Կիսամութ սենյակի հնացած, դեղնավուն պատերի մի կողմում հարազատների սև ու սպիտակ լուսանկարներն են, մյուսում` հոր գեղանկար բնապատկերները: Խունացած և անցյալով բուրող տան մի անկյունում գարնան օրերին տոնածառի փայլփլուն ներկայությունն է և տանտիրուհու ըմբոստ, գույներով, կոլորիտային ամբողջականությունը:
Մասնագիտությամբ ճարտարապետ, ինչպես ինքն է ասում`ծնված օրվանից նաև դիզայներ 65-ամյա Լենա Աթոյանը երիտասարդ տարիներից մինչև հիմա տարբերվել է բոլորից:
«Վուլգարություն չի եղել, բայց միշտ յուրատիպ եմ եղել: Դա նրանից էր, որ հագնում էի այն, ինչ ինձ սազում էր: Յոթերորդ դասարանից դպրոցական համազգեստս ես եմ կարել, նկարչական ձիրքը հորիցս եմ ժառանգել, մայրս էլ էր ճարտարապետ»,- «Մեդիալաբին» պատմում է նա:
Ասում է, որ ժամանակին «Մոլորակ» թերթն իր մասին հոդված էր գրել` «Երևանի ամենաուշագրավ կինը» վերնագրով, մասնակցել է 7 միջազգային ցուցահանդեսների: Պատմում է, որ անգամ հրավեր է ստացել Միլանից, բայց չի հաջողվել մեկնել, խանգարել է «կանացի նախանձը»:
«Իմ կերպարը գալիս է իմ մտածելակերպից, ներաշխարհս արտահայտվում է հագուկապի միջոցով: Ես առանձնահատուկ ջանք չեմ գործադրում տարբերվելու համար, ակամա է ստացվում»,- «Մեդիալաբին» պատմում է նա:
Մանրամասն՝ կարդացեք
