Պատասխանելով այն հարցին, թե մտադի՞ր է արդյոք ընտրություններից հետո շնորհավորել Սերժ Սարգսյանին, Պարույր Հայրիկյանն ասել է, թե ինքն անգամ նարդի խաղալիս է պարտվելու դեպքում շնորհավորում հաղթողին։
«ՉԻ» – Դա, իհարկե, շատ դրական հատկանիշ է եւ խոսում է Պարույր Հայրիկյանի մարդկային բարձր որակների մասին։ Բայց հետաքրքիր է՝ պրն Հայրիկյանը նարդի խաղալիս կշնորհավորի՞ այն մրցակցին, ով ոչ թե զառ է գցում, այլ խաղում է՝ ինչ ուզում է, ընդ որում՝ մի քանի անգամ անընդմեջ, իսկ իրեն ստիպում է խաղալ բացառապես «իքի-բիր»։ Համաձայնվեք՝ նման մրցակցին շնորհավորելն արդեն ոչ թե մեծահոգություն է, այլ պաթոլոգիա։
Եթե, իհարկե, ինքդ ես խաղում։ Իսկ եթե ընդամենը կողքից հետեւում ես խաղին, ընդ որում՝ հրավիրվել ես հատկապես վերջում «հաղթողին» շնորհավորելու համար, ապա դա արդեն բոլորովին այլ իրավիճակ է։ Այդ դեպքում արդեն խաղի ընթացքը կապ չունի, կանոնների պահպանումը՝ նույնպես։ Կարեւորր վերջում «հաղթողի» ձեռքը սեղմելն է։ Կան իրավիճակներ, երբ նման ծառայությունները բավականին բարձր են գնահատվում։
«Չորրորդ ինքնիշխանություն»
