«Ուղղակի նայի՛ր վերև, գնա՛, բացի՛ր պատուհանն ու նայի՛ր վերև, այնտեղ ընկեր կա, նա քեզ ամեն ինչ կասի, մի՛ փնթփնթա, մի՛ բողոքիր, դու այն ես, ինչ կաս, նա քեզ այդպիսին է ստեղծել, ուրեմն՝ քո լավագույն տարբերակն ես…»
18-ամյա Հայկ Ղուլյանն այսպես է մեկնաբանում իր գրած վերջին երգի՝ «Ուղղակի նայի՛ր վերև»-ի իմաստը, ասում է՝ երգը խիստ անձնական է, ինքն իր մասին է գրել:
Հայկն ապրում է Ստեփանակերտում, այստեղ նրան բոլորն են ճանաչում, ալբինիզմ ունեցող տղան առաջին անգամ տնից դուրս եկած օրվանից սովոր է՝ ուր գնա, որտեղով անցնի, իրեն պիտի նկատեն:
Ալբինիզմը ի ծնե մաշկի պիգմենտների բացակայությունն է, երբ մարդն ունի սպիտակ ու զգայուն մաշկ, տեսողության խնդիրներ, ալբինիզմ ունեցող մարդը չի կարող գտնվել արևի տակ, ծովափում: Այն համարվում է գենետիկական հիվանդություն: Սա ալբինիզմի դասական ձևակերպումն է:
Հայկ Ղուլյանը երկար է ուսումնասիրել ալբինիզմի առանձնահատկություններն ու որոշել՝ եթե ինքը չպայքարի, հիվանդությունը կհաղթի իրեն: Տեսողության 90 տոկոս խանգարումն անգամ չի կանգնեցնում նրան. մեքենա վարել է սովորել, այժմ ընկերոջ հետ հարազատ քաղաքում մեքենայով է զբոսնում:
Հայկի կյանքում ամենաբարդ շրջանը եղել է 11-15 տարեկանը, երբ հասկացավ՝ ուրիշներին նման չէ, ուրիշները նրան տարօրինակ են նայում. «Իմ բախտը բերեց, իմ կողքին կար հայր, մարդ, ով իմ ծնված օրվանից չունի իր կյանքը, նա փրկեց ինձ, նա չթողեց ինձ մեկուսացած զգամ,- հիշում է Հայկը, ապա ծիծաղում,- ընտանիքում սև-սև երկու քույրեր ունեմ, որ սուտ չլինի, նրանք իմ չափ անգամ չեն շփվում դրսում»:
Հայկն ասում է՝ իր կյանքում ոչինչ միանգամից չի եղել, ներառվելու ճանապարհն էլ լի է եղել ուրիշների ծիծաղով, այն, ինչը ինքը պայքար է համարել, ուրիշները պարզապես հուսահատության քայլեր են տեսել դրա մեջ:
«Միշտ հիշում եմ, որ ալբինոս եմ, բայց լավ, ուրիշ տարբերակ կա՞: Ո՞ւմ համար տառապեմ, նրա համար, որ ծնվե՞լ եմ, չէ՛, պայքարել է պետք, որքան էլ մարդիկ չար լինեն, ես գիտեմ, որ մեղավոր չեմ, ես այսպիսին եմ ու ինձ այսպիսին եմ սիրում, ոչ ոք իրավունք չունի ծաղրելու ինձ, զրկելու լիարժեք ապրելու իմ շանսից»,- ասում է նա:
Երաժշտության գիժ. իր մասին ամենաշատն այսպես է արտահայտվում Հայկը, գրում է, երգում Ստեփանակերտի սրճարաններից մեկում, նվագում, իր կյանքը մեկ բառով երաժշտություն է կոչում:
Երեկո է, Հայկը դուրս է գալիս տնից, քայլերն ուղղում դեպի սրճարան, որտեղ այսօր որոշել է կատարել իր հեղինակային երգերից մեկը՝ «Միր», որով հաղթել է նաև Թբիլիսիում տեղի ունեցած տարածաշրջանային Together մրցույթում:
«Չեմ ասի, թե առանց երաժշտության չեմ կարող ապրել, բայց երաժշտությամբ եմ ես ասում այն, ինչ պիտի ասեմ մարդկանց, ինչը չեմ կարողանում ասել՝ երեսին նայելով ու բոլորին հերթով»,- ընկերոջ օգնությամբ մեքենան է վարում, ապա նշում, որ մինչև հիմա քիչ է ասել, հիմնական ասելիքը դեռ առջևում է:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
