Վերջին օրերին Կովկասի հարցերով գիտակ բազմաթիվ արևմտյան փորձագետներ ու վերլուծաբաններ իրենց հրապարակային ելույթներում քննադատում են Ռուսաստանին, որը շուրջ մեկ միլիարդ դոլար ընդհանուր արժեքով զենք է վաճառել Ադրբեջանին:
Անկասկած, հատկապես հայկական տեսանկյունից, Ռուսաստանի գործարքն անընդունելի է ու դատապարտելի, որքան էլ դա Մոսկվայի պաշտոնյաները բացատրեն զուտ առևտրային ու ռազմարդյունաբերական համալիրի շահերով: Ռուսաստանը ղարաբաղյան կարգավորման ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի եռանախագահներից է, հետևաբար՝ արդարացված չէ մի կողմից լինել խաղաղ կարգավորման միջնորդ, մյուս կողմից՝ զենք մատակարարել կողմերից մեկին, մյուսին, երրորդին կամ բոլորին միասին, ինչն արել և անում է Մոսկվան ԽՍՀՄ փլուզումից հետո ավելի քան քսան տարի շարունակ:
Ինչո՞ւ են սակայն արևմտյան փորձագետները մտահոգված: Որովհետև Ադրբեջանը այդ զենք ու զինամթերքը օգտագործելու է Արցախի և Հայաստանի խաղաղ բնակչության դե՞մ, ինչպես մտահոգված ենք մենք՝ հայերս:
Եթե այո, ապա այստեղ մի քանի բանական հարցեր են առաջ գալիս: Ադրբեջանը, նախքան ռուսական վերջին սպառազինությունների ստացումը, միլիարդավոր դոլարների զենք ու զինամթերք է գնել հիմնականում երեք երկրներից՝ Թուրքիա, Ուկրաինա, Իսրայել: Հիշո՞ւմ եք մի դեպք, երբ արևմտյան փորձագետները մտահոգություն արտահայտեին և քննադատեին այդ երկրներին: Այդ նույն «Սմերչ» տեսակի զենքը, որ Ռուսաստանը օրերս վաճառել է Ադրբեջանին, մոտ տասը տարի առաջ Ադրբեջանը գնել էր նաև Ուկրաինայից:
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Օրակարգ» թերթի այսօրվա համարում
Ռուսաստանի,՝ թե՛ ներքին, և թե՛ արտաքին շահերը կախված է Իսրաելի թասակավորներից: Նրանք,՝
թասակավորները պատրաստ են գործակցել թեկուզ սատանայի հետ, միայն թե մեջը շահ լինի: Իսկ
Հայոց ազգուրացները, թեկուզ թուրքերի հետ,՝ ֆուտբոլային դիվանագիտություն վարեն, միայն թե
միջազգային հանրուտյունը աչք փակի,՝ ոչ լեգիտիմ նախագահի գահին: Ահա ողջ պատմությունը: