«Մեդիալաբի» զրուցակիցը կինոռեժիսոր Էդգար Բաղդասարյանն է: Թեման` նախընտրական շրջանում երկրում ստեղծված իրավիճակն ու տրամադրությունները:
– Պարոն Բաղդասարյան, վերջին տարիներին հայ հասարակությունն անտարբեր է դարձել: Անգամ այս փուլում, երբ նախընտրական շրջան է, հասարակությունն ակտիվ չէ, ինչպես 2008 թվականին էր: Ինչո՞վ եք դա բացատրում:
-Մարտի 1-ով, ինչո՞վ պետք է բացատրեմ: Եթե մենք 20 տարի տեսնում ենք, որ չենք կարողանում ընտրություն կատարել նորմալ, սա պետք է լինի իրականությունը: Ես հերթով բոլորին դատելով կգայի, ովքեր կեղծել են ընտրությունները: Ի՞նչ է նշանակում գողանալ ձայնը քո սեփական քաղաքացուց: Դա մահապատժին հավասար հանցագործություն է: Ի՞նչ արեցին 20 տարվաընթացքում, ի՞նչ սարքեցին, ուղղակի սեփական ժողովրդին սարքեցին «պրաստիտուտկա»՝ հինգ, տասը, տասնհինգ հազար դրամանոց: Նրանք բոլորը հայ ազգի թշնամիներն են և պետք է դատվեն, թե փողով են կեղծել, թե բռի ուժով, հայ ազգի թշնամիներն են, բոլորը հատ-հատ՝ 91 թվականից մինչ այսօր, պետք է դատվեն: Սա մի մեխանիզմ է գծած՝ քուչի աֆտարիտետներից սկսած, կիսագողական, լրիվ գողական աշխարհը ներգրավելով, օլիգարխիկ կապիտալով, մի այնպիսի սցենար է գծած, որ դրա դեմ ոչինչ անել չես կարող: Բայց բոլորը ամպագոռգոռ հայտարարություններ են անում, ժողովրդավարությունից են խոսում: Մենք ընտրություն չենք ունեցել, ինչի՞ց են խոսում: Ով որ հակառակն է ասում, լկտի սուտասան է, որովհետև ժողովուրդն ամեն ինչ գիտի, անուն առ անուն գիտենք, թե ով ինչ է արել: Եվ դա բերում է այս ապատիային, որ անհնարին է մի բան անել: Եթե այս նույն բանն անեին ռուսների հետ, Կրեմլը կքանդեին, հայը պայքարող չի:
– Ինչո՞ւ պայքարող չի, ազգային առաձնահատկությո՞ւն է, թե՞ հավատ չկա:
– Մեր մենթալիտետն է այդպիսին: Ես հազար անգամ ասել եմ՝ եթե հազար տարի, ներողություն արտահայտությանս համար, էս սուլթանի հետույքը համբուրես, էն սուլթանի, սրան հարմարվես, նրան հարմարվես, դա մտնում է գեներիդ մեջ, մեջդ ճորտություն է մտնում: Քառասուն տարի, ոնց որ Մովսեսն էր ասում, պետք է, որ երեք սերունդ մաքրվի, ճորտերին մաքրի, ճորտերը մահանան, որ իրենց երեխեքի վրա պետություն հիմնվի: Այդ 40 տարին պատահական չի, դա երեք սերունդէ: Նույնն էլ մեզ է պետք, որովհետև ճորտությունը նստած է մեր մեջ: Հինգ, տասը, քսան հազար դրամով վաճառվող մարդը ի՞նչ Հայաստանի քաղաքացի, ես այդ մարդուն չեմ համարում իմ հայրենակիցը: Միաժամանակ ես հասկանում եմ, որ իրենք հատուկ են մարդուն էդ աստիճանի նսեմացրել, որ երեխան սոված լինի, որ այդ հինգ-տասը հազարը նրանց համար մեծ փող լինի: Այո, դա մտածված է արվում, որ հանկարծ չհարստանաս, որովհետև եթե հարստանաս էլ, էլի վաճառվելու ես, բայց այդ ժամանակ 100-150 հազար դրամ ես ուզելու, ինչի՞ թանկ նստես օլիգարխի վրա: Մեկ է, հետո Լֆիկը 20 դրամով կբարձրացնի իրա ալյուրի գինը ու իր փողը հետ կբերի, այնպես, ինչպես անում է ընտրություններից հետո ու միշտ անելու է:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
