Պատգամավորներ Լևոն Զուրաբյանի և Վարդան Օսկանյանի առանձնազրույցի գաղտնալսումը և դրա ձայնագրության՝ համացանցում հայտնվելն ու հետագա հրապարակայնացումը պետք է դիտարկել երկու տեսանկյունից:
Նախ՝ միանշանակ է, որ այդ խոսակցությունը գաղտնալսողները և դրանք հրապարակային դարձնողները խախտում են ՀՀ Սահմանադրությունն ու օրենքները: Սահմանադրության 101-րդ հոդվածում նշված է, որ «առանց անձի համաձայնության՝ նրա վերաբերյալ չի կարելի հավաքել, պահպանել, օգտագործել կամ տարածել այլ տեղեկություններ, քան նախատեսված է օրենքով»:
Կատարվածի մեջ հանցակազմի առկայությունը առավել քան ակնհայտ է, սակայն իրավապահ համակարգը՝ ի դեմս Ազգային անվտանգության ծառայության (ԱԱԾ), ոչ թե փորձում է պարզել, թե ով է խախտել իր քաղաքացիների սահմանադրական իրավունքը, այլ փորձում է արդարանալ, թե այդ գաղտնալսումը ինքը չի կազմակերպել, և որ իրեն ուղղված «բոլոր մեղադրանքները մտացածին և անհիմն են»:
Պետական այս գերատեսչությունն իրավունք ունի առանց հանցագործության մասին հաղորդում ստանալու քրեական գործ հարուցել. յուրաքանչյուր իրավական երկրում սա նմանատիպ դեպքին հետևող նորմալ պրակտիկա է: Հայաստանում, սակայն, ԱԱԾ-ն (և իրավապահ մարմիններն ընդհանրապես) ազգային անվտանգությունը ակնհայտորեն պատկերացնում է որպես իշխանությունների անվտանգություն և չի կատարում իրեն վերապահված գործառույթը: Եթե այս իրավիճակում ԱԱԾ-ն քրեական գործ չի հարուցում, ապա առնվազն կիսում է հանցագործության պատասխանատվությունը և խորացնում կասկածները իր գործունեության նկատմամբ:
Երկրորդ խնդիրը մշակութաբանական է: Քաղաքական գործիչներին գաղտնալսելը պետք է արժանանա ոչ միայն հասարակության, այլև ընդհանրապես պետական ինստիտուտների համապատասխան գնահատականին: Միացյալ Նահանգներում քաղաքական հակառակորդներին գաղտնալսելու համար իմփիչմենթի ենթարկվեց նախագահ Նիքսոնը, որովհետև իր գործողություններով նա ոչ միայն օրենք էր խախտել, այլև վտանգել էր ԱՄՆ պետականության հիմնարար արժեքներից մեկը:
Կարդացեք նաև
Հայաստանում պետական բարձրաստիճան որոշ պաշտոնյաներ, իրենց հավատարմությունը ռեժիմի տերերին ընդգծելու համար, ոտն առաջ փորձում են խնդիրը տեղափոխել այլ հարթություն և քննարկել ոչ թե երևույթը, այլ այն, թե ինչ են քննարկել ՀՀ երկու քաղաքացիները: Այս պարագայում, իհարկե, բացարձակ նշանակություն չունի, թե ինչ են քննարկել:
Փաստն այն է, որ խախտվել է ՀՀ քաղաքացու սահմանադրական իրավունքը, իսկ Սահմանադրության երաշխավորները, մեղմ ասած, լռում են:
«Օրակարգ»
