«Սա գերազանց նախաձեռնություն է` վավերագրական ֆիլմով զբաղվողներին մի վայր հավաքելը: Երբ սկսեցի աշխատել` նախորդ հարյուրամյակում, իմիջը շատ կարեւոր էր, բայց կային շատ բայցեր, ձանձրալի էր ամեն ինչ ու անարդար: Այսօր վավերագրական ֆիլմերի հեղինակությունը փոխվել է»,-այս մասին «Ոսկե ծիրան» Երեւանի 10-րդ միջազգային կինոփառատոնի շրջանակներում կայացած վարպետության դասի ժամանակ նշեց վավերագարական կինոյի փորձագետ Թուե Սթին Մյուլլերը:
Նրա խոսքով՝ ամեն օր սնկի նման աճող փառատոններում ցուցադրվում են բազմաթիվ վավերագրական ֆիլմեր եւ մրցանակների արժանանում. «Վավերագրական ֆիլմն արվեստի տեսակ է, ստեղծագործամիտ վավերագրական ֆիլմի համար ենք մենք տալիս գումար, դրանք ճանաչված են, քանի որ պատմությունն է պատմվում, ռեժիսորները բոլոր հնարավոր պահարաններից վերցնում են պատմություններ ու ստեղծում ֆիլմ: Այն պատմությունը յուրովի պատմելու միջոց է: Անհրաժեշտ են հույզեր, բազմաթիվ հերոսներ, երաժշտություն: Ֆիլմը պետք է մարդու աչքերն արցունքոտի: Վավերագրական ֆիլմը կապված է հնարքի հետ, նրա անցյալը տեխնիկական է, հատուկ բեմադրելու կարողություն է պետք: Վավերագրական ֆիլմերում զգուշություն պահպանելն է կարեւոր»:
Անժելա ՇԱՀՈՒՄՅԱՆ
