Վերջին օրերին տեղի ունեցած իրադարձությունների վերաբերյալ «Մեդիալաբը» զրուցեց «Նախախորհրդարան» քաղաքացիական խմբի անդամ, ռեժիսոր Տիգրան Խզմալյանի հետ:
–Պարո՛ն Խզմալյան, օրերս Աբովյանում Գագիկ Ծառուկյանի հովանավորությամբկառուցված եկեղեցու բացման ժամանակ տխուր պատկերի ականատես եղանք՝ իշխանավորների հեռանալուց հետո ժողովուրդը բառի բուն իմաստով հարձակվեց ուտելիքներով լի սեղանների վրա:Ինչպե՞ս եք սա մեկնաբանում, ինչի՞արդյունք էր մարդկանց այս պահվածքը:
– Այդ երևույթն ավելի բարդ է, քան առաջին հայացքից թվում է: Մարդկայնորեն, իհարկե, տհաճ է, և ակամա ամոթ ես զգում, մենք ապրում ենք հենց ամոթի ցավը, որ մեզ դրել են նման ստորացուցիչ վիճակի մեջ: Դա խորհրդանշական բան է, դա նշանակում է, որ չաղ-չաղ թագավորները կերան և փշրանքները, ոսկորները գցեցին ժողովրդին, ինչպես շներին են գցում: Առաջին իսկ հայացքից հենց դա էր ակնհայտ, և դա վկայում է անդունդի մասին, որը գոյացել է ժողովրդի և իշխանությունը զավթած խունտայի միջև: Դա ունի նաև պատմական զուգահեռներ: Ես, չգիտես ինչու, հիշեցի, որ նման մի դեպք 1905 թվականին բերեց առաջին ռուսական հեղափոխության: Երբ Նիկոլայ Երկրորդը թագադրվում էր Սանկտ Պետերբուրգի արվարձաններում, նման մի դեպք էր եղել, դրվել էին սեղաններ, և մարդիկ, իրար հրմշտելով խմիչքի և ուտելիքի համար, ստեղծեցին այնպիսի մի քաշքշուկ, որ մի քանի հարյուր մարդ զոհվեց: Սա շատ մռայլ խորհրդանիշ էր այն ժամանակ, և կարծում եմ, որ մենք այսօր գործ ունենք ճիշտ նման մռայլ խորհրդանիշի հետ՝ հասցնել մարդկանց այսպիսի ստորացուցիչ վիճակի: Նրանք դա չեն մարսի, հենց ժողովուրդը չի մարսելու այդ փշրանքները, չաղ-չաղ թագավորների խունտան չի մարսի այդ ստորացումը, որին ենթարկել են մեր ժողովրդին:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
