Ականջդ կանչի, Խնկո-Ապեր: Կամրջի վրա առ այսօր շարունակում են վիճել այծատեր խուլը եւ մյուս խուլը: Այծատերը շարունակում է պնդել, որ նրան խոստացել է պոզը կոտրածը, մյուսը պնդում է, որ այծի պոզն ինքը չի կոտրել:
Թող նրանք վիճեն, միեւնույն է՝ միմյանց չեն լսում:
Խնդիրը նրանում է, որ հաճախակի մենք նույնպես հայտնվում ենք նույն վիճակում, երբ վեճ ենք ունենում արդարադատության հետ: Օրինակ, իմ պաշտպանյալին առաջադրել են մեղադրանք եւ կալանավորել են: Ես դատարանին ասում եմ, որ որպես մեղադրյալ ներգրավելու մասին այս որոշման շարադրանքը Քրեական օրենսգրքով սահմանված որեւէ հանցագործության հատկանիշ չի պարունակում, հետեւաբար՝ իմ պաշտպանյալին չի կարելի կալանավորել: Դատարանը ձեւացնում է, թե իբր ուշադիր լսում է իմ պատճառաբանությունները եւ հիմնավորումները, ապա իր որոշմամբ սեւով սպիտակի վրա գրում է՝ «Առկա է հիմնավոր կասկած, որ մեղադրյալը կատարել է ծանր հանցագործություն»: Դատական հաջորդ ատյանին բողոքում եմ, որ ախր 1-ին ատյանի դատարանը չի պատճառաբանել, թե ինչո՞ւ ինձ հետ չի համաձայնել, ինչո՞ւ համաձայն չէ, որ մեղադրանքի որոշումը հանցակազմ չի պարունակում, ինչո՞ւ է հանցակազմ չպարունակող արարքը գնահատել որպես ծանր հանցագործություն, խնդրում եմ կամ ժխտել իմ հիմնավորումները, կամ համաձայնել ինձ հետ եւ իմ պաշտպանյալին ազատ արձակել:
Դարձյալ դատավորը ձեւացնում է, թե իբր ինձ լսում է ուշադիր, այնուհետեւ դարձյալ սեւով սպիտակի վրա գրում է. «Վարույթն իրականացնող մարմնի կողմից ներկայացված նյութերը բավարար են գտնելու, որ առկա է հիմնավոր կասկած մեղադրալի կողմից ծանր հանցագործություն կատարած լինելու մասին»: Դարձյալ ոչ մի խոսք իմ հարցադրման կապակցությամբ: Խնկո-Ապերը հավանաբար ինձ կհուսադրեր, ասելով, որ բժշկությունը Հայաստան երկրում լայն թափով զարգացում է ապրում, գուցե դատավորներն իրենց խլությունը բուժելու հնարավորություն նույնպես կունենան:
Կարդացեք նաև
Ժ. Խ., փաստաբան
«Առավոտ» օրաթերթ
