«Իմ քաղաքական գիտելիքները չեն հերիքում հասկանալու համար Րաֆֆի Հովհաննիսյանի քաղաքական պլանները և գործողությունները»,-այսպիսի կարծիք հայտնեց ՆԺԿ ղեկավար Արամ Կարապետյանը ի պատասխան Aravot.am-ի այն հարցին, թե ըստ նրա` ո՞րն է լինելու Րաֆֆի Հովհաննիսյանի հաջորդ քայլը: Հետաքրքվեցինք` այն ինչ կատարվեց ապրիլի 9-ին, արդյոք բխո՞ւմ է ժողովրդավարական և իրավական պետության սահմանումներից, պարոն Կարապետյանն այսպես մեկնաբանեց. «Իրավական պետության մասին Հայաստանում խոսելն աբսուրդ է, որովհետև համակարգն աշխատում է ոչ թե օրենքների հիման վրա, այլ կլանային հիերարխիկ կառուցվածքի, որի հիմքում սեփական անձնական կլանային շահերն են: Մի երկրում, որտեղ քաղաքական ընտրություններ չեն կայանում, անհարմար է խոսել ժողովրդավարությունից»:
«Ռազմավարական եւ ազգային հետազոտությունների հայկական կենտրոնի» փորձագետ Էդգար Վարդանյանն էլ մեզ հետ զրույցում նշեց, թե ինչ հավանական սցենարներ ու ենթադրություններ են բխում «Նոր Հայաստանի» երդմնակալությունից: Նա մանրամասնեց. «Փաստացի տրվել է պայքարի փիլիսոփայությունը: Դա քաղաքացիական անհնազանդության փիլիսոփայությունն է: Ուստի այնիպիսի քայլեր պետք է արվեն, որոնք մտնում են քաղաքացիական անհնազանդության փիլիսոփայությունից բխող գործողությունների կոմպլեքսի մեջ: Կարող եմ ենթադրել, որ այնպիսի գործողություններ կլինեն, որոնք կհասունացնեն իշխանությունների հետ չհամագործակցելու մթնոլորտը ամբողջ Հայաստանով մեկ: Տրամաբանական է, որ այն ստեղծելու համար պիտի լինեն պերմանենտ ակցիաներ`երթեր, ցույցեր, պիկետներ, որոնք ենթադրում են նաև պասիվ դիմադրություն, երբ քաղաքացիները բռնի գործողություններ չեն անում, իրենց միջոցառումների ժամանակ չեն հարձակվում ոստիկանության վրա, ոչինչ ջարդուփշուր չեն անում, ագրեսիվ պահվածք չեն դրսևորում, սակայն մինչև վերջ իրականացնում են իրենց ակցիան: Այստեղ փաստացի հոգեբանական ճնշում է գործադրվում նաև իշխանոթյունների վրա, և մյուս կողմից այդ գործողություններով հասարակության գիտակցության վրա ազդելու խնդիր է դրվում, որպեսզի հասարակության այն զանգվածները, որոնք մինչ այժմ անհաղորդ են գործընթացին, տեսնեն, որ չի կարելի մերվել այս իրավիճակի հետ»:
Մեր այն հարցին, թե ինչպես պետք է հաղթահարվի հասարակության շրջանում գոյություն ունեցող հիասթափությունը, որի մասին շատ է խոսվում ապրիլի 9-ից հետո, պարոն Վարդանյանը պատասխանեց. «Կարծում եմ, որ եթե լինեն բարձր կազմակերպվածություն ունեցող, պերմանենտ և համատարած, ամենուր իրականացվող ակցիաներ, ապա դա էլ հենց կարելի է համարել հիասթափության հաղթահարման միջոց: Մարդիկ կտեսնեն, որ կոնկրետ գործողություններ կան, կմիանան` մտածելով` լավ ինչի՞ց ենք մենք հիասթափվել: Հանրության համար պիտի պարզ լինի, թե այս կամ այն որոշման հիմքում ինչ է ընկած, ինչպես է այդ որոշումը կայացվել: Սա պիտի հստակեցվի: Ենթադրում եմ, որ պայքարի այս հանգրվանում անհրաժեշտ կլինի վերանայել շարժման կազմակերպչական ինստիտուտը, ֆորմատը, քանի որ շատ խնդիրներ գալիս են հենց սրանից»:
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
