Իմ տատը մինչեւ 1918 թվականը ուսանել է Շուշիի գիմնազիայում եւ պատանեկան այն տարիներին այնքան լավ է սովորել ֆրանսերեն, որ մինչեւ կյանքի վերջը կարողանում էր բացատրվել այդ լեզվով: Իմ պապը մոտավորապես նույն ժամանակահատվածում սովորել է Շուշիի ռեալական ուսումնարանում, ու այդ կրթությունը լիովին բավարար էր, որ նա երկար ժամանակ հաշվապահ աշխատեր: Իմ հայրական պապը, թեեւ ծնվել է Նուխիում, բայց նրա նախնիները՝ Տեր-Աբրահամյանները, Արցախում հոգեւոր ծառայություն էին իրականացնում՝ որպես շարքային քահանաներ: Իմ այդ երեք հարազատներից ոչ մեկն Արցախը չէր ընկալում որպես Ադրբեջանի գավառ, ավելին՝ նրանցից ոչ մեկի գիտակցության մեջ չկար «Ադրբեջան» կարծրատիպը, իսկ ժամանակին իրենց շուրջն ապրող մահմեդականներին նրանք անվանում էին «թաթարներ», ինչպես որ դա ընդունված էր Ռուսական կայսրությունում: Արցախը հենց այդ կայսրության գավառն էր, ճիշտ այնպիսին, ինչպիսիք էին Երեւանի կամ, ասենք, Ալեքսանդրապոլի մարզը՝ զարգացման մոտավորապես նույն մակարդակով: Բոլշեւիկների «Ադրբեջան» կոչվող նախագիծը բավականին կարճ պատմություն ունի, եւ մեր՝ հայերիս գենետիկ հիշողության մեջ չկա դրա ամբողջական ընկալումը: Սա ես գրում եմ ոչ թե հարեւան ժողովրդին նսեմացնելու համար՝ հրաշալի մարդիկ, հղկված մտավորականներ ներկայիս Ադրբեջանում կան ոչ պակաս, քան Հայաստանում: Խոսքը մեր ժողովրդի, հատկապես արցախցիների հոգեբանական ընկալումների մասին է: Խորհրդային տարիներին Մերձբալթիկայի ժողովուրդները չէին ընդունում, որ իրենք Խորհրդային Միության մասն են. դա քաղաքական դիրքորոշում չէր՝ դա հոգեբանություն էր: Երբ խոսում էիր, օրինակ, էստոնացու հետ, նա ասում էր՝ ձե՛ր կոմպոզիտորները, ֆուտբոլի ձե՛ր հավաքականը՝ նկատի ունենալով խորհրդային երկիրը եւ խորհրդային մշակույթը: «Ազգայնականության դեմ» ուղղված Կենտկոմի ոչ մի որոշումով, ոչ մի «կագեբե»-ով, ոչ մի բռնաճնշումով հնարավոր չէր փոխել էստոնացիների այդ համոզմունքը, որովհետեւ դա, ըստ էության, ազգայնականություն չէր, դա ավելի շուտ կենսակերպ էր: Եվ երբ 1985 թվականից հետո ստեղծվեց հնարավորություն, այդ կենսակերպը ձեռք բերեց քաղաքական բովանդակություն:
Նույնը՝ Արցախը: Այնտեղ ապրող մարդկանց մտածելակերպի մեջ երբեք չկար եւ հիմա էլ չկա Ադրբեջանի մաս լինելու ընկալումը: Կոմունիստական ղեկավար թե գյուղացի, բանվոր թե ուսուցիչ՝ այդ մարդիկ հոգեբանորեն չէին ընդունում Ադրբեջանի գերիշխանությունը, եւ երբ անհրաժեշտություն առաջացավ դա ապացուցելու համար կռվել եւ արյուն թափել, նրանք առանց տատանվելու գնացին այդ քայլին: «Ադրբեջանի գավառ» հասկացությունը երբեք գոյություն չի ունեցել Արցախում ապրող մարդկանց պատկերացումներում, մանավանդ՝ այն մարդկանց, ովքեր ղեկավարել են այդ երկրամասի անկախության համար պայքարը:
Մեր սիրված երգիչ Ռուբեն Հախվերդյանին ես ճանաչում եմ մոտ 30 տարի եւ վստահ եմ, որ տեղայնական կամ որեւէ այլ շովինիզմից նա չափազանց հեռու է: Նա խոսում է մեր երկրի իրական արատների մասին, որոնք, սակայն, որեւէ կապ չունեն այն հանգամանքի հետ, թե ինչպիսի ծագում ունեն այդ երկրի ղեկավարները:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Եթե պաշտոնը բռնի զավթած վերջին երկու նախագահների փոխարեն լիներ երջանկահիշատակ,՝ Արթուր Մկրտչյանը, համոզված եմ որ Հախվերդյանը բոլորովին այլ կերպ կարտահայտվեր:
Աստված իմ, ահա թե ինչ…Ձեր պապերն ու իմ նախապապը նույն տեղում, նույն բանն են արել;Դավիթ բեյի ճյուղի քարեզը մի օր վառել էի ուզում, մեկը լացեց չայրեցի;Նախնիների ստվերները ինչ որ խորհուրդ ունեն երևի;Գուցե դրանով է պայմանավորված հարգանքս Ձեր նկատմամբ, գուցե այլ;Հիմա չգիտեմ, մտածելու բան կա;
Այնուամենայնիվ ես Ռուբենին այլ կերպ եմ հասկանում և ճիշտ եմ հասկանում;Գավառ բառը պարզապես գունավորող նպատակ է եղել ու ոչ ավելին;Հիմքում նա դնում է իր իսկական ազգայինը;Թող իզուր պոչեր չկպցնեն, որ պոչ կպցնելով լինի,այնպիսի ,,հերոսական,,անուններ կտամ, փաստեր կբերեմ, որ հայ են,բայց հայրիկներն են Ագդամի թուրքերից, որ պոչ պոչի կպցնեն կհասնեն…Ռուբենին հասկանալու համար բառեր էլ պետք չեն;
Հարգելի խմբագիր,
եթե կարծում եք, որ երկրի իրական արատները որեւէ կապ չունեն այն հանգամանքի հետ, թե ինչպիսի ծագում ունեն այդ երկրի ղեկավարները, խնդրում եմ պատասխանել`
1. արդյոք մերձբալթյան, միջինասիական հանրապետություններում, Ադրբեջանում ու Հայաստանում թեկուզ կուսակցական, վարչական աշխատողների մենթալիտետներն ու հոգեբանական միջավայրերը նույն էին,
2. մասնավորապես, արդյոք կապ չունի, թե ինչ ծագում ունի այդ ղեկավարը` ալիևյան, կևորկովյան Ադրբեջանի կուսակցական դպրոցի, թե նույն ժամանակաշրջանի Հայաստանի???:
Ռուբեն Հախվերդյանը երբեք իր հասարակական ելույթներում ծագման հետ կապված նույնիսկ ակնարկ չի արել, մասնաորապես ղարաբաղյան: Իր ելույթի ժամանակ և հետագա բացատրության մեջ (որի կարիքն էլ չկար), պարզ ասվում է որ նա դեմ է, որ հեռավոր ադրբեջանական գավառում ղեկավարելու փորձով ու ոճով մարդիկ Հայաստան ղեկավարեն: Խոսքը գնում է մարդու անցած ղեկավար “դպրոցի” ու այն միջավայրի մասին որտեղ նա հասունացել է որպես ղեկավար, իսկ փաստն այն է, որ դա եղել է ինչ որ կիսահետամնաց երկրի (Ադրբեջանի, ոչ բարով) գավառ: Ծագումն այստեղ կապ չունի, դրա մասին խոսք չի գնացել, և հիմա այն մարդիկ որ չեղած տեղը ծագման հարց են առաջ քաշում, հենց նրանք են շովինիստ: Այսինքն ինչ է ստացվում, “ոնց թե մեր պապերի երկրում ծնվածին” կամ “ես ել եմ ղարաբաղցի”, ոնց ես համարձակվում նախատես թե հեռավոր Ադրբեջանական գավառում ղեկավարած մարդու փորձն ու ձևը ձեզ հայստանցիներիդ դուր չի գալիս կամ չի համապատասխանում:
Ինչ եք կարծում, Բաքվում յոթանասուն տարվա ընթացքում հանդուժել են իրենց համար օտար մտածելակերպի տեր մարդիկ իրենց մարզերից մեկում, թե այնպիսի մարդիկ են ղեկավար նշանակել, որ հետները հանգիստ աշխատեն:
Հա մեզ հարիր չի, չի համապատասխանում, ու մեզ խորթ է, Ադրբեջանական գավառում ղեկավարած մարդկանց մտածելակերպն ու փորձը: Ամերիկայում կրթվածի մասին էլ կարող են տարբեր կարծիքներ լինել:
Բոլոր ազգերը հանդուրժել են ստրկությունն ու գաղութատիրությունը, բայց միայն ղարաբաղցիներն են սրիկա, որ 70 տարի հանդուրժել են Ադրբեջանի կազմում մնալը:Ձեր տրամաբանությամբ այդպես է ստացվում:
Նախ ուզում եմ անդրադառնալ մեր փետրավոր և շարֆային ՛՛թույն՛՛ հայրենասերների պահվածքին, որոնց համար Ռուբեն Հախվերդյանի՝ համոզված եմ՝ դառնությունից ծնունդ առած գնահատականը երրորդ նախագահի հասցեին ասես երկնքից ընկած մի պատրվակ էր, իրենց անսահման սերն ու նվիրվածությունը ներբողելու առ միակ և անփոխարինելի առաջնորդ:
Նախ ասեմ, որ հայ ժամանակակից արվեստում իր անուրանալի տեղն ունեցող Ռուբեն Հախվերդյանի մտքին համաձայն չեմ միայն մի փոքրիկ վերապահումով, այն է, որ բացառությունները չի կարելի բացառել, սակայն իր գնահատականը անձամբ Սերժ Սարգսյանին ոչ թե միանգամայն կիսում եմ, այլ պնդում, որ նույնիսկ մի փոքր մեղմ է արտահայտվել, թերևս հաշվի առնելով լսարանի մեծությունը և պահի կարևորությունը:
Որպեսզի պարզ լինի, որ չունեմ գավառային որևէ նախասիրություն, ասեմ, որ գիտեմ իմ տոհմածառի պատմությունը սկսած 1830թ, որը ներառում է գրեթե ողջ Մեծ Հայքը՝ Ալաշկերտ, Գեղարքունիք, Վան, Խոյ և վերջապես պատմական Արևիք /Մեղրի/:
Խոսքս ուղղում եմ քափ ու քրտինք մտած հայհոյախառը և թունավոր քննադատողներին. ՆախԵթե Ղարաբաղը ԽՍՀՄ տարիներին Ադրբեջանի մաս չէր կազմում, ապա դեֆակտո ի՞նչը խնդիր լուծեց արցախյան գոյամարտը
Եվ երկրորդ. երբ որևէ հայ մարդու հանդեպ քննադատություն ՝է հնչում իր ծննդավայրի ակնարկով, ապա դա ինձ համար միանգամայն անընդունելի է, ավելին, երբ ասում են ղարաբաղցի, ես ընկալում եմ ոչ թե Սերժ Սարգսյան, այլ Բեկ-Փիրումյան, Իսրայել Օրի, Մուրացան, մեր փառապանծ մարշալները, ինչպես նաև շատ լավ այլ մարդիկ, որոնց անձամբ ճանաչում եմ, այնպես որ, համոզված եմ, քննադատությունն ուղղված եղել է ընդդեմ երկիրը փակուղի մտցրած գավառամիտ ղեկավարության, այլ ոչ ընդդեմ Արցախի կամ առավել ևս արցախցիների:
Հիանալի է ասված, Կեցցեք երբ ասում են ղարաբաղցի, ես ընկալում եմ ոչ թե Սերժ Սարգսյան, այլ Բեկ-Փիրումյան, Իսրայել Օրի, Մուրացան, մեր փառապանծ մարշալները, ինչպես նաև շատ լավ այլ մարդիկ, որոնց անձամբ ճանաչում եմ, այնպես որ, համոզված եմ, քննադատությունն ուղղված եղել է ընդդեմ երկիրը փակուղի մտցրած գավառամիտ ղեկավարության, այլ ոչ ընդդեմ Արցախի կամ առավել ևս արցախցիների:
Բաղրամյանն ու Բաբաջանյանը ավելի հեռավոր “գավառ”-ից են, բայց որ ադրբեջանցիք փորձեն այդ զորավարներին իրենցը համարեն, հղումներ չեն անի մեր Ռուբոի խոսքերին, նրա երբեմն էքսցենտրիկ, երբեմն քեֆը լավ… բայց շատ հայրենասեր ու ազնիվ կերպարին լավ ենք ծանոթ: Նա թշնամու ջրաղացին ջուր լցնող չի: Այլ բան է այն վայնասունն ու հորթային հրճվանքը, որը “տարել” էր մասսայի մի մեծ մասին, այդ լեզվի սայթաքումից կամ մտքի սխալ ձևակերպումից հետո… Այդ հրճվանքին մեր թշնամիները հաստատ կարող են իրենց ուզած մեկնաբանությունը տալ, առանց մոնտաժի ու կեղծիքի` ՀԱՅԵՐԸ ԸՆԴՈՒՆՈՒՄ ԵՆ ԱԴՐԲԵՋԱՆԻ ՏԱՐԱԾՔԱՅԻՆ ԱՄԲՈՂՁԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ վերնագրով, և Ռուբոն այստեղ կապ չունի, ամոթը ձեզ ա, հարգելի “հեղափոխականներ”, “հաղթածներ”, “հիմա”-ներ, “հետո”-ներ, “բարև”-ներ և “ցտեսություններ”
Ինչքան շատ ենք սիրում ոչնչից մեծ աղմուկ սարքել:Միթե հիմա ամենահրատապ հարցը Ռուբեն Հախվերդյանի խոսքերի մեջ ժամանակակից քաղքենու լեզվով ասած` ,,կիքսեր,, գտնելու խնդիրն է : Մեծ երգահանը արվեստի մարդ է, նա ,,կրեատիվ,, մտածողություն ունի, այստեղ պետք չէ եզան տակ հորթ ման գալ, մանավանդ որ եթե ամբողջ տեքստը նայենք, նման եզրակացության չենք հանգի, եթե իհարկե կանխապես տրամադրված չենք և հատուկ դասընթացներ չենք անցել պղտոր ջրում ձուկ բռնելու արհեստի մեջ: Իսկ Հախվերդյանի խոսքի սլաքն այն է, որ Սերժ Սարգսյանը, ինչպես նաև Ռոբերտ Քոչարյանը գավառամիտ մարդիկ են, որոնք դարձել են երկիր կառավարող քաղաքական դեմքեր: Ժողովուրդը նման դեպքերում ասում է`,,Բոշից փաշա դուրս չի գա,,: Միթե բոշության ապացույցներ չեն ,,խիարի թարս բուսնելը,, , ,,եկել ես մեր տոնը խանգարես,, և այն և այլն: Հիմա գլխավոր խնդիրն այն է, որ մեր գլխին բոշաները փաշա չդառնան: Կարծում եմ Հախվերդյանը դա էր ցանկացել ասել և ասել է իր կարծիքով բավականին ,,կոռեկտ,, ձևով:
Հայաստանցիները թասիբ չունե՞ն; ՌուբիկՆ ավելի ուղիղ պիտի ասեր՝ ինչի՛ պիտի Հայաստանը ղեկավերեն լինեն կամ ղարաբաղցիները, կամ ախպարները:
Հարգելի խմբագիր, ուզում եմ միանալ վերեվում բերված այն կարծիքներին որոնք արդարացնում են ոչ թե Ռուբենի առաջին հայացքից արհամարհական թվացող «գավառից» եկածի մասին «քաղաքի» տղու կարծիքը: Ես լավ գիտէմ որ նրա ընկերական շրջապատում կային եւ «գավառից» եկած Ղարաբաղցիներ եվ « ախպարներ» եւ … ես ինքս «ախպարի» ընտանիքից էմ եղել եւ շատ տարիներ առաջ իմ «կիրովաբադցի» ընկերը ինձ իմ խնդրանքով ծանօթացրեց Ռուբենի հետ. որ դեռ հայտնի չէր: Մեր ընկերներից էր վաղամեռիկ հրաշալի նկարիչ Ղարաբաղցի Կարո Մկրտչյանը, որին իր մտավոր կարողություններով,, քաղաքակիրթ եվ ժամանակակից պահվածքով կերազեր ամեն մի քաղաքացի տղա: Ցավոք սրտի Ղարաբաղեան շարժման կազմում Հայ նոր պետականության հաստատման տարիներին, ինչպես ամնուր հեղափոխական շրջանում, բավական թվով պատեհապաշտ մարդիկ հայտնվեցին որոնք իրենց մտավոր կարողություններով, հոգեբանական կերտվածքով եւ պետական շինարարության գիտելիքների պատկերացումով սովետական-կոմունիստական շրջանի կարծրատիպը կրողներն էին: Այդ անհատների համար գլխավորը սեփական ինքնահաստատման խնդիրն էր ոչ թէ Ղարաբաղի ազատագրումը կամ ժողովրդավար հիմքերով երկիր կառուցելը: Կարծում եմ Սերժն ու Քոչարեանը նույն ինքնահատաման տենչով Երեվանից ուսումը ավարտելուց հետ էին վերադարձել իրենց «գավառը», անպայմանորեն «վրեժխնդիր» լինելու համար այն նվաստացումների համար որ կրել են անիրավ մայրաքաղաքի իրականությունից ու կոմերիտական կուսակցական ուղին են ընտրել… որը ցավալիորեն իրենց այսօր կանգնեցրել է այն փաստի առաջ որ երկուսի ձեռքերին էլ անմեղ Հայի արյունով են շաղախված, սկսած Հոկտեմբերի քսանյոթից մինչեվ Մարտի մեկը: Ինձ համար անհասկանալին այն թե ինչպես իրենց Ղարաբաղյան մարտերի հերոս հորջորջող մարդիկ կարող էին թույլ տալ կրակել անմեղ մարդկանց վրա: Ռուբոյի ընդվզման ակունքը կարծում եմ ես հեց դա է:
ինչպիսի՞ տրամաբանությամբ է առաջնորդվում Պ-ն Աբրահամյանն, որ հայտարարում է ,թե “Որևէ կապ չունեն թե ինչպիսի՞ ծագում ունեն ու ինչպիսի՞բարոյահոգեբանական մթնոլորտում են աճել, դաստիարակվել ու պաշտոների տիրացել , ” մեր երկրի ղեկավարները” , այն դեպքում , որ
հետեվելով մեր երկրում անցած տարիների ու այժմ էլ քաղաքական իրադարձություններին, համացանցային ու տարբեր տեղեկատվական աղբյուրներին հնարավոր ձեռքբերված լրատվություններին , վերլուծական հոդվածներին , ինտեռնետում տպագրված արխիվային փասթաթղթերին, միանգամյան կարելի է պնդել, որ, Սեռժ – Ռոբիկ հանցագործ տանդեմը, մարդկային բարոյական արժեքների, պատասխանատվության, ինտելեկտի անհրաժեշտ չափանիշների մեծ պակասով, Բաքվի կուսակցական դպրոցներում, թուրքական պնակալեզության, քծնանքի, մարդասպանությունների, ու դավադրությունների արժեհամակարգով են սնված,
իրենց ապրած կյանքում աչքի են ընկել գավառական անպատկառությամբ ,լկտիությամբ , ժողովրդին առհամարելու հանդգնությամբ ( НАХАЛЬНЫЙ ), որը մեկ ավելորդ անգամ ընդգծվեց սերժի կողմից կողմից անցկացված նախընտրական քարոզչության ժամանակ`
դիտեք խնդրեմ ասածս հաստատող այս տեսահոլովակը`
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=qOy2dsuLgz4#!
Քարոզարշավի անմոռաց պահերը
նախագահի աթոռը զավթելով, արդեն տասն հինգ տարիներ, իրենց կողմից ձեվավորած ղարաբաղյան կլանի օգնությամբ, իրար նեցուկ դառնալով, շարունակում են ընտրակեղծիքներով Հայաստան երկրում օլիգարխների բազմացման, կաշառակերության, ամենաթողության, անպատժելիության իրավիճակը զարգացնել , “ԴԱՆԱԿԸ ՀԱՍՑՆԵԼՈՎ ՈՍԿՈՌԻՆ”, Անընդհատ խոչնդհոտելով երկրի նորմալ զարգացմանն, որի անհերքելի ապացույցն է նաեվ այս վերջին, իրենց կողմից կազմակերպած, արդյունքների կեղծումով խայտառակ նախագահական ընտրություններն, որն էլ առաջ է բերել այսօրվա մեր “թշվառ” ժողովրդի ցասմանն ու զայրույթին, երկրի վթարային իրավիճակն` ԱՐՏԱԳԱՂԹԻՆ…
Ընթերցողներն արտահայտնեցին իրենց բացասական հույզերը Ռոբերտ Քոչարյանի եւ Սերժ Սարսյանի նկատմամբ, որոնք իմ հոդվածի հետ կապ չունեն:
Շատ էլ լավ կապ ունեին:
Դուք անընդհատ հայտնի մուլտֆիլմի հերոսի նման վերջում ասում եք՝ “Давайте жить дружно”…
Հարց.
1.Եթե Արցախը պետք է ազատագրեինք ու շնորհիվ քոչարյանասերժական կլանային դատողության՝ Արծախը դատարկեին,իսկ Հայաստանը վերածեին խոպանի ու գռփել-թալանելով կուտակեին ՀՀ տարեկան պետբյուջեի կրկնակի չափով հարստություն,ապա կարելի՞ է փաստել,որ այդ կլանի ,,հայրենասիրական,, մարմանջն իրականացվել է հարյուր տոկոսով.
2.Կևորկովի նման հայատյացի նախկին լակեյը հային ,,խփելուց,, մուղամի տակ պար գալուց,ծեր,անօգնական կնոջ վրա հարձակվելուց,խիյարային դատողոււթյուններ անելուց և վերջապես հոկտեմբերի 27 իրականացնելուց ու հայաստանի քաղաքացու վրա կրակ բացելու հրաման տալուց և 10 անմեղ զոհերի արյան պատասխանատվության տակ մտնելուց բացի՝ ուրիշ բանի ընդունա՞կ է,արդյոք…
Առայժմ՝ այսքանը:
Ակնկալում եմ բաց,շիտակ ու անպաճույճ պատասխաններ…
Կարծում եմ պետք չէ արժեվորել էտ տեսակ տրամադրվածություններին, դա բնորոշ է նմանատիպ իրավիճակում հայտնված բոլոր ազգերին, այսօր եթե գնաք Գերմանիա և բնակիչներին հարցուփորձ անեք արևմտյանը քննադատում է արևելյանին ,արևելյաննել արևմտյանի բնակչությանը, կարևորը նա է, որ կարողանանք պահել ձեռք բերվածը, մնացածը սերունդների ընթացքում միաձուլվելու ենք…
Բաց,շիտակ ու անպաճույճ պատասխանում եմ: 1991-2013 թվականներին ՀՀ-ում տեղի ունեցած հանցագործությունները, այդ՝ թվում 95 թվականից սկսած ընտրությունների կեղծումը, ինչպես նաեւ «հոկտեմբերի 27-ը» եւ «մարտի 1-ը» որեւէ կապ չունեն այն հանգամանքի հետ, որ Լեռնային Ղարաբաղի ինքնավար մարզը 70 տարի մտնում էր Ադրբեջանի ԽՍՀ կազմի մեջ, ինչպես նաեւ այն հանգամանքի հետ, թե ովքեր էին ղեկավարում այդ մարզը եւ ովքեր էին այդ ղեկավարների մոտ աշխատում:
Պարզ է…
Բաղրամյան պողոտայով,դեպի Օպերա՝ գնում էին 2 տրամվայ…Դրանցիցից մեկը կարմիր գույնի էր,մյուսը թեքվեց դեպի Պռոշյան փողոց…
Լիովին համամիտ եմ, որ 1995 թվականից սկսած մեր երկրում ընտրությունները կեղծվել են, սակայն երբ ասվում է, թե, մասնավորապես , ՛՛մարտի մեկը՛՛ որևէ կապ չունի երկրի՝ տվյալ պահի ղեկավարության ինչպիսի միջավայրում ձևավորված լինելուն ու ըստ այդմ՝ նրանց աշխարհընկալման ու դավանած արժեհամակարգի հետ, համաձայնել չեմ կարող: Նախ՝ թերագնահատել կամ բացառել անհատի դերը պատմության ընթացքի վրա չի կարելի:
Եթե փորձենք զուգահեռներ տանել 1996թ. և 2008թ. կեղծված ընտրությունների միջև, ապա կստանանք միանգամայն հակառակ պատկերներ: 1996թ. ընդդիմության առաջնուրդը և ըստ էության դեֆակտո հաղթած թեկնածու Վազգեն Մանուկյանը իբր անզգուշորեն ժողովրդին տարավ բռնությունների, սակայն Տեր-Պետրոսյանը զերծ մնաց հրազեն կիրառելու գայթակղությունից, ինչ շնորհիվ բարեբախտաբար զոհեր չունեցանք:
Բոլորովին այլ իրավիճակ էր 2008թ. Դեֆակտո հաղթած Տեր-Պետրոսյանը բացառապես խաղաղ հանրահավաքների միջոցով կարողացավ երկրում ստեղծել վերելքի մթնոլորտ, և Սահմանադրական դատարանի որոշումը բոլորովին էլ կանխորոշված չէր, ինչն էլ իմ խորին համոզման դարձավ 2008թ. մարտի մեկի առավոտվա վայրագություններին ապա և երկոյան սպանդի գլխավոր պատճառ: Դե հիմա եկեք անկեղծորեն համեմատենք Տեր-Պետրոսյանին մի կողմից և Ռոբերտ Քոչարյանին ու Սերժ Սարգսյանին մյուս կողմից և հարց տանք մեզ. նրանց դրսևորած վարքագիծը կրիտիկական իրավիճակում կապ ունե՞ր նրանց ձևավորած միջավայրի և նրանց որդեգրած արժեհամակարգի հետ, թե՝ ոչ:
Իմ ընկալմամբ ազգի առաջընթացը տեղի է ունենում հետևյալ մեխանիզմով. որևէ կերպ առաջնորդ դարձած անհատը կատարում է քայլեր, որոնց և ժողովրդի ջանքերի շնորհիվ երկրում ստեղծվում է նոր վիճակ, հնարավորություն տալով ղեկավար անհատին կատարել առաջընթացի համար անհրաժեշտ հաջորդ քայլը, և այդպես շարունակ, և եթե հանկարծ Սերժ Սարգսյանին որևէ կերպ հաջողվի կառչած մնալ աթոռից, ապա մենք կունենանք վերը նկարագրած առաջընթացի ճիշտ հակապատկերը, ինչն ունեցել են վերջին հինգ տարների ընթացքում:
Խնդրում եմ ԼՏՊ-ին մի սրբացրեք,նա սկիզբ դրեց մեր դեմ խաղ չկա կարգախոսին:
Միանգամայն, համաձայն եմ այստեղ պարոն Հակոբ Մարգարյանի հմնավորմանը և նույնքան, համաձայն պարոն Ռ.Հախվերդյանի հետ: Այո, իրենք իրենց մակարդակով շատ ցածր են կառավարելու հինավուրց, համաշխարհային քաղաքակրթության օրրաններից մեկը՝ մեր հինավուրց Հայաստան աշխարհը: Առավել ևս, բացահայտորեն, իմ անվստահությունն եմ հայտնում նրանց կառավարությանը, որն ըստ էության զավթել է իմ երկիրը և իմ ազգին, համբերատար ոճրագործի հանդարտությամբ տանում վերջնական ոչնչացման՝ սուտ հագնելով հայի կերպար: Մենք ոչ մեկս հստակ չգիտենք նրանց՝ ռուբիկ, սերժիկ զույգի ազգային պատկանելություն ու նրանց ինքնությունը: Մեզ միայն մի բան է հստակ հայտնի՝ նրանց ԹՇՆԱՄՈՒԹՅՈՒՆԸ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՐԴԻ ՆԿԱՏՄԱՄԲ: Նրանք սիրում են Հայաստանն ԱՌԱՆՑ ՀԱՅ ժՈՂՈՎՐԴԻ: Դրա համար էլ դատարկում են այն և թույլ չեն տալիս ժողովրդի աճին: Իսկ եթե մեր ժողովուրդը սխալմամբ հանդուրժի նրանց իշխանության վերարտադրությունը՝ մի քանի տասնյակ տարի հետո հայ ժողովրդի փոխարեն սնկի պես այդտեղ կաճի սուտ հայի կերպար ընդունած նրանց այդ պիղծ սերունդը, որ Սերժ Թանկյանի նամակ-պատասխանում, սերժիկի թույլ տված հետևյալ վրիպակով բացահայտում է իրենց այդ գաղտնի նպատակի վերջնական սպասելիք արդյունքը. «…որ բացճակատ գոռանք՝ «ազատություն, մենք ազատ ենք: Որ հպարտորեն կոչ անենք բոլորին՝ եկե’ք, հետ, դեպի գետը Արազ…»: Ինչպես տեսնում եք այդ նպատակով է դատարկվում Հայաստանը՝ փոխարենը իրենց, սակայն մեզ համար դեռևս անհայտ, յուրայիններին կանչելու և նրանցով Հայաստանը բնակեցնելու համար: Ռ. Հախվերդյանի այդ հայտարարության մեջ, նույնպես, կա այն ենթատեքստը, որ մեր երկիրը զավթել ու կառավարում է, ներկայումս, մեր թշնամի երկրից ոմն մեկը, որի Արցախցի հայ լինելը՝ կասկածելի է, հենց իր սերժիկի զավթիչ լինելու փաստով, իր հայատյաց գործունեությամբ, թշվառություն, տառապանք և արտագաղթ բերող դաժան քաղաքականությամբ:
Ղարաբաղցին բնակվում է Ղարաբաղում.
«Երեւանցի» (մոտ ապագայում` ամերիկացի) Սերժիկն ու «մոսկվացի» Ռոբիկը խայտառակում են ղարաբաղցու անունը:
Ժողովուրդ ջան, ոնց եմ ձեզ սիրում….
Լլրագրողներին ու խմբագիրներին թվում է թե կարող են պտտել թեմաները ոնց կուզեն եվ ուր կուզեն . Սիրելի ,,Առավոտ,, մենք վաղուց էտ տարիքից դուրս ենք եկել…..
Lilit Simonian-Le Cadre
Անցյալ օրն, այսինքն երկու օր առաջ. հերթական պատահական հեռատեսլային դիտումս խորապես ցնցեց, բայց եւ բացահայտեց որոշ բաներ: Ուրեմն, Ռուսական ՌՏՌ ծրագրով լուրերը լսելիս այսպիսի մի ,,նորության,, հանդիպեցի: Ռեպորտաժ էին սարքել, եւ հավանաբար պատահականություն չէր հիմա դրա մասին խոսելը, սիրիահայերի մասին: ՊԱրզվում է, թե սրիրիահայերի պատմական հայրենիքը ոչ ավել ու ոչ պակաս ռուսահայատանն է, ուր Սիրիայի խառնակ վիճակից վերադառնում են սիրիահայերը: Բանից պարզվում է, որ նրանք ոչ թե ցեղասպանությունից մազապուրծ եղած եւ Դեր Զորի անապատներով Սիրիա հասած հայերի սերունդն են, այլ ռուսահայաստանի….Երկրորդ բացահայտումն էլ այն էր, որ ,,իրենց պատմական հայրենիք,, հասնելով, գալով Հայաստան,բոլորը չէ, բայց նրանցից շատերը Սփյուռքի նախարարության աշխույժ ու հայրենանվեր գործունեության շնորհիվ աշխատանք ու բնակարաններ են ստանում: Իսկ ամենակարեւորն էլ այն էր, որ ,,իրենց պատմական հայրենիք,, ռուսահայաստանում առաջին իսկ խնդիրը նրանց ռուսերենի ուսուցումն է, որ նույնպես ապահովում են ,,հայրենասեր,, իշխանությունները, սիրիահայերին վեցամսեա ժամանակահատվածում ռուսերենի դասընթացներ ապահովելով….
Ես հասկացա: Բոլոր բռնապետերը, որոնք որեւէ երկրում մարդկության պատմության ողջ ընթացքում երբեւէ կրակել են իրենց դեմ դուրս եկած ժողովրդի վրա, բոլոր նրանք հոգու խորքում ղարաբաղցիներ էին՚:
Պ-րն Աբրահամյանը, ինչպես միշտ, կոնկրետ բան չի ասում:
Հարգելի խմբագիր, նորից ուզում եմ նշել իմ վերեվում արտահայտած միտքը վոր ղարաբաղցի , արտաշատցի, ախպար լինելը կապ չունի եւ Ռուբենի ասածը դրա հետ կապ չունի, մադը կարող է Երեվանի հրապարակում ծնված լինի բայց լինի գավառամիտ, Ռուբիկի ասածը դա է, եվ ինչպես Սեֆիլյանը նշեց երեկ, պետք չի սեպ խրել մեր ժողովրդի եվ Ղարաբաղի միջեւ Ռոբիկի եւ Սերժիկի պատճառով: Ղարաբաղցիները իրենք այդ երկուսի զոհերն են:
Հախվերդյանի թե տեսքը, թե խոսալու ձևը, թե այն, որ, իբր թե, “լավ” միտքը այդքան վատ է արտահայտել ( չնայած բազմաթիվ “ճիշտ” հասկացածների) եւ ընդհանրապես իր երկրորդ սորտի “արվեստը”, իր իսկ գավառական կերպարի մասին այնքան են ասում, որ քննարկելն էլ է իզուր։
ո՞ր մի “ոչ գավառական” դաստիրակությամբ մարդը իրեն պիտի թույլ տալ էտ տոնով, բառերով եւ ընդհանրապես կեցվածքով խոսալ մարդկանց առաջ, ինչպես անում է Հախվերդյանը։ Լսողներն են ափսոս։
Ընդհանրացնելով՝ նույնիսկ ընդունելով, որ երկրի ներկա վիճակը ահավոր է, գնալ փոփոխության լսելով եւ հետևելով Հախվերդյանի նման հռետորներին, առնվազն անխելքություն է, եթե ոչ ինքնասպանություն․․․․
Հարգարժան Արամ Աբրահամյան, եթե ուզում եք թեժացնել բանավեճի կրակը, պետք չէ այն տանել պրովակացիոն դաշտ: Ոչ մեկն էլ չի ասել, թե ,,Բոլոր բռնապետերը, որոնք որեւէ երկրում մարդկության պատմության ողջ ընթացքում երբեւէ կրակել են իրենց դեմ դուրս եկած ժողովրդի վրա, բոլոր նրանք հոգու խորքում ղարաբաղցիներ էին՚,,: Ղարաբաղցիք, ինչպես և ապարանցիք, իջևանցիք, երևանցիք իրենց մեջ կրում են հայ ազգի լավագույն նաև վատթարագույն գծերը: Արդեն գրեթե ազատվել ենք մեր ազգի միասնությունը քայքայող այն ժանգանյութից, որով արդեն քանի տարի մտցրել են մեր ավշատար անոթների մեջ և շարունակ թունավորում են մեր օրգանիզմը: Պետք չէր քննարկման նյութ դարձնել այն դատողությունը, որ սիրված մի արվեստագետ ղարաբաղից եկած երկու մարդու, որոնք դարձել են երկրի նախագահներ, անվանել է Ադրբեջանից եկած գավառամիտներ:Շատ հաճախ Ձեր առաջնորդողներում Դուք ևս չեք խնայում հայաստանցի գավառամիտ պատգամավորներին, նախարարներին, չինովնիկներին: Նույն հաջողությամբ նրանցից մեկը կամ երկուսը կարող էին դառնալ երկրի նախագահ` չդադարելով մնալ գավառամիտ: Կարծում եմ շահեկան կլիներ, եթե Ձեր հաջորդ առաջնորդողում հերքեիք կամ հաստատեիք որ այս երկու անձինք ոչ թե գավառամիտներ , այլ լուսավոր գաղափարներով օժտված առաջնորդներ էին և դեռ շատ երկար մենք պիտի հպարտանանք նրանցով: Հասկանալի է, որ մինչև ընտրությունները դա չէիք կարող անել, բայց ընտրությունից հետո, հիմա էլ ուշ չէ, կարող եք անել: Դա արդեն առողջ բանավեճի նյութ կդառնա: Իսկ Ռուբեն Հախվերդյանին թողեք իր երգը երգի, ժողովուրդը նրան սիրում է, ժողովուրդը նրան ներում է:
Դատելով մեկնաբանությունների առատությունից, արդիական թեմա էր:
Հ.գ. Քանի որ չհասցրեցի մի քանի վայրյան ավելի շուտ ուղարկել՝ խոսքս նախավերջին պատասխանի մասին է:
Շնորհակալ ենք, որ վերջապես հասկանալի է, որ իսկական արցախցի հային մենք հարգում ու սիրում ենք դարերի խորքից մինչև այսօր:
Հարգելի պրն . Աբրահամյան, եթե 1828 թ Թուրքմենչայի պայմանագրով, իմ նախնիները բախտի բերմամբ հայտնվեին ոչ արարատյան դաշտավայրում այլ արցախում” Սահակ եպիսկոպոսի առաջնորդությամբ, միևնույն է համաձայն չեմ Ձեր հոդվածի հետ: Պարզից էլ պարզ է
Հախվերդյանի հնչեցրած խոսքը չէր կարող վերաբերել արցախցուն ու արցախին, որտեղ իմ ընկերներից էլ հերոսաբար զոհվածներ կան: Համաձայնեք , որ նախ և այս պահին էլ Հայաստանը
ղեկավարվում է հենց Ռուբոյի նշած և ճնշող մեծամասնության համար անընդունելի մեթոդներով:Այստեղ շատ ցցուն երևում է ղեկավարման պատճառահետևանքային կապը: Իսկ Ռուբեն Հախվերդյանի ասածին ` համաձայնեք”, Դուք էլ թաքուն համամիտ էք :
Այս պահին էլ Հայաստանը ղեկավարվում է մեծամասնության համար անընդունելի մեթոդներով: Դրա հետ ոչ թե թաքուն, այլ բացահայտ համաձայն եմ: Որ դա որեւէ կապ ունի այն հանգամանքի հետ, թե պատմական Հայաստանի որ գավառից են այդ երկու ղեկավարաները՝ դրա հատ համաձայն չեմ:
Կարծում եմ, այս ձևակերպման հետ կարելի է չհամաձայնել միայն մի դեպքում՝ երբ բանավիճելու շատ մեծ ցանկություն կա: Այն արժեքավոր եմ համարում նաև, քանի որ անուղղակիորեն տալիս է այսօրվա քաղաքական ճգնաժամի հանգուցալուծումը.
Կոնսենսուս = ՀՀ – ՍՍ;
Առաջարկում եմ մեր մեջ փնտրենք այս անմխիթար վիճակի պատճառները – նունը լևոնի ժամանակն եր (արարատցիների կլանը); Իսկ մոռացել եք ինչ թալան եր գնում երևանցի Դեմիրճյանի կենտկոմի քարտուղար լինելու ժամանակ?Ռաֆֆիից էլ մի առանձնապես սպասելիքներ չունեմ…
Մի տեսակ ամբողջ քննարկումը հենց սկզբից շարժվեց ոչ այն հունով, որով իրականում պետք է շարժվեր: Հախվերդյանը թույլ է տվել լեզվի սայթաքում, թե չի մտածել ինչ է ասում և այլն,և այլն, կարևոր չէ, մի բան փաստ է.,
ա. թույլ է տվել կատարելու անպատասխանատու հայտարարություն, որը պատիվ չի բերում ոչ իրեն, և ոչ էլ որևէ հայի
բ. նրա նման մեծությունը /համենայնդեպս ինձ համար այդպես է/ իրավունք չուներ նմանապես արտահայտվելու:
Հետևաբար, թե ,,նա այդպես չի ասել…,, նա ուզում էր ասել…,, ,,նա բոլորովին այլ բան նկատի ուներ,, և այլն, Ռուբենին արդարացնելու անփառունակ փորձեր են: Կարծում եմ պետք չի կրակի վրա յուղ լցնել: Մարդ է, սխալվել է, անցավ գնաց: Հո չենք սպանում նրան, պարզապես ասում ենք, որ մյուս անգամ այլևս մեր պապական Արցախը ,,ադրբեջանական գավառ,, չանվանի, թե չէ մեկ էլ տեսար, վաղն էլ մի բանաստեղծ կամ նկարիչ կանգնեց ու ասեց ,,Սյունիքը ադրբեջանական գավառ է,, կամ ,,Ջավքախքը հին վրացական հող է,,: Մարդ է, երգարվեստի մարդ,երևի չգիտի պատմությունը: Ինչ վերաբերում է նախագահների ծագման հետ հայտարարություններ անելուն, ապա
1.Լևոնն էլ հո ղարաբաղցի չէր, բայց նրա օրոք կյանքն իրոք դժոխք էր: Ովքեր մոռացել են, ուրեմն հիշողության հետ պրոբլեմներ ունեն,
2.Ներկայիս ՀՀ կառավարությունում գտեք թեկուզ մի ղարաբաղցի նախարար:
Իսկ երկիրը կառավարությունն է կառավարում, հարազատներս, կա-ռա-վա-րու-թյու-նը…:
Թե չէ` ղարաբաղցի, ախպար, ջավախքցի….ինքնամաքրվելու կարիք ունենք, բարեկամներս, միմյանց հանդուժել ու սիրել սովորելու, ոչ թե մեղավորներ փնտրելու, սևացնելու կամ արդարացնելու…
Այստեղ արդեն սխալվում եք , հարգարժան Արամ Աբրահամյան: Եթե նույն գավառի ծնունդ երկու ղեկավարները աշխատում են նույն ոճով, նույն արժեհամակարգով, նրանցից մարդիկ հոգնում են, փոփոխություններ են ուզում տեսնել:10 տարի նույն ջուրը, նույն ջրաղացը: 10 տարի անապակ ջուրն անգամ նույն տեղը մնալով նեխվում է: Չասենք ղարաբաղցի, ասենք ապարանցի: 10 տարի ապարանցի գլխավոր դատախազը նույնպես անտանելի է դարձել իր ապարանցի տեղակալով:Միթե կարծում եք այդ տեղակալին նա ընտրել է արդարադատության շահերից ելնելով : Ոչ ամենևին, այդ տեղակալից շատ ավելի գրագետ և ազնիվ, արդարամիտ իրավաբաններ կան չորս բոլոր, պարզապես գլխավոր դատախազը կամ իրեն իրավահաջորդ է պատրաստում, կամ իր սխալները կոծկող հավատարիմ մարդ է պահում: Երբ նույնը այդ բանը տեղին է ունենում երկրի առաջնորդի մակարդակով, դա արդեն աղետ է երկրի համար, ահա թե ինչու մարդիկ չեն հանդուրժում ղարաբաղցի երկու համանման նախագահներին, նրանք երկուսն էլ դառնում են ժողովրդի աչքի փուշը, թեև նրանք էլ կարող են արժանի ծառայություններ ունենալ: Պատմությունը վաղուց մերժել է թագավորական դինաստիաները:
Հարգել Արամ, ինձ ոչ թե ոգեւորում է այն հանգամանքը, որ որեւէ արցախցի երբեք չի զգացել Արցախը որպես Ադրբեջանի մաս, այլ մտահոգում է այն, որ անգամ այն բանից հետո, երբ հայերը, 1988-ին, Արցախը տեսնելով որպես հայկական պետականության անբաժան հատված, կարելի է ասել մի մարդու նման ոտքի կանգնեցին հանուն հայկական այդ հողի, անգամ այն բանից հետո, երբ 1989թ. դեկտեմբերի 1-ի ՀԽՍՀ Գերագույն խորհրդի եւ ԼՂԻՄ Ազգային խորհրդի համատեղ նիստում ԼՂԻՄ-ը ՊԱՇՏՈՆԱՊԵՍ հայտարարվեց ՀԽՍՀ-ի մաս, կայացած փաստ, որը արձանագրվեց նաեւ 1990 թ. մայիսի 20-ի ՀԽՍՀ Գերագույն խորհրդի ընտրություններով, փաստ, որը մեկ անգամ ես հաստատվեց 1990թ. օգոստոսի 23-ի Անկախության Հռչակագրով, անգամ այն բանից հետո, երբ ՀՀ քաղաքացիները ցայսօր ծառայում եւ զոհվում են Արցախում, հայ ազգի ոչ մի հատված` ո՛չ պետական, ո՛չ մշակութային, ո՛չ քաղքենիական, եւ ընդհանրապես ո՛չ մի մակարդակով ՉԻ ԸՆԿԱԼՈՒՄ ԱՐՑԱԽԸ ՈՐՊԵՍ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍ: Այս հարցում մեղավոր ենք բոլորս` Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի, Ռոբերտ Քոչարյանի եւ Սերժ Սարգսյանի գլխավորությամբ: Եւ եթե մենք չպիտի ընկալենք Արցախը որպես ՀՀ-ի մաս, եթե պիտի խեղկատակային հրճվանքով գովերգենք հայկական մեկից ավելի պետականությունը, ապա այս պարագայում, անձամբ ինձ համար բացարձակապես մեկ է, թե` լինի դա անցյալում, թե ներկայում, ընկալվել է, թե ընկալվում է Արցախը Ադրբեջանի կամ Ուզբեկստանի մաս, նա ընդհանրապես կընկալվի, թե չի ընկալվի: Հետեւաբար, իրենց արցախցի զգացողներին էլ ես կընկալեմ ճիշտ այնպես, որքանով Արցախն ԱՅՍՕՐ ընկալվում է որպես Հայաստան: Սրա մասին, սակայն, ոչ ոք չի խոսում:
Եթե Ղարաբաղ կոմիտեի «ձերբակալված» «քաղաքական այլախոհներին» Մոսկվայից էտապով ուղարկեին Կրասլագ, 1990-1991-ին (քանի դեռ Խորհրդային Միություն էր) կվերադառցնեինք Նախիջեւանը, 1992 – ին Արցախը կդառնար անկախ պետություն Գանձակ մայրաքաղաքով, իսկ 1993-ին Բաքուն վարձով կտաինք բրիտանացիներին: Ու չէր լինի ոչ ԼՏՊ, ոչ ՍՍ, ոչ էլ ՌՔ…
Գավառացի քոչարյանը վերջերս մեզ նորից հիշեցրեց , որ իրենք Սերժի հետ համերկրացի են եվ հենց դրա պատճառով չի առաջադրվում… . Էնպես որ…, քանի դեռ ձուկը գլխից է հոտած, քանի գործ ունենք մակարդակի ԲԱՑԱՐՁԱԿ բացակայության հետ, մեզ մոտ ոչինչ չի փոխվելու.
<> կարլի է գտնել ցանկացած <> ներկայացուցչի մոտ – Արարատի, Ապարանի, Երևանի: Հպարտանալով օրինակ մարշալ Բաղրամյանով, ոչ մեկիս մտքով չի անցնում նրա <> ծագումը, ասում ենք – հայ է: Այդ մոտեցումը պետք է ցուցաբերել նաև Ռոբերտի ու Սերժի պարագայում:
Ինչպես տեսնում ենք այս թեմայի մեկնաբանությունները,՝ աննախադեպ շատ են և ընդարձակ, որը
խոսում է այն մասին, որ տվյալ թեման ունի շատ ավելի լուրջ մեկնաբանման կարիք, իհարկե ոչ,՝
մերուժան տեր-գուլոյանների, մազմուզյանների, կամ այլ քյալագյոշյանների կողմից:
Երբ Արամ Աբրահամյանը ասաց, որ իր պապերը Շուշիից են, այն բոլորովին չփոխեց իմ խորին
հարգանքի չափը իր նկատմամբ: Կասեմ ավելին, որ եթե հրաշքով հնարավորություն ստեղծվեր, որ
նա առանց ցնցումների լիներ մեր երկիրի նախագահի պաշտոնում գոնե 5 տարի, ապա համոզված եմ,՝ Հայաստանը կվայելեր աշխարհի կողմից այն հարգանքը, որը այսօր վայելում են քիչ երկրներ:
Համոզված եմ, որ նման եթե-ն բացառվում է քանի որ Արամ Աբրահամյանը չունի իրեն պաշտպան
կանգնելու այն հնարքները, որոնք անհրաժեշտ են այսօրվա նախագահի բնութագրին, որը ինձնից
լավ գիտեն շատերը, և որը մի խոսքով ասած՝ շրջանցել ամեն օրինական բան, հանուն թալանի:
Ինչ վերաբերվում է Ռաֆֆի Հովհանիսյանի նախագահությանը,՝ ապա նրա արյան մեջ է արդարութ-
յան արժեքը, և ի տարբերություն Ա. Աբրահամյանին, նա կարող է նաև ուժով կանգնել ընդեմ չարի:
Եթե գործող նախագահ կոչվողը, փորձի ևս 5 տարի երկիրը փորձությունների ենթարկել, ապա
բոլոր աղետալի հետևանքներից բացի, լուրջ տարաձայնություններ կառաջանա,՝ Հայաստանի և
Արցախի բնակչության միջև, որը քիչ կործանարար չի լինի ազգի համար, քան մնացած փաստերը:
Սովորական մարդկային զայրույթները, կարող է ցանկացած պահի դուրս գալ գիտակցության շրջանակներիից, ինչպես լինում է՝ երբ մի փոքր բանից հարազատ եղբայրները դառնում են թշնամի: Այստեղ մեծ գործ ունի ազգի մտավորականությունը, որը այս օրերին ցավոք գտնվում է,՝
կաթվածահար վիճակում, երբեմն հիշատակելով մեր մեծերին,՝ Նարեկացուն, Քուչալին, Կոմիտասին, Խաչատրյանին բոլորովին անհասկանալի, կամ էլ անէական առիթներով:
Մենք երևույթների մեկնաբանությունների հետևից ընկնելով մոռանում ենք այն ծնող պատճառների մասին,որը կայանում է նրանում,որ տասը տուն քանդաժ,տասը դիակների վրայով նախագահի աթոռին տիրացած մարդը երկրորդ անգամ դրեց իր թեկնածությունը նախագահ դառնալու համար և ավելի կատարելագործված ընտրակեղծիքներով նորից փորձում է մարսել կերածը:Նման անբարոյական դաշտում բարի պտուղ աճել չի կարող:
Խմբագրի տեսկետին միանգամայն համանիտ եմ: Ժողովուրդ ջան, արդեն շատերդ մաքսիմալիզմի գիրկն եք ընկնում:Ինչ որ Բուլգակովյան գրչին արժանի իրավիճակ է ստեղծվել: Բանը նրան է հասել, որ մարդիկ կան, որոնք համաձայն են Արցախը ՀԱՄԱՐԵԼ ադրբեջանական գավառ, ինչ ա թե Ռուբոն ճիշտ ասած լինի… ՍԹԱՓՎԵՔ’…
Սայթաքել է մարդը, ուրիշ բան է ուզեցել ասի: Դե հիմա մեր Ռուբենն ա (իր երգերը իրեն շատ հարցերում ներվելու իրավունք են տալիս): Իսկ եթե ենթադրենք մի օր գա ասի, որ հենց այդ էլ նկատի է ունեցել ու լավ էլ արել է, ապա ոչ մի իր գրած երգ, որ շատ եմ սիրում, ինձ չի ետ պահի նրանից, որ ասեմ, թե նման բան ասողը ԻՆՉ Ա ԿԵՐԵԼ…
Բացի այդ, եթե ուշադի կարդաք “Վարպետը և Մարգարիտան”, կհասկանաք, որ Հիսուսն ու սատանան շատ ավելի լավ ու բարեկամական հարաբերությունների մեջ են, քան նրանց հետևորդները… Շատ մի ոգևորվեք, հիմա էլ է այդպես, ոչինչ չի փոխվել: