Ադրբեջանական սահմանից մի քանի հարյուր մետրի վրա գտնվող Այգեպար գյուղի վերջին տունն ամեն առավոտ արևածագը դիմավորում է ադրբեջանական Ալի Բեյլի գյուղին դեմ հանդիման: Իրար աչքերի նայող երկու գյուղերն այսօր միայն կրակոցների լեզվով են խոսում միմյանց հետ, մինչդեռ ժամանակին բարեկամություն են արել, միասին ուրախություն կիսել, միասին տխրել:
Այգեպարի վերջին տան բնակիչները մշտապես ադրբեջանական գնդակոծությունների թիրախի տակ են: 63-ամյա Էլյա Հովհաննիսյանը տանը ապրում է 90 տարեկան սկեսրոջ, տղայի ու հարսի հետ:
«Մարդիկ զարմանում են, թե մենք ո´նց ենք ստեղ ապրում: Ապրում ենք, էլի: Ամեն օր էլ կրակում են մեր տան վրա, տենց օր չկա, որ չկրակեն»,- ասում է տիկին էլյան:
Տան մոտ այգի ունեն, բայց բացարձակապես չեն գնում, չեն մշակում, վախենում են:
«Հանկարծ մեկը երևաց, վռազ վրեն կրակում են: Չենք կարում գործ անենք ընդհանրապես, մենք համարյա դուրս էլ չենք գալիս տնից»,- հավելում է նա:
Տան առջևի սարերին գտնվում են մի քանի ադրբեջանական հենակետեր, որտեղից ցանկացած պահի կարող են կրակել:
«Այգեպարում ազատ կալանավորներ ենք, սաղ օրը, թողած հողերը, մարդիկ վախում են գնան աշխատեն, աշխատողին կրակում են, ինվալիդ դարձնում: Բայց թուրքն ո՞վ ա, որ վախենամ, ոչ մի բանից էլ ես չեմ վախում, որ կրակում են»,-խիզախորեն ասում է 90-ամյա Կատյա տատիկը, ով անկողնային հիվանդ է:
Չնայած կրակոցները հետքեր են թողել տան յուրաքանչյուր պատին, դարպասին ու պատուհաններին, դրանք չեն աղավաղել Հովհաննիսյանների հիշողությունը` կապված իրենց վաղեմի ադրբեջանցի «դոստերի» ու ընկերների հետ:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
