ՍԴ-ին նույնիսկ մի լուրջ փաստ չկարողացան ներկայացնել, որից «տեղյակ» չլիներ ԿԸՀ-ն կամ ոստիկանությունը։ Մի՞թե պարզ չէ, որ ընտրությունները կեղծվել են՝ հռետորական հարցեր են հնչեցնում։ Ոչ, պարզ չէ, հարգելի «Ժառանգություն»։ Բոլորս գիտենք, որ կեղծվել են, բայց ոչ ոք փաստ չունի, որ կեղծվել են։ Սրանք տարբեր բաներ են։ Հետեւաբար՝ իմպրովիզացիա է նաեւ ՍԴ դիմելը։ Իմպրովիզացիա է նաեւ Ստեփան Սաֆարյանի հայտարարությունը՝ դիմեցինք, որ հետո չասեն՝ ինչու չդիմեցիք։ Է, հիմա էլ ձեզ ասում են՝ գնացեք տուն։ Ուրեմն գնացեք, որ հետո չասեն՝ ինչու չգնացիք։
Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հայտարարեց, որ մարտի 10-ին շատ կարեւոր հայտարարություն է անելու, իսկ ինքը գնաց Գեղարքունիք։ Շատ չանցած՝ լուրը հասավ, թե քիչ է մնացել Մարտունիում եւ Սեւանում ծեծեն նրան։ Հետո ինքը հասավ Երեւան ու իր ժամադրած օրը՝ մարտի 10-ին, հայտարարեց հացադուլի մասին։ Դա՞ էր այն ամենակարեւոր բանը, որ Րաֆֆին կարող էր ասել բերնեբերան լցված Ազատության հրապարակին։ Հարցնում ես՝ ինչո՞ւ հացադուլ, մարդ Աստծո, պատասխանում է՝ միայն իմ դիակի վրայով։ Այսքանից հետո էլ՝ մամլո ասուլիս եւ հայտարարություն՝ իմ պայքարը լուրջ է։
Չեք համոզում, պարոն Հովհաննիսյան։
Սա իմ ու Սերժի պայքարը չէ, սա հին ու նոր Հայաստանի պայքարն է։ Հասկացա։ Տուր ինձ անցման մեխանիզմը, հարգելի պարոն Հովհաննիսյան, եթե պարզ է, որ Սերժ Սարգսյանը, այսինքն՝ հին Հայաստանը, չի ցանկանում Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, այսինքն՝ նոր Հայաստանին փոխանցել նախագահական նստավայրի բանալիները։ Ի՞նչ անենք, ազգովի նստենք հացադուլի՞։ Ինքնահրկիզումը, ինքնախարազանումը ազգը չի ընդունում, ի՞նչ անենք, եկեղեցին չի ընդունում, իսկ խարույկ բարձրանալու ժամանակներն էլ անցել են։
Կարդացեք նաև
Էդիկ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
«Հրապարակ»
