«Ֆիլմը նկարել եմ ինքս՝միայնակ, եւ օպերատորն էի, եւ ռեժիսորը, ամեն ինչն էի: Սա երկխոսություն է իմ եւ մյուս սերունդների միջեւ, ցանկացել եմ հասկանալ տատիկիս ապրած ժամանակաշրջանը, դա ինձ համար ճանապարհորդություն էր՝ փնտրփուք: Ինձ թվում էր, թե ես իմ տատիկի կյանքն եմ վերապրում»,-այսօր լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ «Ոսկե ծիրան» Երեւանի 10-րդ միջազգային կինոփառատոնում ներկայացված իր «Անթեղ» ֆիլմի մասին նշեց ռեժիսոր Թամարա Ստեփանյանը:
Երկու սերունդների երկխոսություն, որը պետք է մեկնի անցյալը եւ ներկան: Մի ժամանակաշրջանի կարոտ, որն այլեւս չկա, թեեւ նրա որոշ ներկայացուցիչներ դեռ ապրում են: Ֆիլմի նյութը զգացումն է, այն ժամանակի կորստի եւ անհետացման զգացումը, որն եղել է նախկինում, իսկ հիմա կան միայն դրա գրեթե անտեսանելի մնացորդները:
Ռեժիսոր Արա Ճաղարյանը իր «Լյալիկ» ֆիլմում պատմել է մի ճարտարապետ կնոջ մասին, ով 40-ամյակի շեմին, անսպասելիորեն հրաժեշտ է տվել մասնագիտությանը եւ սկսել տիկնիկներ պատրաստել: Տասը տարուց ավել է, որ նրա տունը դարձել է տիկնիկների յուրօրինակ թանգարան: Շատ է սիրում տիկնիկներ եւ ամբողջ կյանքում իր սիրելի տիկնիկը չի գտել: Հայկուհու ստեղծած յուրաքանչյուր տիկնիկ իր ինքնատիպ դիմագիծն ու կենսագրությունը ունի.
«Նկարել եմ մի կնոջ մասին, ով կարծում եմ այսօրվա իրականությունից չէ: Իրականությունում արժեքների անկում կա, թեմաները ըստ դրա շատանում են: Ոչինչ չպետք է կեղծել, պետք է ցույց տալ դառը իրականությունը»:
Կարդացեք նաև
Անժելա ՇԱՀՈՒՄՅԱՆ
