Ես գիտեմ, որ իմ հարցի պատճառով ընդդիմադիրները եւ նրանց ընտրազանգվածի ներկայացուցիչները «վրա կտան», բայց իմ գործը հարցեր տալն է. ինչի՞ վրա է հիմնված Րաֆֆի Հովհաննիսյանի վստահությունը, որ հենց նա է ընտրվել Հայաստանի Հանրապետության նախագահ: Որ ընտրություններն անցել են խախտումներով, կեղծիքներով, այդ գործընթացին «ավանդաբար» հատուկ այլանդակություններով, որ տեղամասային թվերի տրամաբանական վերլուծությունը մեծ կասկածների տեղիք է տալիս, որ ԿԸՀ-ի հայտարարած արդյունքները, ինչպես միշտ, արժանահավատ չեն թվում՝ այդ ամենը ճիշտ է, եւ դրա բազմաթիվ հաստատումները կան նաեւ մեր թերթում եւ կայքում: Որ իշխանությունը մատը մատին չի խփում՝ պատժելու ընտրահանցագործներին, նույնպես փաստ է: Բայց նույնիսկ այդ ամենը հաշվի առնելով՝ կարո՞ղ է արդյոք պաշտոնական արդյունքներով երկրորդ տեղը զբաղեցրած թեկնածուն իրեն հռչակել հանրապետության նախագահ, թե՞ «Վազգեն, նախագահ», «Ստեփան, նախագահ», «Լեւոն, նախագահ» եւ «Րաֆֆի, նախագահ» կարգախոսները զուտ հոգեբանական նշանակություն ունեն: Պարզ է, որ հասարակ մարդիկ կբերեն հետեւյալ փաստարկը՝ «բա դու չգիտե՞ս, որ սաղ ժողովուրդը Րաֆֆիին է ընտրել, ինչքան հարեւան-բարեկամ ունեմ՝ Րաֆֆիին է ձայն տվել»: Շարքային քաղաքացիներից ավելի լուրջ փաստարկներ չեն էլ պահանջվում: Բայց քաղաքական գործիչներից սպասելի են ավելի խորը հիմնավորումներ: Ընդ որում, անձամբ ես այնքան եմ մարդկայնորեն համակրում Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, որ եթե նա կամ «Ժառանգության» հայտնի գործիչները ինձ ցույց տան մի փաստաթուղթ, որից անմիջապես հետեւում է, որ Րաֆֆին ստացել է ընտրողների, ասենք, 65, 81 կամ 100 տոկոսի ձայները, ես չեմ էլ ստուգելու այդ թուղթը, պարզապես կհավատամ նրանց:
Բայց քանի որ նման թուղթ չկա, գուցե կարելի է ասել՝ ոչ թե «ես ընտրվել եմ», «ես ազգընտիր եմ» («Ազգո»՝ ինչպես ասում էին Ստեփան Դեմիրճյանի ժամանակ), այլ՝ «ընտրություններն անցել են այնպես, որ դրանց պաշտոնական արդյունքները չեն կարող արժանահավատ համարվել»: Դա նաեւ ընդդիմությանը որոշակի մանեւրի տեղ կտա: Հակառակ դեպքում ընդդիմության առաջնորդն ինքն իրեն դնում է փակուղային իրավիճակի մեջ՝ ես ընտրվել եմ, բերեք իմ գահը: Կամ՝ վերջին տարբերակով՝ ես նախագահ եմ ընտրվել, իսկ հիմա կզոհվեմ, խարակիրի կանեմ՝ դա ապացուցելու համար: Վստահ չեմ, որ դա քաղաքական օրակարգ է:
Ինքնին հացադուլը գուցեեւ ուշադրություն գրավելու եւ պայքարելու միջոց է (չնայած մոտ 10 օր առաջ նույն Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ասաց, որ Ազատության հրապարակում այլեւս ոչ մի տառապանք, ոչ մի հացադուլ չի լինի): Բայց նախ՝ պետք չէ խոսել զոհերի, դիակների մասին: Երկրորդ՝ այդ անհատական ինքնազոհության քայլը պետք է զուգակցել քաղաքական քայլերի հետ: Օրինակ՝ ինչպես որ դա առաջարկում է «Հանրապետություն» կուսակցության նախագահ Արամ Սարգսյանը, կոչով դիմել ԱԺ-ում՝ իրենց ընդդիմադիր համարող պատգամավորներին՝ վայր դնել մանդատները: Հետաքրքիր է, ո՞վ է այդ կոչին անսալու:
…Համենայնդեպս, հիշեցնեմ նաեւ, որ Մահաթմա Գանդին ոչ նախագահ էր, ոչ էլ նախագահի թեկնածու, եւ նա հացադուլով ոչ մեկի հրաժարականը չէր պահանջում: Նրա հացադուլները զուտ բարոյական քայլեր էին եւ ուղղված էին իր երկրում ազգամիջյան բախումները կանխելուն:
Կարդացեք նաև
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Ես էլ ինձ նման հարգեր եմ տալիս: Ի’նչից է հետևում, որ, ասենք, Րաֆֆին 60% ձայն է հավաքել: Ես հասկանում եմ, որ կոպիտ ընտրախախտումներ են տեղի ունցել: Այլ կերպ չեմ էլ սպասել: Եկեք անգամ ենտադրենք, որ Սարգսյանն ընդամենե 30% ձայն է հավաքվել: Համոզված եմ, որ գոնե այսքան ընտրազանգված նա ունի: Ու սրանք ոլիքար
Պարո’ն խմբագիր, ես էլ ինձ հաճախ նման հարցեր եմ տալիս:
Ի’նչից է հետևում, որ, ասենք, Րաֆֆին 60% ձայն է հավաքել: Ես հասկանում եմ, որ կոպիտ ընտրախախտումներ են տեղի ունցել: Այլ կերպ չեի էլ սպասի: Եկեք անգամ ենթադրենք, որ Սարգսյանն ընդամենը 30% ձայն է հավաքվել: Համոզված եմ, որ գոնե այսքան ընտրազանգված նա ունի: Ու սրանք «օլիգարխներն» ու նրանց կերակրատաշտից սնվողները չեն պարզապես: Իրականում, ակնհայտորեն, «օլիգարխների» մի զգալի հատված հակադրված է Սարգսյանին:
Հիմա, եթե 30%-ն իր կամքով ձայն է տվել Սարգսյանին, սա շատ զգալի է, ու այս փաստի հետ պետք է հաշվի նստել ո’չ պակաս քան պետք է հաշվի նստել Րաֆֆու առնվազն պաշտոնապես հավաքած 38% ձայների հետ (ի դեպ, հնարավո՞ր է, որ ինչ-ինչ քաղաքական նկատառումներից ելնելով նրա ձայները հսկելիորեն չափազանցեցված են):
Այսպես թե այնպես, համոզված եմ, որ իրավիճակի միակ հանգուցալուծումը անցնում է կարգավորված ու խաղաղ անցումային գործընթացի միջոցով: Դրա համար հինգ տարին մեծ ժամանակ չէ՝ հատկապես հաշվի առնելով Հայաստանում համապատասխան մարդկային ռեսուրսի բացակայությունն ու այն դրա աճեցման անհրաժեշտությունը:
Ես որևէ մեկի հետ պատրաստ եմ գրազ գալու. եթե ընդիմությունը իր գործելակերպը չփոխի ու մեղմացնի, մեկ տարի հետո Հայաստանում իրավիճակը կլինի ավելի վատ ու անհույս, Րաֆֆին իր հերթական հացադուլը կանի, իշխանությունները ավելի շատ մտահոգված կլինեն ստատուս քվոյի պահպանման խնդրով ու ավելի անորակ ձևով կկառավարի երկիրը, ժողովորդն ավելի հուսահատված կլինի, երկրի տնտեսութունն էլ՝ ավել անբարվոք վիճակում:
Սրանք դեռ ներքին գործոններն են: Եթե հաշվի առնենք, որ միջազգային տնտեսական իրավիճակը շատ ավելի ծանր ճգնաժամեր ունի առջևում, իսկ գեոքաղաքական իրավիճակն էլ հետագա վատթարացում պիտի ապրի՝ և սա ո’չ ի օգուտ Հայաստանի, ապա կարող եմ պնդել, որ այս ամենից որևէ լավ չպետք է սպասել:
Ես չեմ պատկանում այն մարդկանց դասին, ովքեր գտնում են, որ ինչքան վատ լինի՝ այնքան լավ:
Եթե Հայաստանի ընդիմադիր ուժերը իրենց հպարտությունը կուլ տալ չեն կարող, Հայաստանի պատմությունն էլ իրենց պիտի կուլ տալ չկարողանա: Այն պիտի թքի նրանց որպես կոկորդում մնացած, գուցե և համեղ, բայց անմարսելի պատառ:
“Պարզ է, որ հասարակ մարդիկ կբերեն հետեւյալ փաստարկը՝ ‘բա դու չգիտե՞ս, որ սաղ ժողովուրդը Րաֆֆիին է ընտրել, ինչքան հարեւան-բարեկամ ունեմ՝ Րաֆֆիին է ձայն տվել’: Շարքային քաղաքացիներից ավելի լուրջ փաստարկներ չեն էլ պահանջվում: ” – Առավոտի խմբագիր
“Մենք չենք հրապարակի այն մեկնաբանությունները, որոնք պարունակում են .. ոչ նրմատիվային լեքսիկա, անձնական վիրավորանքներ …” – Առավոտում հրապարակման կանոններ
“բոլոր կենդանիները հավասար են, բայց որոշ կենդանիներ ավելի հավասար են, քան մյուսները” -George Orwell
https://www.pressing.am/?p=1897&l=am
Սոս Սարգսյանը իր վերջին հարցազրույցներից մեկում (https://www.youtube.com/watch?v=0EYsL0P45AA) քմծիծաղը դեմքին, իրեն հատուկ խորիմաստ հայացքով ու իմաստունի կեցվածքով պնդում էր, որ ժողորդարարությունը չարիք է:
Ակամայից հիշեցի Великий Инквизитор-ին: ” Есть три силы: чудо, тайна и авторитет”
Այսինքն ժողովրդին կարելի է արհամարհել, քանի որ մանկամիտ է: Մի գուցե Սոս Սարգսյանի նման մարդիկ, Սերժից սկսած մինչև Մազմանյաններ, ի վիճակի են սիրել միայն մանկամիտներին, այդ պատճառով էլ ցանկանում են այդպիսին տեսնել բոլոր հայերին? Դեմ չեմ, տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր շեղումներ կան: Բայց ինքս չեմ կարծում, որ մենք` հայերս ընտրելու իրավունք չունենք, քանի որ հիմար ենք: Ընդհակառակը, խորը հարգանքով եմ լցված մեր ժողովրդի հանդեպ, որ փետրվարին վերահաստատեց իր էությունը ի հեճուկս ամեն տեսակ հեգնող իմաստունների:
Թող ինձ ների խմբագիրը, խնդրեմ, եթե իրենից առաջ ընկնեմ նախորդ մեկնաբանությանը պատասխանելով:
Ինձ համար, օրինակ, Սոս Սարգսյանը երբևէ Ձորի Միրոյից ավելի բարձր հեղինակություն չի եղել՝ լինի դա որպես դերասան, թե որպես քաղաքական գործիչ ու Ձեր մյուս հղված անձնավորությանն անգամ մեկնաբանության չեմ արժանացնի:
Մի հարց եմ ուզում տալ: Ինչու՞, օրինակ, հայ մտավորականութան մասին խոսելիս միշտ մեջ են բերում բանաստեղծների, արձակագրեր, հրապարակախոսների (ու այլ դատարկախոսների), պատմաբանների, էպոսագետների, կինեմատոգրաֆների, դերասանների, բանասերների, լրագրողների (թող ինձ կրկին ներեն այս կայքի աշխատակիցները), և այլն:
Ինչու երբևէ հղումներ չեն անում ինժեներների, ճարտարապետերի, այսինքն մարդկանց, ովքեր նախագծողներ են կամ բարդ համակարգեր կառավարողներ: Սրանց մտավորակա՞ն չեն համարում, թե դա բխում է սոցիալիստական ռոմանտիզմի ակունքներից:
Ինչու և’ Հայաստանի առաջին Հանրապետությունում, և երրորդում երկրի կառավարումը կամ նրա ներկայացումը հանձնվում է Խատիսյաններին, Ահարոնյաններին, Քաջազնունիներին, Չոպանյաններին, ՏերռՊետրոսյաններին, Սիրադեղյաններին, Սարգսյաններին, Հովհաննիսյաններին, և այլն: Ինչու՞ ոչ մարդկանց, ում դաստիարակությունն ու մասնագիտությունը նախագծել ու ստեղծելն է, և ո’չ թե խոսելն ու կազմաքանդելը: Չե՞ք կարծում, որ սա հասարակական ֆունդամենտալ տհասության դրսևորում է: Ասածս տհասությունը որպես վիրավորանք պետք չէ ընդունել՝ այլ որպես հասած չլինելու հոմանիշ:
Հիմա, ես ժողովրդի ընտրության կողմնակիցն եմ ու համարում եմ, որ երբ ժողովուրդը չի ընտրում իր առաղնորդին, նա կորցնում է երկրի տերը լինելու զգացողությունն ու հեռանում, դասալքում, մեկուսանում, և այլն: Ես դրա կողմնակիցը լինել չեմ կարող:
Բայց սրանք զուտ աբստրակտ դատողություններ են, ինչում ես մեղադրում եմ բոլոր գաղափարախոսներին ու այլ «-խոսերին», եթե դրանց հետևում իրական լծակներ չկան:
Մի առիթով հարց եմ բարձրագրել, թե երբ նույնական պայմաններում անում ես հինք նույնական փորձ (էքսպերիմենտ), ու չորս անգամ հանգում ես նույնական արդյունքների, ինչի՞ց է հետևում, որ հինգերորդ անգամ հանգելու ես այլ արդյունքի: Եթե փորձարան այս տարրական դեդուկցիան անել չի կարող, իմ երևակայական լաբորատորիայում ես, որինակ, նրան կարգելեմ հինգերորդ նույնական փորձն անելով սուղ միջոցները վատնել:
Իմ տեսակետից հարցը այն չե, թե ժողովուրդն ազատ ընտրության իրավունք պիտի ունենա, թե ոչ, այլ այն է, թե ինչպե՞ս հասնել նրա այդ իրավունքի գործնական ապահովմանը:
Եթե որևէ մեկն ինձ կարող է համոզել, որ Ր. Հովհաննիսյանի բռնած դիրքորոշումը տանում հինգ տարի հետո ժողովրդի ազատ կամքի դրսևորման, ես էլ պատրաստ կլինեմ գալ ու նրա հետ կիսել հացադուլը:
Իսկ եթե նրա դիրքորոշումն ու քայլերը չեն տանում հինգ տարի հետո ժողովրդի ազատ կամքի դրսևորմանը, ապա ես նրան մեղադրում եմ գրեթե նույն չափով, որքան որ մեղադրում եմ ժողովրդի ընտրության ձայնը գողացողներին:
Սիրելի ՛Առավոտ՛.
Տարիներ շարունակ եղել ես իմ սիրած պարբերականը՝ լրատվության անաչառությունը, վերլուծականների բազմազանությունն ու բազմակարծությունը դարձնելով այն չափորոշիչը, որով տարբերվել ես մյուսերից: Ես անկախ հայ անհատ եմ, չունեմ քաղաքական նախասիրություններ, սակայն ինչպես և բոլորը՝ մտահոգ եմ մեր երկրի ճակատագրով ու իմ զավակների ապագայով, ու իմ սիրտն անկեղծորեն ցավում է՝ տեսնելով մայր Հայաստանը բզկտող պատեհապաշտությունը: Ընդ որում դիմություն և ընդիմություն խաղալը, կամ իշխանական ձգտումների այս խառնարանը, որը կոչվում է ընտրական, հետընտրական ու չգիտեմ էլ ինչպիսի խառնարան, իհարկե պատմականորեն ձևավորված ավանդույթ լինելով՝ մեր երկրում երբեք առողջ հրաբուխի չի վերածվում, և արդյունքում լավայի վրա ծաղիկներ չեն աճում: Ընդհանրապես մոխիրը միայն հողը պարարտացնելու առաքելությունն ունի: Բայց մենք կորցնում ենք հողը: Հայ մշակը ՛՛ Առավոտ լուսո…՛՛ կանչն իր մեջ մտմտալով օրեցոր կորցնում է հավատն ի ՛՛Արեգակն արդար՛՛-ի: Ես քո մեջ միշտ տեսել եմ դիմակայությունը (պայքար բառը չեմ սիրում) այդ կորուստի, սակայն վերջին իրադարձությունները իմ մեջ մի բան էլ կոտրեցին: Նրբիկ երանգներով զգում եմ, որ դու էլ ես արդեն դառնում մի մասնիկն այս կործանող հորձանուտի: Ինչու՞ ոչ ես , այլ մեկ ուրիշը: Խանդ կամ նախանձ, ինչպես կուզես անվանիր, սակայն նորելուկ հույսը , որը հողը պահպանելու ենթագիտակցական բնազդն այդ մշակին իր անտարբերությունից կտրել և բերել է իր խոսքն ասելու, բոլոր եղանակներով փորձ է արվում սպանել: Հասկանալի է , որ մի հոծ հատված ՛՛Արեգակն արդար…՛՛ լսելիս դողում է իր նյութի կորստյան հեռանկարից, քանզի դրանից բացի ոչինչ չունի (սուտ նժդեհականությունը, ծովից ծովը, ՛՛նախագա ջան՛՛ -ը, հորինված ու մյուս պնակալեզ նյութապաշտները, արծվային բարձունքի սև ագռավները, խելացի աչքերով ինծելիգենտիկները…) և նաև ՝ում նյութն իր հզոր սեղմումով արդուկել է ուղեղի ծալքերը: Դա կանխատեսելի էր: Կանխատեսելի էր նաև երկրի ղեկավարի արձագանքն ու վարվելակերպը. անհատ, որ հերոսացել է պատերազմում և երկրապահպան գործունեության մեջ քիչ դեր չի խաղացել, իրապես ցանկություն ունի կառուցել ապագայի Իր տեսլականի պետությունը, որը տարբեր է նրանից , ինչ երազում է մեծամասնությունը: Կանխատեսելի չէր, որ կդողան ՛՛առավոտ լուսո՛՛ լսելիս նրանք, որոնց լույսն է ծնել: Ինչու՞: Ի՞նչ է սա: Ընդհանրապես հավատի կորու՞ստ: Չէ՞ որ դու՛ պիտի լինես, համենայնդեպս միշտ այդպես եմ կարծել, առջևու՛մ, քո ազատ խոսքի պահանջատիրությամբ, ոչ թե արձանագրողն այդ խոսքի, և կամ խորամանկ ու թունոտ ձևախեղողը: Միգուցե սխալվում եմ, սակայն ինձ համար իրապես էական չէ, թե ո՞վ է այդ խոսքի առաջամարտիկը կամ լույսի ջահակիրը: Էականը խոսքն է և լույսը: Մի թունդ հանրապետական և կից համակիրներ կասեին,- բա գո՞րծը, բա մեր կատարած քրտնաջան աշխատա՞նքը: Հըմմ, բա արդյունքնե՞րը: Դա էլ թողնենք ՛՛ ի սկզբանե էր…՛՛ հեղինակի դատին:
Հայցում եմ քո ներողամտությունը, սակայն չեմ ուզում կորցնել լրատվական դաշտում հազվադեպ առկայծող իմ ընկերոջը:
Քերծով վեր մագլցող «ճերմակ ձյան» ուրվականները զարմանում են, որ Սարկիսյանը 21 տարի անց համարվում է «անհատ, որ հերոսացել է պատերազմում»…
Պարոն Աբրահամյան,ինչպես գիտենք՝ 2х2=4:
Հիմա, Սարգսյան Սերժիկի օգտին նկարված 840 հազար քվեներից հանեք 600 հազար Հայաստանից բացակայողների փոխարեն նրան ,,ընտրողների,, թվաքանակը,այն վերածեք տոկասային փոխարժեքի…Տակը կմնա ամենաշատը մոտ 20 ,,խփած,, տոկոս՝ ընտրազանգվածի իրական թվաքանակիծ:
Ինձ թվում է,որ նույնիսկ Չեբուրաշկան կկարողանար այս պարզ թվաբանական գործողությունները կատարել ու համոզվել,որ խիյարային դատողություններ անող անձին ժամանակն է ասելու.
-Հիմա նորից եկել էս ըստեղ,որ ի՞նչ անես…
Ես չեմ ընտրել Րաֆֆիին, չեմ էլ կարծում, եթե նա դառնա նախագահ, Հայաստանն առաջ կգնա:
Չգիտեմ հաստատ Րաֆֆին հաղթել է, թե ոչ, բայց 100 տոկոս վստահ եմ, որ Սերժը պարտվել է: Դա գիտեմ նրանից, որ ոչ մի ոչ խելագար ժողովուրդ 60 տոկոս ձայն չի տա բանդիտական իշխանությանը, որը ապացուցված, իրենց իսկ թվերով փաստագրված` երկիրը տանում են կործանման: Լավ երկրից 100000 ներով չեն փախչում:
Հասկանում եմ նաև Արամին: Բայ մյուս կողմից` ինչ անել?
Ցանկացած թեկնածու արհամարված ու անտեսված է այս անիրավների կողմից: Ստացվում է չկա օրինական ճանապարհ իշխանության գալու համար:
Ուրեմն մնում է միայն մեկ ճանապարհ, բայց որին Րաֆֆիին մղելուց բոլորը վախենում են..
Անկեղծորեն խոստովանեմ, որ երբ կարդացի վերնագիրը ՛՛Նորի՞ց «ազգընտիր»՛՛, մտածեցի, թե խոսքը վերաբերելու է հերթական չընտրված նախագահի ՛՛օծման՛՛ արարողությանը և դրա թողնելիք տհաճ ու վնասակար հետևանքներին, սակայն նախաբանից պարզ դարձավ, որ հեղինակը ՛՛հարում է՛՛ այսպես ասած թղթավարների ֆրակցիային, որոնց ամենահզոր փաստարկը ՛՛Մեռնեմ օրենքին՛՛ փարիսեցիական բացականչությունն է: Օրենքին, ի դեպ՝ կարելի է մեռնել, բայց միայն այնտեղ, որտեղ օրենքը ոչ թե ապօրինությունները պարտակող շղարշ է, այլ կոչված է պաշտպանելու միջազգայնորեն սահմանված մարդկային իրավունքները: Հիմա դառնանք մեր դառը իրականությանը.
*Գործո՞ւմ է արդյոք մեր երկրում ասենք՝ համատիրությունների, արհմիությունների մասին օրենքները: Վստահաբար և պատասխանատվությամբ հայտարարում եմ՝ ո՛չ, որովհետև այդ օրենքները չեն գրվել կյանքի կոչելու համար, այլ զանազան վենետիկցիների աչքերին թոզ փչելու համար, նույնը նաև աշխատանքային օրենսգիրքը՝ հատկապես պայմանագիր կնքելու կարգի, 40 ժամյա աշխատանքային շաբաթվա և վճարովի արձակուրդի իրավունքի մասով: Մեր հարգելի լրագրողներին կհորդորեմ հարցախույզներ կատարել ասենք տաքսիների, ավտոբուսների և երթուղայինների վարորդների մոտ, և համոզված եմ. ականատես կլինեք մի զարհուրելի պատկերի:
Իսկ հիմա ընտրական օրենսգրքի մասին: Ի՞նչ եք կարծում, այնտեղ հիշատակություն կա՞ այն մասին, որ գործող նախագահի մրցակցի համակիրները պետք է պատրաստ լինեն կենաց մահու պայքար մղել հանցագործների, ընտրագողերի, ոստիկանների, դատախազության աշխատակիցների և նրանց սպասարկող գրագետ սրիկաների կոալիցիայի դեմ, կարծում եմ նման բան չկա, և այն ինչ այսօր կատարվում է Սահմանադրական դատարան կոչվող ատյանում հենց դա է ցույց տալիս: Համոզված եմ, հայցվորներից ավելի շատ գործող նախագահի պարտության մեջ համոզված են հենց պատասխանողներն ու դատավորները, սակայն, ըստ էության բեմադրում են ՛՛Կատարված վատ երազ՛՛ թատրոնը: Անձամբ ինձ համար այս կապիկություննն անմարսելի է, իսկ Ձեզ համար…, կարծեք թե՝ ոչ:
Հարգելի խմբագիր,
իսկ որ 1998-ին և 2003-ին Ռ. Քոչարյանին համարում էին չընտրված նախագահ, փաստարկները նույնը չէին, ինչ Րաֆֆու դեպքում???:
Արձագանքները սպասելի էին: Վատահ եմ՝ էլի կլինեն: Երեւի կան նմանաիպ եւս մի քանի տասնյակ փաստարկներ, որոնք նույն «անհերքելիությամբ» ապացուցում են, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանն այս պահիս կարող է իրեն հռչակել նախագահ:
Ինչպես Դուք, այնպես էլ մենք՝ մեկնաբանության հեղինակներս շրջանցեցինք խնդրի լուծման տեսակետից ամենաքաղաքկիրթ տարբերակը՝ երկրորդ փուլի անցկացումը, ինչը Րաֆֆիի հայցադիմումի պահանջներց երկրորդ՝ փոխզիջումային տարբերակն է:
Հարգելի Պարոն Աբրահամյան, իմ առջև նպատակ չէի էլ դրել ձեզ ինչ որ բան ապացուցել, կամ, ինչպես ասւմ եք, շշպռել: Ուղակի ամբիոն է, քննարկում ենք տարբեր հարցեր:
Ձեր կոնկրետ հարցադրմանը` ապացուցել որ Րաֆֆին է ընտրվել, պատասխանեմ կոնկրետ` ապացույց չկա: Ձեզ բավարարում է այդպիսի արձագանքը?
Ինձ մի հարց ա հետաքրքրում,պարոն Աբրահամյան։Դուք 2008 թ-ի,հանրահավաքների ժամանակ ,Երբ ,Լևոնը իրեն կոչում էր նախագահ,այս բովանդակությամբ հոդվածներ տպագրել ե՞ք Առավոտում։
Այո, ինչի համար արժանացել եմ եւ երբեմն շարունակում եմ արժանանալ լեւոնականների բազմաթիվ հայհոյանքների: Բարեբախտաբար, այս առումով Րաֆֆիի կողմնակիցները շատ ավելի լայնախոհ են:
Հարգելի Մարգար եւ Վալոդ: Երկու դապքում էլ պետք է պատասխանեմ՝ այո: 1/ Երկրորդ փուլը ամենաքաղաքակիրթ փոխզիջումային լուծումն է, 2/ այո, բավարարում է:
Իսկ ինչու երկրորդ փուլ? Չէ որ ապացույց չկա, որ Րաֆֆիի հավաքած ձայները բավական են երկրորդ փուլի համար 🙂
Ապացույց չկա, որ Րաֆֆիի ձայները բավակար են՝ այս պահիս նախագահ հռչակվելու համար: Ապացույց չկա, որ Սերժի ձայներն են բավարար: Դրա համար էլ՝ երկրորդ փուլ:
“Ապացույց չկա, որ Սերժի ձայներն են բավարար:” Իսկ դուք պաշտոնական տվյալները վիճարկում եք…?
Արդեն գրեցի խմբագրականում «ԿԸՀ-ի հայտարարած արդյունքները, ինչպես միշտ, արժանահավատ չեն թվում»: Կարդացեք, խնդրեմ, քննարկվող հոդվածը:
Մեր երկրում կա? մի բան, որ արժանահավատ լինի 🙂
Ներեցեք, թույլ տվեք, ես Ձեզ այլեւս չպատասխանեմ: Համարեք, որ Դուք Ձեզ տրամաբանական հարցերով ջախջախեցիք ինձ:
Չէ, չէ, ինձ սխալ մի հասկացեք, պարզապես հռետորական հարց եմ տալիս 🙂
Սիրելի հայրենակիցներ, ինչպես շատ հայորդիներ, ես ինձ նույնպես համարում եմ հայրենասեր մարդ և շատ եմ սիրում իմ հայրենիքը: Արդեն 50 տարեկան եմ, իմ համեստ գործունեության ընթացքում փորձել եմ միշտ օգտակար լինել հայրենիքին, առաջնորդվելով ԱՄՆ նախագահ Քենեդու հայտնի խոսքերով, որտեղ նշում է մոտավորապես հետևյալ միտքը՝ մի հարցրեք թե ինչ է արել Հայրենիքը ձեզ համար,այլ հարցրեք, թե ինչ եք արել դուք նրա համար: Իմ կյանքի ընթացքում դժվար եմ ապրել, բայց երբևէ չեմ ցանկացել լքել Հայրենիքս, մտածել եմ, որ մարդը չպետք է որևէ դեպքում հեռանա հայրենիքից և չպետք է ունենա գաղթականի հոգեբանություն: Միշտ ցանկացել եմ, որ մենք միաբան լինենք և օր առաջ հասնենք մեր ազգային իղձերի իրագործմանը և վերագտնենք մեր կորուսյալ հայրենիքը: Վստահ եմ, որ իմ շատ տարեկիցների կյանքն այդպես էլ անցավ սպասումների ու չիրականացված իղձերի ուղեկցությամբ, որի պատճառը հետխորհրդային այս վակուումն է, որն այդպես էլ չի լցվում ազգային գաղափարախոսությամբ: Անընդհատ իրար քննադատում ենք, վերլուծություններ անում, բայց ոչինչ չի փոխվում: Հազարավոր հոդվածներ են գրվում, շատերը չգիտես թե ինչ են առաջարկում: Կարծում եմ Րաֆֆին այն հերթական հզոր հայորդին է, որը ելել է քաղաքակիրթ պայքարի: Չգիտեմ, թե ինչով կվերջանա այս պայքարը, բայց, եթե հաջողությամբ չպսակվի, ուրեմն հնգամյակից հնգամյակ մեկը կրկին հրապարակ կելնի ու նորից ոչնչի չի հասնի ու այդպես շարունակ՝ 5, 10, 15, 20, 25, 30 տարի և արդեն մեր սերունդն այլևս չի լինի…
Հայկ ջան, լիովին կիսում եմ ձեր ցավն ու իղձերը: Ինչ որ բան ինձ հուշում է, որ այս անգամ հերթականը չի լինելու: Շատ լավ ակընկալիքներ ունեմ, չգիտեմ ինչպես, բայց դրական տեղաշարժեր անպայման լինելու են:
Շատերը դեռ չեն հասկանում թե ինչ է կատարվել: Ժողովուրդն ապացուցեց, որ արդեն բարոյապես բարձր է իր իշխանությունից, իսկ այդպես ևրկար շարունակվել չի կարող: Ուրեմն զինվենք համբերությամբ և լավատեսորեն տրամադրվենք !!!
Ես համաձայն եմ որ այս անգամ ուրիշ է, բացի Ռաֆու քաղաքակիրթ պահվածքից ԺՈՂՈՎՈՒՐԴՆ է ասէս արթնացել: Ես նայում էի տարբեր հարցազրույցներ հասարակ գյուղացի, աշխատավոր մարդկանց հետ եւ զարմանում, մարդիկ ինչ պարզ, բայց խորը պատկէրացում ունեն այն անդնդի առթիվ, որի առաջ կանգնած է մեր երկիրը: Նրանք ընտրել են Ռաֆուն ( իրենց ասելով) այն համոզմամբ որ նա չի վաճառվի, որ նա անշահախնդիր է: Այս իս պատճառով չեմ կարծում որ մի ուրիշ կուսակցական գործիչ Ռաֆուց ավելի մեծ հաջողություն կունենար այս ընտրություններում:
Բարեւ բոլոր քննարկման մասնակիցներին:Կիսում եմ բոլորի մտահոգությունը ընտրությունների վերաբերյալ: Րաֆֆի Հովհաննիսյանը մրցում էր ոչ թե Սերժ Սարգսյան թեկնածուի , այլ ընտրկեղծիքի մեխանիզմի հետ:Այստեղ խաղի կանոնները հստակ էին և Րաֆֆին դա շատ լավ գիտեր: Ընտրկեղծիքի մեխանիզմը հաղթեց… ու հիմա պետք չէ զարմացած դեմքով ասել, որ ընտրկեղծիքի մեխանիզմը հաղթել է ընտրակեղծիքներով:Իսկ ինչով? պետք է հաղթեր:Կեղծիքի մեխանիզմին հաղթելու համար կամ պետք է մուրճի հարվածով ջարդել,որը շատ դժոար է, քանի որ այն պաշտպանված է ուժային կառույցների կողմից,կամ խորամանկել:Երկու դեպքում էլ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը շատ թույլ է:Եթե ընտությունների քարոզարշավի ժամանակահատվածում և ըտրությունների օրը, մեր բոլոր չինովնիկներին փոխարինեին որևէ արդար և զարգացած երկրի չինովնիկներով, շատ հնարավոր է, որ Սերժ Սարգսյանը էպոսագետից էլ հետ ընկներ:Ուզում եմ ասել, որ Սերժ Սարգսյանին, որպես անհատ թեկնածու, հաղթելու մեջ հերոսություն չկա:Այնպես որ հաղթել է Սերժ Սարգսյանը: Առաջ Հայաստան:ՃՃՃ
Ս. Սարգսյանը Անդրանիկ փաշա չի, որ եկեղեցում վար դնի զենքը, զինվորին թողնի բախտի քմահաճույքին եւ հեռանա:
Ս. Սարգսյանը դաշնակ Վրացյան է, մինչեւ ամեն ինչ չվաճառի՝ չի հեռանա:
Իսկ Րաֆֆին իրեն «խառակիրի» չի անի, որովհետեւ նա նոր հայ է, ու Նժդեհ չի:
“Ես Կեկելին խիստ իմ սիրում: Ամա, վուր բարաթը չկա`ես ի՞նչ կանամ անիմ”: Դարչոյի բառերը “Պոպո”-ից:
Հիմա նույն բանն է ասում հեղինակը: “Ես հարգում եմ Րաֆֆին, բայց ու՞ր է այն փաստաթուղթը, որտեղ…”: Բարաթն էլ տվյալ պահին Մուկուչյանի գրված եզրակացությունն է: Եվ նորից անդրադարձ հայկական ֆիլմերին`այս անգամ “Զանգեզուր”: “Կռակի Մակիչ(յան), կռակի վուրթիս”:
Ապրի հեղինակը, շատ խորն է վերլուծում`”Ամա վուր բարաթը չկա`չիմ հավատում”:
Մաս 2-րդ: “Բաս քու սրտի դավթրումն իլ չկա՞ գրուած”-Պեպոյի անհեթեթ հարցը Զիմզիմովին: Տվյալ պահին`դիմում սահմանադրական դատարան: Փաստաբան, որը լավագույն դեպքում կարող է “պայմանավորվել” դատավորի հետ (հայ փաստաբանների հիմնական գիտելիքն ու ունակությունը) հայ ժողովրդի բախտորոշ պահին ներկայացնում է բողոք ՍԴ-ում: “Գագիկ Հարությունյան, բաս քու սրտի դավթրուն իլ գրած չի” հարցը, բացարձակապես Պեպոյի մակարդակով, տալիս են այս փաստաբանն ու շատ էմոցիոնալ մի կին:
Անդրադարձ նորից մեր մշակույթին.` “Ողբամ ըզ քեզ, Հայոց Երկիր, ողբամ ըզ քեզ”:
Վարագույրը փակվում է: Հեռվից լսվում է երգի բառեր.` “Եկալ գրավալ անք`աչքներդ ըլ հանալ անք”: Դանդաղ վերածվում է ադրբեջաներենի…
Ես կարծում եմ այս մեկնաբանություների շարքը բավական ուսուցուղական է: Հայ հասարակությունում անգամ լուրջ խոսակցություն վարելու մշակույթ չկա՝ ուր մնաց լուրջ գործողությունների:
Ցանկացած նման խոսակցության փորձ ի վերջո վերածվում է բանաստեղծության կամ բանաստեղծական չափողականություն ունեցող տևական նախա-մինստրուալ սինդրոմի (PMS), իսկ համապատասխան գործողությունների փորձը թատերականացվում է:
Սիրելի Աննա, «նախա-մինստրուալ»-ը վիրավորանք չէ՞: Պարզապես վախենամ, որ մյուս մեկնաբանողները պատասխանեն նույն ոճով:
Տվյալ դեպքում՝ ոչ, վիրավորանք չէ: Դա բժշկական տերմին է, որը բնորոշում է նյարդային վիճակը՝ կանանց մոտ որոշակի փուլերից առաջ: Այս ոգով այլ մեկնաբանությունները սակայն կհեռացվեն:
Հաճույքով կարդացի բոլոր մեկնաբանությունները, թերևս, բացի Աննայի խիստ ու վիրավորական, այո,քաղաքակիրթ բանավեճից խոսողը դա պիտի հասկանար, գրածից, անգամ հումորով, խոր մտահոգություն կա ու իրավիճակի նկատմամբ անհանգստություն…
Ուրիշ ինչպես վարվի այս խեղճ ժողովուրդը, նա արդարություն ու բարեկեցիկ կյանք է ուզում, ու հավատաց Րաֆֆիին. Այո, Րաֆֆիին ընտրեց ազգը, ինչու եք կասկածում???? Անգամ եթե չարաբաստիկ բարաթը չկա..Ինչ անենք, որ դեռ ուժը Զիմզիմովների ձեռքում է, նկարում են, ինչ ուզում են???
Իսկ հաջողության դեպքում , կարծում եմ, համայն աշխարհի լավագույն հայ ուղեղներին կարելի է հավաքել՝ հանուն մեր պատկերացրած երկիրը ստեղծելու. չէ որ սփյուռքն էլ է այդ երազում??? Իսկ հաջողության կարելի է հասնել՝ ժողովուրդն է ոտքի ելել, մենք ունենք հրաշալի, ազատ մտածող երիտասարդություն,շատերը դրսում են կրթություն ստացել,լավ գիտեն են ժողովրդավարությունն ու սահմանադրականություն ը. Մնում է ընդդիմադիր բոլոր ուժերը վեր կանգնեն իրենց ամբիցիաներից, միավորվեն, չէ որ արդեն երևում է իշխանական վերնախավում տիրող տագնապը???.
Իսկ նախկին կոմսոմոլի պատերազմական հերոսությունները վկայող բարաթներ կան???
Ինչպես, ասենք Շարմազանովի ստացած մեդալները?????? Միանշանակ է, մեզ պետք չի այնպիսի իշխանություն, որը մտածում է միայն իր վերարտադրության մասին.
Աննա ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆ, Ինչ ա նշանակում վիրավորանք չէ ։Ցանկացած վիրավորանք կարելի ա նեկայացնել բժժկական,կենսաբանական և այլ տերմինալոգիաներով ու արդարացնել վիավորանքը։Ես պատկերացնում եմ թե Դուք,ինչ վիճակում կհայտնվեիք եթե ձեր նյարդային վիճակը բնութագրեին նույն կերպ։
Իշխողի տպավորություն եք թողնում ,երբ կարդում եմ այս տողը “ Այս ոգով այլ մեկնաբանությունները սակայն կհեռացվեն“։Մի վանեք Ձեցնից Ձեր ընթերցողին։
Հարգելի Նորիկ Ղազարյան: Վերոնշյալ մեկնաբանությունը Դուք համարում եք վիրավորա՞նք:
Ես չեմ կարողանում հասկանալ այն մարդկանց, ովքեր անկախություն ուզելով ընտրում են Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին՝ ով փակեց «Նաիրիտն» ու ատոմակայանը:
Ընտրում են Ստեփան Դեմիրճյանին՝ ով չկարողացավ անգամ մի գործարան աշխատացնել: Իհարկե կասեն չթողեցին: Բայց այդ ժամանակ դեո ողջ էր Կարեն Դեմիրճյանը, եւ հետո միթե պարզ չէ, որ նախագահին «չթողնող» ուժերը շատ ավելի հզոր են:
Ընտրում են Րաֆֆին՝ ով չկարողացավ ղեկավարել Ագային Ժողովի չորս հոգանոց իր խումբը: Սխալ ընտրություն: Ւսկ ինչու էք համոզված որ դա չի կրկնվի նախագահի պաշտոնում, որը արդեն կարող է լինել աղետալի: Ինչպես օրինակ Մինսկի խմբից հրաժարվելր: Նունիսկ երեխային պարզ է, որ դա նշանակում է պատերազմ մինչեւ մի նոր խմբի ձեւավորում, որում կարող է հայտնվել նաեւ Թուրքիան:
Ես հավակնություն չունեմ որևէ մեկին վիրավորելու: Նրանցից, ով իմ տողերում անձնական վիրավորանք է տեսնում, հայգում եմ ներողություն:
Ուզում եմ միայն մարդկանց ուշադրությունե սևեռել խնդրո այարկայի վրա:
Հնարավո՞ր է արդյոք ռացիոնալու տրամաբանական խոսակցություն ունենալ Հայաստանի համար ճակատագրական թեմայով՝ առանց սիրտ ու բարաթ գործին խառնելու:
P.S. Ի դեպ, տեսականորեն հետաքրքիր է, արդյոք այստե՞ղ էլ վիրավորանք կա.
Ցանկացած նման խոսակցության փորձ ի վերջո վերածվում է բանաստեղծության կամ բանաստեղծական չափողականություն ունեցող տևական միգրենի, իսկ համապատասխան գործողությունների փորձը թատերականացվում է:
Կներեք,Աննա։ես խառնել եմ ))))Դա Ձեզ չէր վերաբերում։
Մի՞ թե՛ կարելի է այսչափ խստապահանջ լինել,այն մարդկանց նկատմամբ, ովքեր ավելի քիչ չեն
մտահոգված տիրող քաոսին, քան բոլորս միասին վերցրած: Գուցե այդքան խստապահանջ լինենք,՝
հանցագործ վարչախմբի նկատմամբ, որ կեղծում են ամեն ինչ, հանուն աթոռի ու թալանի:
2014 թ. հուլիս։ Ընդհամենը պետք էր գրել, որ իշխանությունների չարաշահումների և իրենց լիազորությունները ի չարս գործածելու մեղադրանքների դեպքում՝ իշխանությանը ներկայացնողների նկատմամբ «անմեղության կանխավարկածը» կիրառելի չէ։ Գործում է «մեղավորության կանխավարկածը»՝ իշխանությունները իրենք են պարտավոր ապացուցել, որ ոչ մի քվեաթերթիկ չեն կեղծել՝ (ընդգծում եմ՝ ՈՉ ՄԻ) հակառակ դեպքում, բոլոր մութ և կիսամութ դեպքերը մեկնաբանվում են հօգուտ, այդ պահին իշխանական լծակներ չունեցողի։
Բոլոր այն դեպքերում, որտեղ կասկածի նշույլ իսկ կա, որ ձայները գողացված են, կամ կեղծված և իշխանությունը չի ապացուցել, որ դա այդպես չէ՝ իշխանությունը մեղավոր է։ Ձայներն էլ համարվում են գողացածված, այստեղից բխող հետևանքներով… (իսկ թե հետևանքները կոնկրետ ինչպիսին կլինեն՝ կախված է պետության մյուս ինստիտուտների ( այդ թվում նաև՝ մամուլի) և հասարակության «կայացվածությունից»։
(«Խելքը գլխին» երկրում՝ Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովը կարգելափակեր Սերժ Սարգսյանի նախագահ «հռչակելու» որոշումը, Դատախազություն ՝ քրեական գործ կհարուցեր, հետաքննություն կանցկացներ և հանգիստ կսպասեր մինչև թեկնածուի անձեռնամխելիության ժամկետի ավարտը։ Սահմանադրական դատարանը, ընդհանրապես, բողոք չէր հսանի (կարիքը չէր լինի)։ Որևէ ժուռնալիստ կամաչեր նման հոդված գրել… (վախենալով մյուս ժուռնալիստների և հասարակության ծաղրից և արհամարհանքից)…
Բայց այդ ամենը ՉԿԱ։ Հետևաբար՝ Սերժ Սարգսյանը ՀՀ «նախագահն» է, Գագիկ Հարությունյանը՝ Սահմանադրական դատարանի «նախագահ», Արամ Աբրահամյանն էլ՝ «ժուռնալիստ»։
Բայց, 2013 թ. մարտին ես ձեր ֆորումի տեղը չեմ իմացել, այս խմբագրականը չեմ կարդացել և այս պատասխանը չեմ գրել…))))…