Երկուշաբթի կկայանան Հայաստանի պատմության մեջ վեցերորդ նախագահական ընտրությունները:
Նախընտրական այս քարոզարշավը առնվազն արտաքուստ բավական խաղաղ էր՝ չհաշված, իհարկե, թեկնածուներից մեկի նկատմամբ խորհրդավոր մահափորձը: Մնացած դեպքերում բռնության հատուկ դրսևորումներ, լրատվամիջոցների գործունեության սահմանափակումներ և նախագահական նախորդ բոլոր ընտրություններին հատուկ այլ երևույթներ չարձանագրվեցին:
Սակայն դա ոչ թե ժողովրդավարության մակարդակի աճի և իշխանությունների բովանդակային կերպարանափոխման հետևանք էր, այլ քաղաքական մրցակցության բացակայության:
Խիստ կանխատեսելի ընտրությունների մթնոլորտում ընթացող քարոզարշավի ընթացքում ծրագրային, գաղափարական բանավեճեր չկայացան, բովանդակային քննադատություն չեղավ, թեկնածուները սահմանափակվեցին մակերեսային, պոպուլիստական հայտարարություններով, որոնց մեջ գերակայում էին մի քանի արտահայտություններ՝ աշխատատեղերի ստեղծում, կոռուպցիայի և մենաշնորհների վերացում և այլն:
Քարոզարշավի ամենատպավորիչ դրվագներն էին Պարույր Հայրիկյանի դեմ իրականացված խորհրդավոր մահափորձը, դրա մանրամասները, հնարավոր վարկածների քննարկումները, ամենաֆանտաստիկ արձագանքներն ու մեկնաբանությունները, էպոսագետ թեկնածուի էքստրավագանտ հայտարարություններն ու պահվածքը, Սերժ Սարգսյանի՝ թևավոր խոսքեր դարձած հանպատրաստից հայտարարություններն ու Րաֆֆի Հովհաննիսյանի քաղաքացիներին բարևելը:
Կարդացեք նաև
Քարոզարշավի զավեշտի դափնին անշեղորեն կրում է Պարույր Հայրիկյանը, որը չէր կողմնորոշվում՝ դիմել Սահմանադրական դատարան, թե ոչ, իսկ դիմելուց անմիջապես հետո հետ վերցրեց այն:
Քարոզարշավի հայտնությունը՝ դրական իմաստով, Անդրիաս Ղուկասյանն էր՝ իր երկարատև հացադուլով, որը գանդիական մոտեցմամբ փորձում է ինչ-որ բան փոխել:
Փետրվարի 18-ի նախագահական ընտրությունների քարոզարշավը քաղաքացիների հիշողության մեջ կմնա նման դեպքերի և իրադարձությունների շնորհիվ: Տպավորություն էր, որ այս քարոզարշավի ընթացքում քաղաքացին անտեսված էր, և որևէ մեկը ընտրողներին ինչ-որ բան համոզելու կամ կողմնորոշելու լուրջ խնդիր չէր դրել:
Սա, թերևս, անուղղակիորեն հուշում է, որ հանրային կարծիքը փետրվարի 18-ի քվեարկության ժամանակ որոշիչ նշանակություն չի ունենալու, որովհետև ընտրությունների կազմակերպման և անցկացման փոփոխությունները կոսմետիկ են, իսկ բովանդակային առումով իշխանությունների սկզբունքային մոտեցումը չի փոխվել՝ «կարևորն այն չէ, թե ինչպես են քվեարկում, կարևորն այն է, թե ինչպես են հաշվում»:
«Օրակարգ»
