Արբակ Խաչատրյանի կենսագրությունը անչափ հարուստ է եւ անհնար է թերթի էջերում ներկայացնել այն ամբողջությամբ։ Ուստիեւ սահմանափակվենք ընդամենը մեկ դրվագով, որով, սակայն, հնարավոր է պատկերացում կազմել նրա հայրենանվեր գործունեության մասին ընդհանրապես։
1993 թվականի սկզբին Ռուսաստանի Դաշնության կողմից Հայաստանին տրամադրվեց հսկայական վարկ (մոտ 13 մլրդ ռուբլի), որը նախատեսված էր օգտագործել մեր տնտեսության առջեւ ծագած անթիվ խնդիրները լուծելու նպատակով։
1993 թվականի մարտի 22-ին հանրահայտ «Վեմ» կոնցեռնը, որի մասին սույն հրապարակման հեղինակը շատ է գրել, մոսկովյան «Արեքս» ձեռնարկության տնօրեն Արբակ Խաչատրյանին այդ վարկից հանձնում է 1,1 միլիարդ ռուբլին, որպեսզի նա գումարը բաշխի ըստ տարբեր կազմակերպությունների բանկային հաշիվների։
Ենթադրվում է, որ այդ հաշիվներից հարկ եղած դեպքում պետք է մարվեն հանրապետության կառավարության՝ Ռուսաստանում կատարած տարբեր բնույթի ծախսերը։ Արտասովոր ոչ մի բան։ Նման ֆինանսական գործարքները ամբողջ աշխարհում համարվում են նորմալ եւ կնքվում են հազարներով։
Սակայն այս պահից սկսվում է «անհասկանալի» գործողությունների մի ամբողջ շարան։
Գործարքի կնքվելուց ու այս ուրախալի իրադարձությունը մի լավ թրջելուց հետո 1,1 միլիարդի մի մասը, չգիտես ինչու, կոնվերտացվում է 310 հազար դոլարի եւ վերադարձվում Երեւան։ Իսկ Արբակ Խաչատրյանը, իր հերթին, առանձին ցանկությամբ չի տոչորվում մնացած գումարը բաշխելու ըստ տարբեր բանկային հաշիվների։ Երեւի Արբակը ղեկավարվում էր «կշտապես՝ մարդկանց ծիծաղը կշարժես» ժողովրդական առածով։
«Վեմի» ղեկավարության եւ «Արեքսի» տնօրենի դիմակայությունը այս կապակցությամբ շարունակվում է մինչեւ սեպտեմբերի 8-ը։ Աստիճանաբար բանակցությունները սպառնում են դուրս գալ լոկ խնդրանքների շրջանակներից։ Եվ «Արեքսի» տնօրենը, որպես մեծահոգի անձնավորություն, որոշում է վերադարձնել գումարը։
Հոդվածն ամբողջությամբ` «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում:
