Նոյեմբերի 11-ին Դամասկոսում պայթյունից մահացած երկու հայ երեխաների՝ Վանեսա Միխո Պետրոսի և Հովհաննես Աթոքանյանի ողբերգությունը «Բի Բի Սի»-ի թղթակից Լիզ Դուսեն նկարագրում է․ Անթուն Միխոն գլուխն առել էր ձեռքերի մեջ, երբ բժիշկը կարում էր նրա 8-ամյա եղբոր աղջկա՝ Վանեսայի վերքերը: Աղջկա վարդագույն եզրագծերով սպիտակ մարզական կոշիկները շիտակ դրված էին կողքի մետաղական անկողնու վրա: «Իմ եղբոր դուստրը անարատ հրեշտակ էր», – նա ինձ ասաց, – «Նա չորրորդ դասարանում էր ու սիրում էր դպրոց գնալ: Նա լալիս էր, երբ չէր կարողանում գնալ»:
Վանեսան Հին քաղաքի սալաքարերով պատված փողոցում իր վերջին ուղևորությունը կատարեց հասարակ դագաղի մեջ, որը տանում էր ծաղկեպսակներով զարդարված սպիտակ մեքենան:
Շագանակագույն աչքերով փոքրիկ աղջկա նկարը մեծ շրջանակի մեջ պարզած՝ երթը շարժվում էր դեպի հայկական եկեղեցի: Ղողանջեցին եկեղեցու զանգերը հրացանների խլացնող կրակոցների ներքո, ինչպես արվում է արաբական ավանդույթներում:
Լեփ լեցուն եկեղեցում քրիստոնյա համայնքը հավաքվել էր հրաժեշտ տալու Վանեսային և 6-ամյա Հովհաննես Աթոքանյանին: Նրանց հասարակ դագաղներն իրարից տարբերվում էին կողքի-կողքի դրված անվան փայտե սկզբնատառերով:
Կարդացեք նաև
Աչքերն ամբողջովին կարմրած մի կին մոտեցավ ինձ և աղիողորմ արցունքներով հանձնեց իր հաղորդագրությունը. «Ասա Արևմուտքին, որ մեզ հանգիստ թողնեն», – լալիս էր Ռիմա Հադադը, – «Խնդրում եմ ասա Ամերիկային, Բրիտանիային, Սաուդյան Արաբիային, որ իրենք վատ մարդիկ են»:
Երբ ես նրան հարց տվեցի այն մասին, որ պատերազմը երկու կողմերից էլ կյանքեր է խլում, նա պաշտպանեց Սիրիայի բանակին. «Նրանք զենք են կրում, որ պաշտպանեն մեզ»:
Պատրաստեց Հովհաննես ԻՇԽԱՆՅԱՆԸ
