https://usanoghakantert.wordpress.com Անդրանիկ Հարությունյանը սկսնակ ռեժիսոր է: Նրա «Հեքիաթը» միակ հայկական ֆիլմն է, որն ընդգրկվել է «Ոսկե ծիրան» միջազգային 10-րդ կինոփառատոնի «Կորիզ» կարճամետրաժ ֆիլմերի մրցութային ծրագրում: Սկսնակ ռեժիսորի «հեքիաթային» ֆիլմը: Ինչպե՞ս ընդունեց նրան կինոաշխարհը: Որտե՞ղ եւ ինչպե՞ս սկսվեց ու ավարտվեց 13 րոպե ձգվող «Հեքիաթը», եւ ո՞րն է երիտասարդ ռեժիսորի իրական, դաժան հեքիաթը:
– Ինչպե՞ս ընդունեց Ձեզ կինոաշխարհը:
– Ինձ համար այս փառահեղ փառատոնին անցնելը մեծ հաղթանակ է, քանի որ միակ հայ ներկայացուցիչը ես եմ: Արձագանքները մեծ են, շնորհավորանքները՝ շատ: Ինձ համար կարևորն այն է, որ այս ֆիլմը ինչ-որ բան փոխի հանդիսատեսի մոտ, սովորեցնի մտածել ոչ ստանդարտ:
– Հասցրե՞լ եք դիտել «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնում ներկայացված ֆիլմերից, որո՞նք են դուր եկել:
Կարդացեք նաև
– Նայել եմ հիմնականը, հետաքրքիրն այն է, որ ֆիլմերից շատերը իրար նման են, երբեմն ծանր ու ձգձգած, անգամ նույն «կորեկցիայով», այսինքն՝ կարծես նույն մարդու ֆիլմը լինի: Իհարկե կան նաեւ ֆիլմեր, որ ինձ շատ դուր եկան: Կառանձնացնեմ «Հինգերորդ եղանակը», որի թեման, ռեժիսորական լուծումները և ընդհանուր ֆիլմը ինձ դուր եկան:
– Իսկ Դուք կյանքից ի՞նչ հեքիաթ եք ուզում, ո՞րն է Ձե՛ր հեքիաթը:
– Հենց կյանքը ինքնին հեքիաթ է ու ցավն այն է, որ այսօրվա կյանքի հեքիաթները շատ դաժան են, անհետաքրքիր: Դա է պատճառը, որ կյանքից բան չեմ կարող ուզել: Կաղոթեմ միայն, որպեսզի շարունակեմ ապրել ու լինել պարզ, բարի, ընկերասեր, հավատարիմ, շրջապատված լինեմ մարդկանցով և ոչ թե ոսկիով: Որովհետև մի կյանք ենք ապրում թիթեռի նման, որը «Լինում է, չի լինում»:
Զրուցեց Գայանե ԱՊՐՈՒՆՑԸ
Լուսանկարը՝ Անդրանիկ Հարությունյանի ֆեյսբուքյան էջից:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում
