«Սիվիլիթաս» հիմնադրամը հեռախոսային հարցում է անցկացրել՝ պարզելու համար, թե ո՞ր խնդիրներն են հուզում երեւանցիներին: Այդ հարցման դեմ կարկառուն սոցիոլոգները գուցեեւ ընդվզեն, բայց ես այն դիտարկում եմ որպես մեր գործընկերների փորձ՝ ավագանու ընտրություններից առաջ եւս մեկ անգամ ուշադրություն դարձնելու մեր մայրաքաղաքի բնակիչներին հուզող հարցերի վրա: Առաջին հարցը դրված է ընդհանուր ձեւով՝ ո՞րն է Երեւանի առաջնային խնդիրը: 27 տոկոսը նշել է աղբահանությունը եւ քաղաքի մաքրությունը, բայց 20 եւ 6 տոկոսը այդպիսի խնդիրներ են համարում, համապատասխանաբար՝ գործազրկությունը, ինչպես նաեւ աղքատությունը եւ սոցիալ-տնտեսական վիճակը:
Հասկանալի է, որ այդ խնդիրները «երեւանյան սպեցիֆիկա» չունեն, ճիշտ հակառակը՝ մայրաքաղաքից դուրս շատ ավելի ցայտուն են արտահայտված: Սակայն հենց սոցիալական դժգոհությունն է ինձ թվում այն հիմքը, որի վրա կառուցվում են մնացած բոլոր դժգոհությունները՝ ինչպես Երեւանում, այնպես էլ ամբողջ Հայաստանում: Բայց սպասել, որ Երեւանի ավագանին կամ քաղաքապետը կարող են այդ դժգոհությունը մեղմել՝ իրատեսական չէ: Նմանատիպ ոլորտ է Երեւանում առողջապահությունը. այս առումով հարցվածների ճնշող մեծամասնությունը՝ 42 տոկոսը, առաջնային է համարում բժշկական ծառայությունների գինը: Թեեւ պոլիկլինիկաները քաղաքապետարանի կառույցն են համարվում, չեմ կարծում, որ բուժման գները, բժիշկների կոռուպցիան, հերթերը եւ քաշքշուկը նույն պոլիկլինիկաներում Երեւանի մասշտաբներով լուծվող խնդիրներ են:
Փոխարենը հանրային տրանսպորտի խնդիրը, որն առաջնային է համարում հարցվածների 7 տոկոսը, ամբողջությամբ տեղավորվում է քաղաքապետարանի իրավասությունների մեջ, եւ այստեղ ոչ մի կախարդական փայտիկ պետք չէ: Պարզապես քաղաքապետը, պատգամավորները եւ այլ ազդեցիկ մարդիկ պետք է հրաժարվեն երթուղային տաքսիների իրենց գծերից, եւ այդ դեպքում նորմալ հասարակական տրանսպորտը, տվյալ դեպքում՝ ավտոբուսները, զգալիորեն կբեռնաթափեն Երեւանի փողոցները: Իսկ ավտոբուսները չեն աշխատի այնպես, ինչպես որ հիմա աշխատում են երթուղային տաքսիները՝ 3 շարքով չեն «խմբվի» կանգառում եւ իրար հետ խելահեղ մրցավազքի մեջ չեն մտնի: Ավտոբուսները կգան այն ժամանակացույցով, որը փակցված կլինի կանգառներում: Պատահական չէ, որ տրանսպորտի վերաբերյալ հարցին պատասխանելիս հարցվածների 10 տոկոսը որպես առաջնային խնդիր նշել է ժամանակացույցի բացակայությունը: Խոստովանենք, որ այդ հարցը Երեւանում լուծված չէր նաեւ կոմունիստական դարաշրջանում, բայց ո՞վ ասաց, որ մենք ընդունակ չենք կազմակերպել, մասնավորապես, քաղաքային տրանսպորտի աշխատանքը եվրոպական մակարդակով: Պարզապես մեր «գծատեր» իշխանավորները պետք է լինեն պակաս չտես ու ագահ:
Առավել մանրամասն այս հարցմանը հնարավորություն չկա անդրադառնալու, սակայն այս մի քանի օրինակով պարզ է, թե որ խնդիրները կարող են լուծվել քաղաքային, իսկ որոնք՝ հանրապետական մակարդակով: Հարցման մեջ նման հարց էլ կա՝ «ո՞վ պետք է լինի նշված խնդիրների լուծման առաջնային պատասխանատուն»: 34 տոկոսը նշում է քաղաքապետին, 20-ը՝ ՀՀ նախագահին: Համաձայն չեմ: Ինձ թվում է՝ հակառակն է:
Կարդացեք նաև
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Ինձ թվում է, հարցին պատասխանողները. այնքան էլ չեն սխալվում՝Երևանի ,թե Հանրապետության մասշտաբով լուծվող հարցերը,քանի որ,այնտեղ էլ,այնտեղ էլ՝ՀՀԿ-ի իրավասությունն է գործում։
Մի խոսքով՝КПСС-ի նման մի բան։