Ադրբեջանական ԽՍՀ-ից փախստականների համագումարի կազմակերպած «Սաֆարովի երկիրը. Արևմտյան Կասպիի ժողովուրդները և աշխարհը» թեմայի շրջանակներում, կլոր սեղան-քննարկման ընթացքում, քաղաքական գործիչ Աշոտ Մանուչարյանն իր վերլուծությունը վերնագրել էր «Հեյդար Ալիևն ընդդեմ «Սաֆարովի երկրի»:
Ըստ Մանուչարյանի, Ադրբեջանը մի տարածք է, որն այսօր անվանում ենք «Սաֆարովի երկիրը», թշնամաբար մոտենում, մինչդեռ այնտեղ ապրում է բնիկ, հսկայական մի հայ զանգված. «Մենք պետք է հասկանանք, որ սա ստրատեգիական տարածք է աշխարհի համար և բոլորը աշխատում են մանիպուլացիոն սարքել իրենց ինչ-ինչ խնդիրները լուծելու համար: Այսօր էլ Արևմուտքում հայատյատության հիման վրա ստեղծվում է մի մեքենա, որն օգտագործվում է որպես ցեղասպան գործիք»:
Նա գտնում է, որ Հեյդար Ալիևը պատրաստ էր Արևմուտքը վերածել ժողովուրդների բարեկամության և ստեղծագործ համագիտակցության տարածք: «Մեզ հետ համաձայնեցնելուց հետո, Հեյդար Ալիևը հայտարարել էր, որ Բաքու գալուց անմիջապես հետո, նա դիմելու է Ադրբեջանի ժողովուրդներին, որ այդ տարածքում ռազմական որևէ գործողություն չի լինելու: Այդ գործողությունները հետագայում խափանվեցին, որովհետև այստեղ հաշվի չէին առնվել ԱՄՆ-ի շահերը: Մենք ինքնավստահ գտնվեցինք և համարեցինք, որ մեր ներուժը բավարար է, մինչդեռ, պետք էր հաշվի առնել բոլոր գործող հզոր սուբյեկտների շահերը»,-ընդգծում է Մանուչարյանը:
Կարդացեք նաև
Ըստ նրա, 90-ականների դեպքերից հետո, Ալիևը փնտրում էր, թե ում հետ կարող է շարունակել այս գործընթացը: «Հայաստանը կաթվածահար էր եղել , Ռուսաստանը սեփական կամքի դրսևորում այդ ժամանակ չուներ և ունենալ չէր կարող, արդյունքում Ալիևը մնաց օդում կախված: Այս ամենը հրեց նրան մի իրավիճակի, որ եթե փակված է համագործակցության բոլոր հնարավորությունները, և քանի որ, նա պետք է պահպաներ իր իշխանությունը Ադրբեջանում, նրան մնում էր հայրենասիրական ալիք բարձրացներ, խոսեր ընդդեմ հայերի, որպեսզի կարողանա ճզմել իր բոլոր հակառակորդներին, ինչը որ կատարվեց: Այս գործողությունները չեմ կարող վերագրել Հեյդար Ալիևի հետ. այս ընտրությունը նրանը չէր»,-ասում է Մանուչարյանը:
Քրիստինա ՄԻՐԶՈՅԱՆ
