Բաղրամյան պողոտան բոլոր դեպքերում եղել է ընդդիմության հանրահավաքների գագաթնակետն ու վերջին հանգրվանը: Վճռական շարժումներն իշխանությունը մշտապես ճնշել է հենց Բաղրամյան պողոտայում:
2003 թվականի նախագահի ընտրությունների պաշտոնական տվյալներով երկրորդ տեղը զբաղեցրած Ստեփան Դեմիրճյանի կողմնակիցները, չհամակերպվելով հրապարակված արդյունքների հետ, հանրահավաքային հզոր շարժում սկսեցին:
Ընդդիմության ձեւավորված միասնական շտաբը, որին հաջողվել էր համախմբել 16 կուսակցությունների, շարունակեց պայքարը ոչ միայն ամենօրյա հանրահավաքների, նստացույցերի միջոցով, այլեւ դատական կարգով վիճարկելով նախագահական ընտրությունների արդյունքները:
Ստեփան Դեմիրճյանը դիմեց Սահմանադրական դատարան, որը կայացրեց բավականին անորոշ որոշում. մերժեց Դեմիրճյանի հայցը, բայց առաջարկեց խորհրդարանին Հանրաքվեի մասին օրենքը համապատասխանեցնել Սահմանադրությանն ու մեկ տարվա ընթացքում անցկացնել վստահության հանրաքվե:
Կարդացեք նաև
Մեկ տարով գործընթացը սառեցնելու Սահմանադրական դատարանի փորձը հաջողություն չունեցավ: Այդ ընթացքում հանրահավաքային շարժումը նոր թափ էր ստանում եւ ապրիլի 12-ին Ազատության հրապարակում հավաքված ցուցարարների հոծ բազմությունը պահանջեց հանրահավաքի կազմակերպիչներին բարձրանալ Բաղրամյան պողոտա:
Ընդդիմության լիդերները ցուցարարներին առաջնորդեցին դեպի նախագահական նստավայր, սակայն ԱԺ-ի շենքի դիմաց ցուցարարների հոծ բազմությունը դեմ առավ ոստիկանական պատնեշի եւ մի քանի շարք փշալարի: Խաղաղ ցուցարարները չգնացին պրովոկացիայի: Նրանք հստակորեն ղեկավարվում էին ընդդիմության միասնական շտաբի պահանջներով: Խաղաղ ցույցի կազմակերպիչները տեղեկացրին, որ չեն հեռանալու Բաղրամյան պողոտայից եւ հայտարարությում են նստացույց:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
