Այսօր արդեն մի քանի արձանագրում կարելի է անել: Նախ այն, որ երեւանցին՝ ընտրողը, բավականին անտարբեր է ավագանու ընտրությունների նկատմամբ: Ավանդաբար, մեզանում առավել մեծ հետաքրքրություն կա նախագահի ընտրությունների նկատմամբ, քանի որ այդ ընտրությունների հետ են մարդիկ կապում փոփոխությունների հույսը, իսկ խորհրդարանի եւ ՏԻՄ ընտրությունները, որպես կանոն, մեծ ուշադրության չեն արժանանում, թեեւ՝ իզուր: Երկրորդ դիտարկումը, որ կուզեի անել, այն է, որ ընտրությունների համար հայտ ներկայացրած կուսակցություններից ոչ մեկը համակիրների մեծ բանակ չունի, եւ ընտրարշավի ընթացքից արդեն կարելի է եզրակացնել, որ ընդգծված լիդեր չի լինելու:
Եվ, ըստ էության, շահելու է այն ուժը, որը կարողանալու է ընտրողին բերել ընտրատեղամաս: Թե ինչպես կբերի՝ զոռով-շառով-խաթրով-խաբելով, թե փողով, այլ հարց է եւ կերեւա քվեարկության օրը: Երրորդ դիտարկումը, որ կարելի է անել, հենվելով նախորդ ընտրությունների փորձի վրա, այն է, որ ընտրությունների նախօրեին հնարավոր չէ գուշակել ընտրողի կամքը. հայ ընտրողը, կոպիտ ասած, այնպես է «շնացել», որ իր մտադրությունը թաքցնում է մինչեւ վերջին օրը, եւ միայն քվեատուփերը բացելուց հետո է պարզվում, թե ինչպես է քվեարկել: Այնպես որ, մասնակից ուժերի հիստերիան միանգամայն հասկանալի է:
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
«Հրապարակ»
