«Թատրոնը չի մեռնում Լիբանանում:Թատրոնը զարգանում է, եւ լիբանանահայ հանդիսատեսը չի կտրվում թատրոնից: Այն, ինչ հանդիսատեսը չի գտնում կյանքում, այդ հարցերի պատասխանները փորձում է գտնել թատրոնի ներկայացումներում»,-այս մասին այսօր «Հայացք» մամուլի ակումբում ասաց Բեյրութի հայկական մի քանի թատերախմբերի բեմադրիչ, գեղարվեստական ղեկավար, 100-ից ավել բեմադրությունների և շուրջ 30 պիեսների հեղինակ, ՀՀ «Մովսես Խորենացի» մեդալի ասպետ Ռոբերտ Առաքելյանը:
Ըստ բանախոսի, եթե Երեւանում ունենք թատրոններ, որոնք որոշակի ուղղվածություն ունեն, ապա այնտեղ փորձում են բոլոր ժանրերը համատեղ մեկ թատրոնում ներկայացնել: «Մեկ դժվարություն ունենք` բնակչության թիվն է: Լիբանանահայ գաղութում չունենք բավականաչափ հանդիսատես եւ մենք խաղում ենք երկու շաբաթվա ընթացքում վեց-յոթ անգամ եւ ներկայացումը վերջանում է: Եվ, երբ սկսում է ներկայացումը թռիչք ապրել, մենք վերջակետ ենք դնում, սակայն սա մեզ չի ընկճում եւ մենք շարունակում են աշխատել»,-ասաց Առաքելյանը՝ հավելելով, որ Լիբանանից արտագաղթ չկա, ավելի շատ ներգաղթ է, սակայն նույնիսկ այս պայմաններում հանդիսատեսի պակաս նկատվում է:
«Ներգաղթն այնքան չէ, որ մենք կարողանանք տարիներով խաղալ: Ներգաղթը որքան էլ լինի, մի քանի հարյուր կամ հազար հոգի են եւ այն չի նպաստում, որ տարիներով ներկայացումը խաղաս: Լավագույն ներկայացումն անգամ յոթ անգամից ավելի հնարավոր չէ խաղալ, քանի որ հանդիսատեսը քիչ է»,-ընդգծեց բեմադրիչը, նշելով, որ երիտասարդության շրջանում հոսք դեպի թատրոն մեծ է եւ նկատելի, սակայն որպես մասնագիտություն չեն ընտրում, քանի որ ապագա չեն տեսնում:
Ինչ վերաբերում է լեզվական խնդիրներին, ապա ըստ նրա` լեզվի խնդիր գրեթե չկա: «Արեւմտահայերենով պիեսները Հայաստանում ավելի ընկալելի են, իսկ այնտեղ եթե լեզվի հետ կապված խնդիր էլ կա, ապա մեծ չէ»:
Կարդացեք նաև
Վերջիններս լիբանանցի հանդիսատեսի համար չեն փորձում խաղալ եւ այս կերպ ծավալել հանդիսատեսի շրջանակը, քանի որ իրենց համար առաջինը խնդիր կլինի լեզուն:
Առաքելյանի փոխանցմամբ`հյուրախաղերի մասնակցում են. եղել են Կիպրոսում, Դամասկոսում, Հալեպում, իսկ Արցախում առայժմ առիթ չի եղել, սակայն իր պիեսներից մեկն է բեմադրվել եւ տիկնիկային թատրոնի թատերացանկում կա:
Քրիստինա ՄԻՐԶՈՅԱՆ
