ցավալի Է…
Խնդրում եմ վերեվում գրածս կարդալ « Ես ունեմ բազմաթիվ ընկերներ, ունեմ եվ հարազատներ որ եթե ուզեն էլ չեն կարող այդ լֆիկական խաղի կանոնները ընդունել»:
Սա այն դեպքն է, երբ մեկնաբանությունները ավելի հետաքրքիր ստացվեցին քան խմբագրականը: Թեեւ պետք է նշել, որ դա պայմանավորված էր նաեւ խմբագրականի բովանդակությամբ: