«100 ես տվե՞լ, արի գրկեմ». սա քաղաքային տրանսպորտի թանկացման դեմ պայքարի ամենահաջողված ձեւերից էր, որը և՛ ջերմացրեց և՛ միավորեց հայ երիտասարդությանը:
Վճարե՞լ ես 100 դրամ, արժանի ես գրկախառնության, մտքի հեղինակը Լաուրա Սամվելյանն է: Պատմում է, որ տրանսպորտի գնի թանկացման դեմ բողոքի ակցիաները հենց սկզբից էլ աչքի էին ընկնում շատ ագրեսիվ վերաբերմունքով և տեղի էին տալիս թե՛ վարորդների, և թե ուղևորների նյարդերը:
«Դա հանգեցնում էր ավելորդ նյարդայնության, մենք վախենում էինք, որ պայքարի այդօրինակ միջոցը կարող էր վթարների և անօրինական քայլերի հանգեցնել,- ասում է Լաուրան,- և ինչպես գիտենք՝ ագրեսիան հարց լուծելու լավագույն մեթոդը չէ: Մարդկանց պետք էր ոչ թե ահաբեկել, այլ հորդորել: Դա քաղաքակիրթ պայքարի ձևերից մեկն է: Ի վերջո եկանք այն համոզմանը, որ լավ արարքի համար խրախուսելը ավելի էֆեկտիվ կլինի, և գործի անցանք: Մտածեցինք՝ ինչո՞վ կարելի է ոգևորել և՛ ակտիվիստներին, ովքեր առավոտից ուշ գիշեր փողոցներում պայքարում էին, և՛ նրանց, ովքեր հետևում էին նրանց և հարյուր դրամ վճարում»:
Իսկ ի՞նչը կարող է ավելի համոզիչ լինել, քան «Արի գրկեմը». կարծում է գաղափարի հեղինակը: Ասում է՝ դրա մեջ կար և՛ մայրական ջերմություն, և՛ քույրական քնքշանք, և՛ եղբայրական հոգատարություն: Իսկ այն, որ մեր հասարակությունը դրա կարիքն ուներ, միանշանակ էր:
Առաջինը գրկախառնությունը փոխհատուցվեց մեկ դեղձով 🙂
Լաուրան պատմում է, որ ամենասկզբում գրկախառնվել են մի տատիկի հետ, ով իր շնորհակալությունը մեկ դեղձով է հայտնել: «Մեր հաղորդագրությունը տեսնողներից առաջինը մի տատիկ էր: Նա սկզբում մի քանի վայրկյան նայեց պաստառին, հետո տոպրակից հանեց մեկ հատ դեղձ, տեսավ, որ շատ ենք ու մի հատը չի հերիքի, իր նուրբ ձեռքերով դեղձը կիսեց երկու մասի, մեզ տվեց: Դա էլ իր շնորհակալությունն էր: Այդ պահին ուրիշ բան չուներ տալու: Կարող է՝ իր օրվա դեղձն էր, այն էլ մեզ տվեց և հետո ավելացրեց «Ապրե’ք, էրեխեքս: Ապրե’ք, ձեր հոգուն մեռնեմ»:
Ոնց չվերցնեի դեղձը, եթե այդքան սրտանց էր տալիս,- ասում է աղջիկը,- և ոնց դրանից հետո ավելի չոգևորվեի»:
Սակայն արի ու տես, որ գրկախառնվելու գաղափարը միայն դրական արձագանքներ չգրանցեց:
«Կային թե դրական մեկնաբանություններ, որոնք քաջալերում էին մեզ,- ասում է Լաուրան,-բայց և բացասական մեկնաբանությունների էլ հանդիպեցինք: Տարբեր մարդիկ իրենց մեկնաբանություններում գրում էին, թե իբր ամռան շոգին գրկախառնվելը հակահիգիենիկ է: Մեկը նույնիսկ գրել էր, որ «հետո ազգովի պետք է խիմչիստկա գնանք»: Սակայն ոգրևորիչը այն էր, որ անցորդները հաղորդակցությունը կարդալիս սովորաբար ժպտում էին, իսկ ոմանք ուղղակի նետվում էին գրկախառնվելու»:
Կարդացեք նաև
Ըստ «վիճակագրական տվյալների»՝ ամենից հաճույքով գրկախառնվում էին տատիկներն ու երեխաները, իսկ երիտասարդ տղաները շատ հաճախ ամաչում էին 🙂
Շատ երիտասարդներ ցանկանում են, որ Հուլիսի 25-ը օրացույցի մեջ իր տեղը գտնի, Լաուրան նույնպես այդ մասին իր կարծիքն ունի. «Իհարկե շատ հաճելի կլինի այդպիսի տոն ունենալ Հայաստանում, ինչը լավ առիթ է ևս մեկ անգամ գրկախառնվելու համար 🙂 ,- զրույցը եզրափակեց «100 ես տվե՞լ, արի գրկեմ»-ի հեղինակը:
Տեսանյութը կարող եք դիտել այստեղ:
Օվսաննա Սիմոնյան
