Հայաստանի ընդդիմությունը երբեք այսքան պարապ չի եղել` ինչքան հիմա: Ընդդիմությունը մեզանում միանգամայն հարաբերական հասկացություն է, և ընդդիմություն ասելով` նկատի ունենք բոլոր նրանց, ովքեր իրենց ընդդիմություն են համարում: Իսկ իրենց էդպիսին համարողները, ինչպես գիտեք, մեզանում չափազանց շատ են: Եվ նրանք բոլորն էլ հիմա` էս պահին պարապուրդի մեջ են:
Հասկանալի է, որ մարդիկ ամառային հանգստի են նախապատրաստվում: Ինչքան էլ մարդը ընդդիմադիր լինի, ամառային հանգստի պահանջ ու կարիք ունի, մանավանդ` եթե նյութապես հնարավորություն ունի հանգստանալու, և եթե հնարավորություն ունի, հաստատ էս ամառ էլ էդ հնարավորությունից կօգտվի:
Այսուհանդերձ, ընդդիմադիրները թեև կոնկրետ գործունություն ու գործողություններ չեն ծավալում, առանձնապես լռություն էլ չեն պահպանում: Առիթի դեպքում լավ էլ խոսում են: Պատգամավոր ընդդիմադիրներն ԱԺ-ում են խոսում, իսկ ոչ պատգամավորները ոչ միայն իրենք են խոսում, այլև Կուրղինյանին հրավիրում ու Կուրղինյանին էլ են խոսեցնում: Արևմտամետներն էլ արևմուտքից են մարդ բերում ու խոսեցնում:
Չնայած ասացինք, որ ընդդիմությունը գործնականում պարապուրդի մեջ է, այդուհանդերձ, արևմտամետության ու ռուսամետության թեմաները երբևէ այսքան աշխույժ քննարկումների չեն արժանացել: Չնայած դեմդիմաց գրեթե չեն նստում, հեռակա կարգով իրար անխնա պախարակում ու ոչնչացնում են: Ռուսամետներն արևմտամետությունը գրեթե նույնացնում են այլասերվածության հետ, իսկ արևմտամետները ռուսամետությունը` ստրկամտության հետ: Օսկանյանի կոմպլեմենտարության հետքն անգամ չկա: Եթե կա էլ` ընդհանուր աղմուկի մեջ մարած է: Կամաց-կամաց բոլորի համար հասկանալի է դառնում, որ մենք կոմպլեմենտար կարող ենք լինել միայն այն դեպքում, եթե Ռուսաստանն ու Արևմուտքն են դա ցանկանում, ընդ որում` համատեղ:
Կարդացեք նաև
Այսուհանդերձ, արևմտամետության ու ռուսամետության շուրջ այս ոխերիմ բանավեճը ընդդիմադիր ծայրահեղականների մոտ է առկա: Առավել գործնական ու առավել խորագետ ընդդիմադիրներն այս թեմայի շուրջ փիլիսոփայական լռություն են պահպանում: Թե՛ արևմտամետները և թե՛ ռուսամետները սպասում են տեսնեն` քամին որ կողմից ոնց կփչի:
Ասացինք, որ գործնական իմաստով այս պահին մեր ընդդիմադիրները պարապուրդի մեջ են: Եվ եթե խոսում էլ են, հիմնականում պարապությունից են խոսում: Ասվածը հիմնականում վերաբերում է ընդդիմադիր կուսակցություններին ու կուսակցականներին:
Ինչ վերաբերում է անկուսակցականներին ու քաղաքացիական նախաձեռնությունների նախաձեռնողներին, նրանք իրենց հնարավորության սահմաններում լավ էլ գործում են:
Օրինակ` նախախորհրդարանի ներկայացուցիչները: Նրանք մարզից մարզ են գնում և մինի հանրահավաքներ են կազմակերպում: Րաֆֆի Հովհաննիսյանի օրինակը, փաստորեն, վարակիչ էր: Լավ իմաստով, իհարկե: Հարկ եղած դեպքերում նրանք նաև Ազատության հրապարակում են հանրահավաքներ անցկացնում, և նրանց այս պարբերական մինի հանրահավաքներն էլ հիշեցնում են երբեմնի Նիկոլի երբեմնի «1+1+1» նախաձեռնությունը: Այսինքն, նախախորհրդարանի ժողովուրդն էլ է փորձում ամեն ինչ զրոյից սկսել, և գովելի է, որ հընթացս նաև նախորդների փորձից է օգտվում, ընդ որում` իր անվանումից սկսած:
Համենայն դեպս, ի տարբերություն ուրիշների, տեղները պարապ նստած չեն և միայն խոսելով չեն սահմանափակվում, ընդ որում` հարկ եղած դեպքերում կուսակցականներից պակաս չեն խոսում և առիթից առիթ հայտարարում են, որ Հայաստանի կուսակցություններն ու կուսակցականները սպառել են իրենց:
Ինչպես տեսնում եք, կոմպլեմենտարիզմը ոչ միայն մեր արտաքին քաղաքականության մեջ է իրեն սպառել, այլև` ներքաղաքական հարաբերություններում:
Բայց ինչ էլ հայտարարեն, մի գեղեցիկ օր իրենք էլ են կուսակցություն ու կուսակցական դառնալու. եթե, իհարկե, իսկապես որոշել են մեր երկրում ինչ-որ բան փոխել:
Սա, իհարկե, իմ անձնական կարծիքն է, և իմ անձնական կարծիքով` նախախորհրդարանը կարելի է վերանվանել նախակուսակցություն:
Ինչ վերաբերում է մեր երկրում ինչ-որ բան փոխելուն: Ոչ թե հարկավոր է մեր երկրում ինչ-որ բան փոխել, այլ հարկավոր է մեր երկրում ինչ-որ բան դեպի լավը փոխել:
Թե չէ` փոխելու գործը մեր իշխանություններն էլ են շատ լավ անում: Գազի ու ամեն ինչի գները լավ էլ փոխում են:
ՈՍԿԱՆ ԵՐԵՎԱՆՑԻ
