Երեկ նամակ եմ ստացել Հայաստանի մի գյուղից: Սովորաբար հին՝ թղթային ձեւով ուղարկած նամակները վերաբերում են սոցիալական որեւէ խնդրի կամ հարեւանի հետ վեճի: Բայց այս մի քաղաքացին ձեռագիր 10 էջի վրա շարադրում է 1916-17 թվականների իրադարձությունները, որոնք այսպես թե այնպես կապված են Հայկական հարցի հետ: Նամակագիրը նաեւ հարցնում է՝ ինքը ճի՞շտ է հասկացել այդ իրադարձությունները, թե՞ ոչ: Հավանաբար, չափից դուրս լավ կարծիքի է իմ մասին: Բայց ես մեկ այլ բանի մասին մտածեցի. մեզ՝ հայերիս, շատ է հուզում մեր պատմությունը, եւ դա ինքնին վատ չէ: Բայց, չգիտես ինչու, մենք ավելի շատ հետաքրքրվում ենք պատմության այն էջերով, որոնք պատմում են մեր կորուստների, տառապանքների, չարչարանքների մասին: Օրինակ՝ Շուշիի ազատագրման հարցով ինձ ոչ ոք նամակ չի գրի, բայց ահա այն մասին, որ մենք ունեինք այսքան տարածք, կարող էինք այսքան ունենալ, եթե սրիկա բոլշեւիկներն ու թուրքերը մեր գործին չխփեին՝ խնդրեմ: Գուցե զուգահեռը տեղին չէ, բայց երբ մեր ֆուտբոլային թիմը պարտվում է, մենք պարտադիր մեղադրում ենք «խաղը ծախած» դատավորին: Ճիշտ այդպես էլ նման դեպքերում հարց է ծագում՝ այդ նենգ ու ուխտադրուժ թուրքերի, ռուսների, բուզանդացիների, արաբների եւ պարսիկների կողքին որտե՞ղ էինք մենք՝ հայերս: Թե՞ մենք միայն հերոսաբար կռվել ենք, մի քիչ միամիտ ենք եղել, իսկ մնացածը մեզ խաբել են ու խաբել: Իսկ երբ իսկապես հերոսաբար կռվել ենք ու հաղթել, դա էլ մի տեսակ չի կարեւորվում, ստորադասվում է այլ խնդիրներին, օրինակ՝ այդ հերոսական շրջանը ներկայացնում ենք որպես «մթի-ցրտի տարիներ»:
Պատմական եւ ժամանակակից իրադարձությունները գնահատելիս մեզ մոտ կարծես թե գերակշռողը էմոցիաներն են: Այդ ամենի մասին ինձ ստիպեց հիշել ՀՀ նախագահի հետ մեր՝ լրագրողներիս զրույցը: Սերժ Սարգսյանի արտահայտած շատ մտքերի հետ ես համաձայն չեմ, բայց (հասկանալով, իհարկե, որ «քոմենթ» անողները վրա կտան) անդրադառնամ մի մտքի, որի հետ համաձայն եմ: Խոսքը Լեռնային Ղարաբաղի ճանաչման մասին է, որն այս պահին ոչ Հայաստանին, ոչ ԼՂՀ-ին քաղաքական, տնտեսական եւ բարոյական առումով ոչինչ չի տա եւ ուղղակիորեն կփչացնի մեր հարաբերությունները Մինսկի խմբի համանախագահ, այսինքն՝ մեզ համար ամենակարեւոր երկրների հետ: «Գուցե Տորոնտոյում կլինի մի հայ, որը հպարտություն կզգա, որ Հայաստանը ճանաչել է ԼՂՀ-ն»,- այդպես է երեկ ասել Սերժ Սարգսյանը: Բայց մենք հո Տորոնտոյում չե՞նք ապրում:
Ասածս այն է, որ անընդհատ չհիշենք այն մասին, թե ինչ ենք կորցրել, այլ, որոշակի պրագմատիզմ դրսեւորելով, պահպանենք այն, ինչ ունենք: Որպեսզի դա նույնպես չդառնա պատմական հայրենիք, որը սիրելը, ինչպես հայտնի է, ավելի հեշտ է, քան իրականը:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Երեկվա հանդիպումից հետո, ես այլ հոդված էի ակնկալում այսօր Ձեզնից: Անկեղծ ասած, անձնական վիրավորանքի պես ընդունեցի նախագահի աթոռը զբաղեցնող այդ մարդու ամեն մի պատասխանը: Բավական ցինիզմ ու արհամարհանք կար ամեն բառի մեջ: Բայց դե երևի ամենաանշառը ԼՂՀ անկախության ճանաչման մասին խոսելն է: Խնդրում եմ երեսպաշտություն չցուցաբերեք և ցինիզմ բառի համար մեկնաբանությունս չջնջեք
Սկսեմ այն մտքից, թե ինչ ասել է ՛՛ «քոմենթ» անողները վրա կտան՛՛: Որպես բեղմնավոր գրիչ ունեցող 🙂 «քոմենթ» անող, համարում եմ, որ տվյալ քարը նետված է նաև իմ բոստանը, հետևաբար չարձագանքելը կարող էր դիտվել որպես պատասխանատվությունից խուսափելու խայտառակ փաստ:
Հարգելի Հեղինակ, եթե բազմաթիվ՝ շիտակության առումով խոտան մտքերից կարողացել եք գոնե մեկ ճշմարտանման միտք պեղել, դա էլ կարող էր մխիթարական լինել, սակայն…, ավաղ…
Խնդիրն այն է, որ ՛՛այս պահին՛՛ արտահայտությունը կիրառելի չէ օդի պես անհրաժեշտ իշխանափոխությունից հետո ընկած ժամանակահատվածի նկատմամբ: Եթե այս պահին ՀՀ արտգործնախարարը չի կարողանում ապահովել անգամ երրորդ նախագահի անվտանգ չվերթը Ստեփանակերտի օդակայանից, դա դեռ չի նշանակում, որ չորրորդ նախագահը չի կատարելու այդ պատմական ուղևորությունը: Եթե ուշադիր հետևած լինեիք Րաֆֆի Հովհաննիսյանի ծրագրային մտքերին, ապա կնշեիք, որ ԼՂՀ ճանաչման հարցը նա դիտում է ոչ թե որպես նեղն ընկած մարդու հոգու ճիչ, այլ փաստարկված և միջազգայնորեն ճանաչված բազմաթիվ նախադեպային արձանագրումների տրամաբանական շարունակություն: Անշուշտ այս իշխանությունների՝ զրոյականին մոտ լեգիտիմության պայմաններում, դա իրոք արկածախնդրության պես մի բան կլիներ, և աշխարհի մեծերն ու փոքրերը հաստատ չէին բավարարվի միայն թշեր քաշելով:
Իսկ հիմա փորձենք պատկերացնել
Րաֆֆի Հովհաննիսյան – նախագահ
Հրանտ Բագրատյան – վարչապետ
Վարդան Օսկանյան – արգործնախարար՝ եռյակի թողած ազդեցությունը միջազգային հանրության վրա:
Ամենայն համոզվածությամբ ասում եմ. ՀՆԱՐԱՎՈՐ Է…
Մորացել եք գրել ազգային անվտանգության ծառայության ղեկավարի անունը:
Եթե դա ձեզ մտահոգում է, կարող եք ինքներդ ավելացնել:
Րաֆֆին նախագահ-իհարկե;Օսկանյան արտգործնախարար-կասկածելի է:Բագրատյանը վարչապետ-աստված չանի-չնայած իր նկատմամբ գոնե հիմա լավ կարծիք ունեմ…
Ամբողջությամբ համաձայն եմ, ՀՆԱՐԱՎՈՐ Է
Րաֆֆի Հովհաննիսյան – նախագահ
Հրանտ Բագրատյան – վարչապետ
Վարդան Օսկանյան – արգործնախարար
Հիանալի ա,բայց հնարավոր ա՞
Կարաք ասեք, թե էս ցուցակը Սերժիկի ցուցակից ինչո՞վ ա տարբերվում: Լավ, կռիվը սրա՛նց համար ա:
Միանգամայն համաձայն չեմ մեր կորուստները մոռանալու մտքի հետ: Աշխարհում ապրող ոչ մի հայ չպետք է երբևէ մոռանա իր կորուսյալ Հայրենիքը: Մոտ 8 տարեկան էի, երբ մեծերից իմացա, որ այն ժողովրդի զավակն եմ, որի հսկայական հայրենիքից մնացել է ընդամենը մի փոքրիկ հողակտոր՝ 29.8 հազ քառակուսի կմ տարածքով Հայկական ՍՍՀ-ն: Մեծ ուրախություն ապրեցի, երբ ազատագրվեց Արցախը: Արցախի ազատագրումը ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ վերատիրման ընդամենը առաջին քայլն է: Հուսով եմ և համոզված, որ մի օր գոնե Վիլսոնյան Հայաստանի սահմաններում կառուցելու ենք Հզոր Հայաստան: Բայց մինչ այդ, գտնում եմ, որ որևէ հայ իրեն լիարժեք երջանիկ համարել չի կարող, քանի դեռ Մեծ Հայաստանը իրականություն չի դարձել: Կորուստները մոռանալը տանում է դեպի կործանում: Մենք պիտի ելք ունենանք դեպի ծով, այլապես մեր ճակատագիրը կախված կլինի հարևանների քմահաճություններից: Այո, Մեր Հայրենիքը կորցնելու հանգամանքն ունի օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ պատճառներ, բայց դա չի նշանակում, որ պիտի մոռանանք մեր անցյալը: Անցյալը վերաիմաստավորելով շարժվենք դեպի ապագա, դեպի Մասիս, Սիփան, Վան, դեպի մեզ սպասող լեռները… Հիշենք՝ նրանք սպասում են մեզ…
Եթե Մինսկի խումբը չի ճանաչում Ղարաբաղի անկախությունը, չի ճանաչում Ղարաբաղի Հայաստանին միանալը եկել ա ստեղ որ ինչ անի։
ՀՆԱՐԱՎՈՐ ՉԷ
Ես ինչոր չեմ հիշում, որ Վարդան Օսկանյանը դեմ արտահայտվեր եռանախագահներին: Այս հարցում նա շատ ավելի խոհեմ է քան Րաֆֆին, որը իր պահվածքով նմանվում է բոլորից նեղացած երեխայի:
Հարգելի պարոն Աբրահամյան,կարելի ՝է,ավելի կոնկրետ ասեք,ում եք դիմում ձեր հարցը:Քսան տարի է,անկախ պետականության տարիներին,կարծես ծրագրավորված լինի Հայաստանի հայաթափումը:Ժամանակը ցույց կտա,սա ծրագիր էր,թե ոչ,այսինքն,սպիտակ եղեռն էր,թե «ազգային մենթալիտետ»:
Հայաստանը միայն Երեվանը չի,սահմանամերձ գյուղերը դատարկվոմ են ,դեմոգրաֆիական ճգնաժամը ամենից մեծ վտանգներից է:Հաղթանակած ազգը դատարկեց սեփական ուժերով Արցախը նույնպես:Երկիրը քանի գնում,նմանվում է առանց խմբավարի նվագախմբի:Չէ,խմբավարը խնջույքների ու ճանապարհորդությունների մեջ է:
Չեք կարծում,որ «զանգ կախելու» ժամանակը եկել է:
Հայեր ջան ես մի բան չեմ հասկանում, ինչպես կարելի է ճանաչել Լեռնային Ղարաբաղի անկախությունը, դա նշանակում է եթե մենք Աստծո Օրհնությամբ ետ վերցնենք արևմտյան Հայաստանը և Ջավախքը, ուրեմս պետքե այնտեղ էլ ունենանք մեկական նախագահ ? այսպիսով կստացվի որ կունենանք չորս նախագահ, դա ուղղակի ծիծաղելի է, Ղարաբաղը Հայաստանի անբաժանելի մասն է, ինչպես և արևմտյան Հայաստանը և Ջավախքը;
Այդ ամենը ինձ հիշեցնում է, (Протоколы сионских мудрецов, Разделяй и властвуй) կարգախոսը;
Սիրելի իմ Հայ ժողովուրդ մեզ խափելեն ու կխափին, մենք խափվել էնք ու կխափվինք,
.ու Միայն Զենքով կա Հայոց Փրկություն;
Լավ է ունենալ չորս անկախ պետություններ, քան մեկ կախյալ (կախված):
“Օրինակ՝ Շուշիի ազատագրման հարցով ինձ ոչ ոք նամակ չի գրի”
Ժամանակակից պատմաբաններն ու գրողները բացթողումներ են արել, որ չեն գրել`.
«Ս. Սարգսյանի գլխավորած Շուշիի մեծ Հաղթանակը», «Խորհրդային Հայաստանի դրոշը Շուշիուն»:
«Ռ. Քոչարյանի չորսը տանկը»:
«Արծվաշենի քառասունքի օրը» ի փառս լեգենդար Վազգեն Սարգսյանի եւ հերոս փոխգնդապետ Խաչատուրովի:
Հայաստանի մեծն առաջնորդ «Տեր – Պետրոսյանի Նախիջեւանի հաղթական բանակցությունները Ալիեւի հետ», «Հայոց ծայրահեղականների վերջը» (ՀԱԲ մաս I).
Էլ որն ասեմ…
Դու երեվի ուզում էիր ասել….սիոնի մեծն առաջնորդ Տեր – Պետրոսյանը?
Ս. Սարգսյան, Ռ. Քոչարյան, և Տեր – Պետրոսյան….սրանք հերոսներ չեն ! ! ! այլ հերոսների շվաքի տակ թաքնված դավաճաններ, և թալանչիներ են;
Ասացեք խնդրեմ ինչպես կարելի է այսպիսի կարճ ժայանակաընդացքում այդպիսի ահռելի հարստություն դիզել? եթե ոչ թալանով, քանզի մենք բոլորսել լավ գիտենք որ սրանցից ոչ մեկնել պապեկան կտակված հարստություն չեն ունեցել;
Իհարկե Տորոնտոյում չեք ապրում-շատ խորը դիտարկում է: Բաայց չեմ կարծում, թե Հայաստանը միայն այն մի քանի գեղացի ղարաբաղցու հայրենիքն է: Եթե արդեն որոշել եք սփյուռքի հետ հաշվի չնստել`դա ուրիշ բան է: Բայց, կարշում եմ, շտապում եք: “Դեռ ականչատելնի չեք զավայեված արալ”:
Իսկ :Շուշիի ազատագրման մասին,մի հարց է ինձ տանջում,ինչպես թույլ տվեցինք,որ Շուշիի ազատագրողները ՍՍ-ի ու ՌՔ-ի թեթեվ ձեռքով հայտնվեն հայկական բանտում:Իրենց հայտնի մեթոդներով կոտրեցին,ասպարեզից հանեցին Սամվել Բաբայանին,հազար փառք ու պատիվ աննկուն Ժիրայր Սեֆիլյանին:
Չէ,որպեսզի հայրենիքը չդառնա պատմական,հարկավոր է ելք փնտրել,օր առաջ պատմական դարձնել այս ազգադավ տանդեմին:
Եկեք բոլոր մեկնաբաններս այս շաբաթ օրը ժամը՝ 12-ին հավաքվենք Ազատության Հրապարակի
Թումանյանի արձանի մոտ, համ կծանոթանանք, համ էլ մի լավ հայավարի կմեկնաբանենք:
Ինքնաթիռի տոմսերը գրպանումս են, անունս էլ ինչպես որ գրված է: Անհամբեր սպասում եմ՝, մինչ
հանդիպում:
Մինչ հանդիպում…
Անի ջան քեզանից ոչ պակաս ես էլ եմ հիասթափվել ս.ա.ս-ի պատասխաններից:
Ապա ուշադրություն դարձրեք Գ.Մանուկյանի տված հարցի պատասխանից այս հատվածին ,,Բայց նաև խորապես համոզված եմ, որ իմ ոչ բոլոր ցուցումներն են կատարվում և ոչ բոլոր ծրագրերն են իրականացվում: Իհարկե, այդպես պետք է լինի: Եթե ես միջին չափի, փոքր, փոքր խնդիրներ դնեմ, բոլորն էլ կլուծեն: Հանրապետության նախագահը նրա համար է, որպեսզի այնպիսի մի նշաձող սահմանի, որ դրան հասնելն ու անցնելը շատ դժվար լինի: Սա էլեմենտար քաղաքականություն է, սա էլեմենտար կառավարման տեխնոլոգիա է:,, Մարդը փաստորեն բերանացի ասում է, որ իրան բանի տեղ չեն դնում ու ցուցումները չեն կատարում: Ինքը դրանում համոզված է, շատ նորմալ է համարում ու պատրաստ է այդպես շարունակել: Մարդը նաև բերանացի ասում է, որ իր թիմի անդամները միայն փոքր կամ միջին չափի խնդիրներ են ի վիճակի լուծել ու վերջ:
Ու նա մեր նախագահն է…, ու պահանջում են հարգել Նախագահի ինստիտուտը…., ու ասում են տնտեսություն զարգացնեն…, ու ասում են նախագահի ելույթները շոու չեն…., ու ասում են իշխանություններին մի փնովեք, այլ օգնեք, որ օր առաջ տեսնենք մեր երազած Հայաստանը…, ու էլի լիքը ու-եր: Դե արի հավատա որ ապահով Հայաստան է լինելու, երբ նախագահը նորմալ է համարում, որ միայն իր մանր-մունր հանձնարարություններն են կատարվում ….. Այյյ քեզ կառավարման տեխնոլոջի:
Այ դրա համար է խիյարը թարս բուսնում, պարոն ս.ա.ս., ու նման կառավարման արդյունքն է, որ քո թիմով հանդերձ զրոյական վարկանիշ ու լիգիտիմության հզոր պակաս ունեք:
Ինչ վերաբերում է հետընտրական հետագա անելիքներին, ապա ես որպես ՀՀ ՔԱՂԱՔԱՑԻ համաձայն կլինեմ, որ թեկուզ ապօրինի, բայց հանուն ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԱՊԱԳԱՅԻ ս.ա.ս.-ը մնա ՀՀ Նախագահի աթոռին, միայն մեկ պայմանով, եթե նոր կառավարությունը վարչապետով հանդերձ ձևավորվի բացառապես ընդիմադիր դաշտից: Ձևավորվի ազգային համաձայնության կառավարություն, ընդ որում ԱԱԾ և Ոստիկանության ղեկավարներին և արտաքին գործերի նախարարին նշանակի նախագահը, վերահսկողական մարմինները տրվեն ՀՀԿ-ին: նրանց միջև մրցակցությունից կշահի միայն ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԸ
Ղարաբաղի անկախության ճանաչումը Հայաստանի կողմից բխում է մեր երկրի շահերից և դեմ է Ռուսաստանի շահերին, քանի որ նման հարյուրավոր խնդիրներ ունի… ԵՎ ՀՀԿ-ն տուրք է տալիս Ռուսաստանի պահանջներին, քանի որ վերջինս ճանաչում է նրանց կեղծ ընտրությունները.. այսինքն` ՀՀկն ազգային շահերը ստորադասում է անձնական շահերին… Մի քանի անգամ օտարազգի շանոթներիս հետ զրուցելիս, նրանք պարզապես ասել են, որ ինչպես ենք մենք Զարաբաղը հայկական համարում, եթե առաջինը մենք չենք ճանաչում այդ երկրի անկախությունը… Վերջիվերջո, պարզ տրամաբանություն է, իօնչու պետք է ուրիշները ասեն, որ ինչ-որ բան պատկանում է քեզ, եթե նախ դու չես ասում, որ դա քոնն է… Զարմանալի է, Արամ դու, որպես պրոֆելիոնալ լրագրող, պետք է հասկանայիր դա, գոնե հասկանայիր, որ իշխանությունները պարզապես լղոզում են իրենց քայլերը և գոնե լռություն պահպանեիր, որովհետև Ղարաբաղի անկախությոն ճանաչումը կամրապնդեր Ղարաբաղի դիրքերը բոլոր ասպարեզներում, բակց քանի որ և Ռուսաստանին, և ադրբեջանին, և Հայաստանին, խնդիրը պետք է միշտ շահարկել, երբ սասանվում են իրենց աթոռները, նրանք էլ ամեն ինչ անում են այդ կրակը միշտ վառ պահելու համար… Երեևկ նման դեպքեր է նկատի ունեցել Դոստոևսկին, երբ ասել է, որ ”Տականքի վերջին հանգրվանը հայրենասիրությունն է”… Գրիր այմն ինչ իսկապես մտածում ես, Արամ, և ոչ արդարացրու ՀՀկ-ին, որը մտածում է միայն իր բիզնեսների մասին…
Իլուրս բոլոր այն ջհուդների և թուրքերի, ովքեր երազում են տեսնել Հայաստանը մասնատված……
Հայտարարում ենք ! ! ! որ մենք հայերս պետք չենք գտնում ճանաչել մի տարացքի անկախությունը, որը ձեռք էնք բերել արյան գնով, և որ այն մեզ է պատկանում, որովհետև Ղարաբաղը Հայաստանի անբաժանելի մասն է կազմում, ինչպես և հետագայում Հայաստանի անբաժանելի մաս է կազմելու նաև Արևմտյան Հայաստանը և Ջավախքը;
Պարոն Աբրահամյան, խորապես հիասթափեցրիք այս աստիճան վերլուծությամբ: Գուցե նախագահի ասուլիսի ժամանակ նրա կողքին նստած լինելը ու եթերով նրա հարցազրույցը լսելը դրանք միանգամայն տարբեր բաներ են: Այդ ժամանակ ես կկարծեի, որ Դուք ուրիշ բան եք լսել, մենք` եթերով այդ ամենը լսողներս մի այլ բան: Նախագահի ասած ամեն բան պոպուլիզմ է, ուրիշ ոչինչ: Ասում է մենակով ոչինչ չի կարելի անել: Թող ցույց տա այն հզոր, մասնագետներից կազմված թիմը, որի հետ ինքը կառավարում է երկիրը: Խոսքս քջնող մանկլավիկների մասին չէ: Թող ցույց տա մի նախարար, որ իր մասնագիտությամբ է աշխատում: Ինքը միանձնյա է իշխում: Աստված մի արասցե,վաղը եթե հանկարծամահ լինի, երկիրը կաթվածահար կլինի, քանի որ ՈՉ մի գերատեսչություն ինքնուրույն, անկախ քաղաքականութուն չի վարում: Երկրի կառավարումը աբսուրդի է հասցված: Եթե ուզում է, թող իր անձնական բիզնեսը սկսի, իր փեսային ու ողջ ազգականներին ու օլիգարխ ընկերներին աշխատանք տա, բայց ոչ իմ ու իմ նմանների հարկերի հաշվին Վենետիկում պարոն փեսայի համար դեսպանությւոն բացի: Հարկատուները գիտեն, թե ինչքան է նստելու այդ “հույզ կարևոր, հույժ անհրաժեշտ ” դեսպանության բացումը մոտ 40% աղքատություն ունեցող մեկ միլիոնանոց պետության բյուջեի վրա ??? Քաղաքում ամեն տարի հարյուր միլիոնավոր դրամի “դեկորացիա”են անում, իսկ վթարային շենքերում մարդիկ վախով օր էր լուսացնում: Գումարները ռացիոնալ ծախսելու տեղ չունենք ??? Գավառական, նեղ մտածողությամբ մարդը իր շուրջը հավաքել է նմանատիպ մտածողությամբ մարդկանց ու իշխում: Բանը հասել է նրան, որ երևի հիմա էլ կստիպեն, որ տիկին Սարգսյանի գրած երաժշտությւոնը դարձնենք պետական հիմն: Թագավորը մերկ է, պարոնայք, թագավորը մերկ է: Երեխայի պարզությունը ունեցող մի մարդ կա մեր երկրում ????
….բա էն միտքը, թե «հարուստ լինելու մեջ ինչ վատ բան կա» էտ մարդը լրիվ մեզ ձեռ էր առնում……. հարուստ են գնան իրենց հարստության գլխին կանգնեն ինչ գործ ունեն
ազգային ժողովում , եթե քո երկրի սահմանադրությունը դա արգելում է ոնց կարելի էտ տեսակ անգրագետ մտքեր արտահայտել…..
Մի փիլիսոփա ասել է ”Տգիտռության կարելի է ոչնչացնել, բայց հաղթել անհնար է”… Եթե մարդ անզոր է հասկանալ քաղաքականության տարրական պահանջները, ոչ ոք չի կարող փրկել նրան… Ուրեմն Րաֆին և նրան ձայն տված մեկ միլիոնից ավելի մարդիկ թուրքեր են, որոնք գտնում են, որ Ղարաբաղի անկախությունը պետք է ճանաչել… Հետո մարդ պատք է այքան համեստություն ունենա, որ խոսի իր անունից, և ոչ թե բոլոր հայերի անունից… Նման մարդիկ արդարացիորեն մեղադրում են ՀՀԿ-ին բոլորի անունց խոսելու համար, բայց իրենք էլ իրենց պահում են ճիշտ ՀՀԿ-ի նման…
Որպեսզի քոմմենտ գրողները գոհ լինեն լրագրողների աշխատանքից, մենք պարտավոր ենք ամեն մի ասուլիսի ժամանակ եւ ամեն մի հոդվածում առնվազն 10 անգամ բացականչենք՝ «Սերժիկ, հեռացիր»:
Հարգելի Արամ, առնվազն երկու անգամ նկատել եմ, որ Ձեր նյարդերը չեն դիմացել քոմմենտներին, ահա, այս անգամն էլ… հավաստիացնում եմ, որ եթե ոչ թե10, այլ նույնիսկ մեկ անգամ հանդիպեի նման բացականչությանը, այլեվս չէի կարդա Ձեր հոդվածները: Համոզված եմ նաև, որ ոչ միայն ես
Արամ, ճիշտն ասած, որոշել էի չգրել, որովհետև անազնիվ ու տգետ մարդիկ փորձում են մարդկայնություն ու գիտություն քարոզել բոլոր ոլորտներում… Բայց մի բան այնուամենայնիվ ուզում եմ ասել, որ շատերը այս հարթակում գտնվողներից, որոնք հիմա հայհոյում են բոլորին իբր Հանուն Րաֆի Հովհաննիսյանի, մի քանի ամիս անց հոյհոյելու են Րաֆիին, անկախ նրանից Րաֆին կհաջողի թե ոչ, որովհետև նրանք իրականում ոչ թե Ուզում են, որ արդարությունը հաղթի, այլ` իրենք էլ չգիտեն` ինչ են ուզում, երբ ազատություն են տալիս իրենց տգիտությանն ու չարությանը… Ղեկավար լինել Հայատանում, նշանակում է դատապարտված լինել ի սկզբանե, որովհետև բոլորին էլ առաջնորդում է անձնական շահը… Ինչպես Լևոին ընտրողները, Լևոնի անունով երդվողները, մի քանի ամիս անց հայհոյում էին Լևոնին, այնպես էլ շատերը, տեսնելով, որ իրենց անձնական ակնկալիքները չեն իրականանում, հիասթափվելու են Րաֆիից… Դրա փոխարեն ընդամենը կարելի է մի փոքր համեստ լինել և փորձել հասկանալ դիմացինին, բայց սա արդեն քաղաքակրթության ոլորտից է, որը շատերին չի վերաբերում… Ես կարծում եմ, որ Րաֆի Հովհաննսիյանը պետք է դադարեցնի հացադուլը, իր ձեռքը վերցնի ժողովրդի և շարժման ղեկավարման նախաձեռնությունը, որովհետև այդ քաղաքացիական նախաձեռնությունը, որ Նիկոլը կազմակերպեց, լիովին շեղում է պայքարի ուղղվածությունը, այն կրկին հանգեցնելով զուտ իշխանական պայքարի… ինչպես քսաներեք տարի առաջ… Իհարկե, ցավալի է, որ ՀՀԿ-ն իմանալով հանդերձ, որ իրենք հինգ տոկոսից ավելի ձայներ չեն հավաքել, շարունակում են հոխորտալ և չեն էլ ուզում հասկանալ, իր դիրքորոշման ողջ ողբերգականությունը… Եթե նրանց մեջ ազնվությունը մի քիչ շատ լիներ, պարզապես կզիջեին Րաֆֆին` անկախ նրանից նա ինչ կանի, որովհետև նա ընտրվել է…
Ժամանակին Ս.Ս.-ը չեր,որ ԱՐՄԵՆԻԿՈՒՄ էր ռեկլամ անում,առհամարելով այդ ասպարեզում
մասնագետներին,այստեղ տեղին է հիշել Մեծն Սեվակին՝,մարդ կա /հայաստանն է շալակին տանում ,մարդ ել կա նստած է շալակն հայաստանի/,Հայաստան թափ տուր շալակտ…..;
