Հոգեբան Աշոտ Հակոբյանը թեկնածուների կարգախոսները մասնագիտական վերլուծության է ենթարկում
Aravot.am-ի հետ զրույցում հոգեբան Աշոտ Հակոբյանը, խոսելով Սերժ Սարգսյանի «Դեպի ապահով Հայաստան» կարգախոսի մասին, ասաց. «Ես չգիտեմ, թե այս կարգախոսը ինչպե՞ս է ստացվել, թեև դա էական էլ չէ, կարևորն այն է, որ քաղաքական գործիչը և նրան շրջապատող մարդիկ իրենք իրենց, թեկուզև անգիտակցորեն խոստովանում են, որ Հայաստանի Հանրապետությունում հիմա ապահով չէ: Այսինքն մենք փաստեցինք, որ Հայաստանի Հանրապետությունում ապահով վիճակ չկա, եթե ապահով է, ինչո՞ւ ենք քայլում դեպի ապահով Հայաստան: Գուցե պետք էր ասել` «Դեպի առավել ապահով Հայաստա՞ն»:Այսինքն գնահատականը արդեն տրվում է ` ՀՀ-ում այս պահին ապահով չէ: Քաղաքացու համար ի՞նչ ոլորտներում կարող է ապահով չլինել, բնական է, առաջին հերթին պետք է վերցնել գոնե իրենց տրամաբանությամբ սոցիալ-տնտեսական վիճակը, մշակութային հարաբերությունների դաշտը: Իմ պատկերացումներում առաջին տեղում ես կդնեի օրինականության վիճակը, որովհետև մեր երկրում չկա ընդհանուր գործող արդարության սկզբունք, որը խոստովանում է Սերժ Սարգսյան նախագահի թեկնածուն: Հայաստանի Հանրապետությունում ապահով չէ, հետևաբար և մենք պետք է ներդրումներ կատարենք, որ գանք ապահով վիճակի: Միանգամից հարց է առաջանում. չէ՞ որ դուք երկիրը հինգ տարի ուղղորդել եք, վերջապես դուք իշխանական թևերի ինտեգրող և նրանց համակարգող ինստիտուտն էիք: 5 տարի գործունությունից հետո դուք խոստովանում եք, որ Հայաստանի Հանրապետությունում հիմա ապահով չէ՞: Եվ հետևաբար Հայաստանի քաղաքացու մոտ որտեղի՞ց պիտի կազմավորվի հավատը, որ ընթացիկ հինգ տարվա ընթացքում դուք այդ նպատակին կհասնեք: Առավել ևս, որ դուք Հայաստանի Հանրապետության յուրաքանչյուր քաղաքացու ապահովության երաշխիքն եք: Եվ դա է նախագահի երդման տեքստի բառերը, որ ինքը երաշխավորն է հանդիսանում ՀՀ անվտանգության, քաղաքացիների պաշտպանվածության և այլն և այլն», -վերլուծում է հոգեբանը:
Անդրադառնալով Րաֆֆի Հովհաննիսյանի «Հնարավոր է…» կարգախոսին` Աշոտ Հակոբյանը այն ևս վերացական է համարում: «Հնարավոր է, իհարկե հնարավոր է, բայց հնարավորության հանգամանքը փիլիսոփայության մեջ գնահատվում է մի քանի մակարդակների մեջ: Հնարավորությունը վերացական է, եթե վերացական հնարավորությանը նայեք, ապա հնարավոր է այն ամենը, ինչը իրեն չի հակասում: Եվ հետևաբար կարող էր այս թեկնածուն այս տրամաբանության վրա կառուցել , որ այո` հնարավոր է, որովհետև ասածների մեջ ոչ մի հանգամանքը մյուս հանգամանքի հետ հակասության մեջ չէ: Հասկացանք, վերացական հնարավորությունը կա, բայց սրա կողքին գոյություն ունի ռեալ, իրական հնարավորությունը: Վերացական հնարավորությունը դառնում է իրական հնարավորւթյուն այն դեպքում, երբ վերացական հնարավորությունները իրականություն դարձնելու համար պայմաններ են ստեղծվում: Տվյալ թեկնածուին հարց պետք էր տալ. «Այո’, հնարավո’ր է, իսկ հավանականությունը ինչքա՞ն է: Իսկ եթե հավանականությունը խիստ ցածր է, ո՞ւր ենք գնում»: Հնարավոր էր ի՞նչ անել, վերափոխել և այլն և այլն: Հետո ինքը կասի` ի՞նչ պետք է անել էդ հնարավորությունը իրականություն դարձնելու համար: Բայց դատողություների նախասկիզբը մի կարճ բառ է` « եթե», իսկ քաղաքականությունը «եթե», չի սիրում, եթե էսպես, ուրեմն էսպես կլինի: «Հնարավոր է, եթե սա մենք անենք միասին», այ կարգախոսների մեջ էդ «եթե»-ն չկա »,- ասում է հոգեբանը: Ըստ նրա, այդ «եթե»-ն իրականություն դարձնելու համար ոչ թե «100 քայլ» է անհրաժեշտ, այլ պետք է ասել առաջին քայլը: Իսկ այն անտեսանելի է ցանկացած մեկի ծրագրում, մինչդեռ առաջին քայլը աննշան շեղում անգամ չպետք է ունենա, այլապես նշանակետին հասնել անհնար է:
Ըստ մեր զրուցակցի, առաջին քայլն է, որ կարող է համախմբել հասարակությանը: Այլապես 100 քայլ կլինի, թե 1000 քայլ, խոսելն անիմաստ է, քանի որ չկա առաջին քայլը: Իսկ այժմ ստացվում է , որ բոլորի ներդրումը միտված է անձնական շահի ձեռքբերմանը:
Կարդացեք նաև
Նունե ԱՐԵՎՇԱՏՅԱՆ
