2013 թ. փետրվարի 18-ի ՀՀ նախագահական ընտրություններն ընթացել են քաղաքական մրցակցության բացակայությամբ, նվազ նախընտրական քարոզչությամբ, ինչպես նաև քվեարկության օրը ընտրական տեղամասերում կուսակցական դիտորդների մասնակցության համեմատաբար ցածր ցուցանիշով: Այս ամենը մեկնաբանվում է նրանով, որ երեք հիմնական ընդդիմադիր կուսակցությունները որոշում են կայացրել չառաջադրել թեկնածուներ ՀՀ նախագահական ընտրություններին և հետևաբար, ընտրական տեղամասերում չեն ներկայացրել իրենց վստահված անձանց:
Ընտրության օրը ուղեկցվել է ընտրական ճշգրիտ կառավարմամբ, որը միտված է եղել ապահովելու ընտրությունների խաղաղ ընթացքը: Անյուամենայնիվ, ընտրության օրը քաղաքացիական դիտորդները արձանագրել են մի շարք խախտումներ, որոնց թվում նաև քվեաթերթիկների լցոնման, բազմակի քվեարկության և թեկնածուների վստահված անձանց կողմից դիրտորդներին սպառնալիքների ենթարկման դեպքեր: Վերոնշյալը ընտրական գործընթացի անաչառության վերաբերյալ խիստ մտահոգության տեղիք է տալիս: Որոշ ընտրական տեղամասերում, որտեղ քաղաքացիական դիտորդների կողմից իրականցվել է դիտորդություն, ընտրողների մասնակցության զգալիորեն ավելի ցածր ցուցանիշ է արձանագրվել (մինչև 25%), քան հարևան այլ ընտրատեղամասերում (հաճախ միևնույն շինության ներսում) որտեղ դիտորդներ չեն եղել: Ընտրողների մասնակցության ուռճացված ցուցանիշով ընտրատեղամասերում գործող նախագահ Սերժ Սարգսյանի քվեների թիվն ավելի բարձր է եղել, քան իր մրցակից Րաֆֆի Հովհաննիսյանի օգտին: Սույն դիտարկումները հիմք են տալիս ենթադրելու, որ ընտրության օրը թե՛ ընտրողների մասնակցության, թե՛ փաստացի քվեարկության ցուցանիշները ենթարկվել են կեղծարարության:
Նոր ընտրական օրենսգիրքը ընդհանուր առմամբ ժողովրդավարական և թափանցիկ ընտրությունների անցկացման համապատասխան դաշտ է սահմանում և ավելի մեծ լիազորություններ է նախատեսում քաղաքացիական դիտորդություն իրականացնելու համար: Քաղաքացիական դիտորդությունը Հայաստանում ավելի մեծ ուշադրության է արժանի հայկական և միջազգային կառույցների կողմից: Քաղաքացիական դիտորդության վերաբերյալ գործող իրավական նորմերը պետք է կատարելագործել, ինչպես նաև պետք է ամրապնդել մեթոդաբանական աջակցությունը՝ երկրում ընտրական գործընթացների վերաբերյալ քաղաքացիական վերահսկողությունը հետագայում զարգացնելու և ազգային և միջազգային ժողովրդավար կառույցների նկատմամբ բարձրացնելու հանրային վստահությունը:
