Մերոնք գլխավորը եւ երկրորդականը չեն կարողանում դասդասել` գլխավոր թեմաները չդարձնելով քննարկման առարկա եւ չփորձելով օպտիմալ տարբերակներ առաջարկել հայերիս համար կարեւոր խնդիրների լուծման առումով:
Ասենք` ինչպե՞ս հանգուցալուծել Եվրասիական միությանն անդամակցելու հետ կապված ճնշումներին դիմակայելու բարդ խնդիրը, կամ ի՞նչ միջոցներով ռուսական կողմից ստացվող ազդակները բալանսավորել աշնանը Եվրոմիության հետ նախաստորագրվելիք Ասոցացման պայմանագրի հետ, ի՞նչ գործիքներ բանեցնել դրա համար: Չէ, մերոնք խորհուրդ տվող չեն, նրանք կարող են կամ հախուռն դատապարտել կամ հիացմունքով գովել: Ընդդիմադիրներն ասում են` իշխանությունները դավաճան են, զիջում են մեր ինքնիշխանությունը, ծախում են մեր ունեցածը ռուսներին, կամ` եվրոպական այլասերվածության են տանում մեզ (անգամ չխորանալով, որ Ասոցացման պայմանագրով եվրոպական ազատ շուկա մտնելու հնարավորությունն է ապահովվում): Իշխանականները պարզապես կոշտուկոպիտ պաշտպանում են իշխանությանը` ոչ մի կարգին արգումենտ չմեջբերելով եւ քաղաքական մտահոգությունը չտարանջատելով կառավարման պրագմատիզմից: Կարծես սպասում են` ե՞րբ գործադիրը այս կամ այն պայմանագիրը կկնքի, որ իրենք գործ ունենան` այդ պայմանագրերի դավաճանական, ծախու կողմերի մասին փրփրեն կամ գովերգեն դրա տնտեսական եւ սոցիալական էֆեկտը: Իսկ թե մինչ այդ իրականում Հայաստանին երկու տարբերակով ի՞նչ օգտակար ու վնասակար բաներ են սպասվում` մեր քաղաքական ուժերի ներկայացուցիչներից ոչ մեկն ի վիճակի չէ մանրամասն բացատրել: Արդյոք նրանի՞ց է, որ քաղաքական կուսակցություններում պրոֆեսիոնալ, համակողմանի մասնագետների պակաս կա, ու դրանք լցված են պարզապես թայֆի տղերքով` միգուցե:
Բոլոր դեպքերում քաղաքական ուժերն ավելի մեծ լուֆթ ունեն մտահոգություններ բարձրացնելու, քան գործադիրը, ու այդ մտահոգությունները երկրի ղեկավարները դեմ կտան դրսի դեմ տվողներին:
Որոնք էլ լինեն պատճառները` մեր կուսակցությունները պետության համար դարակազմիկ որոշումների համար ի վերջո պատասխանատվություն ստանձնել եւ ավարտուն տեսակետ առաջ մղել ի վիճակի չեն: Նրանք սպասում են գործադիրի կամ երկրի ղեկավարի գործողություններին` հետո մի բան ասելու կամ անելու համար: Վերջերս էլ շատ վտանգավոր մի միտք սկսեց շրջանառվել, թե կարելի է հանրաքվեի միջոցով որոշել այս կամ այն անդամակցության հարց: Եվ կամ` «Գելապ» են խաղացնում, թե Հայաստանի բնակչության 60 տոկոսից ավելին կողմ է Եվրասիական միությանը (էն էլ` Եվրասիական զարգացման բանկի պատվերով հարցմամբ): Լավ, ընտրություններով հարց որոշել չկարողացող ժողովրդի հետ հանրաքվե անցկացնելու խաղե՞րն են մնացել, կամ ո՞վ չգիտի, թե ինչպե՞ս կարող են անցկացվել հանրաքվեն կամ սոցիոլոգիական հարցումները: Սա մի կողմից պատասխանատվությունը հեռացնելու միջոց է, մյուս կողմից` կուսակցությունների հստակ դիրքորոշումների բացակայության արդյունք վերը նշված երկու հարցի վերաբերյալ:
Կարդացեք նաև
Կամ` մեր կուսակցականները երբեք չեն ասում` այ Հեֆերն, այ ֆլան-այ ֆստան, մեր տնտեսության կամ պետական նշանակության հարցերի վերաբերյալ ինչո՞ւ եք տարատեսակ հայտարարություններ անում, մեզ հարցրե՞լ եք…
ՄԱՐԻԵՏԱ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում
