«Մեդիալաբի» զրուցակիցն է «Արաբո» ջոկատի հրամանատար Մանվել Եղիազարյանը:
-Պարոն Եղիազարյան, Ազատության հրապարակի հարթակից հայտարարեցիք, որ անհայտ է, թե ինչով կավարտվի հետընտրական այս պայքարը, թերահավա՞տ եք:
-Մինչև հիմա այնպես է եղել, որ ամեն մի ժամը ոչնչացրել է մեր ժողովրդին, ամեն մի ուշացում: Վիճակը կատաստրոֆա է, մեր ժողովուրդը հոգևարքի մեջ է, հասկանո՞ւմ եք: Խաղաղ պայքարը միշտ ավարտվել է ինչո՞վ՝ կամ սառեցրել են, կամ պառակտել են, գնել են, ծախել են: Ես չեմ ասում՝ զինված ապստամբություն պետք է բարձրացնենք: Պայքարը պետք է ուժեղացվի, ժողովրդին պետք է ասվի այն, ինչ որ ժողովուրդն ուզում է լսել: Ժողովուրդը հոգնել է, ուզում է վերջակետ դնել ամեն ինչին: Ես ասում եմ, որ հարկավոր է մարդկանց հավաքել ու բոլորին իր տեղը դնել, ասել՝ բավական է: Բոլորն ընտանիք ունեն, երեխա են պահում, ապագա են ուզում կերտել մեր երեխաների համար, բայց հայը գնում է, մենք փախնում ենք, ո՞վ է այստեղ ապրելու:
-Իսկ ինչո՞ւ մեր ժողովուրդը չի անում այնպես, ինչպես դուք եք պատկերացնում՝ հավաքվել ու ասել՝ բավական է, վերջ դնել այս ամենին:
Կարդացեք նաև
-Ես չեմ ուզում քար գցել ոչ մեկի բոստանը, բայց շատ քաղաքական գործիչներ բավականին լավ խաբեցին ժողովրդին: Ժողովուրդը թևաթափ եղավ, ես վախենում եմ՝ վաղը, մյուս օրը ժողովուրդը տարերային պայքարի դուրս գա, էլ չկարենանք դեմն առնել ու դա վերածվի մի ամբողջ քաոսի: Այդպիսի դեպքեր են լինում ժողովուրդների պատմության մեջ: Դրա համար հարկավոր է ժողովրդին կազմակերպել ու հավաքել: Իսկ այն մարդը, ով պետք է ժողովրդին կազմակերպի ու վստահեցնի, դեռ գոյություն չունի:
-Այսինքն՝ դուք Րաֆֆի Հովհաննիսյանին չե՞ք դիտարկում նման գործիչ:
-Եթե մեկը պատշար է, մեկը՝ ներկարար, դա չի նշանակում, որ մենք ներկարարին չենք ընդունում, նա էլ է տուն սարքում: Բայց այսօր պատշարի հրամայականն է: Ճիշտ հասկանանք, ես Րաֆֆի Հովհաննիսյանի քայլերը գնահատում եմ, բայց նախ պետք է լինի պատը բարձրացնող, որ ներկարարը ներկի: Այ այդ վիճակն է՝ հիմա պատշարի, հիմքը գցողի կարիք կա: Իսկ խաղաղ այս պայքարը, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը տանում է, կարծում եմ, Աստված չանի, բայց հաջողությամբ չի պսակվի:
-Իսկ ինչո՞ւ հայ ժողովուրդը չունի «պատշար», ո՞րն է պատճառը:
-Մեր ժողովուրդը միշտ ընդունակ է դա ծնելու: Ես ինչո՞ւ եմ ձեռնպահ որոշ գործողություններից, որովհետև վախենում եմ հիասթափեցնել ժողովրդին: Ամսի 9-ին մենք գնում ենք երդմնակալության, ասենք՝ ոստիկանները փակում են ճանապարհները, և ընդհարում է լինում: Ես էլ հրամանատար, ինձ հետ լիքը մարդ է լինելու՝ 200-300 հոգի, կռվո՞ւմ ենք հանուն ժողովրդի, թե փախչում ենք: Եթե կռվում ենք, ասում են՝ սադրանքը դուք սարքեցիք, փախնում ենք, կասեն՝ ժողովրդին թողեցին փախան: Ես ի՞նչ անեմ: Իսկ եթե իմանամ, որ ժողովուրդը որոշել է, վերցնում ենք ցախավելը, վերցնում ենք պոլի փայտը, խփում ենք փայտերով, չենք սպանում, խփում ենք, պաշտպանվում ենք, դիմացը կանգնած հաստագլուխը կհասկանա, որ գլուխը կարող է ջարդվել, ժողովրդի վրա էլ ձեռք չի բարձրացնի: Այ այդ պայքարը պետք է տարվի, ուրիշ միջոց չկա Հայաստանում:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
