«Մի զգացում կա, երբ օտար երկրում, աշխարհի մյուս ծայրում հանգստանալու ես գնում ու անում ես այն ամենը, ինչ անում են օտար երկրում hանգստանալիս, մեկ էլ հանկարծ հայի ես հանդիպում: Ու մտածում ես՝ որտե՞ղ են հասել», – Գրում է «ԻանՅան» պարբերականը:
Հրապարակման ավստրալահայ հեղինակը գրում է, որ իր վերջին «որտե՞ղ են հասել» զգացումը Իսպանիայի Վալենսիա քաղաքում է եղել, երբ մի ռեստորան էր տեսել, որի վրա գրված էր «Bocadillo» այնուհետև՝ «Armenia»:
Ռեստորանում նրանց ընդառաջ եկած մի կնոջ նա հարցրել է, թե արդյոք նա հայ է.
«Կինը աչքերը լայն բացեց, ձեռքերը տարավ բերանին», – պատմում է հեղինակը:
Կարդացեք նաև
«Նրա անունը Լուսիկ էր: Նա եկել էր Երևանից, որից հինգ տարի հետո նրա որդին բացել էր ռեստորանը, որտեղ նա աշխատում է: Նա օրական 15 ժամ աշխատում էր: Նա պատմեց, որ շատ քիչ հայեր են ապրում Վալենսիայում, բավական քիչ, որ կարողանան հայկական դպրոց և հայկական եկեղեցի բացել: Նա շատ հայրենասեր կին էր ու եռանդով խոսում էր մեր մշակույթի, մեր պատմության, մեր հատկանիշների ու մեր համառության մասին»:
Հեղինակը գրում է, որ նրանք նաև մարմնավաճառներից են զրուցել. «Ես շատ հպարտ եմ, որ հայ եմ: Գիտես ինչու՞, որովհետև Վալենսիայում աշխարհի բոլոր ծայրերից մարմնավաճառներ կան, բայց նրանցից ոչ մեկը Հայաստանից չէ», – ասել էր իսպանահայ կինը:
Պատրաստեց Հովհաննես ԻՇԽԱՆՅԱՆԸ