Արամը գրել է այն, ինչ մտածել է, ես համոզված եմ, որ նա անկեղծ է եղել իր մտքերում, դա վկայում է նաև ,,քոմենթների,, մասին նրա ,,մտահոգությունը,, և մենք մեղադրում ենք խմբագրին միայն այն բանի համար, որ մեզ պես չի մտածում կամ չի ասում ,,Ոչ Սերժիկին, կեցցե Րաֆֆին,, և այլն: Ամեն անգամ Արամի հոդվածները կարդալուց ես հիանում եմ նրա լրագրողական արհեստավարժությամբ, օբյեկտիվ գնահատականներով և բացառիկ հավասարակշռությամբ: Արամը նախագահի երեկվա ելույթի մասին ինչ էլ գրեր, միևնույն քննադատությունների թիրախ էր դառնալու, մինչդեռ ես չկարդացի մի քոմենթ, որտեղ գրված լիներ ,գոնե նմանատիպ մի բան ,Ես համամիտ եմ քեզ հետ, Արամ,,: Իսկ ես համամիտ եմ, որովհետև Սերժը, եթե երեկ ելույթում ուրիշ բաներ ասեր կամ լռություն պահպանեռր կամ ասեր Ռուբեն Հախվերդյանը ունիկալ քաղաքական գործիչ է կամ էլ ասեր գնում եմ Հռոմի Պապին համոզեմ, որ Ղարաբաղը ճանաչի, միևնույնն է, անարգանքի սյունին էր գամվելու այսօր: Սոկրատեսը ասում էր` տղամարդը երբ ամուսնանում է, անպայման փոշմանում է, իսկ եթե չամունանա, միևնույն է փոշմանումելու է: Այնպես որ այստեղ Սերժի խնդիրը չի, ով էլ լիներ նախագահը (ճիշտ է, նախագահները չեն փոշմանում) խոցելի է լինելու Հայաստանի նման աղքատ երկրի ու ներկայիս մենթալիտետով ժողովրդի համար: Միով բանիվ` Արամ Աբրահամյանի մեղքը բոլորովի չեմ տեսնում, համենայնդեպս այս հոդվածի հրապարակման մեջ: Արամ ջան так держать.
Պարոն Աբրահամյան,Դուք բնավորության գիծ էք դարձրել անմեղ,անշառ ու ոչինչ չասող հոդվածներով պղտորել ջուրն ու քաշվել մի կողմ…Ես նման վարքագիծը կանվանեի ,,Լրագրողական մուտիլովկա,,
Իսկ պատմության մասով կասեմ հետևյալը.
-Հայերիս՝ մեր պատմության ողջ ընթացքում,ավելի շատ վնաս են հասցրել վասակները,մելիք-ֆռանգյուլները,ռոբերտքոչարյանները,սերժսարգսյաններն՝ իրենց ԱԽՔ-երով,արտաշգեղամյաններով,շուշանպետրոսյաններով ու նմանտիպ այլ ախքերով հադերձ,քան՝ բոլոր արտաքին թշնամիները՝ միասին վերցրած…
Դուք չե՞ք կիսում իմ կարծիքը,հետաքրքիր է իմանալ…
Կաշխատեմ ուղղվել քամենթների միջոցով՝ Սերժիկ, հեռացիր, Լեւոն նախագահ»: Կորչի հանցավոր ռեժիմը:
Ինձ հետաքրքրում էր իմ հարցի պատասխանը,այլ ոչ թե՝ ,,copy-past,, եղանակով “утрировать” անելու անհամ ու անտեղի փորձերը…
Հ.Գ.
Երբեք չպետք է մտածել,որ ,,Առավոտ,,-ի բոլոր ընթերցողներն ունեն նույն մակարդակը:
Դուք ինձ ինչ-որ բանում մեղադրում եք, ես էլ խոստանում եմ ուղղվել: Բայց գուցե անուղղելի եմ, ուրեմն շատ վատն եմ, ռեժիմի դեմ պայքարող չեմ: Ի տարբերություններություն Ձեր նման խիզախ, պայքարող մարդու:
Մեղադրելու սովորություն չունեմ:Ամեն մարդ ինքն է որոշում պայքարել ցանկացած վատ երևույթի դեմ՝ հանուն վաղվա օրվա…90-ականներին էլ էի պայքարում,հիմա՝ առավել ևս:Հայկական առածն ասում է՝ ,,մինչև չգա վերջինը, չի հիշվի՝ նախքինը,,…Գնալով սաստկանում է մամոնաների տիրապետությունը…Շնագայլերը կշտանալու զգացումից զուրկ են…Ինչևիցե՝ պետք է լրջանալ ու մտածել ինքնապաշտպանության ու ազգային ազատագրական պայքարի մասին,այլ ոչ թե խփել մեկ նալին,մեկ՝ պայտամեխին…