57-ամյա Լուսինե Աբելյանը փորձում է հիշողությամբ հետ գնալ. «ոնց որ օդի մեջ քայլեի, ուժեղ գլխացավ ունեի»: Պատմում է, որ շատ վատ էր զգում այդ օրը, մի կերպ հասավ Արեշի պոլիկլինիկա, սակայն միջոցներ չունենալու պատճառով չկարողացավ հետազոտություններ անցնել, իսկ բուժում նշանակելուց հետո էլ` դեղեր:
«Գիշերը քնի մեջ էի, զգացի՝ ձեռքերս ու ոտքերս չեն աշխատում…»- պատմում է անկողնուն գամված տիկին Լուսինեն, որը հունվարին պատահածից հետո չի կարողանում ինքնուրույն տեղաշարժվել, խոսքն էլ դանդաղ է, դժվարացած:
Բազմոցի մոտ, ուր կինն է պառկած, միակ դուստրն է` Թամարան: Ասում է, որ Թամարային մեծ դժվարությամբ է ունեցել առաջացած տարիքում`43 տարեկանում` վեց անգամ վիժելուց հետո: Աղջկան յոթ տարեկանից միայնակ է պահում` քաղցկեղից ամուսնու մահանալուց հետո:
Միայնակ դժվարությունները հաղթահարելը, աղքատությունը, կուտակված պարտքերն ու վաղվա օրվա հանդեպ անորոշությունն էլ, ըստ նրա, քայքայել են առողջությունը, հանգեցրել ծանր հիվանդության:
Հիվանդությունը փոքր ընտանիքին դրել է անելանելի դրության մեջ: Եթե ամուսնու մահից հետո Լուսինեն ծայրը ծայրին էր հասցնում էր «Հայփոստ» ՓԲԸ-ի 32 հազար դրամ աշխատավարձով, ապա հիվանդանալուց և անկողնուն գամվելուց հետո զրկվել է նաև այդ աշխատանքից, իսկ հարազատների կողմից որևէ աջակցություն ու օգնություն երբևէ չի ստացել:
Ստեղծված իրավիճակում` մայրը անշարժ, խոսելու ունակությունից գրեթե զրկված, 13-ամյա Թամարան հուսահատության շեմին սկսել է բոլոր ուղղություններով` պետական ու ոչ պետական կառույցների ու հասարակական կազմակերպությունների մոտ 40 հասցեներով դիմում-խնդրանքներ ուղարկել` աջակցություն խնդրելով: Առաջինը նամակ է գրել ՀՀ նախագահի գրասենյակ ու կաթողիկոսին:
«Դուք պետք է տեսնեիք Թամարայի ծանր հոգեվիճակը, երբ դեպքը տեղի ունեցավ. մենակ լացում էր, լրիվ խանգարվել էր, հանկարծ վեր թռավ տեղից, չոքերս գրկեց ու ասեց. «Գոհա´ր տոտա, որ մամայիս էլ չկարողանանք փրկել, խոստացի, որ ինձ մանկատուն չեն տանի»: Էդ պահին Թամարիկը հեծկլտում էր, ու ոնց որ ինքն ինձ սթափեցրեց, ես էլ` իրեն: Ցնցեցի Թամարիկին, ասեցի՝ գրի´, կօգնեն: Ու սկսեց գրել»,- «Մեդիալաբին» պատմում է հարևանուհին՝ Գոհար Աթոյանը:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
