Շուրջ 10 օր Ազատության հրապարակում նստացույց անող ազատամարտիկներից միայն Խաչիկ Ավետիսյանն է այժմ մնացել, ով պատրաստվում է իր պայքարը մինչեւ վերջ հասցնել։ Նրա խոսքերով, եթե մյուս ազատամարտիկները նստացույցի ժամանակ առաջ էին քաշել հիմնականում ազատամարտիկների խնդիրները, ապա ինքն ավելի լայն պահանջներ է դրել. «Ես համաձայն եմ նրանց պահանջներին, բայց դա հարցի լուծում չէ, ես չեմ պատերազմել նրա համար, որ այսօր գամ արտոնություն խնդրեմ կամ թոշակ, չեմ ուզում ոչ արտոնություն, ոչ էլ թոշակ, ուզում եմ, որ իմ երկիրը նորմալ վիճակում ապրի, ես ցանկանում եմ ժողովրդի ձայնը բարձրացնել եւ ոչ միայն ազատամարտիկների։ Ես ու իմ նման շատերը չենք գնացել պատերազմել մեր դարավոր թշնամու դեմ, որպեսզի այսօր գանք արտոնություն եւ թոշակ խնդրենք»։
Խաչիկ Ավետիսյանը նշեց, որ այս 11 օրվա ընթացքում չինովնիկներից ոչ ոք չի եկել Ազատության հրապարակ, բայց քաղաքական, հասարակական գործիչներ, հասարակ մարդիկ շատ են եկել։ «Ես պատրաստ եմ բոլորի հետ հանդիպել, ով ուզում է, թող գա՝ նախագահից մինչեւ շարքային քաղաքացի, եթե երկրի նախագահը չի ցանկանում գալ, թող ներկայացուցիչ ուղարկի, ով կասի, որ նախագահը ձեզ հետ է, ժողովուրդ։ Երեկ իմ մարտական ընկերները եկել էին մի բնակավայրից, որը մեզ համար շատ թանկ է, եւ արցունքներն աչքերին ասում էին՝ մեզ մոտ նույն վիճակն է, ոնց որ պատերազմի ժամանակ, մարդիկ եղած-չեղածը հավաքում՝ դուրս են գնում երկրից»,- ասում է Խաչիկ Ավետիսյանը եւ մատնացույց անում կառավարությանը, որն այս երկու ամիսների ընթացքում ընդառաջ չգնաց ազատամարտիկների խնդրանքներին, սակայն գծատերերի պահանջը երկու օրում կատարեց. «Սրանից հետո էլ ի՞նչ կառավարություն, դուք ի՞նչ հայ եք, պարոնայք կառավարության անդամներ։ Ես խղճում եմ նաեւ հեռուստատեսության այն աշխատակցին, որը, վախենալով իր վերադասից, չի ուզում մեկնաբանել, իրականությունը ցույց տալ, բայց եթե այդպես շարունակվի, մենք երկիր չենք դառնա»:
Սոնա ԱԴԱՄՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
