Մեր տեղեկություններով՝ Կոտայքի մարզի Պռոշյան համայնքում կառուցվում է 1983 թվականի հուլիսի 27-ին Պորտուգալիայի մայրաքաղաք Լիսաբոնում Թուրքիայի դեսպանատունը պայթեցրած հայ երիտասարդների հիշատակի հուշարձան: Որքան էլ մենք կամ մեր քաղաքական կյանքի առանձին միավորներ Լիսաբոնի՝ Լիզբոնի գործողությունը որակեն վրեժ, ընդվզում կամ նման բան, միջազգային մակարդակներում Լիսաբոնի գործողությունը որակվում է ահաբեկչություն: Իսկ միջազգային մակարդակներում մենք աղմկում ենք, որ 20-ամյա փաստացի անկախ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը ճանաչել է պետք: Խնդիրն այն է, որ Լիսաբոնի գործողության զոհերի հիշատակի հուշարձանը կառուցվելու է ազատագրական եւ ինքնապաշտպանական ղարաբաղյան պատերազմի Պռոշյանի զոհերի շիրիմների կողքին:
Ղարաբաղյան պատերազմում Պռոշյան համայնքը կորուստ է ունեցել՝ 8 զոհ եւ 1 անհայտ կորած՝ «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանակիր Կարոտ Մկրտչյանը, ում անունով էլ անվանակոչված է համայնքի մշակույթի տունը:
Պռոշյանցի էր նաեւ հետմահու «Մարտական խաչ» առաջին աստիճանի շքանշան ստացած Պետրոս Ղեւոնդյանը՝ Պետոն: Պետոն Շուշիի առանձնակի գումարտակի հրամանատար Ժիրայր Սեֆիլյանի տեղակալն էր ու պատերազմի վերջին օրերի զոհերից մեկը. հրադադարը կնքվել է 1994-ի մայիսին, Պետոն զոհվել է նույն տարվա փետրվարին: Երբ եղան առաջին զոհերը, Պետրոս Ղեւոնդյանը համախոհների հետ մշակեց Պռոշյանի յուրօրինակ զինվորական պանթեոնի նախագիծ: Ըստ նախագծի՝ Պռոշյանում կառուցվելու էր համալիր՝ ազատագրական եւ ինքնապաշտպանական ղարաբաղյան պատերազմի զոհերի շիրիմների կողքին լինելու էր ազատամարտի թանգարան՝ կրթադաստիարակչական հագեցած ծրագրով: Պետոյի ծրագրի մշակումից անցել է 20 տարի: Այսօր ծրագիրը դեռ թղթի վրա է: Պռոշյանում (համայնքի դպրոցում) միայն Պետոյի կիսանդրին կա: Դպրոցն անվանակոչվել է Պետոյի անունով: Մինչդեռ Պռոշյանում ինքնապաշտպանական մարտերում զոհվածի շիրիմի կողքին տեղադրվում է միջազգային հանրության համար ոչ ընկալելի հուշարձան: Այս հակասությունը կամ երկակի ստանդարտը հաշվի առնելով՝ Պռոշյանի համայնքապետ, ՀՅԴ-ական Հրաչ Մուրադյանից փորձեցինք մանրամասներ ստանալ՝ ինչո՞ւ հենց Պռոշյանում, ինչո՞ւ է հուշարձանը կառուցվում արցախյան պատերազմի նահատակների շիրիմի մոտ, որեւէ պաշտոնյա խոսե՞լ է արցախյան պատերազմի նահատակների հարազատների հետ, ինչպիսի՞ն է զոհերի հարազատների վերաբերմունքը, ինչո՞ւ է ինքնապաշտպանությունը կապվում ահաբեկչության հետ, ո՞վ է ֆինանսավորում հուշարձանի կառուցումը, որքա՞ն գումար է տրամադրվել: Գյուղապետը անգամ հանդիպել կամ հարցերին գրավոր պատասխանել չկամեցավ: Նա դեմ էր Լիսաբոնի գործողությունը ահաբեկչություն որակելուն, որոշեց, որ մենք կողմ ենք, եւ հրաժարվեց մեր հարցերին պատասխանել հենց դրա համար:
Մնաց ոչ պաշտոնական տեղեկությունը: Համաձայն դրա՝ Լիսաբոնի գործողության զոհերի հիշատակի հուշարձանը կառուցվելու է դրսի մի ՀՅԴ-ականի կամոք եւ փողերով: Ասում են՝ ՀՅԴ-ն կրկին երկու մասի է բաժանվել՝ միջազգայնորեն ահաբեկչություն որակվող գործողության զոհերի հիշատակի հուշարձանը կառուցելուն դեմ եւ կողմ: Կուսակցությունում նաեւ հանձնախումբ է ձեւավորվել, որը պետք է զբաղվի այդ հարցերով: ՀՅԴ-ի պաշտոնական արձագանքն այս առիթով կներկայացնենք առաջիկայում:
Կարդացեք նաև
Նելլի ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
Քիչ առաջ ձեռքս ընկավ անցած շաբաթ օրը տպագրված «Առավոտ» թերթի այս համարը: Ինձ ապշեցրեց այս հոդվածի հեղինակի՝ նյութի մատուցման ձևը: Առաջինն այն է, որ ՀՅԴ-ում ոչ ոք երբևիցէ ահաբեկչություն չի դիտարկել Լիզբոնի ՀՅԴ-ական 5 սուրբ նահատակների անձնազոհ գործողությունը: Դա հավասարազոր է, որ «Նեմեսիս» գործողության ցանկացած, ասենք՝ Թեհլերյանի կողմից Թալեաթի սպանության անհրաժեշտությունը կասկածի ենթարկելուն: Թուրքերը 1,5 միլիոն հայ ոչնչացրեցին, բռնազավթեցին ու հայաթափեցին մեր Հայրենիքի 1/8-ը, իսկ մենք, հայերս, 60 տարի անց աշխարհի կողմից թաղված Հայ Դատը վեր հանելու համար համար պետք է ամաչե՞նք: Քավ լիցի: Եվ սա ահաբեկչություն չի, այլ հստակ քաղաքական քայլ: Եթե տեղյակ եք, այդ գործողության ժամանակ ոչ մի անմեղ մարդ, դեսպանատան ոչ մի աշխատակից, անգամ թուրք, չի տուժել: Եթե պետք էր, որ անձ վնասվեր, ապա միայն Թուրքիայի բարձրաստիճան ղեկավար կամ այդ պետության պաշտոնական ներկայացուցիչ, քանի որ կռիվը ոչ թե ժողովրդի, այլ Հայոց Ցեղասպանությունը ժխտող պետական մեքենայի դեմ էր:
Լրատվամիջոցներից մեկը գրել էր. – «Հայության իրավունքների պաշտպանության ու ճանաչման համար պայքարած 5 հայ երիտասարդին շատ հաճախ իրենց անուններով չեն էլ հիշատակում, այլ կոչում են մեկ ընդհանրական ձեւակերպումով՝ Լիսաբոնի 5: Հինգ երիտասարդ, ովքեր 28 տարի առաջ ածխացան, որ ասեն աշխարհին՝ իրավունքի համար պայքարը հավերժ է:
Փարիզի և Լիսաբոնի մի քանի օրաթերթեր ստանում են մի նամակ, որում գրված էր. «Մենք այժմ որոշել ենք պայթեցնել Հայկական հարցի շուրջը եղած լռության շենքը: Թող մենք մնանք փլատակների տակ: Թող համաշխարհային կարծիքը մեզ արկածախնդիրներ կամ ահաբեկիչներ կոչե … Այս անձնասպանություն չէ, ոչ ալ խելագարության արտահայտություն մը, այլ մեր զոհաբերումը ազատության բագինին: Կեցցե՛ ազատատենչ հայ ժողովուրդը: Կեցցե՛ Հայկական հեղափոխությունը»։
«Մենք հայ ժողովրդի զավակներն ենք: Բռնամիջոցների դիմելու մեր որոշումը հետեւանք է թուրք պետության եւ նրան պաշտպանող ուժերի մերժումի’ ընթացք տալու հայ ժողովրդի արդար եւ խաղաղասեր պահանջներին»:
Նման հայտարարություն տարածելով միջազգային լրատվամիջոցներում՝ դարասկզբի Ցեղասպանության հետեւանքով Հայրենիքից հեռու’ Լիբանանում ծնված հինգ հայ երիտասարդ’ Սեդրակը, Վաչեն, Արան, Սարգիսը եւ Սիմոնը, որոնցից ավագը միայն 24 տարեկան էր, 1983 թվականի հուլիսի 27-ին Պորտուգալիայի մայրաքաղաքում գրավեցին թուրքական դեսպանատունը եւ որոշ ժամանակ անց պայթեցրեցին այն’ ածխակույտի վերածելով նաեւ իրենց:
Լիսաբոնում նահատակված հայ երիտասարդների անձնասպանությունը գագաթնակետն էր տասնամյա այն պայքարի, որ միջազգային ու հայրենական գլխագրերում բնորոշվում է “Նորագույն զինյալ պայքար”, “Հայկական դիմադրական շարժում”, “Հեղափոխական պայքար”, օտարների կողմից’ նաեւ հայկական ահաբեկչություն:
Իրականում դա Հայոց ցեղասպանության ուրացման դեմ արշավի մի հատվածն էր, որ սկիզբ էր առել 1975 թվականի հոկտեմբերին: Ցեղասպանության ճանաչման պայքարում զենք վերցրած հայ երիտասարդ սերնդին առաջնորդում էր նոր մոտեցում: Աշխարհն անընդունակ է ընկալել հայության քաղաքական խաղաղ պահանջները:
“Ես բնական մահով չպիտի մեռնիմ, զոհը պիտի չլինեմ ճակատագխաղերի: Ես հայ դատի զինվոր եմ, կյանքս պիտի զոհեմ այդ ճամփի վրա”: Այս խոսքերն ասել է Վաչե Դաղլյանը’ Լիբանանցի 5 երիտասարդներից ամենակրտսերը:
Տասնամյակներ շարունակ հայերը սպասեցին, որ միջազգային հանրությունը արդարությամբ լուծի Հայկական հարցը: Բայց շոշափելի ո՛չ մեկ արդյունք: Հայ դատի շուրջ բարձրացված լռության պատն անխորտակելիության չափ հաստ էր: Այն, սակայն, խորտակեցին աշխարհի տարբեր մայրցամաքներում, տարբեր երկրներում ծնված եւ մեծացած, տարբեր հոգեկերտվածքով հայ երիտասարդները:
Հայ երիտասարդներն իրենց նախնիների ողբերգության մասին բարձրաձայնեցին նույն կերպ՝ ցուցադրական ակտերով: Նրանց գործողություններն ուղղված էին մեկ ու կես միլիոն հայի կյանք խլած եւ Ցեղասպանությունն ուրացող թուրքական պետության եւ ոչ թե խաղաղ ժողովրդի դեմ:
1975 թվականին Վիեննայում սկսված հայկական նորագույն զինյալ պայքարը, սակայն, այդ շրջանին հատուկ մյուս շարժումներին հակառակ, չվերածվեց ինքնանպատակ գործողության: Ու այն պահին, երբ աշխարհում Հայոց ցեղասպանության փաստն այլեւս ստացավ քաղաքական ձեւակերպում, դարձավ բանաձեւ’ ՄԱԿ-ի մարդու իրավունքների հանձնախմբում կամ Եվրախորհրդարանում, այն դադարեց գործել»: …
———————————————
Հ.Գ. Տարօրինակ ներքին զգացողությամբ, չեմ կարող բացատրել, թե ինչու՝ կապ զգացի երեք օր առաջ հրապարակված այս հակադաշնակցական հոդվածի (քանի որ բերված փաստարկները՝ ՀՅԴ շարքերում այս հարցի շուրջ ինչ որ կիսվածության, այն էլ, ինչպես այս հոդվածը գրողն է մատուցում.՝ «Ասում են՝ ՀՅԴ-ն ԿՐԿԻՆ երկու մասի է բաժանվել՝ միջազգայնորեն ահաբեկչություն որակվող գործողության զոհերի հիշատակի հուշարձանը կառուցելուն դեմ եւ կողմ», իրականությանը չի համապատասխանում) և այսօր առավոտյան գլխին հասցված հրազենային վնասվածքից սպանված Պռոշյան համայնքի հայտնի ՀՅԴ-ական գյուղապետ Հրաչ Մուրադյանի սպանության միջև:
Այս թեման շահարկելով, պառակտում ե՞ք ուզում ՀՅԴ շարքերում մտցնել, ինքնուրույնությունը չկորցրած գյուղապետից ինչ որ մեկն է՞ր ուզում ազատվել…
Չի՛ ստացվելու, հույս չփայփայեք:
ՀՅԴ-ն հայության գաղափարաքաղաքական իմունային համակարգն է, որը որքան ուժեղ լինի, այնքան հայությունն ուժեղ կլինի:
ՀՅԴ-ն եղել է, կա՛ ու կլինի՛ !!!!!
Սիրելի Արթուր,
Շնորհակալութիւն՝ այս մանրամասն տեղեկատուոթեան եւ բացատրութեան համար: Կը կասկածիմ, որ անոնք գրութեան հեղինակին համար նշանակութիւն ունին: Եթէ լուրջ մտածող ըլլար պէտք է նախօրոք այս տեղեկութիւններուն ծամօթանար, յետոյ նոր համարձակէր Լիզպոնի դէպքը «ահաբեկչութիւն» որակել: Իսկ եթէ պատմութեան ծանօթ ըլլալով հանդերձ գրած է, ուրեմն ամօթանքն ալ բաւարար չէ նմաններուն համար, որոնք ազգային արժանապատուութենէն սկսեալ ամէն ինչ վաճառելու ընդունակ կրնան ըլլալ:
Հարգելի Մարի: Մենք կարող էինք չհրապարակել Ձեր մեկնաբանությունը, քանի որ «Առավոտի» կայքում մեկնաբանություններ հրապարակելու կանոնների համաձայն՝ «Դուք կարող եք վիճարկել բովանդակությունը, բայց հարձակումներ մի գործեք հեղինակի կամ այլ մեկնաբանողների վրա»: Բովանդակությունը վիճարկող, քննադատող բոլոր մեկնաբանությունները հրապարակվել են: Սակայն Դուք արդեն անձնական վիրավորանքների եք անցնում: Խնդրում ենք՝ ձեռնպահ մնացեք Ձեր տեսակետը նման կերպ հիմնավորելու փորձերից:
Ձեր նկատողութիւնը յաջորդին ի մտի կ՛ունենամ…
Բայց դուք ալ չէ՞ք կարծեր, որ Լիզպոնի նահատակներու «ահաբեկիչ» որակումը վիրաւորանք է նախ՝ անձնապէս իրենց, իրենց ծնողներուն, եւ ապա՝ իրենց գաղափարակից ընկերներուն:
Իսկ ձեր տեղեկությունները որտեղից? ինչ տարօրինակ զուգադիպությամբ Դուք այդ նյութը տպագրում եք և 2 օր հետո գյուղապետին սպասնում են: Որպեսզի հավատանք Ձեզ, Ձեր թերթին, վկայակոչեք Ձեր աղբյուրը: Մեջբերում եմ քիչ առաջ Facebook-յան մի status-ից Ձեր նյութի կապակցությամբ…ՀՅԴ-ում ոչ ոք երբևիցէ ահաբեկչություն չի դիտարկել Լիզբոնի ՀՅԴ-ական 5 սուրբ նահատակների անձնազոհ գործողությունը: Դա հավասարազոր է, որ «Նեմեսիս» գործողության ցանկացած, ասենք՝ Թեհլերյանի կողմից Թալեաթի սպանության անհրաժեշտությունը կասկածի ենթարկելուն:… Տարօրինակ ներքին զգացողությամբ, չեմ կարող բացատրել, թե ինչու՝ կապ զգացի երեք օր առաջ հրապարակված այս հակադաշնակցական հոդվածի (քանի որ բերված փաստարկները՝ ՀՅԴ շարքերում այս հարցի շուրջ ինչ որ կիսվածության, այն էլ, ինչպես այս հոդվածը գրողն է մատուցում.՝ «Ասում են՝ ՀՅԴ-ն ԿՐԿԻՆ երկու մասի է բաժանվել՝ միջազգայնորեն ահաբեկչություն որակվող գործողության զոհերի հիշատակի հուշարձանը կառուցելուն դեմ եւ կողմ», իրականությանը չի համապատասխանում) և այսօր առավոտյան գլխին հասցված հրազենային վնասվածքից սպանված Պռոշյան համայնքի հայտնի ՀՅԴ-ական գյուղապետ Հրաչ Մուրադյանի սպանության միջև:
Այս թեման շահարկելով, պառակտում ե՞ք ուզում ՀՅԴ շարքերում մտցնել, ինքնուրույնությունը չկորցրած գյուղապետից ինչ որ մեկն է՞ր ուզում ազատվել…
Դավիթ ձան, հարցադրումդ ու՞մ էր ուղված:
Վրիպակ եմ թույլ տվել . «Դավիթ ձան»-ի փոխարեն պետք է լիներ «Դավիթ ջան» 🙂
Այո, համամիտ եմ, թող վկայակոչեն աղբյուրը:
Դավիթ ջան, ի դեպ՝ իմ ստատուսից էիր մեջբերում արել 😉
Զարմացած եմ «Առաւօտ»ի այսքան մակերեսային գրութեան (յօդուած ալ չեմ կրնար ըսել)…Լիզպոնի հինգ տղաքն ալ, Արցախի համար կռուած եւ նահատակուած իւրաքանչիւր հերոսի նման, ԱԶԱՏԱՄԱՐՏԻԿ են: Կը ցաիմ, որ կը փորձէք տարանջատել… Լիզպոնի հինքգ տղաքն ալ Պետոյի յուշարձանի կողքին տեղ գտնելու (Եւ ոչ միայն հոն) իրաւունք ունին: Պռոշեանի գիւղապետը (արդէն ինքն ալ ԶՈՀ) շատ ճիշդ քայլ ձեռնարկած է:
Այդ ի՜նչ անկապ «կապեր» կ՛ուզէք գտնել Արցախի ճանաչման եւ այս տղոց զոհաբերութիւնը արժեւորող քայլի մէջ…Ամօթ:
Իսկ Դաշնակցութեան «երկու մասի» բաժանուելու մասին շարունակեցէք երեւակայել, յօրինել եւ գրել մինչեւ որ դուք ալ ձեր գրածներուն հաւատաք…:
Մարի ջան, համամիտ եմ ասածիդ:
Թե Լիսբոնի հինգ անձնազոհ մարտիկները,թե ՆԵՄԵՍԻՍ գործողության մասնակիցները` ահաբեկիչներ չէին,այլ ՀԱՅ ԴԱՏԻ Արդարացի լուծման համար պայքար մղող պահանջատեր հայորդիներ և ոչ մի հայ եթե ունի ազգային գիտակցություն այդ գործողությունները <>ահաբեկչություն որակելու իրավունք չունի:
Ինչ վերաբերում է ՀՅԴ-ի երկու մասի բաժանվելուն պետք է հիասթափեցնեմ նյութի հեղինակին և ասեմ,որ նման բան չի եղել ու չի լինի:Որտեղից?ձեզ այդ <>ՀՅԴ-ի երկու մասի բաժանվելու մասին:
Մի բան էլ կներեք,բայց գեղեցիկ չէ,հակաԴաշնակցական քարոզչություն տանել Հայ ժողովրդի հերոսներին վարկաբեկելու ճանապարհով:
Առավոտ թերթի լրագրողներ,Իսպանիայում հայկական խմբեռի գործողություններից մեկի ժամանակ հաշմանդամ է դառնում իսպանացի մի լրագրող-թող ինձ ների,բայց անունը չեմ հիշում:ուրեմն այս լրագրողը ոչ միայն ատելությամբ չի լցվում հայերի հանդեպ,այլ նույնիսկ գիրք է տպագրում-La bomba-որում արդարացնում է հայերին:Ուրեմն,հարգելի լրագրողներ,էս իսպանացու բարոյականության գոնե նշույլն ունեցեք…
Միջազգային հանրությու՞նը …. հասկացանք:
Դուք ( «Առավոտ» օրաթերթ ) միջազգային հանրությու՞նն եք, թե մինչ դա հայ ու ՀՀ քաղաքացի:
Ես կիսում եմ գյուղապետի տեսակետը, իսկ դուք մի քանի տարին մեկ աղ եք լցնում
մեր ցավին, ամեն անգամ տանում եք դեպի ահաբեկչություն: Գիտեք « Առավոտ» Արցախում էլ
այդ նուն տղաները ահաբեկել են թուքերին:
(y)
Այո, հարգելի Արթուր, Ձեր ստատուսից եմ մեջբերել, իսկ հարցս ուղղված է Առավոտին ու հոդվածի հեղինակին, թող մատնանշի, թե տեղեկությունները որտեղից, վստահ հոդվածի մեկնաբանությունների երանգավորումն էլ, ուղղորդումն էլ նույն աղբյուրից է, իսկ գուցե հենց այդ աղբյուրից էլ փամփուշտն է արձակվել? ԱՄեն մի հոդվածագիր, ամեն ոք պետք է պատասխանատվություն կրի ամեն մի տառի, խոսքի համար, հարց եմ բարձրացնում. նշեք Ձեր աղբյուրը, այլապես Դուք էլ հանցագործ եք, Դուք էլ Ձեր գրիչով սպանեցիք Հրաչին, գրեք Ձեր աղբյուրի անունը:
Հարգելի Դավիթ: Եթե ամենայն լրջությամբ կարծում եք, որ այս սարսափելի սպանությունը տեղի է ունեցել այն պատճառով, որ «Առավոտի» թղթակիցը նյութ է գրել հուշարձանի կառուցման մասին՝ դիմեք նախաքննության մարմնին, թող քննության առարկա դարձնեն Ձեր վարկածը, եւ իրենց պահանջով էլ հեղինակը կբացահայտի տեղեկատվության աղբյուրը:
Այո, համամիտ եմ Դավիթի կասկածամտությանը, հատկապես հոդվածի վերջավորությունը նկատի ունենալով.
«Մնաց ոչ պաշտոնական տեղեկությունը: Համաձայն դրա՝ Լիսաբոնի գործողության զոհերի հիշատակի հուշարձանը կառուցվելու է դրսի մի ՀՅԴ-ականի կամոք եւ փողերով: Ասում են՝ ՀՅԴ-ն ԿՐԿԻՆ ԵՐԿՈՒ ՄԱՍԻ Է ԲԱԺԱՆՎԵԼ՝ միջազգայնորեն ահաբեկչություն որակվող գործողության զոհերի հիշատակի հուշարձանը կառուցելուն դեմ եւ կողմ:
Հ.Գ. Խնդրում եմ նշել , թե ե՞րբ էր երկու մասի բաժանվել, որ հիմա էլ՝ ԿՐԿԻՆ …
Ես 23 տարի է ՀՅԴ-ում եմ և երբևիցէ չի եղել «մասի բաժանվել»: Սա որ հաստատ զրպարտանք է՝ միանշանակ !
Հարգելի Աննա, ընդունեք, որ մեր տեղեկություններ, մեր աղբյուրներ արտահայտությունները վստահություն չեն ներշնչում ընթերցողի մոտ: Իսկ այսօր խնդրում եւ պահանջում եմ հոդվածագրից` հրապարակել տեղեկատվության աղբյուրը: Կրկնում եմ, ավելին քան վստահ եմ, որ հենց այդ աղբյուրն ել հոդվածը երանգավորել և ուղղորդել է:
Ընդունում եմ Ձեր դիտողությունը, հարգելի Դավիթ: Սակայն Դուք էլ, խնդրեմ, հիշեք մեր օրենքի դրույթը՝ տեղեկատվության աղբյուրները չբացահայտելու լրագրողի իրավունքի մասին: Դրանք կարող են բացահայտվել միայն դատարանի որոշմամբ, դռնփակ նիստում, երբ խոսքը ծանր հանցագործության մասին է: Այնպես որ, եթե Ձեր վստահությունը որեւէ իրական հիմք ունի՝ դարձյալ կրկնում եմ առաջարկս: Ինքս վստահ եմ, որ խիստ ցավալի, բայց պարզ համընկնում է, զուգադիպություն, որ հոդվածը «Առավոտ» թերթում լույս տեսավ հենց այսօր, երբ…
Աննա ջան, հենց այդ «երբ»-ն էլ մտորելու տեղիք է տալիս …
Այդ տղաները հերոսներ են, ինչպես մեր մնացած բոլոր հերոսները. Փառք նրանց. Եթե որևէ մեկը նրանց կոչում է ահաբեկիչ, ապա ահաբեկիչ է կոչում նաև օսմանյան կայսրությունում թուրքերի դեմ կռված մեր բոլոր Ֆիդայիններին. Փառք մեր բոլոր հերոսներին
Կարդացի «Առավոտ»-ի հոդվածը, որպես հայ մարդ նախ ցավ ապրեցի, հետո մտահոգվեցի: Միթե
աշխարհիս վրա կա մեկ հայ մարդ, որ Լիզբոնի գործողությունը կարող է համարել ահաբեկչություն,
իսկ հինգ հերոս քաջերին ահաբեկիչ: Թե ինչ է կարծում միջազգային հանրությունը ես թքած ունեմ,
շատ կարեւոր է թե ինչպես ենք արժեվորում մենք մեր հերոս քաջերին: Նույն տրամաբանությամբ
ահաբեկիչներ կարող են համարվել Թեհլերյանը, Շիրակյանը, Երկանյանը եւ մյուս հերոսները:
Արդյոք ժամանակը չէ աղբանոց նետենք այդ «միջազգային հանրության կարծիք» կոչվածը եւ ապ-
րենք ազգային արժանապատվությամբ, ազգային շահով:
,
Կը ցաւիմ որ այսպիսի յիմարութիւն տեղ գտեր է «Առաւօտ»ի մէջ…Ամօթ ձեզ որ Լիզպոնի մեր անձնազոհներուն նորօեայ ահաբեկիչ անուանումը կը կպցնէք եւ աւելի՛ն, նաեւ կը փորձէք տարբերութիւն դնել ղարաբաղի ազատամարտիկներուն եւ Լիզպոնի աննման տղոց միջեւ(ես իբր լիբանանահայ ձեզ կը վստահեցնեմ որ իւրաքանչիւր հայ պատանի տղոց անունները շատ լաւ գիտեն եւ անոնք իրենց ոգիով կը սնանին)…
Ինչ է, ընտրութիւններ են, հերթական փորացա՞ւ սկսաւ եւ սկսաք ՀՅԴի տարբաժանումներու մասին լուրեր հիւսել…
շատ պարզ հարցում մը ունիմ Առավոտ ի խմբագրութեան եթէ դաշնակցական Սողոմոն թէհլիրեանը յանցաւոր դատուեր գերմանիոյ դատարանէն արդիոք մենք իրաւունք պիտի չունենայինք զինք ազգային հերոս անուանել քանի որ ըստ արեւմուտքի իր արաքը ահաբեկչութիւն համարուած է մեր ազգի հերոսներուն հերոսութեան վկայագիրը արեւմուտքը պիտի որոշէ ? մարդիկ իրենց կեանքը նուիրեցին հայկական պահանջատիրութեան ի խնդիր իսկ դուք հարցականի տակ կառնէք այդ աք թը ալ կը բաւէ Ամօթ է
Հարգելի Մարի եւ Դավիթ, շատերն են ցանկացել ու նաեւ երազել Դաշնակցությունը պառակտված
եւ բաժան-բաժան տեսնել: Այդ ցանկությունը հիմա էլ ակնառու է: Սակայն Դաշնակցությունը
եղել է, կա եւ կմնա հուժկու ու մեկ միասնական բռունցք Հայոց թշնամիների դեմ:
Շատ ճիշդ էք, Էտիկ: Համոզուած եմ, որ պառակտման վարկածը մերթ ընդ մերթ հրապարակ նետելով, միայն իրենց ցանկութիւններուն յագուրդ կու տան:
Լիզպոնի հինգ տղաքը զոհած են իրենց կեանքը: Անձնազոհներու մասին վճիռներ արձակելէ առաջ, պիտակումներ տալէ առաջ, ձեր վրայ բարոյական պարտադրանք չէ՞ք զգար աւելի լաւ ուսումնասիրելու իրենց կատարածը, ամբողջական կերպով կշռելու գործողութեան պատճառները, գործադրուած ձեւը, նպատակները եւ պատգամը, փոխանակ կուրօրէն որդեգրելու ”միջազգային հանրութեան” պիտակումները: Թէ հասկնանք որ զէնքի դիմելը ձեր համար ահաբեկչութիւն է, հա՞: Ինչպէ՞ս կարելի է աղաւաղել սեփական դատի պատմութիւնը: Ա՞յս է լրագրողի եւ թերթի պատասխանատւութեան զգացումը:
ՀՅԴ-ում երկու մասի՞ են բաժանվել
Ինչպէ՞ս կրնաք այսքան անիմաստ միտքեր քով-քովի դնել եւ հրապարակել: Խօսքի եւ մտքի ազատութիւնն ալ իր տրամաբանական սահմանները ունի, չէ՞:
Եկեք մի անգամել վերհիշենք մեր հերոսներին եվ լսենք Լիսբոնի նահատակների երգը
https://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=8YWyNqt6V3U
Ուշադիր կարդացողը նման մեկնաբանություններ չի գրի: Ասում են բանավիճելիս մի բղավի, դրանից քո ասածներն ավելի համոզիչ չեն դառնում; Նույնը վիրավորանքի դեպքում` դիմացինին վիրավորելը քո ասածներն ավելի համոզիչ չի դարձնում:
Որեշ մենկաբանություններից ենթադրում եմ, որ գրողը սփյուռքահայ է: Դրսի հայերը գիտեն???? որ ներսուիմ ՀՅԴ մասին ասում են` ԼԱՎԱԳՈՒՅՆՍ կարողանում է եւ կույս մնալ եւ հաճույք ստանալ…. Իշխանություն էին հեռացան ԲԱՑԱՌԱՊԵՍ արտաքին քաղաքականության մի` միայն մի գծի համար ու հիմա ներքին քաղաքականություն են քննադատում: Սա չեք????
Ասում են բուերի չսիրած առաջին բանն այն է, որ նրանց լույս են մատուցում…. Սա եք…. Համ էլ հայելին մեղավոր չէ., հայելին ցույց է տալիս այն ինչ կա.. ՉՄՈՌԱՆԱՔ….
Արամ ԶԱՔԱՐՅԱՆ
էս ոնց որ մեկնաբանություններից եկած լույսը ձեզ է խանգարում, ոչ պե դաշնակցականներին. ոչ ներսի ոչ դրսի դաշնակցականները «ներսի ու դրսի» նահատակների մասին այդպէս չեն արտահայտվում. էդ դուք էք ուզում սեպ խրել նրանց միջև. դաշնակցությունը կոալիցիայի մեջ կամ դուրս, և ինչ պատճառով էլ լինի, դուք ինչու էք բորբոքվում. գուցէ հենց այդ արտաքին քաղաքականության «մի գծի» բերումով վաղը Արցախին տեսնենք Ադրբեջանի կազմում, «մի գիծ» է էլի, հո տասը գիծ չի. բնական է, որ ձեր դատողությամբ մարդը այս հոդվածի մասին հակառակ մեկնաբանությունները կը համարի «անուշադիր» ընթերցողի տեսակետ. իսկ ես խորհուրդ կը տամ մըկնաբանություններն ընթերցել ավելի ուշադի’ր.
Արամ, շատ ճիշտ ես, որ հայելին ցույց է տալիս, այն ինչ կա …
Տեսնում եմ քո ընտրած իշխանության շինած պետությունը …
Արամ, «հայելին» ցույց է տալիս նաև, որ դու հոդվածագրի ամուսինն ես:
Էնպես որ, հայրենակից, լիովին կարող եմ հասկանալ, թե ինչու ես այսպես գրում:
Ուղղակի դա ճշմարտության հետ կապ չունի !
Ողջ լեր !
Նելլի Գրգորյանի ամուսինը իմ լավ ընկեր Արամ Զաքարյանն է:
Ներեցեք, դա ինչու” եք գրել:
Հարգելի Արամ Աբրահամյան, չնայած Արամ Զաքարյանը Ձեր ընկերն է, բայց ճշմարտությունն ավելի թանկ է:
Ես բան չասացի Ձեր ընկերոջ հասցեին, ուղղակի ասում եմ, որ հասկանում եմ մի մարդու վարվելակերպը, ով փորձում է պաշտպանել իր կնոջ տեսակետը, որը թեկուզ և հեռու է իրականությունից:
Ընդամենը դա: Թող ձեր ընկերությունն էլ անսասան մնա:
Ողջ լերուք:
Առավոտ թերթի խմբագրությանն եմ դիմում, եթե դուք գրել եք, որ չեք հրապարակի այն մեկնաբանությունները, որոնք պարունակում են վիրավորանք, ապա այս մեկնաբանությունը ինչ նկատառումներով եք հրապարակել այս … (նույնիսկ չգիտեմ ինչպես անվանել, քանի որ մեկնաբանություն անելու համար հարկավոր է մտածելու ունակություն), ինչպես կարող է մի մարդ (Արամ Զաքարյան) դատողություն անել մի կուսակցության մասին, որի պատմության մասին շատերը նույնիսկ իրենց արժանի չեն համարում խոսել, ինչպես կարելի է թույլ տալ նման արտահայտություն <>: Այս անձնավորությունը կարողանում է հասկանալ, որ ՀՅԴ-ն շատ ու շատ իրենից առավել հայրենասերների համար մայրական սրբություն է ունեցել և նրանք այս գաղափարախոսությամբ իրենց կյանքը նվիրել են այսպիսի Արամների ու Նելիների խաղաղ ապրուստը ապահովելու և թուրքի ոտնձգությունից անվնաս պահելու համար…
Տխուր եմ, շատ տխուր, երբ ինչ-որ մեկի Ազգային ինքնության խախուտ լինելու պատճառով նման վիճաբանություն է ծավալվում այն ժամանակ, երբ մենք դեռ չենք հասել Ազգային և կարգավիճակային կայունության: Երբ թուրքերի հետ մեկտեղ հայերն են վարկաբեկում ՀՅԴ-ին: Գոնե հասկանայիք թե ինչու 120 կուսակցությունից միայն ՀՅԴ-ի նկատմամբ են թուրքերը ատելությամբ լցված և փնովում են այդ կուսակցությանը: Կատարյալ անմիտ և ոչնչացման է դատապարտված այն սերունդը, որ գնահատել չգիտի իր պատմությունը…
Փաստորեն ստացվում է, որ նման մոտեղումը վերաբերվում է մեկնաբանություններ գրողներին, իսկ «Առավոտ»-ի և նրան հարակից անձանց իրավունք տրվում է վիրավորել մի քաղաքական ուժի քանի հազար անդամների …
Արդարության յուրօրինակ առավոտյան ընկալում …
Առավոտ-ի հարգելի աշխատակազմ,վստահ եմ,որ հայ ժողովրդի 90 տոկոսը դա չի համարում ահաբեկչություն/դուք մտնում եք էն 10 տոկոսի մեջ/:Իսկ ես եվ շատերը թքած ունեմ միջազգային հանրության կարծիքի վրա՝գոնե այս մասով:Չեմ զարմանա,որ մի գեղեցիկ օր էլ հանկարծ ասեք,թե ղարաբաղյան պատերազմն էլ է ահաբեկչություն թուրքերի դեմ
Հռոմի պապից էլ կաթոլիկ…
Ականջդ կանչի Ֆրանցիսկոս…
Յուսամ այս յօդուածի նպատակը միայն ներքին նեղ շահերու հետապնդում է: Այլապէս, եթէ ան հարազատ ու անկեղծ արտայայտութիւնն է յօդուածագրին, մեր ազգային նկարագրէն շա՜տ տխուր իրականութիւն մը կը ցոլացնէ:
Հարգելի Առավոտի խմբագրություն կան ազգային արժեքներ և հերոսներ որոնց պետք չէ քննադատել, իսկ ինչ վերաբերվում վերնագրին ավելի սազական է դեղին մամուլի որը click-ի հետևից է վազում քան լուրջ օրաթերթի, ամսական 4-5 անգամ կարդում եմ ՀՅԴ-ի բաժանման մասին և նման վերնագրերից արդեն անհամ հոտ է գալիս:
Որքան որ չեմ ուզում նեղն ընկած մարդուն ավելորդ անգամ ցավ պատճառեմ,մեկ է,լռելն ավելի անբարո քայլ եմ համարում:
Հոդվածագիրը քաղաքական մեկնաբանություն է անում հայկական ամենաընթերցվող թերթերից մեկում:Պետք չէ լինել մեծ պատմաբան,բավական է լինել նորմալ,բարոյականության նորմերը պահպանող քաղաքացի:Միջազգային հանրույունը….Հիմա ինչ կասի այդ հանրությունը….Իսկական ահաբեկիչները մեր կողքին անպատիժ բազմանում են,ընկած մեր անցած ցավ-հպարտությունն եք ոտնահարում,նսեմացնում:
Հոդվածագիրը թող նայի այս տեսանյութը,գուցե կարծիքը փոխի
https://www.youtube.com/watch?v=QHZMCASVLRo
Փառք մեր Երեկի, Փառք մեր ներկայի, Ու դեր քալիք բոլոր Ահաբեկիչների…
Կարծեմ ժամանակն է վերահրատարակելու Անդրանիկ Ծառուկեանի “թուղթ ար Երեւան” Գրգոյկը, քանզի նոր օրերու գէորգ աբովեաններ են Ի յայտ եկել…
Սարսուռով կարդացի առաջին երկու նախադասութիւնը: Աչքերս չռոուած են ապշանքից, մարդիկային ստորութեան այս աստիճանից: Յաճախ մտնում եմ Լիզբոնում նահատակուած տղաներից մէկի տուն: Ամէն անգամ, երբ աչքս այդ գեղեցիկ սեւաչեայ երիտասարդին նկարին է առնում,ինքս ինձ նուաստ ու ոչնչութիւն եմ զգում: Երիտասարդ, որն ուներ կեանքը վայելելու ամէն ինչ, փող, հարստութիւն, գեղեցկութիւն, , բայց նա որոշեց կեանքը զոհել, յանուն գաղափարի, յանուն մէկ ու կէս միլոն զոհերի:
Ախր ինչպէ՞ս հայհոյանք չօգտագործենք, գոնէ տեղեա՞կ էք ինչ է եղել: Ի՞նչ պայթեցում , տղաները իրենք իրենց են զոհել, հասկանո՞ւմ էք, ինքասպանութիւն են արել դեսպանատան մէջ, որպէսզի միջազգային հանրութիւնը ուշադրութիւն դարձնի հայ դատին:
Այո, արածները ռոմանտիկ է եղել, միամտութիւն, երիտասարդին բնորոշ պոռթկում:
հեղինակ, տպագրող ու տարածող , այս ծանր մեղքը կարո՞ղ էք տանել ձեր ուսերին: Ես ձեր անունից ներողութիւն եմ խնդրում նահատակների պարագաներից: Այն մայրերից, որոնք իրենց զաւակներին գազան ու մի գրոշի համար ամէն ինչ ուրանալ սովորեցնելու փոխարէն սովորեցրել մարդկութիւն:
Ինչ խղճով էք տպագրել սուտը: Հինգ երիտասարդ տղաների շիրիմների մեղքը ուսներիդ ինչպէ՞ս պէտք է ապրէք: Խղճում եմ Ձեզ որ այդքան չար էք:
Միանում եմ վերը շարադրված ցավի ու ցասման բոլոր արտահայտություններին, հաչս այս անարդարության որ հոդվածագիրը կատարում է սեփական ազգի ամենաազնիվ հերոսներից՝ Լիզբոնի տղաների նկատմամբ:
Խոսքս ուղղում եմ հոդվածագիր Նելի Գրիգորյանին և այսպես
1. Որպէսզի ուզենաք ու հասկանաք թե ինչ կապ կարող է լինել Լիզբոնի 5 մարտիկների ու Արցախի ազատագրական պայքարի ազատամարտիկների միջև, կարդացեք հետևյալը, թերևս դա կարիք լինի Ձեր լրագրողական պրոֆեսիոնալիզմին.
Լիզբոնի 5 տղաները Հայ Հեղափոխական Բանակի մարտիկներն էին, (կարծեմ անգամ նրանց անուններն էլ չգիտեք), Սարգիս Աբրահամյան, Սիմոն Յահընյան, Վաչե Դաղըլյան, Արա Քերջլյան և Սեդրակ Աճեմյան: Ես մեջբերում եմ նրանց սխրագործությանը նախորդող օրը, նրանցից մնացած մի տեսաժապավենի որոշ հատվածների գրառումը, որպեսզի գոնե սթափվեք ու տեսնեք թե հայրենի հողից հեռու, այդ հերոսները ինչպիսի դաստիարակություն էին ստացել ու ինչ գաղափարներով էին տոգորված, որպեսզի գոնե «մի քիչ» անհարամար զգաք նրանց մասին վերամբարձ հայտարարություններ կատարելուց, որպեսզի վերջապես անդրադադառնաք, որ եթե Լիզբոնի 5 մարտիկները չնահատակվեին հեռավոր Եվրոպայի մայրաքաղաքներից մեկում, մեծապետական ուժերի կողմից Հայ Դատի շուրջ քաշված լռության պատը խորտակելու ու այդ կերպ միջազգային հանրությանը տեղեկացնելու Հայ Ազգի դեմ գործադրված ցեղասպանության մասին, ապա իրենց դաստիարակությամբ, համոզումներով ու ամենակարևորը ԱԶԳԻ ՈՒ ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ ՀԱՄԱՐ ԻՐԵՆՑ ԶՈՀԱԲԵՐԵԼՈՒ ՊԱՏՐԱՍՏԱԿԱՄՈՒԹՅԱՄԲ համալրելու էին Արցախյան Ազատամարտի շարքերը: Ահա նրանցից որոշ մեջբերումներ՝
«Սա ինքնասպանություն չէր, ոչ ալ խելագարության արտահայտություն: Սա զոհաբերություն է ազատության բագինին»:
ՍԻՄՈՆ ԵԱՀԻՆԵԱՆ՝ «Շատ հպարտ եմ, որ հայ ծնած եմ, որովհետեւ հայ պիտի մեռնիմ: Շատ ուրախ եմ այս գործողութեամբ: Հիմա մեր ապրած կեանքը իսկապէս որ կեանքէ զատ ամեն ինչի կը նմանի: Կապրինք ուրիշի տիրապետութեան տակ, ուրիշի խամաճիկներն ենք»:
ՎԱՉԵ ԴԱՂԼԵԱՆ՝ «Մենք ալ ազգ ենք, հին ազգ ենք եւ մեր իրաւունքն է ուրիշ ազգերու պես ապրիլ մեր հողերուն վրայ: Մենք ալ կուզենք տեսնել մեր ժողովուրդը խաղաղ, հանգիստ իր Հայրենիքին մեջ եւ մտահոգ իր Հայրենիքով, ապագայ հայ սերունդը պատրաստելով»:
ՍԱՐԳԻՍ ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ՝ «Ինչպես որ կըսե երգը. <>: Այո, մենք խենթերն ենք, բայց չակերտեալ խենթեր: Եկեք, միացեք մեզի: Կը հավատամ, որ կը տիրանանք մեր հայրենիքին»:
ԱՐԱ ՔԵՐՃԸԼԵԱՆ՝ «Կուզիմ որ իմ ընկերներս, որոնք ինձի հետ մեծցած են, նոյն միջավայրին մեջ մեծցած են, նոյն տեղերը յաճախած ենք, նոյն գործերը ըրած ենք, համոզումին այս մեկ կետին եւ չըսեն ընտանիքը, կեանքը, ապագան: Առանց մեր հողերուն ոչ ապագայ կայ, ոչ կեանք, ոչ ընտանիք կըլայ»:
ՍԵԴՐԱԿ ԱՃԵՄԵԱՆ՝ «Ես կուզիմ երիտասարդութեան ըսել, թե երբեք թող չխրտնին, ինչքան ալ թուրքը զորավոր ըլլալ մեզմե աւելի նոր զենքերով կամ նոր դիվանագիտությամբ: Մենք առաջինները չենք, որ կը քալենք: Մեզմե առաջ շատեր քալած են եւ կը յուսամ, որ մեզմե ավելի լավերն ալ պիտի գան, մեզմէ ավելի գործեր պիտի ընեն»:
ԱՐԱՅԻ ՄԱՅՐԸ՝ «Ես հպարտ եմ, որ առանց գիտնալու հերոս մը մեծցուցի, բայց կը ցավիմ, որ շատ զավակներ չեմ ունեցած` ուրիշ զինվորներ ալ տրամադրելու ազգիս»:
ՍԻՄՈՆԻ ՔՈՒՅՐԸ՝ «Ֆիզիկական կուրուստիդ պատճառած կսկիծի խորությունը անչափելի է և անբացատրելի, բայց քայլած ճամփիդ և հետևած նպատակիդ վեհությունը նույնքան սուրբ է և սփոփիչ»:
ՎԱՉԵԻ ՀԱՅՐԸ՝ «Վաչեն և իր ընկերները օրինակ պետք է լինեն մեր նոր սերնդին: Այս անձնազոհ տղաների նկարները ամեն հայի սրտի մեջ պետք է փորագրվեն և նրանց ճամփան շարունակվի,առանց հուսահատության»:
Ընթերցողին խնդրում եմ ինքը դատի՝ սրանք «ահաբեկիչներ»-ի խոսքեր ե՞ն, թե հայրենասիրության գերագույն արտահայտություն:
2. Այդ ինչ մեծ մեղք էր գործում Պռոշյանի գյուղապետ՝ ազատամարտիկ Հրաչ Մուրադյանը, եթե համաձայնվել էր հուշարձան կառուցել Լիզբոնի 5-ի համար, որ այդպես իրար եք խառնվել ու փորձում էք գտնել թե ով ու ինչ փողերով են հուշարձանը կառուցում. աչքներիդ առաջ երկիրը գռփում, տանում են, դղյակներ են կառուցում, խոսք ասող չկա. այդքան մեծ է՞ հուշարձանի հարցով ձեր մտահոգությունը:
3. Ի՞նչ է նշանակում «միջազգային հանրության համար ոչ ընկալելի հուշարձան» արտահայտությունը: Ի՞նչ է «միջազգային հանրություն» ասվածը. Իմ հասկացած միջազգային հանրությունը, 1970-80-ականներին կատարված գործողությունները ահաբեկչություն չի որակում, գտնում է որ դրանք անիրավված տարբեր ազգերի երիտասարդ սերունդների ընդվզումն էր իրենց նկատմամբ կատարված և’ ազգային և’ մարդկային անարդարության դեմ: Իհարկե միջազգային մեծապետական ուժերի ու նրանց խամաճիկ պետությունների, այդ թվում Թուրքիայի համար, այդ գործողությունները ոչ ընկալելի էին, ու առավել ևս, ոչ կլելի: Ի՞նչ է մեր տղերքի համար անգամ հուշարձան կառուցելիս, պիտի նրանցից թույլտվություն ու կանաչ լույս ստանանք: Խնդրում եմ, եթե Ձեր միտքն ու հոգին ստրկացել է ա՜յդ չափ, գոնե մի’ ստրկացրեք մեր միտքն ու հոգին էլ նման տեսություններ հրապարակելով:
4. Լիզբոնի տղաներից Սեդրակը ասում էր՝ «կը յուսամ, որ մեզմէ աւելի լաւերն ալ պիտի գան, մեզմէ աւելի գործեր պիտի ընեն». հենց այդպես էլ եղավ. նրանք պայքարեցին Թուրքիայի հակահայ գործունեության դեմ, հետո եկան Պետոներն ու Դուշմանները ու միացան նրանց, Թուրքիայի փոքր եղբոր՝ Ադրբեջանի դեմ պայքարում, բայց միշտ և ամենուր հանուն մեկ նպատակի՝ հայ ազգի ու հայի հայրենիքի համար: Նրանց շարքին, ցավոք հայի դավադիր գնդակով, միանում է Պռոշյանի գյուղապետ՝ ազատամարտիկ Հրաչ Մուրադյանը:
5. Հոդվածի մեջ տեղ գտած բազմաթիվ անկապ հիմնավորումների մեջ, թերևս ամենա անկապը՝ դա Հուշարձանի հարցով Դաշնակցության մեջ պառակտում որոնելն էր, իսկ այս ամեն անկապությունները ինձ թույլ են տալիս կասկածելու, որ մի կերպ տակ ու գլուխը իրար բերած հոդվածը, ախր շա՜՜՜տ է նմանվում «պատվեր»-ի:
6. Մի վերջին նշում ևս, ուղղված հոդվածագրին. իր հասկացած ու իր պատկերացումով հենց այդ «միջազգային հանրություն»-ը կրկին նույն վերաբերմունքն է դրսևորում Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման նկատմամբ ու այդ ինքնորոշումը «ընկալելի» չէ նրանց համար՝ արդէն մոտ 2 տասնյակ տարի, ինքնորոշումը անվանում են «Ադրբեջանի հողային ամբողջականության և միջազգային նորմերի խախտում»:
Քաղաքական լուրերի լրագրող՝ Նելլի Գրիգորեանին ,
Կարդացի Առաւօտ օրաթերթում գրածդ վերջին գրութիւնը : Նախ հետաքրքիր է իմանալ ու՞մ համար էս գրում ,« միջազգային հանրութեան» թէ՞ հայ հասարակութեան համար : Եթէ Միջազգային հանրութեան համար ես գրում , սպասիր էսա խաղաղութեան մրցանակ են տալու…
Էդ միջազգային հանրութիւնից ինչու գոնէ մէկը դիտարկելով իրական փաստերը , ականատեսը լինելով հայ ժողովրդի թափած ջանքերի, քո նմանների ցուցաբերած «հակաահաբեկչական» կեցւածքների չի ասում էս հայ ժողովուրդը իրաւացէ է եկէք ճանանաչենք Արցախի բնակչութեան իրաւունքնեը :
Միջազգային հանրութեան տեսակետով երկրի շրջափակումը ընդունելի չէ , բա ինչի չեն վերացնում : Յոյսով եմ չես ասի էդ էլ Լիսբոնի տղերքի մեղքով ա: Գիտես ինչու որովհետեև այս պահին դա իրենց առաջնային խնդիրը չէ: Ամէն մարդ ինքն է իր շահերից ելնելով
Արժէքների համակարգ ստեղծում ու ապրում այդ Արժէքներով: Իմ ու քո արժէքները որոնք են Լիսբոնի տղերքին ահաբեկիչ անւանելը: Տղերք որոնք մարմնացումը եղան՝ երբ չի լինում ելք ու ճար խենթերն են գտնում հնար բառերի : Եթէ «միջազգային հանրութիւն»ը գա ու ասի Սարդարապատ երգի այս տողերը հանէք , ահաբեկչութեան հոտ կայ մէջը :Երևի յօդւած ես գրելու որ…
Բնաւ կարևոր չի թէ «միջազգային հանրութիւնը» այդ Խենթերին ինչպէս է անւանում , կարևորն այն է թէ մենք դրանց Հերոս ենք անւանում թէ ոչ : Դեռ մեր մէջ ապրում են դրանք թէ ոչ : Եթէ դրանք մեր մէջ էլ չեն ապրում , հա բանակցիր , էսա Արցախի անկախութիւնը
Ճանաչելու են…
Լիսբոնի տղերքի նման տղերքը կոտրեցին « միջազգային հանրութեան» բետոնով խլացւած ականջների պատերը , բա որտեղ պիտի յուշարձան ունենան: Բուրկինաֆասոյու՞մ…
Քանի չեմ մօռացել մի հարց էլ՝ Նման յուշարձանների գոյութիւնն է կարևոր թէ փողի աղբիւրը:
Վարսենիկ Աբադ
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Uns315YoGW4
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=oIfhXwG83FI
Այսօր, ապրիլի 4-ին, ժամը 19:30-ին Ազատության հրապարակում տեղի կունենա մոմավառություն` ի հիշատակ Պռոշյան գյուղի սպանված գյուղապետ Հրաչ Մուրադյանի։ Ակցիայի մասնակիցները խնդրում են հնարավորության դեպքում գալ մոմերով։ Մոմավառության ընթացքում կցուցադրվի Հրաչ Մուրադյանին նվիրված ֆիլմ: Հաջորդ օրը` ապրիլի 5-ին տեղի կունենա երթ դեպի Պռոշյան գյուղ` ազատամարտիկի թաղման արարողությանը մասնակցելու նպատակով: Երթի սկիզբը` ժամը 11:30-ին, Աշտարակի խճուղու վրա գտնվող ավտոսերվիսի խաչմերուկից:
Աննա ջան, կեղտոտ ակնարկները՝ խիղճը ծախելու մասին, վիրավորանք չե՞ն:
Խոսքը խղճի դեմ գործարքի մասի՞ն է:
հա
Ամենասարսափելին գիտեք որն է, որ մեր մեջ ամենուրեք դավաճաններ կան-դավաճաններ իրենց մտածելակերպով, դավաճաններ գրչով,պահվածքով, վարքով: Համեմատության եզրեր անգամ չկան, բայց միայն մի հիշատակում անեմ-Ադրբեջանն իր հանցագործին հերոսացրեց, իսկ մենք մեր հերոսներին հանցագործ ենք համարում: Մենք կրակում ենք թուրքական յաթաղանից մազապուրծ փրկված, Սիրիայում ապաստան գտած եւ Հայրենիք վերադարձած հայ ընտանիքի զավակի վրա, որը Արցախում կռվեց եւ հաղթանակով վերադարձավ հայրենի գյուղ: Մենք ունենք հաղթանակած ազատամարտիկի դեմ դավեր հյուսող լրատվական աղբյուր եւ այդ աղբյուրի պղտոր ջրերում ձուկ որսացողներ: Մենք ունենք “անգիտակիցներ”, որոնք ինքնազոհ հերոսներին ահաբեկիչներ են անվանում, որոնք, ի վիճակի չեն հասկանալու, որ Լիզբոնի տղաները դաստիարակվել են ֆիդայի մեր հերոսների օրինակով, որ Հրաչը Դումանների, Արամ Մանուկյանների, Գալեների, Աղբյուր Սերոբների, Դրոների, Ռուբենների … օրնակով, Թեհլերյանների, Լիզբոնի տղաների օրիանով բոցավառված Արցախում կռվել ու հաղթել է, հաղթել է, որպեսզի այսօր բոլորս ապրենք, ապրեն նույն այդ տկարամիտները, նրանց զավակները, սիրելիները: Հրաչ Մուրադյան, դու մեզ գարուններ բերեցին, ու դու այսօր, ծաղկած ծիրանենու տակ պիտի հող մտնես դավաճան գնդակից: Դու այս հողի արժանի զավակն ես, դու Վարդանի, Դրոյի, Ռուբենի, Արամի, Թեհլերյանի, Լիզբոնի տղերքի, Պետոյի, Կարոտի արժանի ընկերն ես
Ոչ, պարոն Աբրահամյան, դա կեղտոտ ակնարկ չէ:Դա պարզապես սկզբունքի որդեգրման կոչ է: Լրագրության դասեր չպետք է տամ, բացատրելու համար,թե լրագրողը իր աղբյուրին լսելուց հետո ինչ ջանքեր պետք է թափի` համոզված լինելով իր գրածի ճշմարտության մեջ: Մի քանի անգամ փորձեցի այս տողերը որպես ի կողմից վերջաբան գրելու այստեղ, բայց ապարդյուն: Հուսամ, որ այս անգամ ի հիշատակ դավադրաբար սպանված ՀՐԱՉ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆԻ թույլ կտաք երեւան այս տողերը. Համեմատության եզրեր անգամ չկան, բայց միայն մի հիշատակում անեմ-Ադրբեջանն իր հանցագործին հերոսացրեց, իսկ մենք մեր հերոսներին հանցագործ ենք համարում: Մենք կրակում ենք թուրքական յաթաղանից մազապուրծ փրկված, Սիրիայում ապաստան գտած եւ Հայրենիք վերադարձած հայ ընտանիքի զավակի վրա, որը Արցախում կռվեց եւ հաղթանակով վերադարձավ հայրենի գյուղ: Մենք ունենք հաղթանակած ազատամարտիկի դեմ դավեր հյուսող լրատվական աղբյուր եւ այդ աղբյուրի պղտոր ջրերում ձուկ որսացողներ: Մենք ունենք “անգիտակիցներ”, որոնք ինքնազոհ հերոսներին ահաբեկիչներ են անվանում, որոնք, ի վիճակի չեն հասկանալու, որ Լիզբոնի տղաները դաստիարակվել են ֆիդայի մեր հերոսների օրինակով, որ Հրաչը Դումանների, Արամ Մանուկյանների, Գալեների, Աղբյուր Սերոբների, Դրոների, Ռուբենների … օրնակով, Թեհլերյանների, Լիզբոնի տղաների օրիանով բոցավառված Արցախում կռվել ու հաղթել է, հաղթել է, որպեսզի այսօր բոլորս ապրենք, ապրեն նույն այդ տկարամիտները, նրանց զավակները, սիրելիները: Հրաչ Մուրադյան, դու մեզ գարուններ բերեցին, ու դու այսօր, ծաղկած ծիրանենու տակ պիտի հող մտնես դավաճան գնդակից: Դու այս հողի արժանի զավակն ես, դու Վարդանի, Դրոյի, Ռուբենի, Արամի, Թեհլերյանի, Լիզբոնի տղերքի, Պետոյի, Կարոտի արժանի ընկերն ես, փատք ու պատիվ քեզ, հիշատակդ միշտ լուսավոր
ԻՍԿ Ի՞ՆՉ ԵՔ ԿԱՐԾՈՒՄ, ԱՐԴՅՈՔ ՃԻ՞ՇՏ Է ԵՌԱԲԼՈՒՐՈՒՄ ASALA -ի ՀՈՒՇԱՀԱՄԱԼԻՐ ԿԱՌՈՒՑԵԼԸ ԱՅՆ ԴԵՊՔՈՒՄ ԵՐԲ ՏԱՊԱՆԱՔԱՐԵՐԻ ՏԱԿ ԴԱՏԱՐԿ ԵՆ: ԱՐԴՅՈ՞Ք ՍԱ Է ԲԱՐՈՅԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ: