Հիշո՞ւմ եք՝ «Գարնան 17 ակնթարթները» ֆիլմում պաստոր Շլագը Շվեյցարիայում զրուցում է գերմանացի վտարանդի դիվանագետ Կրաուզեի հետ եւ իր զարմանքն է հայտնում, թե ինչպես են ամերիկացիները Ալեն Դալեսի միջոցով փորձում բանակցել Նեռի (այսինքն՝ Հիտլերի) հետ: Եվ դիվանագետը պատասխանում է մոտավորապես հետեւյալը. «Քրիստոս, Նեռ՝ այդ հասկացությունները քաղաքականության հետ կապ չունեն: Քաղաքականությունը ուժերի հարաբերակցության ճշգրիտ արտահայտությունն է»: Իհարկե, կարելի է դա ցինիզմ անվանել, կարելի է նաեւ ասել՝ «ուրեմն քաղաքականությունը պարտադիր պետք է անբարոյակա՞ն լինի»: Ոչ, նման հեռու գնացող հետեւություններ պետք չէ անել՝ քաղաքականությունը կարող է լինել բարոյական եւ անբարոյական, ինչպես խնձորը կարող է լինել կարմիր կամ դեղին: Բայց խնձորը՝ որպես միրգ, ու կարմիրը (դեղինը)՝ որպես գույն, տարբեր ոլորտների երեւույթներ են:
Հիմա, երբ շուրջբոլորն ասում են, որ Ազատության հրապարակում պետք է ձեւավորվի քաղաքական օրակարգ, հրաշալի, ազնիվ, պարկեշտ մարդ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը եւ նույնքան համակրելի Զարուհին, Ստեփանը, Արմենը կարող են վիրավորվել եւ նույնիսկ զարմանալ՝ բա նախագահի ինքնաբացարկը պահանջելը քաղաքականություն չէ՞: Նայած ինչ պայմաններում եւ ինչ գործիքներով: Եթե ես, օրինակ, պահանջեմ, որ նախագահ հռչակվի Հրանտ Բագրատյանը եւ հանուն դրա սպառնամ ինձ գցել Կիեւյան կամրջից, դա կնշանակի՞, որ ես զբաղվում եմ քաղաքականությամբ: Ես հիմքեր կունենամ դա պահանջելու միայն այն դեպքում, եթե ինձնից ուժ ներկայացնեմ: Իշխանության ուժը պետական մեքենան է՝ իր ուժային կառույցներով՝ ոստիկանությամբ, հատուկ ծառայություններով, բանակով եւ այլն: Ընդդիմության ուժը իր գաղափարներին անկեղծորեն հավատացող ակտիվ զանգվածն է: 1988-ին ՀԽՍՀ ԳԽ 250 պատգամավորներից միայն երկուսն էին ներկայացնում Շարժումը՝ Աշոտ Մանուչարյանը եւ Խաչիկ Ստամբոլցյանը: Բայց նրանք կարողանում էին ԳԽ-ին պարտադրել իրենց որոշումները, որովհետեւ իրենց թիկունքում տասնյակ հազարավոր մարդիկ էին:
Հրապարակախոս Հրանտ Տեր-Աբրահամյանը, անդրադառնալով Րաֆֆի Հովհաննիսյանի եւ Սերժ Սարգսյանի հանդիպմանը, արել է հետեւյալ համեմատությունը. դու գնում ես բանակցելու եւ ասում ես, որ քո ապրանքն արժե 10.000, 5.000 կամ 3.000 դրամ, ինչն ինքնին մեթոդաբանական սխալ է, որովհետեւ միանգամից նշվում է «վերջին գինը»՝ ԱԺ նոր ընտրությունները: Շարունակելով այդ համեմատությունը՝ կարելի է ասել, որ Սերժ Սարգսյանի գլխավոր ուղերձը, որը հնչել է լրագրողների հետ նրա հանդիպման ժամանակ, հետեւյալն է. քո ապրանքն արժե 1000 դրամ՝ սահմանադրական փոփոխությունների հանրաքվեն, վերցրու, քանի տալիս եմ: Նախագահի ասածները կարող են դուր չգալ, կարող են զայրացնել, բայց դա քաղաքական տեքստ է, որը հիմնված է ուժերի ներկայիս հարաբերակցության արձանագրման վրա: Իսկ այդ արձանագրումը նույնպես հնչել է նույն հանդիպման ժամանակ՝ 2008 թ. նույնատիպ իրավիճակում «թեկնածուն» (Սերժ Սարգսյանի օգտագործած բառն է) հավաքում էր 30.000 հոգի, իսկ հիմա՝ միջինը 3.000 հոգի: Սա փաստերի չոր արձանագրումն է, որի հետ չի կարելի հաշվի չնստել:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Արևմտյան Հայաստանում թուրքերը նախ ոչնչացրին հայ ազգի մտավորականներին, առաջադեմ մարդկանց, հայերի համար ստեղծում էին դաժան, անմարդկային պայմաններ և քչից-շատից հնարավորություն ու արժանապատվություն ունեցող հայերը լքում էին իրենց պապերի հայրենիքը։ Արևմտյան Հայաստանում մնացել էին ամենաթույլ և անպաշտպան մարդիկ։ Ներկայիս Հայաստանի վիճակը տիպիկ նկարագիրն է արևմտյան հայության 20-րդ դարասկզբի վիճակին։ Սերժ Սարգսյանը շատ լավ գիտի, թե այսօր ինչ մակարդակի և արժանապատվության մարդիկ են մնացել, դրա համար էլ մեծ-մեծ փռթում է՝ հրապարակներում 3000 հոգի է տեսնում։ Այսինքն ես ավելին կասեի՝ Սերժ Սարգսյանը Թալեաթի, Էնվերի, Ջեմալի շարունակողն է Արևելյան Հայաստանում։ Եվ նա ինչ բարոյականության տեր մարդ պետք է լինի, որ բացահայտ հանրության աչքի առջև կաշառքները բաժանեց թաղային հեղինակությունների ձեռքով, և հիմա սրբի դեմքով իրեն ընտրված է համարում, և զարմանում եմ այն լրագրողների վրա, ովքեր լուռ ու մունջ լսում էին նրա տափակաբանությունը, ախր չէ որ մենք բոլորս վկաներն ենք նրա կեղծիքների։
Մենք բոլո՞րս… չենք կարծում, որ Սերժը Թալյաթի գործի շարունակողն է, իսկ ով վստահ է, գիտի թե ինչ պիտի լինի նրա հատուկ գործողությունը: Եվ չփորձեք ուրիշի մատներով կրակից ածուխ հանել, հարգելիս:
Մենք կրակից ածուխ չենք հանում, մենք խնդրում ենք երկնքից կրակ թափել կեղծիքների ու անարդարության վրա։
Կավելացնեի՝ այդ կեղծիքներն ու անարդարություններն իրականացնողների ու նրանց սերունդների վրա…
Նրա հատուկ գործողությունը պետք է լինի հետևյալը.
Գնալ մի որևէ խուլ գյուղ,բացել մասնավոր ռայկոմ ու փորձել գյուղացիներին սովորեցնել ,,թարս բուսնող խիյարի,, տեխնոլոգիան…
Աննա ջան,Ձեր դիտարկումն ու բերված զուգահեռականները լիարժեք համընկնում են միմյանց հետ,բացառությամբ՝ մեկ,շատ կարևոր տարբերության:Թալեաթը, Էնվերը, Ջեմալը ազգությամբ թուրք էին,մեր թշնամին էին (են) և,ինչ որ տեղ գործում էին հանուն Թուրքիայի շահերի:Ռոբերտ Քոչարյան&Սերժ Սարգսյան բանդայի համանուն պարագլուխներն համենայնդեպս իրենց հայ են համարում,մեր ազգակիցն են ըստ անձնագրի ու ազգանվան,գործել ու գործում են հանուն թալանի,անձնական հարստացման և այլն…Տարբերությունն զգացի՞ք…
Թալեաթը, Էնվերը, Ջեմալը ոճրագործություն են կատարել համայն մարդկության և հայերիս հանդեպ՝ հանուն Թուրքիայի,Ռոբերտ Քոչարյան&Սերժ Սարգսյան բանդան ոճրագործություն է իրականացնում մարդկության,հայերիս,ԻՐԵՆՑ ԵՐԿՐԻ ՈՒ ԻՐԵՆՑ ԱԶԳԻ հանդեպ՝ ՀԱՆՈՒՆ ԱՆՁՆԱԿԱՆ ՀԱՐՍՏԱՑՄԱՆ՝ Ի ՀՕԳՈՒՏ ՄԵՐ ՈԽԵՐԻՄ ԹՇՆԱՄԻՆԵՐԻ:
Եզրակացությունը, հույս ունեմ՝ տրամաբանական,թողնում եմ նշվածս ոճրագործներին արդարացնելու անհաջող ճիքեր գործադրողներին:
Հարգելի պարոն Աբրահամյան,
Ես լիովին համաձայն եմ պարոն Սարգսյանի դիրքորոշման հետ.
Սա ասելով ես չեմ թշնամանում պարոն Հովհաննիսյանի հետ,
ընդհակարակը, կցանկանայի որ Րաֆֆին համաձայներ նախագահի
առաջարկնեիրց որևե մեկին: Ցավոք պարոն Հովհաննիսյանը ընտրեց
նախագահից ողարկած փաստաթղթի վրա խաչ քաշելու տարբերակը:
Սա փակուղի է տանում, և չի բխում մեր ժողովրդի շահերից:
Համաձայն եմ նաև պարոն Սարգսյանի դիրքորոշմանը Լեռնային Ղարաբաղի
և Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների կապակցությամբ:
Հարգանքներով,
Ո. Մարտիրոսոյան, Նիդեռլանդներ
«Стратегия и тактика государства… должны определяться дальнозоркой политикой, учитывающей в первую очередь коренные национальные интересы, а не абстрактные принципы, какие высокие цели они бы ни преследовали… Мы сами должны определить, когда, где и каким образом нам действовать…»
Шпион Оник /А. Д./
պրն Աբրահամյան դուք թացն ու չորը արհեստական, դիտավորյալ խառնում էք ինչի՞ համար, Բագրատյանը գուցե մտավորականության մի որոշ հատվածի նախնտրյալ թեկնածուն էր, հատկապես ժուռնալիստների, բայց նրան չէ որ ձայն է տվել ժողովրդի մեծամասնությունը…..իսկ ինչ՞ անել, ինչ՞ անել, ինչ՞ անել….որն է օրինական էն ճանապարհը, որ էս ազգին կհանի ամեն տեսակի դեգրադացիոն գործընթացներից
Հա, ճիշտ եք՝ հեչ էս ազգի մասին չեմ մտածում:
Вы в своем амплуа…?!
Արամ,հիշու՞մ եք,ժամանակին երգում էին տարածված ռաբիզ երգը.
-Դու նորից եկել էս,սիրելիս,
Դու նորից գերել էս իմ հոգին…
Հիմա նույնը սերժական՝ նրա սիրած 6/8 տակտով.
Դու էլի եկել էս,որ ի՞նչ անես,
Ու նորից կերել էս մեր հոգին…
Դու նորից բուսնել էս՝ թարսի պես,
Ու նորից խփել էս տոկոսներ…
,,Գարնան 17 ակնթարթ,, կինոնկար ասացիք, հիշեցի մեր ,,Եռանկյուն,, – ու ,,6 հոգի ենք՝ 7 երգ կերգենք,, հատվածը՝ հետն էլ գասպարավարի լող կուտանք…
Հասկացա՝ Ձեր ստեղնաշարի ,,Delete,, կոճակն է միայն աշխատում…Ափսոս…
Մեծ գործերը կատարվում են ոչ միանգամից: Սենեկա
Իսկ փոքր գործերը չեն կատարվում անգամ 5 տարում…
Սենեկապետ
Գերազանց է:
Մեծ գործերը կատարում են ՄԵԾ անձիք,ՄԵԾ գործեր կատարելու սին խոստումներ տալիս են դատարկաբան ոչնչությունները:Համլետ
Փոխվել են ժամանակները:Ունենալով անպատժելիության մեծ «փորձ»,դժվար է պատկերացնել,թե մարտի մեկի արյունը առայժմ մարսած ոհմակը կատաղության նոպայի ժամանակ դեռ ինչի է ընդունակ:
Հայաստանը միայն այստեղի հուսալքվածների հայրենիքը չի:,Ոչ լավ օրից սփյուռք դարձած հայությունը միայն տրանսվերտների ու զանազան դրամահավաքության ժամանակ հիշվելու փոխարեն,պատրաստ է մասնակցել ազգի համար օրհասական խնդիրների լուծմանը:Հարկավոր է օգտագործել դրսում գտնվող մեր ուժը:Եվ չթերագնահատենք մեզ:,Մեր մտավորականները միայն այս ընկճված սազանդարները չեն,իսկ դրսում մեեեծ դժվարությամբ ճանաչվելուց հետո միայն նրանց անունները պարծենալով խոսալու համար չպետք է հիշենք:
Ապրես,Անահիտ ջան:Ու հազար ամոթ էն իրենց տղամարդ համարող ու լաճակ կապողներին…
Ես հրապարակում եմ միայն իմ նյութերի մեկանաբանությունները: Մնացածի հարցով դիմեք Աննա Իսրայելյանին: Ես ժամանակ չունեմ որոշելու, թե որ մենկանաբանությունն է որ չափով է համապատասխանում կեռեկտության եւ այլնի չափանիշներին:
Ի միջի այլոց՝ կինոնկարի թեման Դուք առաջ քաշեցիք,ես էլ փորձեցի մեկ ուրիշ ֆիլմից մեջբերում անել…Իսկ ի՞նչ է,Ձեց թվում է ես ու Աննա Իսրայելյանը անգործ ու պարապ ե՞նք…