Բանտի խցի ցուրտ ու խոնավ նամշահոտ հատակը, գետնին անգիտակից պառկած` գլխի մոտ առնետների ու մկների խլվլալը, գլխին ու մարմնին ոտքերով պարբերաբար անխնա հարվածները, չորացած կես բուռ հացն ու երեխաների կարոտը:
59-ամյա Գրետա Հարությունյանը երկար տարիներ անց էլ չի կարողանում մոռանալ այն կտտանքները, որին ենթարկվել է Բաքվի բանտում եղած երկու ամիսների ընթացքում, իր տունը Բաքվում, քրոջ մատնությունը:
Ադրբեջանից բռնի տեղահանվածներին օթևանած Երևանի հյուրանոցներից մեկի փոքրիկ իր սենյակում նա մտովին թերթում իր կյանքի դառը էջերը, տխուր նայում հնամաշ պատերից կախված` երեխաներից միակ հուշ մնացած և արդեն խունացած սև-սպիտակ լուսանկարներին:
Ծնվել է Բաքվում: Այնտեղ էլ ամուսնացել է ադրբեջանցու հետ: Միասին ապրել են 14 տարի: Հինգ զավակ են ունեցել, որոնցից երեքը մահացել են: Այժմ կենդանի են երկու դուստրերը, որոնց մասին նա երկար տարիներ` ոչինչ չի լսել:
Գրետան պատմում է, որ երբ Ադրբեջանում սկսվեց հակահայկական լարվածությունը, ադրբեջանցի ամուսինն առաջարկեց կնոջը մեկնել Կիև: Պայմանավորվել էին, որ երբ իրավիճակը մի քիչ խաղաղվի, նա պետք է վերադառնա:
«Ամուսինս ինձ տվեց փող, անձնագիր, պայուսակ, հաց և ուղարկեց ոստիկանության բաժանմունք: Հետո մեզ տարան օդանավակայան: Այստեղ փոքրիկ միջանցք սարքեցին, որպեսզի մենք անցնենք»,- «Մեդիալաբին» պատմում է նա:
«Գնացի Կիև, որ աղջիկներիս գոնե ձեռք չտային, ու այնտեղ մնացի մի քանի տարի: Ինձ տեղավորեցին փախստականների համար հատկացված հյուրանոցում, հետո աման լվացողի հայտարարություն տեսա. սկսեցի աշխատել: Աշխատում էի ու պասիլկաներ ուղարկում երկու աղջիկներիս»,- պատմում է Հարությունովան:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
