Յուրաքանչյուր քաղաք իր քաղաքացու և բնակչի համար ամենալավն ու գեղեցիկը պետք է լինի: Շատ վատ եմ զգում, երբ իմ քաղաքացիների կողմից լսում եմ (ինչն, ի դեպ հաճախ է պատահում). «Զզվում եմ Հրազդանից, բա Երևանին, Աբովյանին հալալ չի», կամ էլ «Էս ինչ երկիր ա, այ մարդը պիտի Ռուսաստանում ապրի» և նմանատիպ այլ արտահայտություններ:
Չարժեզրկելով պետությանս և ոչ մի քաղաք, այնուամենայնիվ, Հրազդանից հեռու չեմ պատկերացնում կյանքը: Իմ քաղաքը շատ խնդիրներ ունի, ունի նաև ձեռքբերումներ: Որպես լրագրող, հարկ եմ համարում նախ խնդիրների մասին խոսել:
Ժամանակին հանրապետությունում 4-րդ խոշոր արդյունաբերական քաղաք Հրազդանում այսօր բացակայում են աշխատատեղեր և մեծ թիվ է կազմում գործազրկությունը: Արդյունաբերական արտադրանք ապահովող երկու խոշոր գործարանները` «Միկա Ցեմենտը» և «ՀրազՋէկը», այսօր այն նույն թափով չեն աշխատում, ինչ տարներ առաջ, բացի դրանից ստեղծելով բնապահպանական լուրջ խնդիրներ: Եթե այս ամենին էլ գումարենք Հրազդանի երկաթի հանքը, որ շահագործման պարագայում Հրազդանը կզրկվի և՛ մաքուր օդից, և՛ մաքուր ջրից ու բուսականությունից: Էլ չեմ խոսում քաղաքացիների առողջության մասին, ապա ավելորդ է անգամ մտածել, թե երբեմնի գեղեցիկ և հզոր քաղաքն ապագայի ինչ տեսլական կունենա:
Հրազդանում քիչ են նաև ժամանցի վայրերը, իսկ եղածներն էլ չեն հրապուրում իրենց ոչ բարվոք պայմաններով: Եթե համեմատության մեջ դնենք քաղաքիս դրական և բացասական հատկանիշները` կարող ենք արձանագրել.
- Ունենք հզոր գործարաններ, բայց չունենք գոհ ու լավ վարձատրվող բանվորներ,
- ունենք քիչ թե շատ բարեկարգ փողոցներ, ինչը չենք կարող ասել բակերի, խաղահրապարակների մասին,
- ունենք բարձրակարգ շենքեր ու նաև առանձնատներ, չունենք այդ շենքերի գեղեցիկ մուտքեր և բոլոր բնակարաններում ապրող քաղաքացիներ,
- ունենք թանգարան, պատկերասրահ ու մշակույթի մի երկու տներ, բայց չունենք այդ վայրերի հանդեպ հետաքրքրություն վայելող քաղաքացիներ,
- ունենք շատ շքեղ ու հիմնանորոգված բժշկական կենտրոն և նաև ծննդատուն, բայց ում է պետք, երբ դիահերձարանն ուղիղ ծնարանի պատուհանին է նայում,
- ունենք ջրամատակարարման լրիվ նոր համակարգ, բայց չունենք երաշխիք, որ այդ ջրագծերը մաքուր ջուր են տալիս,
- ունենք լավ կամ վատ, անշուք կամ շքեղ դպրոցներ ու պարտեզներ, ունենք էլի շատ լավ կամ վատ վայրեր, բայց ում է այդ ամենը պետք, երբ դեռ իմ քաղաքում մեծ է այն մարդկանց թիվը, ովքեր կարծում են, որ Երևանն ու Աբովյանն ավելի լավն են, իսկ Ռուսաստանում կյանքը` մի ուրիշ հաճույք:
Հ.Գ. Որքան էլ շատ են խնդիրները, բայց այդ ամենի կողքին կա մի ճշմարտություն ինձ համար. Իմ Հրազդանը` իր խնդիրներով, իր անբարեկարգ փողոցներով ու բակերով, իր աղտոտված օդով ու ջրով, էլի համար մեկ քաղաքն է աշխարհում` ամենագեղեցիկն ու ամենաինքնատիպը, անխնդիրն ու մաքուրը: Քանզի որքան էլ խնդիրները շատ լինեն, սեփականությանը վերաբերում են խնամքով, փայփայում ամեն ծալքն ու փորձում մաքրել աղտից
Ինգա Հայրիյան` (mynews.am)
