Արծվիկ Մինասյանը չի հասկանում որոշ ՀՀԿ-ական պատգամավորների վրդովմունքի իմաստը
Երեկ խորհրդարանում քննարկվող «Դիլիջանի միջազգային դպրոց» ծրագրին հարկային արտոնություններ տալու մասին հարցը ՀՀԿ-ական պատգամավորների համար դարձավ գրեթե պատվի հարց: Արտաշես Գեղամյանն այնքան վրդովվեց, որ իր ելույթում ասաց՝ եթե «հարգարժան Ռուբեն Վարդանյանը ներկա լիներ այս դահլիճում եւ լսեր այս քննարկումը` կթքեր ու կհեռանար»: ՀՅԴ-ական պատգամավոր Աղվան Վարդանյանն ավելի ուշ իր ելույթում հանգստացրեց Գեղամյանին` վստահեցնելով, որ Վարդանյանը միայն ուրախ կլիներ Հայաստանի խորհրդարանականների նման աչալրջությունից: Ընդհանրապես, ՀՀԿ-ականներն ամեն կերպ փորձում էին հիմնավորել, որ նման ներդրումային նախագծերով ամեն օր չէ, որ ՀՀ-ի «դռները կոտրում» են, եւ մենք առնվազն ուրախությամբ ու պատրաստակամությամբ պետք է սույն արտոնությունը տրամադրենք ու ներդրումները խրախուսենք, իսկ ընդդիմադիր խմբակցությունների ներկայացուցիչները, ըստ էության, դեմ չէին նման ներդրումներին, պարզապես այդպես էլ չստացան իրենց հետաքրքրող հարցերի պատասխանները` թե, ի վերջո, ի՞նչ ծրագրի մասին է խոսքը` կրթակա՞ն, բարեգործակա՞ն, թե՞ բիզնես:
«ՀՀԿ-ի ներկայացուցիչների նման կեցվածքն, իմ կարծիքով, ցույց է տալիս, որ երկիրն այնպիսի խայտառակ վիճակում է հայտնվել, որ ցանկացած նման գումար բերելն իրենց համար համարվում է աստվածային շնորհ: Եվ եթե որեւէ մեկը հարյուր միլիոն դոլար եւ ավելի գումար ներդնի, ուրեմն այս մարդիկ պատրաստ են, հավանաբար, նաեւ շատ այլ բաներ էլ վաճառել: Սա աբսուրդ է: Էսպիսի մոտեցումով պետություն չեն կառավարում: Առանց չափանիշների, առանց չափորոշիչների, առանց նպատակների, առանց հստակ ուղղվածության, առանց երկրի զարգացման տեսակետից անվտանգության համակարգերի»,-«Առավոտի» հետ զրույցում կարծիք հայտնեց ՀՅԴ-ական պատգամավոր Արծվիկ Մինասյանը: Նա հիշեցրեց օտարալեզու դպրոցների քննարկումների ժամանակ բարձրացած աղմուկը` հավելելով. «Սա դրա շարունակությունն է: Եվ արհեստական է ասել, որ սա օտարալեզու դպրոց չէ, այդպես չէ, սա հենց օտարալեզու դպրոց է, այո՝ միջազգային ծրագիր իրականացնելու համար: Եվ ի՞նչ աբսուրդ հիմնավորումներ են ուզում բերել, թե իբր սա կրթական ծրագիր չէ, ներդրում է եւ հետո կդառնա կրթական ծրագիր: Առավել եւս այս դեպքում՝ երբ չգիտես, թե հետո ինչ կդառնա, ինչի՞ն ես հավանություն տալիս: Իսկ եթե գիտես ի՞նչ պիտի դառնա, բերեք հասկանանք` ի՞նչ է դառնալու»: Արծվիկ Մինասյանի հավաստմամբ՝ ոչ ոք դեմ չէ կրթության ոլորտում ներդրումներին, ոչ ոք դեմ չէ տնտեսության մեջ ներդրումներին: Խնդիրն այն, է, թե այդ ներդրումներն ո՞ւր պետք է գնան, ի՞նչ պետք է ստեղծեն, եւ երկիրն ի՞նչ պետք է շահի դրանից. ՙՍրա մասին է, որ հարցադրումներ ես անում, եւ քանի որ պատգամավորների մի մասն ընդհանրապես չգիտի այս ծրագրի գոյության մասին, դրա համար վրդովվում են, իրենց լավ չեն զգում եւ ոչ հարիր հայտարարություններ են անում՚: Ի դեպ, իրենց ելույթներում ՀՀԿ-ական պատգամավորները ընդդիմադիրներին մեղադրեցին անտեղյակության մեջ: «Մենք էլ իրենց ասում ենք` եթե դուք կարդացել եք, ասեք: Չեն ասում»:
Պարոն Մինասյանից հետաքրքրվեցինք` եթե ընդունենք, որ սա ներդրումային ծրագիր է, ինչպես ՀՀԿ-ականներն են պնդում, զուտ տնտեսական հաշվարկի տեսանկյունից ինչո՞վ սա ձեռնտու չէ ՀՀ-ին: «Ծրագրի կայքէջում զետեղված տեղեկատվությունը խոսում է բարեգործական ծրագրի մասին: Եթե սա բարեգործական ծրագիր է, դրա համար կա հարկային արտոնություն տրամադրելու առանձին ընթացակարգ: Եթե բիզնես-ծրագիր է, այն պետք է ունենա հստակ նպատակներ, ցուցանիշներ, ժամկետներ եւ արդյունքներ, որոնք պետք է ներկայացվեն: Իսկ եթե սա ոչ բարեգործական է, ոչ տնտեսական է, այլ կրթական ծրագիր է, որը հետագայում հնարավորություն պետք է տա, որ տարածաշրջանում Հայաստանն ավելի ակտիվ դերակատարում ունենա, ավելի լավ` ներկայացրեք դրա արդյունքները: Բայց եթե դա անհասկանալի է եւ վտանգում է ամեն ինչ, հարց է առաջանում` ո՞ւր եք ուզում տանել, ի՞նչ եք ուզում անել: ՀՀԿ-ի առանձին ներկայացուցիչների վրդովմունքի իմաստը չեմ կարողանում հասկանա»:
ՀՀ ԱԺ ֆինանսավարկային եւ բյուջետային հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ Վարդան Այվազյանը մեր հարցին` իրավացի չե՞ն ընդդիմադիր պատգամավորները, երբ ցանկանում են հասկանալ, թե ի վերջո՝ ի՞նչ ծրագրի մասին է խոսքը, ասաց, որ իր կարծիքով` ոչ: Այվազյանն իր քաղաքական ուժի հետ համատեղ սեփական մոտեցումն ունի. «ՀՀ կրթական համակարգում 550 միլիոն դոլարի ներդրում է լինելու, եւ ինձ համար անհասկանալի է ընդդիմադիրների կեցվածքը: Մարդն ասում է` ես բերում եմ, իմ միջոցներով դպրոց եմ սարքելու, որտեղ սովորելու են ոչ միայն ՀՀ-ից, այլեւ դրսից` լուրջ, բացառիկ ունակություններով մարդիկ, որի համար ներդնում ենք մեծ գումար, միայն ինձ մասնակի հնարավորություն տվեք: Մենք իրեն ասում ենք, որ էդ ծրագիրը պետք է լինի մշտական: Այսինքն՝ էնպես չի, որ վաղը չէ մյուս օրը փոշմանես, մեկ տարի որպես դպրոց աշխատես, հաջորդ տարին՝ որպես հյուրանոց կամ ժամանցի կենտրոն: Ծրագիրը գործելու է ամբողջական եւ հստակ ամրագրվելու է, թե որ օրն ինքը կարող է այդ ամբողջական գումարը վճարել: Երկրորդը` ներդրում է գալիս ՀՀ, հասկանո՞ւմ եք, գումար է գալիս. մարդը գումար է բերում դնի մեր հանրապետությունում, Դիլիջան քաղաքի վրա է դնում, սարքելու է ջրագծերը, փողոցները, մարդկանց զբաղվածության խնդիր է լուծում, այսինքն՝ մարդը ստեղծում ա արժեք, նյութական արժեք, փող բերող արժեք: Էդ դպրոցում սովորող երեխան որ գալիս ա, ամեն մեկի ուսման վարձը 30 հազար դոլար ա, բացի դրանից՝ ինքը դիլիջանցուց պետք ա հաց առնի, կաթ առնի, առեւտրի մանր օբյեկտներում առեւտուր պետք է անի, հանգստանա: Այսպե՞ս ենք ուզում մենք երկիրը զարգացնենք»: Մեր նույն հարցին, փոքր-ինչ այլ ձեւակերպմամբ` արդարացի չե՞ն ընդդիմադիրները, որ ասում են՝ ծրագիրը չկա, եւ անհասկանալի է, թե ինչի՞ համար են քվեարկելու, ի վերջո, ներդրումներին իրենք դեմ չեն, Այվազյանը շարունակեց հանրամատչելի պարզաբանել.