Հանրային տրանսպորտի թանկացման դեմ սկսված բողոքի ալիքին իշխանության հնարավոր արձագանքը կամ լուծումները իշխանության համար բավական բարդ են լինելու: Ըստ էության՝ իշխանության համար ստեղծվել է փակուղային իրավիճակ, և յուրաքանչյուր որոշում կարող է շրջվել իր դեմ:
Հնարավոր տարբերակ է համարվում, որ բարձրագույն իշխանության հրահանգով ոստիկանությունը կոշտ մեթոդներով փորձի վերջ դնել քաղաքացիների ընդվզմանը: Սակայն այս տարբերակը վտանգավոր է, քանի որ հասարակության սպասելի հակահարվածը իրավիճակը կարող է դուրս բերել վերահսկողությունից: 2008թ. փորձը, երբ իշխանությունը փորձեց բռնի ուժով զսպել համաժողովրդական ընդվզումը, դեռ թարմ է իշխանությունների հիշողության մեջ: Ավելին՝ բռնությունը կարող է էականորեն մեծացնել ընդվզող քաղաքացիների թվաքանակը: Իրադարձությունների հնարավոր նման զարգացումն ամենևին էլ չի համընկնում իշխանության նեղ անձնական շահերին:
Խաղաղ ճանապարհով քաղաքացիական ընդվզումը դադարեցնելու միակ ճանապարհը փոխզիջումային լուծում գտնելն է: Հնարավոր տարբերակ է համարվում «Տարոն ջան, սիրուն չի» սցենարով նախկին սակագնին վերադառնալը: Սակայն այս դեպքում հարց է առաջանալու, որ եթե հնարավոր էր նախկին սակագնով աշխատել, ի՞նչ տնտեսական հիմնավորումներ էիք ներկայացնում: Տպավորություն կլինի, որ քաղաքապետարանի համապատասխան աշխատակիցները սուրճի բաժակի շուրջ, աչքաչափով 50 տոկոսով որոշել են բարձրացնել հանրային տրանսպորտի սակագինը: Այստեղ արդեն իսկ նկատվում է հանցակազմ, քանի որ մամուլում տեղեկություններ կան, որ գծատեր է ինչպես քաղաքապետը, այնպես էլ քաղաքապետարանի տրանսպորտի վարչության պետ Հենրիկ Նավասարդյանը: Սա արդեն պաշտոնական դիրքի կոպիտ չարաշահում է՝ անձնական օգուտ ստանալու նպատակով: Այսինքն՝ իշխանությունը և իրավապահ մարմինները պետք է հստակ գնահատական տան Երևանի քաղաքապետի և առանձին չինովնիկների գործողություններին և նրանց քրեական պատասխանատվության ենթարկեն, ինչը, բնականաբար, քիչ հավանական է:
Դերենիկ Մալխասյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Օրակարգ» թերթի այսօրվա համարում
