1939 թվականին ծնված աշխարհահռչակ լեհ ռեժիսոր Քշիշտոֆ Զանուսին (լուսանկարում՝ աջից) մինչ կինոաշխարհում հայտնվելը, ֆիզիկա եւ փիլիսոփայություն է ուսումնասիրել Լեհաստանի տարբեր համալսարաններում: Նա իր առաջին խաղարկային ֆիլմը՝ «Բյուրեղի կառուցվածքը», նկարել է 1969 թվականին:
Զարմանալի կերպով այսօր նրան կարելի էր հանդիպել Երեւանի թատրոնի եւ կինոյի պետական համալսարանի բուֆետում: Երկու օրով Հայաստան ժամանած ռեժիսորը այսօր հենց այնտեղ հանդիպեց լրագրողների հետ:
Մուգ կապույտ կոստյում, կապույտ վերնաշապիկ հագած ռեժիսորը, ժպիտը դեմքին, մտավ բուֆետ եւ բարեւեց լրագրողներին: Ձեռքին սեւ մեծ պայուսակ ուներ:
Մինչ ԵԹԿՊԻ ռեկտոր Արմեն Մազմանյանը ներկայացնում էր Զանուսիին, նա քթի տակ համեստորեն ժպտում էր:
Կարդացեք նաև
Զանուսին խոսում էր ռուսերեն, իսկ լրագրողների հարցերը հիմնականում վերաբերում էին ռեժիսորի՝ Հայաստան գալուն ու նրա տպավորությունների մասին:
«Մի երկրում, որտեղ 3 մլն մարդ է ապրում ու որն ունի Սփյուռք, շատ դժվար է կինո նկարել: Եթե հայ ռեժիսորը ցանկանա կոմերցիոն ֆիլմ նկարել, պետք է անպայման
մեկնի Հայաստանից: Այստեղ բացի բարձրորակ կինոյից, ուրիշ ոչինչ չի կարելի անել»,- նշեց Ք. Զանուսին ու հավելեց, որ ռեժիսուրայի բաժնում սովորող ուսանողներ հետ հանդիպումից հետո իր համար շատ դժվար է ինչ-որ կարծիք հայտնել: «Գուցե այդ մասին նրանց հարցնենք»,- լրագրողներին հուշեց ռեժիսորը:
Հարցին՝ ի՞նչ է զգում ամեն անգամ, երբ գալիս է Հայաստան, լեհ ռեժիսորը պատասխանեց.
«Հայաստանն առաջին քրիստոնեական երկիրն է: Երկիր, որ այնքան շատ է տառապել, ահռելի տարածքներ է կորցրել, բայց կարողացել է ի վերջո հաղթահարել այդ ամենն ու գոյատեւել»:
Նա նաեւ հիշեց, որ դեռ 1970 թվականին իրեն հրավիրել էին Սբ. Ղազար կղզի դասախոսություն կարդալու, ու այդ հանգամանքը իրեն մի քիչ սենտիմենտալ է դարձնում:
Aravot.am-ը 74-ամյա ռեժիսորից հետաքրքրվեց՝ արդյոք վախենու՞մ է մահվանից եւ հաճա՞խ է մտածում այդ մասին:
Ռեժիսորը ժպտաց ու կարճ եւ հստակ պատասխանեց. «Իհարկե, վախենում եմ, քանի որ այն ավելի ու ավելի է մոտենում»:
Հարց հչեց նաեւ այն մասին, թե ռեժիսորը չի՞ պատրաստվում հայ ռեժիսորների հետ համատեղ ինչ-որ ֆիլմ նկարել: Զանուսին ծիծաղեց ու պատասխանեց.
«Եթե միայն դուք կարողանաք մեզ համար հովանավոր գտնել»:
Կարճատեւ ասուլիսի վերջում Զանուսին պարզաբանեց, թե ինչն է իրեն ստիպում շարունակել ֆիլմեր նկարել:
«Եթե ես երբեւէ այնպիսի հոգեվիճակ ունենամ, երբ կորցնեմ իմ ամբողջ հավատը կյանքի իմաստի նկատմամբ, գուցե այդ ժամանակ ես լռեմ, մտածեմ, որ դա է ճիշտը: Եթե ճիշտը դա է, թող մարդիկ այդ մասին չիմանան: Բայց քանի դեռ ես հավատում եմ, որ կյանքն իմաստ ունի ու այն կարելի է ճիշտ ապրել, ես կշարունակեմ պատմություններ պատմել»:
Աշոտ ԱԹԱՅԱՆ