«Այ, եթե դեմ չեն, ասեն՝ գիտեք ինչ կա, երբ կսկսեք այդ դպրոցի լիցենզավորման գործընթացը, մի հատ կբերեք նայենք, թե ի՞նչ կա լիցենզիայի մեջ, որպեսզի չքարոզեն ազգային խտրականություն, որպեսզի ադրբեջաներեն չսովորեն այդ դպրոցում: Խոսքը վերաբերում է ներդրումներին, մարդը գումար է բերում՝ ներդնելու կրթահամալիրի վրա, որտեղ լինելու է սպորտդպրոց եւ այլն: Գույքահարկը չենք զիջել, որովհետեւ համայնքն իրավունք չունի կորցնելու, հողի հարկը չենք զիջել, բնապահպանական որեւէ խնդիր չկա, եկամտահարկ չենք զիջում. Էլ ի՞նչ եք ուզում: Ինչի՞ պիտի ինքը այդ դեպքում չտանի Վրաստանում կամ Շվեյցարիայում սարքի էդ դպրոցը: Չի կարելի, երկիրը պետք է գրավիչ դարձնես, նախ՝ քո համերկրացիների համար: Եթե էդ մարդը պայմանավորվածությունները խախտի, ինքն անմիջապես վճարելու է բոլոր հարկերը»: Այվազյանն այն կարծիքին է, որ եթե նմանատիպ մի տասը ծրագիր լինի ՀՀ-ում, հինգուկես միլիարդ դոլար ներդրում կլինի: Նա հիշեցնում է, որ դեռ 1991-93 թվականներին ՀՀ-ում կար այդպիսի օրենք. «Ով մեկ միլիոն դոլարի չափով գումար էր ներդնում, տասը տարով ազատում էինք շահութահարկից: HSBC-ի օրինակը կա: Էս մարդը, որ կրթահամալիրի համար ներդրում է անում, ԱԱՀ-ից եւ մի մասով շահութահարկից չենք ազատում: Բայց չէ՞ որ այդ մարդն իր գումարները բերում է եւ թողնելու է այստեղ»: Նա նկատում է, որ բոլոր ներդրումային ծրագրերում էլ նման բաներ լինում են: Օրինակ է բերում ՙՔիմպրոմը՚, ՀԲ-ի ներդրումային ծրագրերը եւ այլն: Հավելում է, որ հարեւան Վրաստանում այդ հնարավորությունը հենց կառավարությանն է տրված, եւ կառավարությունն է որոշումներ կայացնում` որ դեպքում եւ ինչ արտոնություններ սահմանել տվյալ ներդրողի համար:
Այվազյանը համարում է, որ այդ դպրոցում սովորած ցանկացած երեխա վաղն աշխարհում ՀՀ-ի դեսպանն է դառնալու` ամենուր դրական է պատմելու ու խոսելու մեր ազգի մասին: Ու կարծում է, որ այս ներդրումը ՀՀ քաղաքական համակարգի երաշխիքն է. «Էդ որ ասում են՝ չեն ներդնում, ասում են` ձեզանից ա, բա էդ մեզանից չի», որ ներդնում են»:
ՆԵԼԼԻ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
Գեղամյանը որ մի քիչ ամոթ ունենար, երեսին չադրա կքաշեր որ հայերը իրեն չճանաչեին ու իր մասին՝ իրեն վայել արտահայտություններ չանեին, որ իր ընտանիքի անդամները փոքր ինչ հանգիստ շունչ քաշեին:
Դհոոոոոոոոոոոոոոոոոլ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,