Հինգերորդ ամիսն է, ինչ Ազատության հրապարակում շարունակվում են նախկին զինծառայողների, ազատամարտիկների, եռամսյա հավաքների մասնակիցների բողոքի չընդհատվող գործողությունները: Նրանք դժգոհում են իրենց սոցիալական ծանր վիճակից, գործազրկությունից, առողջապահական խնդիրներից ու բժշկական անուշադրությունից, վիրավորանքի աստիճան ցածր նպաստից ու թոշակից: Միաժամանակ, առավել անհանգստացած են ահագնացող չափերի արտագաղթով, վերահաս պատերազմի վտանգով, ներքին ճգնաժամային վիճակով ու մտահոգ՝ երկրի ապագայով: Իրենց կենցաղից ու պետության անուշադրությունից բողոքավոր մեր հայրենակիցները այսօր էլ պատրաստ են զենքը ձեռքին պաշտպանել մեր երկիրն ու սահմանները, անհրաժեշտ պահին նեցուկ ու հենարան լինել առաջին գծում ծառայող զինվորին ու սպային:
Բողոքի ակցիաները դադարեցնելու, առավել աչքի ընկնողներին հավաքագրելու, ահաբեկելու անհաջող փորձերից բացի՝ հայրենի իշխանությունները մինչ օրս այդպես էլ ականջալուր չեն լինում նրանց պահանջներին, ուղիներ ու միջոցներ չեն գտնում բարձրացված խնդիրների թեկուզ մի մասի աստիճանական լուծման համար: Ի դեպ, խնդրին չի անդրադարձել նաև այս ընթացքում մոտ տասը քննարկում և լսում կազմակերպած ԱԺ պրոֆիլային հանձնաժողովը: ԱԺ-ն վերջերս ընդունած օրենսդրական մի նախաձեռնությամբ լուծեց ազատամարտիկ կամավորների մի մասին մարտական գործողությունների մասնակցի կարգավիճակ տալու հարցը: Սակայն նախկին զինծառայողների և նրանց հավասարեցված անձանց սոցիալական, առողջապահական, բնակարանային և այլ խնդիրների լուծումը պետության հավելյալ հոգածության կարիքն ունի:
Թաղի խուժանով, բաժակաճառով, ու ուզունդարա պարելով երկիր չես պահի, եթե կա՝ԹԱԼԱՆԸ: