«Ձեր նպատակն է ժողովրդի մեջ ներարկել այն միտքը, որ պետք է համակերպվել այս ռեժիմի հետ, որ այս ռեժիմը անպարտելի է: Դուք ապատիա եւ հիասթափություն եք սերմանում ժողովրդի մեջ»: Մոտավորապես այս խոսքերով են ինձ մշտապես կշտամբում արմատական տրամադրություններ ունեցող ընթերցողները: Բանն այն է, սակայն, որ նման ձեւակերպումներում կա երկու բառ, որի իմաստը ինձ համար մինչեւ վերջ հասկանալի չէ՝ «ժողովուրդ» եւ «ռեժիմ»: Եթե ժողովուրդը այն մարդիկ են, հիմնականում տարեց, որոնք 20 տարի է՝ հավաքվում են Ազատության հրապարակում, ամեն տեսակի ընդդիմադիր հանրահավաքների ժամանակ, ապա ես չեմ կարող նրանց հիասթափեցնել՝ նրանք հիացած էին եւ շարունակում են հիանալ բոլոր ընդդիմադիր հռետորներով՝ Արշակ Սադոյանից սկսած եւ Նիկոլ Փաշինյանով վերջացրած: Եթե ժողովուրդը Հայաստանի ամբողջ, ենթադրենք, երկու միլիոնանոց բնակչությունն է, ապա ես նման լսարան չունեմ, իմ ընթերցողների քանակը լավագույն դեպքում մի քանի հազար մարդ է: Պետք է հաշվի առնել նաեւ, որ կան բազմաթիվ խիզախ եւ սկզբունքային հեղինակներ, որոնք, ի տարբերություն ինձ, փոքրատառով են գրում ՀՀ նախագահի, նրան շրջապատող պաշտոնյաների եւ օլիգարխների անունները՝ դրանով իսկ ցույց տալով, թե ինչպես է պետք պայքարել ռեժիմի դեմ: Այնպես որ՝ իմ չոգեւորելը լիովին փոխհատուցվում է նրանց ոգեւորելով:
Հիմա դառնանք ռեժիմին: Ռեժիմը, ինչպես հասկանում եմ, վատ բան է, քանի որ մենք չենք ասում՝ Օբամայի կամ, ասենք, Օլանդի ռեժիմ: Այսինքն՝ եթե ասում ենք «ռեժիմ», հասկանում ենք, հավանաբար, դեմոկրատիայի ցածր եւ կոռուպցիայի բարձր մակարդակ: Ըստ այդմ, հիմա Սերժ Սարգսյանի ռեժիմն է: Իսկ դրանից առաջ՝ նախորդ նախագահների ժամանակ ռեժի՞մ էր, թե՞ ռեժիմ չէր: Այն ժամանակվա ընդդիմադիրները, համենայնդեպս, պնդում էին, որ ռեժիմ էր, վարչախումբ: Ընդ որում, այդ բառերը նրանք կիրառում էին նաեւ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի իշխանության նկատմամբ՝ չնայած ոչ ոքի մոտ լուրջ կասկած չկար, որ առաջին նախագահը 91 թվականին իր պաշտոնն է զբաղեցրել արդար ընտրությունների արդյունքում: Լավ, իսկ անկախությունից առաջ՝ կոմունիստական տարիներին նո՞ւյնպես ռեժիմ էր: Կարծես թե, այո: Այդ ռեժիմի դեմ նույնպես պայքարողներ կային՝ չնայած չեմ հիշում, որ մարդիկ հնարավորություն ունեին հավաքվելու որեւէ հրապարակում եւ վանկարկելու, ասենք, «Բրեժնեւ, հեռացիր, Պոդգորնի, նախագահ»:
Այդպիսով, ինձ համար հստակություն չկա «ժողովուրդ» եւ «ռեժիմ» հասկացությունների մեջ: Նրանք, ովքեր հաճախ են օգտագործում այդ բառերը, ըստ երեւույթին, նկատի ունեն, որ ռեժիմը մի խումբ չարագործներ են, որոնք զավթել են իշխանությունը, իսկ ժողովուրդը բարի եւ բարձր բարոյական հատկանիշներով օժտված մի զանգված է, որը ցանկանում է այդ չարագործներից ազատվել: Ենթադրենք, դա այդպես է: Միայն թե պարզ չէ, թե ինչ կապ ունի ոգեւորել-չոգեւորելը: Եթե դրանք իրար հետ կապ չունեցող, առանձին «բարի» եւ «չար» սուբստանցիաներ են, ապա մեկին մյուսի դեմ տրամադրելն այնքան էլ իմաստալից չէ:
Ինձ թվում է, «ոգեւորելու տեսության» կողմնակիցները անում են նույն մեթոդաբանական սխալը, որն անում է նաեւ Սերժ Սարգսյանը: Վերջինս, ինչպես հայտնի է, գտնում էր, որ երկրում ստեղծված «գաղջ մթնոլորտի» համար պատասխանատու են նաեւ լրատվամիջոցները: Իսկ այս մարդիկ կարծում են, որ ռեժիմը չի տապալվում, որովհետեւ որոշ լրագրողներ ժողովրդին չեն ոգեւորում:
Կարդացեք նաև
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
ՀՀ Նախագահի պաշտոնը միակ դեպքն է, երբ <> բառը պարտադիր մեծատառով է գրվում: Եվ քանի որ, Դուք այդքան չեք մանրանում, որ մարդկանց անունները կամ կոչումները մեծատառ կամ փոքրատառ գրելով որևէ բան փորձեք ակնարկել կամ ցույց տալ, ուղղակի որպես ի գիտություն եմ հայտնում
Կներեք, չակերտների մեջ <> բառը պետք է լիներ
Հարգելի խմբագիր, ինձ համար Ժողովուրդ բառը հիմա հիմնականում հասարակության սոցիալապէս անպաշտպան մասն է , Ձեր «ասած» այդ մարդիկ որ Ազատության հրապարակում են քսան տարի, որ գուգե աշխատում են բայց ստանում են … Տէսէք Ձեր նմանները իրենց ապահովել են մի կտոր հաց (ուրախ եմ) համ թացին են խփում համ չորին ու մտածում «մայա խատա ս կրայա» … իհարկէ Նիկոլի ու Զարուհունման մարդիկ էլ են իմ համար մարդիկ էլ էն ժողովուրդ, Խզմալյանը, իսկ դէ Ռեժիմը միշտ ել կա ովքեր «ելէլ են շալակն աշխարհի» համբուրելու հատուկ հատկություններով օժտված անհատները…
Չկա ռեժիմ, չկա ժողովուրդ: Եկեք միասին կրկնենք այս հաճելի մանտրան. չկա ռեժիմ, չկա ժողովուրդ, վայ … սպասեք … եթե այս երկրում մարդ չմնա, …. ժողովուրդ էլ չի լինի, դե …. ռեժիմն էլ ինքստինքյան կվերանա … հիանալի՛ է … չկա ռեժիմ, չկա ժողովուրդ… իսկապես, սկսում եմ հավատա՛լ … չկա ռեժիմ, չկա ժողովուրդ…հավատու՛մ եմ:
Անչափ շնորհակալ եմ ձեզ ինձ բուժելու համար, հիմա ամեն ինչ պարզ տեսնում եմ. չկա ռեժիմ, չկա ժողովուրդ, հարե-հարե-հարե …
Սիրելի հայրենակիցներ, մեկ անգամ իմ մեկնաբանություններում մեջբերել եմ Թոմաս Ջեֆերսոնի հետևյալ խոսքերը. «Բռնակալների հին հնարներից է ժողովրդի մի մասն օգտագործել մյուս մասին հնազանդեցնելու համար»: Այսօր էլ այս խոսքերն արդիական են: Ժողովուրդը մենք բոլորս ենք: Ժողովրդի մի մասն իշխանություն է, մյուս մասը՝ ընդդիմություն, մի մասը «կենտրոնամետ է» և այլն: Այսօր Ժողովրդի հնազանդեցման գործին լծվել է արվեստագետների, գրողների, լրագրողների և այլ մի շարք մասնագիտությունների տեր մարդկանց մի ստվար բազմություն: Ընդդիմություն և իշխանություն հասկացություններն ըմբռնելի են ժողովրդավարական երկներում, որտեղ մարդիկ ընդդիմադիր են որևէ օրենքի կամ քաղաքական կուրսի, օրինակ՝ ասենք հարկերի բարձրացմանը և այլն: Իսկ մեր իրականության մեջ մարդիկ դեռևս ընդդիմադիր են անարդարություններին… Այսպիսով՝ սխալ քաղաքական կուրս տանելը և դրան ընդդիմադիր լինելը մի բան է, իսկ աջ ու ձախ անարդարություն գործելը և դրան ընդդիմադիր լինելը մեկ այլ բան…
Մի քանի անգամ կարդացի քոմենտները, ազնիվ խոսք բան չհասկացա…
Ի վերջո Դուք ի՞նչ եք ուզում, կամ պահանջում հեղինակից: Ո՞րն է Ձեր ուզած ժանրը կամ ոճը, որին Աբրահամյանը “չի տիրապետում”: Հոդվածը մոտ 600 հոգի ընթերցել է, և դեռ էլի կընթերցեն, բայց երեք հոգի դժգոհ են: Նորմալ է…
Եթե հավասարակշռված գնահատականները դուր չեն գալիս, կարդացեք “հայկական ժամանակ”-ը, Սաֆարյանի ու Զառա Փոստալջանի բլոգները, կամ այլ “առաջադեմ” գրականություն… ոգևորվեք, ոգևորեք զմիմյանս, բուժվեք` անկախ նրանից առավոտյան քաղաքացի եք, թե երեկոյան գյուղացի…
Ես օրինակ վերը նշածս էջերը չեմ էլ մտնում, որ չներվայնանամ, ոչ մեկի վիրավորելու ցանկություն կամ հետո բուժվելու կարիք չունենամ: Դա էլ`հանդուրժողականության մի ձև է իմ կարծիքով: Կարդում եմ այն, ինչ ինձ դուր է գալիս, օրինակ այս հոդվածը: Իսկ եթե ինձ իրավունք եմ վերապահում իմ կարծիքը հայտնել, ապա միայն բուն հոդվածում տեղ գտած կոնկրետ մտքերի հետ իմ համաձայնության կամ անհամաձայնության մասին: Իսկ երբ հանդիպում են մեկնաբանության փոխարեն բաժակաճառեր, կամ Շուրա Բալագանովի “մեր պատասխանը Չեմբերլենին” ոճի մեջ “կրակոտ” ճառեր, ստիպված եմ լինում միջամտել… թե չէ լռության մեջ “հանճարեղ” լինելը շատ հեշտ է…
Հարգելի սիրելի Արամ, պետք չի ոչ ավելնորդ ոգևորել, ոչ էլ ավելնորդ հիասթափեցնել: Ախր հիմա քննադատությունների պահը չէ, դեռ կհասցնեք, տեսնենք ինչ է լինում: Այնքան հավանում եմ Լուսինե Ջեբեջյանի, Արփինե Սիմոնյանի /և ձեր իհարկե ))))/ հոդվածները, ուր ուղղաի օբյեկտիվ արդար փաստեր են բերվում, իսկ փաստերը ակնհայտ խոսում են ռեժիմի դեմ, բոլորի համար է դա ակնհայտ: Րաֆֆին մեր համար արդարության, հույսի, հավատի սիմվոլն է: Դրա համար շատ զգայուն ենք մենք դառել, մի անգամից վրա ենք տալիս: Առաջին անգամ եմ հետաքրքվում քաղաքանությամբ, որովհետև առաջին անգամ ԱԶՆԻՎ մաքուր օրենք պաշտող քաղաքական գործիչ եմ տեսել, իսկ Հայստանը հիմա ինչպես ոչ մի ուրիշ երկիր մաքրման կարիք ունի, քանի որ ԱՅՍՊԻՍԻ ԱՆՕՐԻՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ, ԱՅՍՊԻՍԻ ԿԵՂՏՈՏ ԿՈՌՈՒՄՊԱՑՎԱԾ ՀԱՄԱԿԱՐԳ դժվար է ուրիշ քաղաքակիրթ երկրում պատկերացնել…
Հիմա շատ-շաաաաաաաաաաաաաաաատերի երազանքն է, որ Սարգսյանը չգնա երդումնակալության արարողությանը, տեսնելով ուր է իր օրոք հասել երկիրը, ճամփա բացի նորին ՀԱՆՈՒՆ ՄԵՐ դեռ գույություն ունեցող ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ: Բայց դե կանի որ այդ ամենը գիտակցելով?…
O, sancta simplicitas!…(լատ.` օ, սուրբ անմեղություն…)
Վայ, Նունե ջան, իսկապես որ առաջին անգամ ես քաղաքականությամբ հետաքրքրվում… իսկ հոդվածը հենց այդ մասին էր, որ չհրահրենք և տեսնենք ինչ է լինում…
Կներեք, խնդրում եմ ուղղել Հռիփսիմե, ոչ թե Լուսինե Ջեբեջյան
Չգիտեմ, ճի՞շտ ա, թե՝ սուտ, ասում են ժողովուրդ բառը հայերիս համար այլևս կիրառելի չի, քանի որ նրա ակտիվ մասը փախուստի ճանապարհին ա (ոմանք դրան քաղաքավարի կերպով արտագաղթ են անվանում), մյուսներն էլ ճամպրուկներն են կապում, դե իսկ ռեժիմն էլ՝ ռեժիմով սնվում ա ու մնացած մարդկանց հասկացնում, որ կարևորը ոչ թե մարդիկ են, այլ թղթի կտորը, հատկապես քվեաթերթիկի տեսքով, այն էլ՝ պղծված: Հա՛, բա քարտե՞զը. քարտեզ ունենք՝ աշխարհը չունի, մարզ ունենք՝ ցար ունի, իսկ դուք ասում եք ժողովուրդ կա՜, չկա՜, եսիմ ի՜նչ…
Կարևորը տեղներս փափուկ ա, ձեններս էլ տաք տեղից ա գալիս, ու մեզնից ավելի խելոքներն ու աշխարհ տեսածներն ասում են, թե տենց էլ շարունակվելու ա, հուպ տվեք…
Հիմա դուք այս խոհերը փախուստի ճանապարհի՞ց եք գրում….
Օ՝, ոչ, հույս չունենաք, ընդամենը՛՛Ճամպրուկներ և պայուսակներ՛՛ խանութի մոտով անցնելիս…
հասկանում եմ…, երբեմն իրերը ոգեշնչում են ավելի, քան “անցանկալի” հոդվածները…
Արամ, պարտադիր չէ գրել երբ գրելու բան չկա կամ երբ ասելիքը երկիմաստ է… Պարզապես մի գրիր, որովհետև իսկապես դժվար է հասկանալ, թե ինչ ես ուզում ասել այս հոդվածով… Եթե գրում ես` քեզ իմաստուն մարդ ցույց տալու ակնկալիքով, դրա իմաստը հաստատ չկա, քանի որ անձամբ ես և քեզ ճանաչողները քեզ համարում են հեռատես ու նրբանկատ… Գրամոլությունը երբեմն կարող է հեղինակազրկել նույնսիկ խելացի մարդկանց: Երբ մարդ այդ պահին ասելիք չունի, կարող է պարզապես սպասել մի երկու օր… Իսկ ինչ վերաբերում է ժողովրդին, ապա մի պարզ ճշմորտություն, կարծում եմ, ինքդ կարող ես հասկանալ` եթե ընտրությունները անցած լինեին արդար, ապա իշխանությունները չէին հանդուրժի այս ամենը և վաղուց ուժ կիրառած կլինեին, բայց քանի որ բոլորը գիտեն, որ համատարած լցոնումներ են եղել, դրա համար էլ փորձում են հեղինակազրկել Ռաֆիին և փորձել նրան էլ ներգրավել իշխանության ոլորտ` մի քանի ամսում փչացնելու ակնկալիքով… Իշխանությունները լավ գիտակցում են, որ այս պայմաններում ուժի կիրառությունը ավելի ակնառու ցույց կտա նրանց պարտությունը ընտրություններում և ավելի ճիշտ ու տղամարդավարի կլինի ցույց տալ, որ Ռաֆին իրենցից լավ տղա չէ, որ ոչ թե նրան են ձայն տվել, այլ մյուս կուսակցություններին… Բայց մի բան պարզ է` Եթե դրանք կոնկրետ Րաֆիի ձայները չլինեին, ուրեմն կբաշխվեին հավասար բոլոր թեկնածուների միջև… Այսինքն` իշխանությունները իրենք են զարմացել, որ միթե իրենք այդքան վատ տղերք են, որ էս ժողովուրդը ըսկի չի ընտրել իրենց և խնդիրը ժամանակավորապես տեղափոխվել է բարոյականության ոլորտ… Քաղաքապետի ընտրություները կպատասխանեն բոլոր հարցերին` եթե չկեղծվեն, իհարկե… Կփորձեն կեղծել, բնականաբար` որովհետև ՀՀԿ-ն գիտի, որ իրենք երկու տոկոսից ավել ձայներ չունեն… ՀՀկն այնքան ձայն ունի, ինչքան աշխատողներ կամ համակարգիչներ կան Երեվանի հիմնարկներում… Բոլորը գիտեն սա: Դու առավել ևս…
Այսինքն ուզում եք ասել, որ ժողովրդավար երկրներում արդար ընտրություններից հետո իշխանությունը ուժ է կիրառում, իսկ մեզ պես “վայրենի” երկրներում թողնում են ընդիմադիրները իրենց քեֆին ֆռֆռան երկրով, ինչ ուզեն անեն, որտեղ ուզեն պառկեն, ում ուզեն հայհոյե՞ն…
Րաֆֆիի ամենաուզած բանը հիմա այն է, որ իր նկատմամբ ուժ կիրառեն, բայց նա դա չի ստանա, որովհետև նրան Ձեր խոսքերով “փչացնելու” խնդիր ընդհանրապես չկա…
Իսկ ձայների և համակաևգիչների թվի մասին խորը մոլորության մեջ եք, որը իրոք կպարզվի գալիք ընտրություններում: Իրոք եկեք համբերենք, ամեն ինչ կնկնի իր տեղը:
Հայկական Ժամանակ կարդացեք, այնտեղ կա շատերիդ քիմքին հաճելի բամաբսանքներ ու ստեր: Արամին թող կարդան նրանք ովքեր “ռեժիմի” դեմ պայքարում են ոչ կուրորեն:
Վստահ եմ, որ այստեղ գրած որոշ մեկնաբանություններ մեծապես կոգեւորեն ժողովրդին եւ մահացու հարված կհասցնեն ռեժիմին:
Վստահ եմ, որ հենց այդ նպատակից ոգեշնչված էլ գրել եք հոդվածը:
veritas!!
Լիովին համաձայն եմ Տիգրանի այն մտքին, որ պետք չէ գրել, երբ գրելու բան չկա: Բայց դա չպետք է բացառի ոչ ոքի, այդ թվում նաև սույն մտքի հեղինակին: Չեմ կարող հաստատել պարոն Աբրահամյանին վերեգրած հեռատես ու նրբանկատ լինելու հատկանիշները, քանի որ նրան ճանաչելու պատիվը ինքս չունեմ, բայց դա չի խանգարում ինդզ հասկանալ այն մոտեցումը, որ հոդվածի հեղինակը պարզաբանում երևույթը, որը պատճառ է հանդիսացել իր հասցեին հնչած կշտամբանքներին: Ես բարձր եմ գնահատում նման մեղադրանքները չանտեսելը, դրանց պարզաբանում տալը և իր գործնեության մասին կարծիքներ լսելու ցանկությունը՝ ինչը հաստատում է մեկնաբանությունների հնարավորությունը: մեկնաբանությունների մեջ ես նման ոչ մի կարծիք չտեսա: Եթե որևէ կերպ համադզայն եք ներկայացված կշտամբանքներին, կարծում եմ բոլորն էլ պատրաստ են լսել կարծիքներ: Իսկ եքե խոսենք ընդհանրապես բացթողումների մասին, ինդզ հետաքրքռում է այն հանգամանքը, թէ ինչու օրերս ԳԱԼԱ հեռուստաընկերության նկատմամբ ակնհայտ ոտնձգությանը չանդրադարձավ Aravօt.am ը: Կարծում եմ նման երևույթները պետք է լինեն լրատվական ծառայությունների ուշադրության կենտրոնում:
Ցանկացած երդվյալ ՀՀկանի կամ այլ պաշտոնյայի, որը բոլորից առաջ ընկնելով գովերգում էր իշխանությոններին ազգանվեր գործունեությունը, եթե Սերժ Սարգսյանը հեռացնի աշխատանքից, մյուս օրն անմիջապես կերազի Ազատության հրապարակում հայտնվելու մասին և քննադատելու իշխանություններին իրենց ազգադավ քաղաքականության համար… Ահա ձեր ամբողջ բարոյականությունը, իշխանությունների անխոնջ պաշտպաններ: Գոնե այնքան հասկանայիք, որ Սերժ Սարգսյանն իսկապես հմտորեն օգտագործում է բոլորիդ և համեստոչեն լռեիք, երբ մարդիկ իրավամբ քննադատում են իշխանություններին…
Հարգելի Արամ, Ձեր թերթի մեկնաբանությունների բաժնի իմաստը թերեվս նա է որ մարդիկ բանավեճի մեջ մտնելով փորձեն հասկանալ այս կարճ միջոցում արագ փոփոխվող իրադարձությունների ընթացքը եվ հնարավորին ճիշտ գնահատեն ամեն մի քաղաքական գործչի քայլը եվ հասարակությանը հնարավորին ուղղորդել դեպի ճիշտ հանգուցալուծում ես մեր երկրի ծանր իրավիճակի ( եթե իհարկե դա ձեզ միեվնույնը չէ): Իհարկե շատերս ոգեվորվել ենք Րաֆֆու ֆենոմենով (դուք կասեք Է մի վախտ էլ Լեվոնն էր) բայց առանց հույսի էս մարդիկ ինչ անեն…
Իհարկե Րաֆֆու համար հեշտ չե, ինքը մի հասարակության ծնունդ է, ուր Սյունիքի մարզպետի նման մարդիկ շփվում են հիմնականում իրենց էթնիկ գետտոներում եվ զբաղվում են հիմնականում անլեգալ պոռնոարդյունաբերության կամ թմրադեղերի առեվտրով…Նա ինքը կամ իր ծնողների հետ եթե փոքր տարիներին Ընտրության գնացել է Սամվել Ալեքսանյանների նման մարդկանց չի տեսել որ լցոնում են անում ընտրավայրում…այս ամենը պիտի ընդունել հետո հեգնել թե տես Հացադուլ է արել… Մեզ Խորհրդային ժամանակները տեսած մարդկանց համար դա շատ պարզունակ է թվում երբ մեր առջեվ են իրենց «տղամարդ» համարող Քոչարյանները կամ կոմսոմոլ Սերժը, Անգլիայի Թաքուհու մտերիմը որը նաեվ Սամվել Ալեքսանյանի մտերիմն է (շատ իրար սազում են): Իհարկե Րաֆֆին Լոս Անջելեսի Արեվմտյան մասում նման վայրի մարդկանց շրջապատում չի եղել, թերեվս Հայրենիք գալուց առաջ պիտի շփվեր Լոսի հարավ կենտրոնական մասի Տղաների հետ , ենտեղ նրան լավ դաս տված կլինեին… Ասելիքս նա է որ գործ ունենք կուլտուրական շոկի հետ (ինչպէս Ամերիկայում են կոչում): Բայց այն որ մեզ Հայաստանում հարկավոր է այն նոր քաղաքակիրթ քաղաքական մշակույթը որ Րաֆիին բերեց նաեվ իր Հացադուլով միանշանակ է…Այդ Ազատության Հրապարակի մարդկանց այսօր հմայում է ոչ թե «ավազակապէտություն» ճիչերը այլ մարդկանց արժանապատվությունը շոյող նրա վարվելակերպը… Կարծում եմ որ Հայրենիքում մարդկանց համար ամենածանր ցավեցնող հարցը Սեփական Արժանապատվության նսեմացնումն է, լինի դա ընտանիքը մարդավարի պահել չկարողանալու կամ իշխանավորների ու հաստավիզների արհամարական վերաբերմունքից:
Շատ տարիներ առաջ ես ինքս իմ կաշվի վրա զգալով վորոշեցի որ հերիք էղավ բոլ էղավ…
Հարգելի Արամ, խնդրում էմ մի հեգնեք, նույնիսկ եթե դուք ներկայացնում եք միջին խավը, փորձեք ճիշտ ուղղություն տաք բանավիճողներին դեպի ազգային միասնությունը, առանց այդ էլ որոշ քաղաքական բանակներից չարախոսում են փոխանակ օգնեն…
Շնորհակալ եմ հնարավորության համար:
Ընկերներ ու պարոնայք,Արամի համար գնալով դժվարանում է լարի վրա հավասարակշռությունը պահելը՝ նույնիսկ,եթե նա ուղղակի անցնում է լարի վրայով՝ առանց տրյուկների…Փոխաբերական իմաստով,նա լարախաղացի փոխարեն կատարում է լարագնացի գործառույթ…Հադիսատեսի համար դա անհետաքրքիր ու ձանձրալի է,իսկ լարագնացի համար՝ հանապազօրյա հաց վաստակելու անվտանգ եղանակ…
“Армян нельзя победить их можно разделить” Дарий I.
Дураки… нас разделили чтобы властвовать над нами.
Война в физическом пространстве — это часть тотальной войны против национальной государственности, ведущейся в трех его субпространствах: территориальном, экономическом и демографическом.
Начнем с третьего, самого уязвимого и самого незащищенного субпространства. Целью этой войны является разрушительное воздействие и поражение демографического потенциала государств для подрыва основ традиционной государственности.
Нет народа — нет государства. Болен народ — нет здорового общества, государственности и экономики.
Поэтому битва за государственность — это битва за сохранение народа, способного физически нести бремя этой государственности и ее защиты. Понимающая свою ответственность перед Богом, совестливая власть, которая присуща священной государственности, печется в первую очередь о народе, о его здоровье и благе.
Народ, видя эту заботу, понимает, что государство является его надежной защитой и что без государства он окажется незащищенным. И потому он всячески старается это государство укрепить и готов нести жертвы ради его обороны, ради своих близких, своей страны и ради будущих поколений.
Сильное государство — это щит народа, а крепкий и здоровый народ — это щит государства. Глобальный агрессор понимает: чтобы лишить государство, а следовательно, государственность этого щита, нужно разрушить здоровье народа и максимально сократить его численность, вплоть до полного уничтожения.
Эта цель в войне против демографического потенциала государства достигается разными способами и средствами, как вооруженными — путем прямой вооруженной агрессии, так и невооруженными — путем тайных подрывных действий, которые, впрочем, являются подготовкой к агрессии вооруженной. Подрыв здоровья народа и сокращение его численности в мирное время в результате непрямой агрессии уничтожает способность народа к мобилизации и ведению войны.
Ապրեք, տղերք ջան, որ իմ դիմակը պատռեցիք: Որ ձեր նման խիզախ տղերք չլինեին, էս ժողովուրդը որբ կմնար: Հենց ձեր նման ազգի նվիրյալներն են, որ էս ժողովրդին ճանփա են ցույց տալիս: Ոչինչ, որ շատ եք տանջվում՝ քոմենթներ գրելով: Ինչ անում եք, էս ժողովրդի համար եք անում:
Էլի սկսեցի՞ր մարդկանց ծաղրելու անհաջող փորձերդ…Ինձ թվում է,որ դու էս տանջվում նման անիմաստ ու ոչինչ չասող՝ ,,Ինչպե՞ս ոգևորել ժողովրդին,, առաջաբաններ գրելով…Ժողովրդին ոգևորելու անտեղի մտավարժանքներ անելու անհրաժեշտությոն չկա:Պետք չէ ուղղակի ապակողմնորոշել ու անընդհատ պղտորել սելավի վերածվող ջուրն ու դրանով աշխատացնել ռեժիմի ջրաղացը…Մեկ է, այն մի օր ընդմիշտ քշելու ու տանելու է դրանց:
Ես նորից եմ ուզում հարցնել` եթե Ձեզ այլ ոճի մեջ հոդվածներ են անհրաժեշտ, որ ոգևորվեք, ինքնաբորբոքվեք, սրբազան պայքարի ոգով տոգորվեք, կամ չգիտեմ ինչ անեք, ինչու՞ եք ԼՌՎԵԼ էս էջի վրա և անիմաստ Ձեր թանկագին ժամանակը վատնում: Իսկ հիմա, այս պահին, կարող է նիկոլը կամ Զառան մի նոր “շեդեվր” են գրել, որը դուք բաց թողեցիք:
Որն է այս մտքի օնանիզմի իմաստը: Եթե հոգիներ եք փորձում որսալ, կամ “դարձի բերել”, ապա Դուք ինքներդ ձեզ հակասում եք: Չէ՞ որ ՈՂՋ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԸ գիտակցել է և իր ձայնը, սիրտը, թոքը և այլ օրգաններ ևս տվել է Րաֆֆիին, իշխանությանը իրականում մի քանի տոկոս ձայն է մնացել: Դե հիմա էդ մի քիչն էլ թող մնա էլի, այդքան ագահ մի եղեք: Ի՞նչ ունեք անհանգստանալու, որ մի խառնվել եք իրար: Րաֆֆին հաղթել ա~, ռեժիմը խուճապի մեջ ա~, մեզ` դավաճաններիս ու պնակալեզներիս, հաշված օրեր են մնացել~… թողեք մեր համար սփոփիչ հոդվածներ կարդանք, մինչև էդ օրը գա էլի, իսկ դուք գնացեք…. (իմացաք չէ՞ ուր… դե իհարկե դեպի լուսավոր ապագա…)
Խմե,անուշ էղավ…
Շնորհակալություն, բայց ոնց որ գնացիք արդեն….
Հարգելի Հրանտ Պապիկյան
Ձեր տողերում ես նշմարում եմ մեծամտության և ցինզմի տարրեր: Ավելորդ եմ համարում ասել, թէ ինչպես է գնահատվում նման հատկանիշները: Հուսով եմ, ձեր հետագա մեկնաբանություններում դուք կապացուցեք, որ ես սխալվել եմ:
Հարգելիս, երևի նաև հասկացած կլինեք, որ իմ գրածը բոլորին չէր վերաբերվում: Օրինակ Ձեր մեկնաբանությունը շատ գեղեղիկ էր, տողատակերի միտքն էլ հասկանալի: Բայց պատկերացրեք այսպիսի իրավիճակ` Դուք, կամ ես, կամ մեկ ուրիշը, որը մտածող մարդ է, ունի իր սեփական կարծիքը, իրոք ցավում է իր երկրի համար, և իր մտքերը տալիս է թղթին` հոդվածի տեսքով: Իհարկե նորմալ է, որ կան նաև այլ կարծիք ունեցողներ: Հոդվածագիրը բանավեճից չի խուսափում, այլ նաև ինչ որ տեղ հրավիրում է կարծիքների փոխանակության, այլապես հոդվածներ չէր գրի, այլ օրագիր կպահեր…
ԵՎ ի՞նչ արձագանք է դա գտնում: Մեկը հարե-հարե ա գոռում, ասում է որ բուժման կարիք ունի…, մեկը չգիտես ինչու “բոլորի” անունից է հանդես գալիս, գրամոլ է անվանում և պատվիրում է գրելը թարգել…, մյուսը համացանցից ինչ որ բաներ է արտատպում, հետո երևի այդ ինֆորմացիայից զարմացած` բոլորին дурак է անվանում…, մեկ ուրիշը հեղինակին լարախաղաց է անվանում… իսկ ընդհանուր առմամբ` մեղադրանքներ պատվեր կատարելու, ժողովրդին հնազանդեցնելու գործին լծվելու, և “թերի” վերլուծության համար, քանի որ ժողովրդին “ճիշտ” ուղղությամբ չի ուղղորդում և պայքարի չի հանում….
Նման անհանդուրժող մասսային մի փոքր կարգի հրավիրելը ցինիզմ կամ մեծամտություն չեմ համարում: ՈՒղղակի գտնում եմ, որ ամեն մարդու հետ իր իսկ ոճի մեջ բացատրվելը բերում է ժամանակի խնայողության: