«Էռ Բե Կա» պարբերականում հրապարակված Հայաստանի մասին ակնարկում հեղինակը գրում է, որ իր սերնդի ընթեցասերները հավանաբար կհիշեն փոքրիկ, կոկիկ և բավական ընդարձակ բովանդակությամբ Անդրեյ Բիտովի «Հայաստանի դասեր» գիրքը:
«Պարզվել էր, որ հարևանությամբ գտնվող հարմարավետ արևային երկիրը, որն այն ժամանակ շատ մոտ, ծանոթ և նույնիսկ հարազատ էր թվում, լի է գաղտնիքներով ու բացահայտումներով: Պարզվել էր, որ Հայաստանում լրիվ այլ կերպ են երեխաներին դաստիարակում, ինչ Ուկրաինայում: Սուրճն աղում ու եփում են այլ կերպ: Տանը քաշած թթի օղին բացեիբաց տարածում են` անտեսելով բոլոր հետապնդումներն ու արգելքները: Իրենց արմատները գիտեն մինչև 5-րդ, 6-րդ ճյուղը: Ու բոլոր պատմական դեմքերին՝ Այվազովսկուց մինչև Ազնավուր, համարում են զտարյուն հայեր»:
Հրապարակման հեղինակը գրում է, որ մինչև հիմա հնարավորություն չէր ունեցել Հայաստան գալու, որպեսզի ստուգի այս բոլոր ուսումնասիրությունները, սակայն այս տարի նա եկել է Հայաստան որպես նախագահական ընտրությունների դիտորդ:
«Ինչպես նախինում գլխավոր բառերը Հայաստանում մինչև հիմա «չէ»-ն ու «հա»-ն է: Եթե լսենք երկու հայերի խոսակցությունը, ապա հինգ րոպեի ընթացքում այդ բառերը կհնչեն առնվազն 20-30 անգամ:
Կարդացեք նաև
Գլխավոր գրողը Հայաստանում, ինչպես նախկինում, Աբովյանն է», – նա գրում է , որ Վամպիլովից, որը մի օր նավ նստեց ու անհայտ կորավ, Էկզյուպերիից, որը նստեց ինքնաթիռ ինչ-որ տեղ թռավ ու չվերադաձավ, բացի նա զգում էր, որ կա երրորդը այդ շարքում, ու պարզվեց, որ դա Աբովյանն է:
«Գլխավոր հպարտությունը Հայաստանում առատաձեռնությունն է: Ինձ մոտակա շուկա հասցրած տաքսու վարորդը բազմաթիվ պատմություններ պատմեց՝ բոլորը հյուրընկալության ու հյուրասիրության մասին», – գրում է hեղինակը:
Պատրաստեց Հովհաննես ԻՇԽԱՆՅԱՆԸ
