Պարոն Սարգսյան Ճակատագիրը Ձեզ եզակի հնարավորություն է ընձեռնել:
Ձեզ հնարավորություն է տրվել մանր կլանային, թիմային ու կուսակցական շահերի մեջ բզկտվող պետությունը, ժողովրդից երես թեքած պետությունը դարձնել ժողովրդի պետություն:
Կարծում եմ դուք այնքան խոհեմություն կունենաք, որ վեր կկանգնեք անձնական ու կուսակցական ամբիցիաներից, վեր կկանգնեք մանր շահերից ու կանեք այն քայլերը, որի կարիքը այսօր զգում է երկիրը, զգում է Հայաստանի քաղաքացին:
Դուք չեք կարող չտեսնել, որ ժողովուրդը մերժում է այն ընթացքը, այն ուղին, որը որդեգրել է իշխանական վերնախավը:
Կարդացեք նաև
Չեք կարող չտեսնել, որ երկրում ոտնահարված են քաղաքացու շահերը, իրավունքները, անվտանգությունը:
Չեք կարող չտեսնել որ ժողովուրդը իր բողոքը հայտնում է երկրից հեռանալով:
Դուք այդ ամենը շատ լավ գիտեք: Եթե չիմանայիք, Վարդենիսի, Ապարանի և Աշտարակի ելույթներով չէիք դիմի ժողովրդին ու չէիք բարձրաձայնի այն, ինչը Ձեզ սատարող ուժերի համար հավասարազոր էր մահվան դատավճռի:
Դուք գիտեք, թե ինչ լրջագույն սպառնալիքների և մարտահրավերների առջև է կանգնած մեր երկիրը և համոզված եմ, շատ լավ հասկանում եք, որ դրանք հնարավոր է հաղթահարել միմիայն համաժողովրդական միասնության հասնելով, միմիայն վստահության դաշտ ձևավորելով:
Իսկ ինչպես պետք է ձևավորել այդ վստահության դաշտը:
Վստահության դաշտի ձևավորման համար, դուք պետք է սկսեք իշխանությունը ժողովրդին վերադարձնելու գործընթացը, հրաժարվելով այն ուժերի ծառայությունից, որոնք Ձեր խոսքերով “ամեն ինչ արել են, որ Հայաստանը դառնա պղտոր ՃահիՃ”: Անկախ նրանից, դրանք կուսակցական ուժեր են, թե քրեա-օլիգարխիկ: Անկախ նրանից, թե ինչ լոզունգներով են այդ ուժերը հանդես գալիս: Անկախ նրանից, թե ինչքանով են Ձեզ նվիրված և հավատարմության ինչ երդումներ են տալիս:
Այս ընտրությունները հերթական անգամ ապացուցեցին, որ վարչական, ֆինանսա-քրեա-օլիգարխիկ լծակների օգտագործմամբ, իշխանության վերարտադրության մեխանիզմը գործում է անխափան: Դրա համար էլ անիմաստ է թվեր հայտարարելը, թվերի վրա կենտրոնանալն ու շեշտադրումներ անելը:
Պետք է շեշտադրումը անել այն բանի վրա, որ Հայաստանի ժողովուրդը մերժում է արդեն մեկ ու կես տասնամյակից ի վեր հաստատված իրավունքի ոտնահարումը, երկրի թալանը, ատելության և մերժման մթնոլորտը, հասարակության հատվածայնացումն ու ոգու փոշիացումը:
Պետք է հասկանալ, թե այս քվեարկությամբ ինչն է ընտրել և ինչն է մերժել ժողովուրդը:
Եվ առանց մանր, թիմային ու կուսակցական շահեր հետապնդող ուժերի, հենվելով միմիայն ժողովրդի վրա, գնալ ժողովրդի ցույց տված ճանապարհով, երկիրը այս “պղտոր ճահճից” հանելու ճանապարհով: Պետք է սկսել երկիրը և իշխանությունը ժողովրդին վերադարձնելու գործընթացը, քաղաքացու հավատը առ պետություն վերականգնելու գործընթացը:
Դա է պետության և ազգի մասին մտածող, պետական, ազգային գործչի ճանապարհը:
Սմբատ Այվազյան
27 փետրվար 2013թ
Հարգարժան Սմբատ Այվազյան, հայտնում եմ ին համաձայնությունն ու համերաշխությունը Ձեր կոչում արտահայտած բոլոր մտքերին: Շատ թերահավատների այն կարող է անիրատեսական թվալ, սակայն ես ևս համամիտ չեմ դրան: Ի տարբերություն իր նախորդի՝ Ռոբերտ Քոչարյանի, որը միշտ պնդել է, թե ինքը որևէ պարագայում հրաժարական չի տա, Սերժ Սարգսյանը գոնե հայտարարել է. /եթե չեմ սխալվում՝ 2007 թ./ Ես հրաժարական կտամ մի դեպքում միայն, եթե զգամ, որ իմ հետագա պաշտոնավարումը կվնասի Հայաստանի Հանրապետությանը: Համաձայն իր իսկ հայտարարության, ըստ իս, նա պետք է հրաժարվեր պաշտոնավարումից դեռևս 2008-ի մարտյան իրադարձություններից հետո, սակայն նա չարեց դա գուցե մի շարք պատճառներով, միգուցե և պատրվակներով, սակայն այսօրվա հրամայականին հակադրվելը, պարզապես դավաճանություն կլինի սեփական ժողովրդի նկատմամբ:
Համոզված եմ, պատմության մեջ անհատները մտնում են ոչ թե կառավարման տարիների քանակով կամ կուտակած նյութական բարիքների պայմանական միավորներով, այլ վճռորոշ պահին կատարած քայլի խորությամբ և իմաստնությամբ:
Եկել է պատմական պահը որոշում կայացնելու. խրոխտ քայլում ենք առա՞ջ, թե մնում այս գարշահոտ ճահճում…
Հարգելի Սմբատ Այվազյան: Գուցե պարզ ասեք,՝ հեռացիր չարագործ, հեռացիր: Տեսնում եք մարդը
ակնարկներ չի հասկանում:
Կոչը տեղին է,սակայն այն պիտի արվեր մեկ այլ`ավելի հեղինակավոր անձի միջոցով: