Կամ ինչպիսի պետություն կունենանք
Խորհրդային Միության փլուզումից հետո ձեռք բերեցինք անկախություն: Մարքսիզմը որպես հասարակական կյանքը կազմակերպելու ուսմունք՝ մերժվեց: Հասարակական կյանքը կազմակերպելու համար ընդունվեց նոր ուսմունք՝ «Արեւմտյան ժողովրդավարությունը»: Ինչ տվեց մեզ՝ որպես մարդ եւ որպես հասարակություն այդ ուսմունքը:
Իմ Աստվածը գիտությունն է՝ փաստը եւ տրամաբանությունը: Փաստենք այն լավը, որ ստացանք, եւ վատը, որ ունենք այսօր՝ այդ ուսմունքը որդեգրելով:
1. Խոսքի ազատություն՝ ազատորեն սեփական կարծիքն ու տեսակետը արտահայտելու հնարավորություն, որի համար այսօր չեն գնդակահարում, չեն աքսորում, չեն արտաքսում:
2. Ազատ տնտեսական, հասարակական գործունեություն ծավալելու հնարավորություն:
3. Ազատ տեղաշարժվելու հնարավորություն:
Իշխանությունը ձեւավորվում է ընտրությունների միջոցով, փակ-գաղտնի քվեարկությամբ: Փակ-գաղտնի, ինչից, ումից պետք է վախենա մարդը սեփական երկրի ղեկավարին ընտրելու ժամանակ. նման մոտեցումը սխալ է, չկա տրամաբանություն:
Հպարտանում ենք՝ քրիստոնեությունը առաջինը պետական կրոն ընդունելու փաստով:
Հիմա ի՞նչ ունենք. 60-ից ավելի գրանցված, 200-ից ավելի չգրանցված կրոնական կազմակերպություններ:
Բերքը առատ է, «Լուսավորիչները» հունձ են անում:
Պարսիկները, արաբները, Հռոմը չկարողացան մեզ դավանափոխ անել: Հիմա ի՞նչ ստացվում:
Երբ հասարակության մեջ խաթարվում է հոգեւոր միասնությունը, վտանգվում է նրա ֆիզիկական գոյությունը:
Մեր հոգեւոր դաշտում իսկական քաոս է: Պատճառը ո՞րն է:
Թրով մտքի դեմ չես կռվի:
Այն, ինչ գրվում է գրչով, չի ջնջվում բահով ու բրիչով:
Պատճառը մեր կրթության մեջ է: Եկեղեցու պատմություն է դասավանդվում դպրոցում. լավ է, բայց ոչ բավարար: Հոգեւոր գիտելիք է պետք տալ մարդուն, որ ամեն «Աստծո որդիներ ու հարսնացուներ» չկարողանան շեղել նրան ճշմարտությունից: Մեր կրթական համակարգը շատ հեռու է գիտական համարվելուց, ավելին՝ կգա պահը կփաստենք, որ այն հակագիտական բնույթ ունի:
Այլընտրանքային զինվորական ծառայության մասին օրենք:
Թագը՝ թագավորին, գրիչը՝ գրողին, զենքը՝ զինվորին, «ավելն ու պոլի փետը»՝ հավաքարարին:
Մի պարզ հարցադրում՝ ինչո՞ւ իմ որդին զենքը ձեռքին պետք է ծառայի հայրենիքին, իսկ հարեւանիս որդին՝ «ավելն ու պոլի փետը» ձեռքին: Չկա տրամաբանություն, արդար չէ:
Հասարակության մեջ առկա է մեծ դժգոհություն, պատճառները հիմնավոր են:
Մեր լեզուն՝ որպես միջոց ու հենակետ, մեր պատմությունը՝ դաս եւ ուղեցույց՝ հասարակության առաջ ծառացած խնդիրների լուծման համար:
Ի՞նչ անել:
Հեղափոխությունը՝ լինի այն գորշ, գունավոր, թե բարեւի, ճանապարհ չէ:
Հեղափոխություն-հեղեղ-փոխել, հեղեղ-ավեր, չենք ուզում, ավերներ շատ ենք տեսել, բավական է: Ժամանակն է դադարեցնել հրապարակային բոլոր տեսակի բողոքները՝ միտինգ, ցույց, հացադուլ, եւ մտնել տաճար՝ գիտություն:
Սահմանադիր ժողով է պետք հրավիրել: Նախատիպը ունենք Աշտիշատի եկեղեցական ժողովը:
Երկու հիմնարար խնդիրներ լուծումը պետք է գտնել՝ ինչպիսի իշխանություն եւ ինչպիսի կրթություն ենք ուզում ունենալ: Այս երկու խնդիրների լուծմամբ է պայմանավորված, թե ինչպիսի պետություն կունենանք:
Արայիկ ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
