«Ես, համենայն դեպս, այդպիսի նամակ չէի գրի»,- այսօր «Հայելի» ակումբում լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ, անդրադառնալով Զորի Բալայանի` ՌԴ նախագահ Վ. Պուտինին ուղղված բաց նամակին, հայտարարեց Ազգային արխիվի տնօրեն Ամատունի Վիրաբյանը. «Ընդհանրապես պատմությունը էմոցիաներ, հուզումներ չի սիրում, նա ունի ռեալ թվեր, ռեալ փաստեր: Գյուլիստանի պայմանագիրը, ինչպես գիտեք, 19-րդ դարի սկզբին է կնքվել: Եվ, բնականաբար, չի կարելի 21-րդ դարում մտածել այնպես, ինչպես մտածել են 19-րդ դարում: Շատ բան է փոխվել, և անհրաժեշտ է հաշվի առնել այսօրվա աշխարհաքաղաքական խնդիրները: Այսօր մտածել, թե ռուսական սահմանը կարող է առաջ շարժվել, ես լուրջ չեմ համարում: Մենք նույնիսկ չենք էլ մտածում` Ռուսաստանին դա պե՞տք է արդյոք»,- ընդգծեց Ա. Վիրաբյանը:
Բանախոսը նկատեց նաև, որ սովորաբար պատմաբանը և ընդհանրապես հետազոտողը վերցնում է այնպիսի փաստեր, որոնք իրեն ձեռնտու են. «Ինչպես են, օրինակ, ադրբեջանցիները, թուրքերը իրենց ձեռնտու փաստերը վերցնում, մենք նույնպես հաճախ խուսափում ենք շատ փաստերից: Եվ դա բնական է: Բայց օբյեկտիվ ուսումնասիրելու համար պատմաբանն առաջին հերթին պետք է վերցնի այն փաստերը, որոնք իրեն ձեռնտու չեն, դրանք քննարկի, ներկայացնի»,-ասաց նա:
Վերադառնալով Զորի Բալայանի նամակին` Ամատունի Վիրաբյանը նկատեց, որ այդ նամակն իրեն Ա. Բակունցի ստեղծագործությունն («Նամակ Ռուսաց թագավորին») է հիշեցնում և հավելեց. «Մեր խնդիրն այն է, որ մեզանից յուրաքանչյուրն ուզում է միաժամանակ զբաղվել ամեն ինչով, բայց այդպես չի կարելի. քաղաքագետը պետք է զբաղվի քաղաքականությամբ, գրողը` գրականությամբ և այլն: Մենք շատ ենք սիրում մեկս մյուսի գործը անել:
Ես կարծում եմ, որ 19-րդ դարում տեղի ունեցածի և ներկայի հետ աղերս տեսնելը միայն ռոմանտիզմ է, իսկ գրողները չեն կարող պրագմատիկ լինել, նրանք ռոմանտիկ են, դրա համար էլ մեր այն գրողները, որոնք փորձել են քաղաքականությամբ զբաղվել, ձախողվել են` Լևոն Շանթ, Ավետիս Ահարոնյան և ուրիշներ: Երբ որ մենք մեր արտաքին քաղաքականությունը հանձնում ենք գրողներին, ձախողվում ենք, ոչնչի չենք հասնում»:
Կարդացեք նաև
Հարցին, թե արդյոք նամակը Զ. Բալայանի նախաձեռնությո՞ւնն է, Ա. Վիրաբյանը պատասխանեց. «Անկեղծ ասած` մեզ դեռևս հայտնի չէ` այդ նամակը Բալայանի սեփական նախաձեռնությունն է, թե իշխանությունների խնդրանքը, բայց կարծում եմ` պատահական չէ այն հանգամանքը, որ նամակը գրվել է Մաքսային միությանը անդամակցելու մասին ՀՀ նախագահի որոշումից հետո»:
Սիրանուշ ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
Զորին իր գործն է անում,դուք քաղաքական ձախողման պատասխանատուներին ուղղեք առկա հարցերը:Ճիշտ էլ նկատել եք թե ինչին ինչ հաջորդեց:Դրան ավելացրեք Լուկաշենկոյի ասածը ՀՀ-ի ՄՄ մտնելու մասին և պարզ կդառնա թե ինչու գրվեց նամակը:Նամակի քարկոծմամբ պատճառները չենք վերացնի:Ազգովին աշխատել է պետք:Նոր արհավիրք է հասունանում: