Արսեն Աբրահամյանը 2007թ. հարազատի բժշկական ծախսերը հոգալու համար ստիպված է եղել Արմեն Հարությունյանից պարտքով գումար վերցնել 4 տոկոսով: Ինչպես ինքն է ասում՝ իրեն մոլորության մեջ գցելով, որպես գրավի առարկա Պուշկինի 51/18 հասցեի արվեստանոցը նոտարի մոտ ձեւակերպել են առքուվաճառք՝ փոխառության պայմանագրի փոխարեն: Երբ Ա. Աբրահամյանը գիտակցել է սխալի հետեւանքները, դիմել է Ա. Հարությունյանին, ասելով, թե տարածքը վաճառելու մտադրություն չունի, Ա. Հարությունյանը նրան հանգստացրել է, թե դա ձեւական փաստաթուղթ է, շինծու գործարք՝ իր փողերը ետ ստանալու երաշխիք, եւ պարտքը վերադարձնելուց հետո տարածքը կվերաձեւակերպվի նրա անունով:
Երեք փուլով՝ չորս ամսվա ընթացքում Արսենը ստանում է 8000 ԱՄՆ դոլար, ամսական 4% տոկոսադրույքով, եւ սկսում պարբերաբար ու կանոնավոր մուծել մայր գումարը՝ տոկոսներով: 2009թ. կարողանում է փակել ողջ պարտքը՝ 17.890 ԱՄՆ դոլար: Ի դեպ, այդ ընթացքում նկարիչ Ա. Աբրահամյանը աշխատել է իր արվեստանոցում եւ երբեք չի բացակայել: Պարտքը փակելուց հետո նա դիմում է Ա. Հարությունյանին՝ տարածքը վերաձեւակերպելու համար, սակայն վերջինս տարբեր պատճառներով հետաձգում է վերաձեւակերպելը: Անցնում է երկար ժամանակ, եւ երբ Արսենը հասկանում է, որ խարդախության զոհ է դարձել, 2011-ին դիմում է Մալաթիա-Սեբաստիա առաջին ատյանի դատարան՝ իր եւ Արմենի միջեւ կնքած պայմանագրի շինծու գործարքը առոչինչ ճանաչելու հայցով:
Ըստ Արսենի՝ ապացույցները ստացականներով ու պարտավորագրերով դատաքննությամբ ապացուցված էին, Արմեն Հարությունյանը հայցը ամբողջությամբ ընդունել էր եւ մնում էր, որ դատավոր Իսկուհի Վարդանյանը որոշում կայացներ: Սակայն դատարանը կադաստրից տեղեկություն է ստանում, որ Արմենը 2009թ. վերոնշյալ տարածքը գրավի առարկա է դարձրել Վանիկ Զաքարյանի մոտ՝ նրանից 10.700.000 դրամ փող վերցնելով: Պարզվում է նաեւ, որ Վ. Զաքարյանն էլ Արմենին է ամսական 3% տոկոսադրույքով փող տվել, որը չի վերադարձրել: Դատավարությունը չավարտված՝ Ա. Հարությունյանը խարդախության այլ գործով ձերբակալվում է ու սնանկ ճանաչվում:
Մալաթիա-Սեբաստիա առաջին ատյանի դատարանը Ա. Աբրահամյանի հայցի դեմ չի առարկում, սակայն գործը կարճվում է՝ Ա. Հարությունյանի սնանկ լինելու պատճառով:
Կարդացեք նաև
Մեկ տարի առաջ Արսեն Աբրահամյանին զանգում է Սեյրան Մելոյանը եւ առաջարկում հանդիպել: Հանդիպման ժամանակ նա ասում է, որ ինքն էլ է Արմենից տուժած, ինքն է Արմենին ծանոթացրել Վ. Զաքարյանի հետ եւ իր միջնորդությամբ է Վ. Զաքարյանը Արմենին գումար տվել՝ գրավի առարկա դարձնելով Արսենի տարածքը: Հայտնում է նաեւ, որ ինքը սնանկության գործով պարտատերերի ցուցակում է եւ առաջարկում է որոշակի գումարի դիմաց օգնել բոլոր հարցերը լուծել եւ տարածքը ետ ստանալ: Արսեն Աբրահամյանը հրաժարվում է, ասելով, որ պատրաստվում է բողոքարկել եւ հարցը լուծել դատական կարգով: «Սեյրան Մելոյանը ինձ զգուշացրեց, որ դրանք անօգուտ են, որովհետեւ ուրիշ դատարաններ իրավունք չունեն իմ գործը քննության առնել: Կա սնանկության դատարան՝ իր առանձին օրենքներով ու որոշումներով, դա մի ուրիշ աշխարհ է, դա պետություն է պետության մեջ՝ իր առանձին օրենսգրքով եւ այդ կառույցը կազդի դատական բոլոր ատյանների վրա եւ ուզած ատյանի դատարանի որոշում կկարճի, եթե այն դեմ է սնանկության դատարանի օրենքներին ու որոշումներին: Հետո նա ասաց, որ Վանիկ Զաքարյանը նախագահի օգնականն է, նա կզանգի ուզած տեղ եւ հարցերը կլուծվեն իր օգտին»,- «Առավոտին» պատմեց Արսեն Աբրահամյանը: Նա հանդիպում է Ա. Հարությունյանի՝ սնանկության գործով կառավարիչ Արման Սարգսյանի հետ եւ հայտնում, որ պատրաստ է բողոքել մինչեւ Եվրադատարան: Բայց, ինչպես Ա. Աբրահամյանն է ներկայացնում՝ «Արման Սարգսյանը հեգնանքով պատասխանեց, թե մինչեւ Եվրադատարանից վճիռ բերեմ, ինքը տասն անգամ իմ տարածքը կվերավաճառի: Ասաց նաեւ, որ իր հոգը չէ, թե Եվրադատարանը իմ օգտին վճիռ կկայացնի, միեւնույն է՝ պետությունը պետք է փոխհատուցի, այլ ոչ թե ինքը»:
Արսեն Աբրահամյանը արդեն երկրորդ տարին է, ինչ բողոքներ է ներկայացնում տարբեր դատական ատյաններ, սակայն նրա բերած բողոքներն ու հիմնավորումները ոչ մի արդյունք չեն տալիս, քանի որ «Ա. Սարգսյանը կարողանում է դատարաններին շեղել ու այլ հունով տանել դատավարությունները, կեղծ փաստաթղթերով հիմնավորել իր հրեշավոր նպատակները»:
Անպատժելիությունից ոգեւորված, ընդհանուր դատական գործերը դեռ չավարտված, բազմաթիվ արգելանքների տակ գտնվող տարածքը կրկնակի էժան գնով վաճառվում է Ա. Դարբինյանին, նոտար Սուսաննա Դանիելյանը հաստատում է արգելանքի տակ դրված գույքի իրացման պայմանագիրը, իսկ կադաստրի «Կենտրոն» սպասարկման գրասենյակի աշխատակիցներն արգելանքի տակ գտնվող գույքի նկատմամբ կատարում են իրավունքների պետական գրանցում, ինչը քրեորեն պատժելի է: Արսեն Աբրահամյանը ճշտել է, որ առքուվաճառքի ժամանակ իր գույքի վրա դրված է եղել 5 արգելանք: Իսկ աբսուրդի հասնող ամենացնցող խախտումն այն է, որ 2012թ. մարտի 30-ին դրված արգելանքը դատարանի որոշմամբ վերացվել է մարտի 13-ին: Ա. Աբրահամյանը գտնում է, որ այս կասկածելի գործարքը միայն Վ. Զաքարյանի անունը շրջանառությունից հանելու եւ տարածքը հնարավորինս շուտ յուրացնելու նպատակ է հետապնդում:
Ի դեպ, Երեւանի Արաբկիր եւ Քանաքեռ-Զեյթուն վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանում ավարտվել է Ա. Հարությունյանի քրեական գործի դատավարությունը եւ նա խարդախության եւ վաշխառության հոդվածով դատապարտվել է 9 տարի 6 ամսվա ազատազրկման, իսկ բազմաթիվ տուժածների հետ միասին դատարանը Արսեն Աբրահամյանին եւս վերապահել է քաղհայցի իրավունք՝ արվեստանոցի նկատմամբ իր պահանջը ներկայացնելու համար:
Արսեն Աբրահամյանը կոչ է անում մեր հասարակությանը՝ զգոն լինել «կողոպտիչի հոգեբանությամբ առաջնորդվող, բայց օրենքի դիմակ հագած արմանսարգսյաններից, վանիկզաքարյաններից ու նրանց համախոհներից՝ խարդախների սարդոստայնում չհայտնվելու համար»:
Նա դիմել է Ազգային անվտանգության ծառայություն, ՀՀ գլխավոր դատախազություն, նախագահի աշխատակազմ եւ հույս ունի, որ իրենից օտարված տարածքը օրենքի միջոցով կվերադարձվի իրեն, ուր ինքը «ստեղծել է միայն հոգեւոր բարիքներ» եւ հիմա այնտեղ է վաստակում իր ընտանիքի հանապազօրյա հացը:
Ա. ԳԱՐԵԳԻՆՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
