Պատմական հիշողություններ, ցեղասպանություն, արմատականություն` այս ամենը զետեղված է Ջոն Բալյանի «Գորշ գայլեր և սպիտակ աղավնիներ» վեպում: Գրում է «Հինդու» թերթը:
Գրքում նկարագրված են 1960- 70-ականները, Հայոց ցեղասպանությունից մոտ 50 տարի անց, որի մասին գրքի հերոսներից մեկը իմանում է իր հորեղբոր միջոցով:
Գրքում շարադրված պատմությունը մեծ մասամբ անհայտ է, գրում է թերթը, սակայն Բալյանը մտահոգված չէ, թե Թուրքիայում ինչպես կընդունեն իր գիրքը. «Թուրքիայում փոփոխություններ են տեղի ունենում», – ասում է Բալյանը, – «Օրհան Փամուկն արգելված էր, որովհետև օգտագործել էր «Հայոց ցեղասպանություն» արտահայտությունը, սակայն մտավորականներն ու պատմաբանները կոչ են անում մարդկանց, որ խոսեն, մարդիկ ձգտում են ճշմարտությանը: Սա թերևս ամենակարևոր խնդիրն է հայկական սփյուռքի համար՝ սկսած 1975թ.: Մինչ այդ հայերը շոկի և ամոթի մեջ էին: Այս պատմությունը նրանք չէին ուզում քննարկել կամ փոխանցել մյուս սերունդներին»:
Ցեղասպանության սերունդը ուզում էր մոռանալ իր լեզուն ու սովորությունները, այդպես էր մոտ 50 տարի, մինչ նոր սերունդը գլուխ բարձրացրեց ու ցանկացավ ճանաչել ու հպարտանալ իր արմատներով, գրում է թերթը: «Անցյալը երբեք անցյալ չէ, այն մնում է մեզ հետ: Դուք պետք է ներեք անցյալում կատարվածը, բայց երբեք չմոռանաք այն, սակայն չես կարող ներել՝ մինչև Թուրքիայի իշխանությունները ներողություն չհայցեն ու քանի դեռ չեն բուժվել դառնության վերքերը», – ասում է Բալյանը:
Կարդացեք նաև
Պատրաստեց Հովհաննես ԻՇԽԱՆՅԱՆԸ
